4/27/2008

33. Το Απονενοημένο Διάβημα του Οικολόγου Καλλιτέχνη


Το Απονενοημένο Διάβημα του Οικολόγου Καλλιτέχνη


Μια φορά κι έναν καιρό, σε μία χώρα μεσογειακή, γνωστή σε ολόκληρο τον κόσμο για τον αρχαίο πολιτισμό της, ζούσαν ευτυχισμένοι και μακάριοι, στον μικρόκοσμό τους, οι Έλληνες. Ο Λαός αυτός είχε πολλά καλά πράγματα για να περηφανευτεί, μα είχε και πολλά άσχημα —όπως όλοι κι όλα.

Ένα από τα άσχημά του, ήταν πως οι κάτοικοι που ζούσαν στην κάποτε όμορφη αυτή χώρα, μισούσαν την φύση. Όποιος όμως τους ρωτούσε την γνώμη για την καταστροφή του περιβάλλοντος, η απάντησή που έπαιρνε ήταν πάνω-κάτω η ίδια: στεναχώρια, απογοήτευση, αποτροπιασμός.

Οι πόλεις τους όμως ήταν κακάσχημες, γεμάτες τσιμέντο και στενούς δρόμους· ελάχιστα τα πάρκα, τα δέντρα ήταν είδος υπό εξαφάνιση· ο αέρας ήταν τοξικός, ενώ η αισθητική ήταν ψυχοκτόνα.

Μια ’μέρα, ένας σχετικά γνωστός, εγχώριος καλλιτέχνης, αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί και να αφυπνίσει τις συνειδήσεις των συμπολιτών του, ευελπιστώντας πως θα ξυπνούσαν και θα ξεσηκώνονταν, απαιτώντας πιο «πράσινες» πόλεις· με πάρκα, κήπους και δέντρα σε όλα τα πεζοδρόμια.

Πήρε μερικές παλιές τηλεοράσεις και τις σύνδεσε με τέτοιο τρόπο, ώστε να απεικονίζουν ένα δέντρο, και αφού έλαβε άδεια από τον δήμο, το έστησε σε κεντρικό σημείο της πόλης.



Διθυραμβικές κριτικές γράφτηκαν σε πολλές εφημερίδες και περιοδικά, ενώ μάλιστα, δεν έλειψαν και οι θετικές αναφορές στα μέσα του εξωτερικού. Ο καλλιτέχνης, ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα, απολάμβανε τον θρίαμβό του.

Σύντομα του ζητήθηκε να κάνει κι άλλα παρόμοια έργα, για να στηθούν και σε άλλες πόλεις της χώρας, αλλά και του εξωτερικού. Επιστρατεύτηκαν και μεγαλύτερα μέσα, όπως αφίσες και γιγαντοοθόνες, που όλα απεικόνιζαν πράσινα τοπία και δέντρα.

Έγινε μόδα, και σύντομα ολόκληρες σειρές με «τηλεορασόδεντρα» –έτσι τα βάφτισαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης– είχαν στηθεί σε πολλά σημεία των Ελληνικών πόλεων.

Ο καλλιτέχνης άρχισε να απογοητεύεται. Ο κόσμος δεν φαινόταν να καταλαβαίνει το νόημα του έργου του. Κάποια στιγμή, στον Κολοφώνα της δόξας του, βγήκε στην τηλεόραση απ’ όπου αγόρευσε επικριτικά προς συμπολίτες του, και τους μάλωσε που βλακωδώς γεμίσανε τον τόπο με «τηλεορασόδεντρα», αντί με αληθινά δέντρα.

