11/28/2008

60. Η Γενιά των «420 και κάτι ψιλά» Ευρώ


Η Γενιά των «420 και κάτι ψιλά» Ευρώ
(σιγά ρε μη σας δόκουμε 700 ευρώ!)


Τον τελευταίο καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χρησιμοποιούν όλο και πιο συχνά τον όρο «η γενιά των 700 ευρώ». Ομολογώ πως αυτός ο χαρακτηρισμός, νιώθω πως με προσβάλει αφ’ ενός, κι αφ’ εταίρου πως είναι άτοπος.

Καταρχάς θεωρώ πως είναι ό,τι πιο απαξιοτικό το να χαρακτηρίζεις και να ονοματίζεις μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων με χρηματικούς όρους. Στην προκειμένη αναφερόμαστε σε ανθρώπους, ζώντες ανάμεσά μας καθημερινώς. Είναι οντότητες με λογική και συνειδητότιτα. Δεν είναι σούπερ-μάρκετ ή μαγαζάκια του τύπου «Ό,τι πάρεις 1 ευρώ».

Η γενιές, συνήθως, ονοματίζονται από τις πράξεις των ιδίων ή από διάφορα σημαντικά γεγονότα. Υπάρχει η γενιά της επανάστασης, η γενιά του μεσοπολέμου, η γενιά των λουλουδιών (ή Χίπηδων), η γενιά Χ (generation-X), η γενιά του Πολυτεχνείου, και πάει λέγοντας. Όλα έχουν σχέση είτε με τα έργα και ημέρες των, είτε με γεγονότα που διαδραματίζονταν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Πιστεύω λοιπόν, πως το να βαφτιζόμαστε ξαφνικά ως «η γενιά των 700 ευρώ», είναι κάπως απαξιοτική. Αφ’ ενός βάζουν ως βάση της ύπαρξης, των πράξεων και των όποιων πιστεύω μας τα χρήματα. Αφ’ εταίρου είναι σαν να λένε πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, τίποτα παραπάνω από αυτό: μία γενιά νεκρή, χωρίς τίποτα το αξιόλογο, εξ όν του ότι εργαζόμαστε για λιγότερα χρήματα απ’ ό,τι θα έπρεπε.

Κάποιοί, ίσως, να πούνε πως ασχολούμαι με ελάσσονα ζητήματα όταν το μείζων πρόβλημα είναι αυτό που περιγράφει η (αυθαίρετη) ονομασία της γενιάς: μία γενιά υποαμοιβόμενη με σοβαρά προβλήματα διαβίωσης. Συμφωνώ εν μέρει, αλλά δεν παύει ο απαξιοτισμός να είναι γεγονός.

Δεύτερον, πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον άτοπος, μιάς και δεν γνωρίζω πολλά άτομα της ηλικίας μου, (τριαντάρηδων γαρ), να αμείβονται με 700 ευρώ. Οι περισσότεροι σπανίως λαμβάνουν πάνω από 600, και στο 90% των περιπτώσεων με μερική, ή χωρίς καθόλου ασφάλιση.

Παραθέτω παρακάτω την προσωπική μου ιστορία, αλλά και δύο φίλων μου που θα δώσουν μία εικόνα της πραγματικής κατάστασης στον χώρο εργασίας. Η τελευταία δε, είναι αυτή που με εξόργισε περισσότερο και με ώθησε στην συγγραφή της παρούσης ανάρτησης. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 1η (c’est moi)

Διαθέτω κάρτα ανεργίας από το 2000· απ’ όταν αποφοίτησα από την Τεχνική Επαγγελματική Σχολή όπου φοιτούσα (σήμερα οι σχολές αυτές δεν υφίστανται πλέον). Στα οχτώ αυτά χρόνια που πέρασαν, δεν έχω εργαστεί ούτε μία μέρα· σύμφωνα με τα «έγγραφα» του κράτους. Κι’ όμως. Έχω περάσει από διάφορες εργασίες όπως σε συνεργείο αυτοκινήτων ως μηχανικός (ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, γιατί δεν μου πήγαινε το επάγγελμα αυτό με τίποτα!). Σε γραφείο με αρκετά δωδεκάωρα αλλά και μερικά «τρελά» δεξαεξάωρα για τον εξωφρενικό μισθό των 400 ευρώ. Σε ξενοδοχείο σε νυχτερινές βάρδιες κι’ εορτάσιμες περιόδους (Χριστούγεννα, Πάσχα κ.λ.π.) για 600 ευρώ τον μήνα (οι υψηλότερες απολαβές που έλαβα ποτέ!). Σε γραφείο Web Design ως web designer, γραφίστας και προγραμματιστής (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω). Ως καθηγητής σε φροντιστήριο για να διδάξω το πρόγραμμα "Photoshop" σπουδαστές και καθηγητές πληροφορικής. Μεταξύ όλων των προαναφερόμενων εργασιών, έκανα κι’ άλλες μικρότερες εργασίες ελάσσονος σημασίας για χαντζιλίκι.

Χαρακτηριστικά αυτών των εργασιών ήταν αφ’ ενός η χαμηλή αμοιβή, ιδίως σε σχέση με τις εργάσιμες ώρες, κι αφ’ εταίρου η πλήρη έλλειψη ασφάλισης. Συν αυτών, ήταν και οι απαιτήσεις των εργοδοτών για προσφορά υπέρ του δέοντος, εις το όνομα της πατρίδος και του πατροπαράδοτου ελληνικού φιλότιμου.

Να το πω απλά: Θέλουν υπάλληλο με ευέλικτο ωράριο (έλα 8 το πρωί, φύγε 9 το βράδυ, έλα ξανά στις 10 να σκουπίσεις). Θέλουν άριστη γνώση ξένων γλωσσών όπως αγγλικά, γαλλικά και πιάνο. Θέλουν άριστες γνώσεις υπολογιστών, συμπεριλαμβανομένου και της επισκευής των σε περίπτωση βλάβης. Και τα θέλουν όλα αυτά με ελάχιστα χρήματα, το δικαίωμα να σε βρίζουν και να σε μειώνουν μπροστά σε τρίτους, να ψήνεις καλό καφέ και να κάνεις τα ψώνια για το σπίτι (δεν αστειεύομαι καθόλου στο τελευταίο). Το ότι θα σε πάρουν χωρίς ασφάλεια είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ! Όταν δε, τολμάς να το αναφέρεις, λαμβάνεις απαντήσεις του τύπου: «Εσείς οι νέοι μου βγήκατε όλοι συνδικαλιστές. Είστε τεμπέληδες και δε θέλετε να δουλέψετε. Εγώ σου προσφέρω μιά δουλειά, κι εσύ την κοιτάς στα δόντια», κ.ο.κ.

Έχουμε και το κράτος από την άλλη, να μην ασφαλίζει ανέργους άνω των 29 ετών (παρντόν;). Δεν γνωρίζω, ούτε κατανοώ την λογική αυτή.

Όταν είσαι άνεργος και κάτω των 29 ετών, πηγαίνεις κάθε εξάμηνο στον Ο.Α.Ε.Δ. όπου έχεις την κάρτα ανεργίας και παίρνεις ένα πιστοποιητικό. Πας στο Ι.Κ.Α. και εκδίδεις βιβλιάριο υγείας και το ανανεώνεις κάθε εξάμηνο. Τουλάχιστον να έχεις ως πολίτης μία άλφα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε περίπτωση που αρρωστήσεις, σε χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο βουλευτού ή σπάσεις ένα χέρι βρε αδερφέ! Για κάποιον λόγο όμως, το κράτος θεωρεί πως μετά το 29 έτος της ηλικίας, ο άνεργος δεν χρειάζεται αυτή την περιττή «πολυτέλεια». Και άνεργος και στον αέρα σε περίπτωση που σπάσεις –λέμε τώρα– κάνα πόδι, γιατί άνθρωπος είσαι...

Έτσι, το καλοκαίρι του 2007, κανόνισα με τον τότε εποχιακό εργοδότη μου, και συμφωνήσαμε να μου κάνει μία δίμηνη πρόσληψη, ώστε να κολλήσω τα 51 ένσημα που απαιτούνταν ως τότε, για να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για το έτος 2008. Τα ένσημα, θα τα πλήρωνα (και τα πλήρωσα) εγώ από την τσέπη μου. Από τα 1200 ευρώ των αποδοχών του διμήνου, τα 951 ευρώ πήγανε σε εισφορές για το ΙΚΑ! Ουσιαστικά, αγόρασα την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη από το κράτος!!