Ο κόσμος σοκαρίστηκε από το θράσος του καλλιτέχνη να τους κατηγορήσει άμεσα για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Οι πολιτικοί και οι τεχνοκράτες τον περιγέλασαν, γιατί όπως είπαν, ο αδαής καλλιτέχνης δεν είχε ιδέα πόσο θα κόστιζε οι πρόσληψη κηπουρών για την φροντίδα των δέντρων. Οι κριτικοί οργίασαν που ο καλλιτέχνης απαρνήθηκε το έργο του, ενώ οι καλλιτεχνικοί μεσίτες διέδωσαν πως ο καλλιτέχνης, μάλλον, είχε υποστεί κάποιο είδος νευρικού κλονισμού και δεν είχε σώας τας φρένας.

Όπως και να είχε, η καριέρα του καλλιτέχνη πήρε την κατιούσα, και σύντομα βρέθηκε στην αφάνεια. Ταυτόχρονα, πυρκαγιές και νομοσχέδια που αποχαρακτήριζαν πράσινες περιοχές, κατέστρεφαν συστηματικά το περιβάλλον, κι ουδείς αντιδρούσε ενεργά. Ο καλλιτέχνης, φύσει ευαίσθητος, δεν άντεξε το κακό.

Ένα βράδυ, λίγο το αλκοόλ, λίγο η κατάθλιψη, λίγο η ματαιότητα πως δεν μπόρεσε να αλλάξει έστω και λίγο τα μυαλά του κόσμου, πήγε σε ένα από τα, μετρημένα στα δάχτυλα, αλσύλλια που είχαν απομείνει και κρεμάστηκε από ένα δέντρο.

Όταν βρέθηκε το πτώμα του την επομένη το πρωί, άρχισε ένας διάλογος στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σχετικά με την επικινδυνότητα των δέντρων, καθώς και το γεγονός της άμεσης ανάγκης λήψης μέτρων για την αποφυγή παρόμοιων φαινομένων. Εν τω μεταξύ, σε σύντομο χρονικό διάστημα, άλλοι δύο νέοι, ακολουθώντας το παράδειγμα του καλλιτέχνη, κρεμάστηκαν από τα δέντρα δίνοντας έτσι τέλος στις ζωές τους.

Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν άμεση κι αποφασιστική. Τα δέντρα κόπηκαν και ο χώρος όπου κάποτε βρισκόντουσαν, μετατράπηκε σε ένα μεγάλο υπαίθριο πάρκινγκ —τριακόσιων σαράντα οκτώ θέσεων, καμάρωνε ο δήμαρχος.

Εν, τω μεταξύ, στις ειδήσεις, διάφοροι ειδικοί κι επιστήμονες, ανέλυαν το πόσο επικίνδυνο και τοξικό είχε γίνει το περιβάλλον στις μεγαλουπόλεις —κυρίως για τα παιδιά και τους νέους...

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

4/21/2008

32. Εικαστικά (α’)


Εικαστικά (α’)


Επειδή τώρα τελευταία το (γνωστό πλέον;) Σύνδρομο του Καρπικού Σωλήνα (RSI) επανήλθε δριμύτερα, και μ’ έχει απαυτώσει τα χέρια, θα είμαι λίγο πιο εικαστικός, δημοσιεύοντας μερικά παλιά μου έργα από την συλλογή μου στο DA. Δεν είναι τίποτα σπουδαία βέβαια, αλλά τα δύο πρώτα σίγουρα ανήκουν στην "gay art collection" και ευελπιστώ πως θα σας τραβήξουν το ενδιαφέρον.

[Κάντε κλικ με το ποντίκι σας επάνω στις εικόνες για μεγαλύτερη προβολή]






—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

4/12/2008

31. Ήθελε νά ’ναι ’λεύθερος...


Ήθελε νά ’ναι ’λεύθερος...