Φυσικά αυτό το κράτος το κατάλαβε κι’ αποφάσισε πως είναι πολύ χαμηλά τα κοστολόγια. Γι’ αυτό, ακολουθώντας φιλολαϊκή πολιτική, ιδίως τώρα σε περίοδο γενικότερης οικονομικής κρίσης, σκεφτικέ, αποφάσισε και ψήφισε πως εφ’ εξής θα απαιτούνται τα διπλάσια ένσημα για να δικαιούται ο εργαζόμενος ασφάλιση. Τουτέστιν, 100 ένσημα και 1902 ευρώ ετησίως!)

Έτσι βρίσκομαι λοιπόν στο σήμερα, με οχτώ χρόνια κάρτα ανεργίας (στα 10 θα μου την κάνουνε gold και στα 25 platinum!), η οποία ακυρώθηκε μόνο μία φορά (θα δείτε παρακάτω το πώς και το γιατί).


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 2η

Πάλι εγώ. Καθώς ήμουνα επίσημα άνεργος, το 2003 ο Ο.Α.Ε.Δ. αποφάσισε πως, για ν’ ανεβάσω τα προσόντα μου, χρειαζόμουνα ένα πτυχίο E.C.D.L. Με εγγράφουν με το έτσι θέλω λοιπόν, σε ένα πρόγραμμα 100 ωρών όπου σε ιδιωτικό Κ.Ε.Κ. θα παρακολουθούσα τα μαθήματα.

Όταν έφτασα και γράφτηκα, έλαβα μία δυσάρεστη έκπληξη. Μου ζητούσαν την κάρτα ανεργίας που είχα ήδη για 3 χρόνια (Όχι, όχι το παιδί μου!!). Ρώτησα εκεί, πήγα και ρώτησα και στον Ο.Α.Ε.Δ., όπου μου είπαν εν τάχη το εξής:

«Όταν εγγράφεσαι σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, η κάρτα ανεργίας ακυρώνεται, γιατί είναι σαν να προσλαμβάνεσαι από το κράτος. Δεν είσαι πλέον άνεργος, μιάς και θα λαμβάνεις εισόδημα».

Και πράγματι, μου την ακύρωσαν επί τόπου. Το δε εισόδημα ανερχότανε στο ιλιγγιώδες ποσό των 200 ευρώ, από τα οποία τα 51 θα παρακρατούνταν για να λάβω τα 40 πίσω, μετά την υποβολή της φορολογικής δηλώσεως, ως επιστροφή την επόμενη χρονιά. Ο δε χρονικός ορίζοντας του προγράμματος ήταν 5 μήνες. 200 ευρώ για 5 μήνες. Αυτός ήταν ο μισθός του κράτους για την «απασχόλησή» μου (...και ζαμπόν κυρ. Παναγιώτη... και σοκολάτες για τα παιδιά!)

Γι’ αυτόν τον λόγο ακυρώθηκε η κάρτα ανεργίας μου, και μαζί με άλλων, ρίξαμε τον δείκτη ανεργίας. Αυτό συμβαίνει σε όλη την χώρα έως και σήμερα. Έτσι εμφανίζει το κράτος τεχνητές μειώσεις στους δείκτες της ανεργίας.

Περιττό να αναφέρω πως αμέσως μετά το πέρας των μαθημάτων (των οποίων την ποιότητα και το αδιάβλητο τον εξετάσεων δεν θα αναφέρω γιατί θα με μηνύσουν και θα με τραβάνε στα δικαστήρια), πήγα και γράφτηκα ξανά στον Ο.Α.Ε.Δ. ως άνεργος —και να με συγχωρείτε, αρνούμαι να δεχτώ πως εργάστηκα για 5 μήνες και δεν ήμουν άνεργος. Ήμουν και είναι άνεργος για οχτώ ολόκληρα χρόνια κύριε Κράτος!


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 3η (νεαρά δεσποινίς ψάχνεται)

Γνωρίζω ένα κορίτσι με το οποίο με δένει μία φιλία, η οποία επιτέλους κι’ αυτή, μετά από χρόνια ανεργίας, βρήκε εργασία ως γραμματέας σε γραφείο ιατρού στην Ξάνθη. Θα κλείνει ραντεβού, θα κρατάει τα αρχεία στον υπολογιστή, θα απαντάει στα τηλέφωνα, θα τρέχει στο Ι.Κ.Α. για τα βιβλιάρια των ασθενών, στα φαρμακεία για τα φάρμακα, και πάσης φύσεως άλλες εξωτερικές ή εσωτερικές εργασίες. Χάρηκα κι εγώ γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι το πόσο επηρεάζει την ψυχολογία η ανεργία κι’ η συνεχείς έλλειψη ρευστού, και ζήτησα λεπτομέρειες.

Λεπτομέρεια 1η: Θα την προσλάβει μέσω προγράμματος Ο.Α.Ε.Δ. με κάρτα ανεργίας (ουδέν μεμπτό ως εδώ, θα πείτε).

Λεπτομέρεια 2η: Θα της πληρώνει μόνο τα χρήματα που δίνει ο Ο.Α.Ε.Δ. για έναν χρόνο, ήτοι 430 ευρώ περίπου (δεν γνωρίζει ακριβές ποσό ακόμη, αλλά τόσα περίπου είπε ο γιατρός). Ο γιατρός αρνείται δηλαδή να συνεισφέρει –ας πούμε– άλλα 200 ευρώ μηνιαίος ώστε, κάπως, να γίνει ο μισθός πιο αξιοπρεπής. (50 γαμημένα ευρώ την εβδομάδα! Ιδιώτης ιατρός! Μία γαμημένη επίσκεψη ασθενούς την εβδομάδα! Πόσο μορφωμένος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος το κέρατό μου;!)

Λεπτομέρεια 3η: Της ανέθεσε την πλήρη ψηφιοποίηση του ιατρικού του αρχείου μίας ολόκληρης 15ετίας. Θέλει να του οργανώσει σύστημα φακέλων που να περιέχουν τα αρχεία των ασθενών με αλφαβητική σειρά. Μεταξύ των εργασιών είναι η σάρωση ακτινογραφιών, συνταγολογίων και λοιπόν εγγράφων, και... φυσικά η κατάλληλη επεξεργασία και ταξινόμησή τους. Το κορίτσι ήδη βαράει 12ωρα για να τα κάνει, ενώ μάλιστα είναι ακόμη... «υπό δοκιμή»!

Λεπτομέρεια 4η: Μετά το πέρας εργασιών έχει την απαίτηση να κάνει και τα ψώνια για το σπίτι του.

Φυσικά όταν την ρώτησα: «Γιατί μωρή χαζή κάθεσαι και δεν φεύγεις από εκεί;» Μου απάντησε ό,τι πιο απλό: «Γιατί πού θα βρω δουλειά αλλού;» Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι που λένε —τα έξοδα τρέχουν.

Το τραγικό είναι πως ενδόμυχα σκέφτηκα πως κι’ εγώ το ίδιο θα έκανα. Έχει ήδη δύο μήνες που ζω κυριολεκτικά με δανικά φίλων. 20-20, 50-50 τα ευρώ, μου δανείζουν ευελπιστώντας πως τα Χριστούγεννα που θα εργαστώ κάνα μήνα θα βγάλω αρκετά να τους τα δώσω πίσω και να βγάλω τους επόμενους δυό μήνες.


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 4η

Εν συντομία θα τα πω και με λίγες λεπτομέρειες, γιατί η Δαμόκλειος σπάθι κρέμεται πάνω από το κεφάλι κάθε επώνυμου και μη blogger.

Φίλος εργάζεται σε σημαίνουσα επιχείρηση της Ξάνθης (επωνυμίες, ονόματα και λοιπά στοιχεία δεν αναφέρουμε) μαζί με περίπου άλλα τριάντα άτομα. Μετά από περίπου δύο χρόνια τους μαζεύει η επιχείρηση και τους λέει πως θα προβεί σε απολύσεις και επαναπροσλήψεις μέσω του... «Stage» κι άλλων τέτοιων προγραμμάτων. Αρχικώς υπέθεσα πως απλώς θέλουν να γλιτώσουν χρήματα και να πληρώνει το κράτος (δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι φορολογούμενοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη) τους υπαλλήλους τους προς τόνωση της... επιχειρηματικότητάς τους. Ο φίλος μου όμως μου άνοιξε τα μάτια εξηγώντας:

«Βρε κουτό αγόρι. Δεν είναι μόνον τα χρήματα. Μετά το τρίτο έτος αρχίζουν τα δικαιώματα των υπαλλήλων ν’ αναβαίνουν. Δικαιούνται περισσότερες ημέρες άδειας τον χρόνο, αυξημένες χρηματικές απολαβές, αλλά και αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης. Αυτό είναι που τους καίει. Θέλουν να πληρώνουν λίγα (ή καθόλου μέσω προγραμμάτων), να απολύουν κατά το δοκούν, και να μην δίνουν άδειες.»