—Του προσφέραμε χρήμα κι εξουσία.
—Του προσφέραμε αναγνώριση και δόξα.
—Και με τόσο χαμηλό αντάλλαγμα.
—Τί του ζητήσαμε; Να γονατίσει.
—Να μας φιλήσει το χέρι.
—Ή έστω, την ψήφο του.
—Και τ’ αρνήθηκε όλα, ο ηλίθιος.
—Ήθελε νά ’ναι ο εαυτός του, είπε.
—Να είναι αληθινός απέναντι στους άλλους.
—Νά ’ναι... Ελεύθερος! Τ’ ακούτε;
—Τον ανόητο!
—Πώς πίστεψε ότι θα μας νικούσε;
—Πώς θα μας παραγκωνίσει;
—Μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια;
—Αυτή ’ναι η μοίρα του τώρα.
—Χάμω, να έρπετε σαν το σκουλήκι που είναι.
—Τον απογυμνώσαμε από κάθε αξιοπρέπεια.
—Ας τα’ απολαύσουμε.
—Ώ, ναι!
—Χεχε...
—Αχαχαχαχα!
—Μουαχαχαχαχαχα!

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

4/10/2008

30. Η πολυδιάσπαση του Γκέι Ακτιβισμού στην Ελλάδα


Η πολυδιάσπαση του Γκέι Ακτιβισμού στην Ελλάδα
(και οι επιπτώσεις στον αγώνα για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων)


Είναι γνωστό τις πάση, πως στην Ελλάδα, η αντιπροσώπευση των ομοφυλόφιλων στα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης) και απέναντι σε δημόσιους φορείς κι οργανισμούς, αποτελεί τραγέλαφο. Ιδίως όταν τίθενται σοβαρά ζητήματα που αφορούν άμεσα τους ομοφυλόφιλους, όπως συνέβη με το «Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης», παρουσιάζεται επιτακτική η αντιπροσώπευσή τους από σοβαρά άτομα, με τις απαραίτητες γνώσεις και θέσεις, που θα τους επιτρέψουν δημόσια να στηρίξουν τα συμφέροντα που εκπροσωπούν. Αντ’ αυτού, βλέπουμε συνήθως τραγικές γκέι καρικατούρες, άλλοτε με φούστες κι άλλοτε με στρας παντελόνια, να διηγούνται παιδικά τους βιώματα σχετικά με το πως τους βίαζε ο παπάς της ενορίας όταν ήταν μικρά και κράταγαν το εξαπτέριγο. Τελικά, υπάρχει κάποιο οργανωμένο, και επαρκώς στελεχωμένο, σωματείο που να εκπροσωπεί τους ομοφυλόφιλους στην Ελλάδα του σήμερα· κι αν ναι, ποιο;



Αφορμή για αυτόν μου τον προβληματισμό, αποτέλεσε η είδηση για την επίσημη διάλυση της Ε.Ο.Κ. (Ελληνική Ομοφυλοφιλική Κοινότητα), έναν χρόνο περίπου, μετά τον (πρόωρο κι άδικο) θάνατο του τελευταίου πρόεδρού της, Ευάγγελου Γιαννέλου. Η ιστορία της Ε.Ο.Κ ξεκίνησε το 1988, με την ίδρυσή της από μερικά φιλόδοξα άτομα που θέλησαν έτσι να συσπειρωθούν και να αγωνιστούν για δικαιώματα, που οι σημερινοί «φρέσκοι» ομοφυλόφιλοι, θεωρούν λανθασμένα ως προαιώνια κεκτημένα. Εξόν της Ε.Ο.Κ. υπήρχαν και υπάρχουν κι άλλες γκέι οργανώσεις, άλλες πολύ, κι άλλες λιγότερες γνωστές στο ευρύ γκέι κοινό. Κι εκεί ακριβώς έγκειται το πρόβλημα: Στον διασκορπισμό των λίγων (πραγματικά λίγων) γκέι ακτιβιστών που υπάρχουν στην Ελλάδα σε πολλές και διάφορες, μεγάλες ή μικρές, γκέι οργανώσεις, αντί να συσπειρωθούν σε ένα ενιαίο σώμα, με διαφανές καταστατικό και λειτουργία. Συγκεκριμένα, προσωπικά γνωρίζω μερικά σωμάτια και φορείς που είναι τα εξής:

Επίσης, πέραν των προαναφερόμενων, υπάρχουν ούκ ολίγοι μεμονωμένοι ομοφυλόφιλοι, άλλοι επώνυμοι κι άλλοι ανώνυμοι, που μέσω προσωπικών ιστοσελίδων διεξάγουν τον δικό τους προσωπικό αγώνα. Ενδεικτικά μερικοί/α από αυτούς/α είναι:

Διαπιστώνουμε λοιπόν, πως υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι δίνουν τον δικό τους αγώνα για όλους εμάς τους ομοφυλόφιλους –κρυφούς και φανερούς– εκθέτοντας τον εαυτό τους στα Μ.Μ.Ε. και ξοδεύοντας πολύτιμο χρόνο και ενέργεια από την ζωή τους. Είναι όμως αυτό αρκετό; Και προς Θεού, μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε και να με κράξετε. Δεν επικρίνω τους προαναφερόμενους, ούτε και εκφράζω αγνωμοσύνη. Τουναντίον! Προσπαθώ να τονίσω πως ήρθε η ώρα να συσπειρωθούμε γύρω από τους ήδη υπάρχοντες και να τους στηρίξουμε πιο έντονα κι ενεργά· να δοθεί βήμα κι ενέργεια σε νέα πιθανόν μέλη που θα συστρατευθούν, και γιατί όχι, να τους διαδεχθούν επάξια, αν κι όταν οι παλαιότεροι αποχωρίσουν από την ενεργό δράση.

Με απλά λόγια: Σε μία κοινωνία όπου η ομοφυλοφιλία μπορεί μεν να μην επιφέρει ποινή δημόσιου ξυλοδαρμού και κρεμάσματος στην πλατεία, αλλά απαγορεύει με ποικίλους τρόπους την ελεύθερη έκφραση, κι εμποδίζει την ένταξη του ομοφυλόφιλου στην κοινωνία, τίθεται το σοβαρότατο ζήτημα μιάς συσπειρωμένης και δυναμικότερης αντιπροσώπευσης των ομοφυλόφιλων στα Μ.Μ.Ε. και τις λοιπές δημόσιες εμφανίσεις.

Το ερώτημα είναι, εάν είναι έτοιμοι οι ομοφυλόφιλοι να συνδράμουν και να στηρίξουν μία τέτοια προσπάθεια, είτε άμεσα, με συμμετοχή στην (διευρυμένη;) οργάνωση (αναγκαστικά επώνυμα), είτε με έμμεση συμμετοχή, όπως με προπαγάνδα μέσω προσωπικών ιστοσελίδων και blogs (βλέπε: 225+ blogs που ανάρτησαν το ίδιο κείμενο σχετικά με το θέμα του συμφώνου συμβίωσης) και οικονομική ενίσχυση του ταμείου της οργάνωσης.

Μεγάλη ευθύνη σε μία τέτοια προσπάθεια βέβαια, φέρουν τα ήδη επιφανή μέλη της Ελληνικής γκέι κοινότητας, που για άγνωστους –για εμάς τους περισσότερους– λόγους, έχουν προσωπικές έριδες που τους καθιστούν διόλου συνεργάσιμους αναμεταξύ τους — κι άρα αναποτελεσματικούς.

Θα ρωτήσει ίσως κάποιος: «Για ποιόν λόγο να συσπειρωθούν όλοι: άντρες και γυναίκες· ομοφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ και τραβεστί, γύρω από έναν ενιαίο φορέα;» Μα η απάντηση είναι, νομίζω, προφανείς: «Ισχύς εν τι ενώσει». Ναι, οι γκέι άντρες γουστάρουν άνδρες· και οι γκέι γυναίκες, (που απ’ ό,τι φαίνεται προτιμούν τον όρο «Λεσβίες») προτιμούν γυναίκες· και οι τρανσεξουαλ επιθυμούν να μην γίνονται αποκλειστικά και μόνο πόρνες· το ίδιο επιθυμούν και οι τραβεστί.