Έμεινα κι’ εγώ «μαλάκας» με το στόμα ανοιχτό...


Συμπέρασμα:

Ποια 700 ευρώ ρε παίδες;! 700 ευρώ είναι παράδεισος! Με το ζόρι πιάνουν τα 500 ευρώ στην πιάτσα! Και γαμώ τη μου! Σταματήστε πιά να μας αποκαλείτε με τέτοιο χαρακτηρισμό! Βρείτε κάτι άλλο. Αποκαλέστε μας η γενιά των απελπισμένων, των χαμένων, των θυμάτων, των νέο-προεπαναστατικών (ελπιδοφόρο αυτό), κάτι άλλο τέλος πάντων!


Γενιά των 700 ευρώ στα μούτρα σας!


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου

11/19/2008

59. Όχι στο Όνομά μας

Όχι στο Όνομά μας


Αν και θεωρώ πως ούτε στο ελάχιστο μπορώ να νιώσω όπως νιώθουν οι φυλακισμένοι στα ελληνικά Σωφρονιστικά Καταστήματα, ευελπιστώ πως συμμετέχοντας σε κάτι τόσο απλό όπως είναι η ανάρτηση του παρακάτω κειμένου, θα συνεισφέρω, έστω και στον ελάχιστο βαθμό, στην διάδοση της είδησης πως χιλιάδες κρατούμενοι κάνουν εδώ και πολλές ημέρες απεργία πείνας, και στην ευαισθητοποίηση του συνόλου της κοινωνίας. Ακόμη κι ο πιο σκληροτράχηλος κακοποιός δικαιούται βασικές, ανθρώπινες συνθήκες κράτησης, κι’ αυτό δεν το συζητώ· το θεωρώ δεδομένο.

Γι’ αυτό, αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο, όπως ζητείται από το blog, που είναι κατά κάποιον τρόπο η διακήρυξη των αφανών ανθρώπων που ζούνε στα «Σωφρονιστικά Καταστήματα» της χώρας.


[ Πηγή εικόνας ]



—Όχι στο Όνομά μας—


"Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος".
—Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

"Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω"
—Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08


Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση "σωφρονιστικά" ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
http://kratoumenoi.wordpress.com/

11/17/2008

58. Στην Χώρα Της Φαιδράς Πορτοκαλέας Και Του Πολυτεχνείου


Στην Χώρα Της Φαιδράς Πορτοκαλέας Και Του Πολυτεχνείου


Η χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, κι’ όπου όλοι οι κάτοικοί της ζούνε καθημερινά τις ζωές των, έχει μπει σ’ ένα λούκι που ούτε οι θεοί (μα τον Τουτατίς!) δεν ξέρουν πως θα την ξελασπώσουν...


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, το κράτος δεν πληρώνει ποτέ τις υποχρεώσεις του και συμπεριφέρεται γκανγκστερικά σ’ όποιον τολμήσει να ζητήσει τα χρωστούμενα. Για παράδειγμα, το κράτος δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, και απαιτεί από τον κλάδο αυτόν των ελεύθερων επαγγελματιών, να δίνει φάρμακα και καλούδια στ’ όνομά του και να μην πληρώνει μία. Φορολογεί κανονικά όμως τους επαγγελματίες αυτούς κι’ εισπράττει κανονικά το Φ.Π.Α. κάθε τρίμηνο, τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ, τις ασφαλιστικές συνεισφορές των ιδίων αλλά και των υπαλλήλων που απασχολεί, ενώ στο τέλος της χρονιάς στέλνει κανονικότατα το χαράτσι.