Όλες αυτές οι υποομάδες, μπορεί να έχουν η κάθε μία τα δικά της ιδιαίτερα προβλήματα. Οι γκέι άντρες και οι λεσβίες ζητούν νομική αναγνώριση ως ζευγάρια· οι τρανσέξουαλ ιατροφαρμακευτική και ψυχολογική στήριξη από το κράτος, καθώς και άρση προβλημάτων σχετικά με το νέο τους φύλο σε δημόσια έγραφα κι υπηρεσίες, κι ούτω καθεξής. Έχουνε όμως και μεγάλα κοινά προβλήματα, όπως ο ρατσισμός στην κοινωνία, στον χώρο εργασίας, στις συναλλαγές τους με το δημόσιο.

Για να επιταχθούν μεγάλοι βασικοί στόχοι, θα πρέπει να υπάρξει σωστή κι αντικειμενική αντιπροσώπευσή τους απέναντι στον Έλληνα πολίτη· κάτι που στην Ελλάδα του σήμερα, καλώς ή κακώς, γίνεται μέσω της τηλεόρασης και λιγότερο, μέσω του έντυπου τύπου.

Για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει, κατά την προσωπική μου άποψη, να γίνει ένας οργανισμός (ή σωματείο;), που πραγματικά να παίρνει κάτω από τις φτερούγες του την κάθε υποομάδα, που διαφοροποιείται με τον οποιονδήποτε τρόπο από το ετεροφυλικό σεξουαλικό-ερωτικό προσανατολισμό, (εξαιρούνται, εννοείται(!), ομάδες που προωθούν παιδεραστικές και κτηνοβατικές αντιλήψεις —για να μην παρεξηγηθώ!) και να υπάρχει αρραγής αντιπροσώπευση του, από άξια στελέχη, που θα εκλέγονται για την αξία και το έργο τους.



Φανταστείτε, πόση διαφορά θα υπήρχε, εάν στα μεσημεριανά «κατινίστικα» προγράμματα ή τις βραδινές εκπομπές που προβάλλονται στην τηλεόραση, και ασχολούνται με τον οποιωνδήποτε τρόπο με θέματα που αφορούν ομοφυλόφιλους, να υπήρχαν σοβαροί (προσοχή: όχι σοβαροφανείς!) εκπρόσωποι, καταρτισμένοι –στον βαθμό του δυνατού– σε νομικά θέματα, ενημερωμένοι πλήρως για την Ελληνική πραγματικότητα και να μιλούν με αποδείξεις, στοιχεία και ντοκουμέντα. Αντικαθιστώντας έτσι τις κλασσικές γκέι drama-queen καρικατούρες, ή άλλους αυτεπάγγελτους επώνυμους που δήθεν μας εκπροσωπούνε (βλέπε.: γκούχεθνικόςαστήργκούχγκουχ), να διακωμωδούν θέματα υψίστης σημασίας για τον γκέι ακτιβισμό.

Κάποιοι, ίσως να τσινήσουν, να με κατηγορήσουν για ασέβεια κι αγνωμοσύνη στους ήδη επιφανείς-φανερούς γκέι ακτιβιστές, και πως ο καθένας που μάχεται μόνος του, είναι άξιος σεβασμού. Δεκτό! Ποτέ δεν είπα ή ισχυρίστηκα το αντίθετο. Απλά μία προσωπική απορία-επιθυμία εκφράζω.

Θα μου άρεζε πολύ να γνώριζα, πως υπάρχει ένα σωματείο, με πολλά εγγεγραμμένα μέλη –κι ένας εξ αυτών να είμαι κι εγώ– όπου να μπορώ να στέλνω μία ετήσια συνδρομή με την οποία να ενισχύω το ταμείο· με άξιους, καταρτισμένους, και μαχητικούς ανθρώπους, ασχέτως φύλου και σεξουαλικής κατεύθυνσης (γκέι, λεσβία, τράνς, κ.λ.π.). Που να διαθέτει μία σωστά σχεδιασμένη, ενημερωτική ιστοσελίδα, με forums για συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων για διάφορα ζητήματα· ειδήσεις από την Ελλάδα κι όλον τον κόσμο· συνδέσεις για ιστοσελίδες άλλων γκέι οργανώσεων του εξωτερικού, κ.τ.λ. Με ισχυρό ταμείο που να μπορεί να χρηματοδοτήσει, εν ανάγκη, νομικούς αγώνες ή έξοδα για προσωρινή περίθαλψη γκέι προσφύγων από άλλες χώρες κ.ο.κ.

Με απλά λόγια: Ένα σωματείο που να με κάνει να νιώθω μέλος ενός ισχυρού συνόλου, κι όχι ενός ατόμου ανίσχυρου, σκορπισμένου στην blogόσφαιρα και τις διάφορες γκέι ιστοσελίδες, που ο αγώνας του φύσει περιορίζεται τόσο σε δύναμη γνώμης, όσο και σε δύναμη επιρροής.

Μπορεί να είναι ουτοπικό, μπορεί να είναι τρελό, αλλά ξέρω πως όλα τα πράγματα, ξεκινούν πρώτα με ένα όραμα, με μία ελπίδα. Απλώς μια πρόταση καταθέτω, κι ευελπιστώ, πως έτσι θα συμβάλω κι εγώ (γιατί όχι;), στην δημιουργία κάτι καλύτερου.

Κλείνοντας, να θυμίσω πως στο άρθρο αυτό, εκφράζω καθαρά προσωπικές απόψεις, και δεν επιτίθεμαι σε κανέναν προσωπικά, ούτε και κατακρίνω το μέχρι τώρα έργο του καθενός. Απλώς εκφράζω μία προσωπική άποψη επάνω στο θέμα της οργάνωσης των αγώνων των γκέι στην Ελλάδα του σήμερα.

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)


Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
gaynewsingreek.blogspot.com/2008/04/blog-post_12.html

4/07/2008

29. Τί Στο' Πούτσο;


Τί Στο' Πούτσο;


Στην Ελλάδα του 2008, λέει, έχουμε περί τα δύο εκατομμύρια (ήτοι, το είκοσι τοις εκατό του πληθυσμού περίπου) πολίτες που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχιας.

Στην Ελλάδα του 2008, το σύνολο τον νέων κάτω των τριάντα ετών, εργάζονται σε δουλειές του ποδαριού, με ημιαπασχόλιση ή σπαστό ωράριο (έλα τρις ώρες το πρωί, έλα άλλες τρεις το μεσημέρι, ξαν’ έλα και τ’ απόγευμα άλλες τέσσερις-πέν’ ώρες), χωρίς ασφάλιση και ένσημα· χωρίς να είναι ασφαλισμένοι σε κάποιο ταμείο για να έχουν, έστω, την βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε περίπτωση ανάγκης. Το σύνολο των αποδοχών τους, σπανίως υπερβαίνει τα εφτακόσια ευρώ (700)!

Στην Ελλάδα του 2008, λόγο έλλειψης σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και θρησκευτικό-κοινωνικού ψευτοπουριτανισμού, έχουμε περί τις εκατόν είκοσι χιλιάδες (120.000!) εκτρώσεις τον χρόνο, σε νεαρές κυρίως κοπέλες. Στατιστικά, το 2-5% αυτών των κοριτσιών θα υποστούν μόνιμη βλάβη στην μήτρα και δεν θα μπορέσουν στο μέλλον να κάνουν ποτέ παιδί. Ταυτόχρονα, τ’ αγοράκια –πού είναι μάγκες– δεν φοράνε καπότα· γιατί είναι για το AIDS και το κολλάνε μόνο οι λούγκρες. Τα κρούσματα του AIDS, τόσο σε ετερόφυλους, όσο και σε ομοφυλόφιλους, αυξάνονται αντί να μειώνονται.