Σε περίπτωση όμως που αντιστραφούν οι ρόλοι, και βρεθεί πολίτης να χρωστάει στο κράτος, ούτε τα χρέη διαγράφει μετά το πέρας πενταετίας (όπως συμβαίνει με το δημόσιο όταν χρωστάει σε πολίτες), ούτε παράταση και ρυθμισούλες δέχεται. Κινητοποιεί αμέσως τα αρμόδια όργανα και με άτεγκτη σκληρότητα αποζητά τα χρωστούμενα με όλα τα μέσα.

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, τα νοσοκομεία που είναι το άλφα και το ωμέγα για την δημιουργία αισθήματος ασφάλειας των πολιτών (διότι, κάτι παθαίνεις, σπας ένα πόδι βρε αδερφέ! Λίγο το’ έχεις να μην φοβάσαι πως θα πρέπει να χρεωθείς για να το βάλεις στον γύψο;) είναι υποστελεχωμένα, κι’ ο υλικοτεχνικός τους εξοπλισμός στα πρόθυρα της κατάσχεσης. Νοσοκομεία σχεδιάζονται και κατασκευάζονται χωρίς να συνυπολογίζονται τα έξοδα λειτουργίας που θα έχουν. Κι’ όμως, κατασκευάζονται με αδικαιολόγητα υψηλά τελικά κόστη, και παραδίδονται στον λαό, μόνο και μόνο για να διαπιστωθεί μετά από λίγα χρόνια πως πρέπει να κλείσουν, γιατί ούτε προσωπικό έχουν, ούτε υλικοτεχνικό εξοπλισμό έχουν, ούτε φάρμακα για να δώσουν έχουν. Θα μείνουν μεγάλα μνημεία ενός «γιατί», σαν τις πυραμίδες των Φαραώ.


[ Πηγή εικόνας ]


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η εκκλησία, με περίσσιες αποδείξεις, αποδεικνύεται πως στους κόλπους της φιλοξενεί πολλά φίδια —πράγμα λογικό, αφού την εκκλησία την αποτελούν οι πολίτες. Λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, διαπλέκοντας τα πλοκάμια της με αυτά των πολιτικών, και με συμφωνίες επί συμφωνιών, άνωθεν και κάτωθεν του τραπεζιού, ανταλλάσσουνε περιουσίες που ανήκουνε στο κράτος, δηλαδή στους πολίτες, και δραστηριοποιείται έκνομα στην επιχειρηματική ζωή της χώρας. Ταυτοχρόνως, υπόκειται σε ειδική διάταξη που την καθιστά αφορολόγητη, με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει πολλαπλά· τόσο από την άμεση απώλεια φόρων, όσο κι από την έμμεση απώλεια φόρων και θέσεων εργασίας από τον τομέα εκείνον που αντικαθιστά η επιχειρηματική δράση της εκκλησίας. Δικαίωμα του καθενός η θρησκευτικότητα και η πίστη, αλλά τι γίνεται όταν στο όνομα της πίστης αφήνεται ο πολίτης στο έλεος των του Θεού αντιπροσώπων;

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η εκπαίδευση χαμερπεί κι ο πολίτης γνωρίζει από την στιγμή της σύλληψης του εμβρύου, πως θα χρειαστεί να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για το μεγάλωμά του. Θα πρέπει να κανονίσει από πριν για την εκπαίδευση του παιδιού, σε μία κοινωνία τεχνητά ανταγωνιστική, όπου εάν το παιδί δεν αποκτήσει έγκαιρα κάποια εφόδια θα βρεθεί αποκλεισμένο από την ζωή. Για το καλό των παιδιών, οι γονείς αφήνουν την φύλαξη των στην πάντα έμπιστη και λίαν παιδαγωγική τηλεόραση, ενώ τρέχουν από την πρωινή εργασία στην απογευματινή, στρεσάροντας τόσο την ψυχή, όσο και το σώμα στα όριά τους. Κατά συνέπεια παθαίνουν εγκεφαλικά, καρδιακά, καρκινικά, αλλά και ψυχολογικά νοσήματα, που αν δεν τους αποτελειώσουν άμεσα, τους αφήνουν ανάπηρους και στιγματισμένους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ταυτοχρόνως τα παιδιά μεγαλώνουν με την αίσθηση απουσίας του γονέα, κι’ αναπτύσουν κι αυτά με την σειρά τους τα δικά τους ψυχολογικά προβλήματα... Ω καιροί, ώ ήθη!