Στην Ελλάδα του 2008, η εκπαίδευση έχει υποβαθμιστεί σε πρωτοφανή βαθμό, που αναγκάζει τους γονείς να στρέφονται, από το Δημοτικό κι’ όλας, στην ιδιωτική εκπαίδευση. Παρ’ όλ’ αυτά, ο αγώνας στις σχολές και τα Α.Ε.Ι. γίνεται για την καρέκλα και χρωματίζεται κομματικά σε αηδιαστικό βαθμό.

Στην Ελλάδα του 2008, οι σταθεροί αναγνώστες βιβλίων, λένε τα στατιστικά των βιβλιοπωλείων, είναι περίπου δέκα χιλιάδες (10.000) —μόνο! Αυτό σημαίνει ότι μόλις το 0,090% του πληθυσμού διαβάζει πάνω από δώδεκα βιβλία τον χρόνο. Διατυμπανίζουμε συνεχώς όμως πως είμαστε η χώρα του φωτός, το λίκνο του πολιτισμού. (Ντου γιου λάικ μανμαζελ δι γκρεκς; Γουανα γκο χόουμ γουίθ με το φακ γιου λάικ δι γκρέκς ντου;)

Στην Ελλάδα του 2008, ανήλικα παιδιά φυλακίζονται για μήνες και χρόνια, για μικροποσότητες ναρκωτικών ουσιών που τόλμησαν να προμηθευτούν για να ξεφύγουν λίγο από την ασφυκτική κοινωνία στην οποίαν πρωτόδαν το φως. Φονιάδες, λωποδύτες, εκβιαστές και μεγαλέμποροι, πληρώνουν εγγύηση και αποφυλακίζονται —στοιχεία κανείς δεν έχει (τολμάει;) να δείξει. Μα είναι αυτό που λέμε: Κοινό μυστικό. Η Ελλάδα όμως είναι κράτος δικαίου!

Στην Ελλάδα του 2008, μία χώρα που κάποτε καμάρωνε πως είχες εβδομήντα τέσσερα τοις εκατό (74%) δασική κάλυψη, σημειώνονται κάθε χρόνο, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, χιλιάδες πυρκαγιές, που καλούνται να αντιμετωπίσουν υποστελεχωμένα πυροσβεστικά τμήματα και μονάδες στρατού, χωρίς τον βασικό υλικοτεχνικό εξοπλισμού. Την ίδια ώρα, το κράτος χαρίζει μεγαλοποσά σε Αθλητικούς Ομίλους και βγάζει λόγους για το Ολυμπιακό Ιδεώδες.

Στην Ελλάδα του 2008, συμβαίνει το πρωτοφανές: Ο θεσμός του «Συμφώνου Συμβίωσης», που κατοχυρώνει δικαιώματα ισότιμα με του γάμου στους ομοφυλόφιλους σε διάφορες χώρες, κυρίως της Ευρώπης, προτείνεται να γίνει αναγνωρισμένος θεσμός του Ελληνικού κράτους αλλά... μόνο για ετερόφυλα ζευγάρια! Επί εβδομάδες και μήνες, ο πολιτικός, θρησκευτικός και ακαδημαϊκός κόσμος της χώρας, ασχολείται δημόσια με το εάν ή όχι, είναι η ομοφυλοφιλία κάτι το φυσικό (άρα και αποδεκτό από την κοινωνία) κι αν θα πρέπει να συμπεριληφθούν και τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια στο σχέδιο. Ακούγονται και γράφονται απίστευτα αναχρωνιστικές αντιλίψεις που σοκάρουν τον κάθε σόφρον πολίτη της χώρας.

...

Στην Ελλάδα του 2008, υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα που ζητούν επίλυση. Κι όμως, ασχολούνται με τον κώλο του πούστη!


Γι’ αυτό δικαίως διερωτώμαι: Τι στο’ πούτσο;!



—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)