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δημόσιες υπηρεσίες που φτιάχτηκαν με τα χρήματα των πολιτών που τα συνεισφέρανε επί δεκαετίες, ξεπουλιούνται επί πινακίου φακής, επειδή η διοίκηση του κράτους τις κατέστησε –λένε– ζημιογόνες, και συνεπώς –λένε πάλι– ασύμφορες για τον λαό. «Ριζοσπαστικές ιδέες» όπως ας πούμε, η άμεση αντικατάσταση των ανώτατων διοικητικών στελεχών, ή η επιβολή χρηματικών προστίμων, σε περίπτωση αποδεδειγμένης κακοδιαχείρισης (σε αντιδιαστολή με τα «μπόνους»), είναι απλά αδιανόητες. Είναι κι’ αυτό το αντιστραμμένο «new-new deal» που δεν δέχεται κρατική παρέμβαση στην οικονομία, εκτός κι’ αν πρόκειται για «ενέσεις ρευστού» για την αποφυγή οικονομικού κράχ...


[ Πηγή εικόνας ]


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ασχολούνται με τον «Μπουμπούκο», τον δείχνουν και γελάνε, με το ίσως μοναδικό πράγμα που δεν θα έπρεπε να γελάνε, κι’ ούτε να τους πέφτει λόγος. Αντί όμως ν’ ασχολούνται με τον «Καίσαρα», το έργο και τα λόγια του, ασχολούνται επιμελώς με την γυναίκα του. Σωστά, η φράση λέει πως «η γυναίκα τους Καίσαρα δε πρέπει μόνο να δείχνει τίμια, αλλά και να είναι», αλλά το θέμα είναι τί κάνει ο Καίσαρας, γιατί αυτός έχει την «εξουσία». Η σύζυγος κυβερνάει απλώς την νύχτα (και πολύ καλά κάνει, και μαγκιά της)! Στο Καίσαρα τα μάτια μας λοιπόν...

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πολιτικοί εμπλέκονται ποικιλοτρόπως σε σοβαρότατα οικονομικά σκάνδαλα, αλλά κανείς από αυτούς δεν καταλήγει, έστω, σε μία δικαστική διαμάχη. Τα έργα κι’ οι ημέρες τους προκάλεσαν σοβαρότατη κι’ αδικαιολόγητη απώλεια τεράστιων χρηματικών ποσών, που όχι απλώς ζημίωσαν και ζημιώνουν το κράτος, αλλά υποβιβάζουν την καθημερινή ποιότητα διαβίωσης των πολιτών της χώρας (διότι άλλο να μην έχεις αξονικό τομογράφο επειδή αγόρασες δύο υπερκοστολογημένους, κι άλλο με τα ίδια χρήματα ν’ αγόραζες είκοσι).

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι πολίτες γιορτάζουν μία γιορτή, που την λένε «Πολυτεχνείο»... ή κάτι τέτοιο... Καμαρώνουν για τους αγωνιστές που πέθαναν για το δικαίωμα να λένε «όχι» σε όσα δεν τους αρέσουνε. Για το δικαίωμα να έχουν δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες, οι οποίοι μοχθούν κι αγωνίζονται για το γενικότερο καλό και το συμφέρων των πολιτών. (Άχαχα! Μουαχαχαχα! Εχεχε!~) Για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του λαού που κατοικεί σε έναν τόπο.

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι καναπέδες, οι καρέκλες, οι πολυθρόνες, τα κρεβάτια και τα ανάκλιντρα, είναι τόσο μαλακά και βολικά, που δύσκολα ο κώλος τα αποχωρίζεται (άντε, το πολύ-πολύ για να πάει να χέσει). Οι πολίτες βλέπουν με παγερή απάθεια την χώρα τους να καταστρέφεται, να μολύνεται και να ξεπουλιέται. Με μαζοχιστική λαγνεία, παρακολουθούν την κατάρρευση του κράτους τους, το ξεπούλημα των ατομικών τους ελευθεριών και την συστηματική υποβάθμισή τους ως όντα και προσωπικότητες.


[ Πηγή εικόνας ]


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ζω κι εγώ. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, και γράφω για όσα με πειράζουν, για όσα με στεναχωρούν, για όσα με εξαγριώνουν, για όσα με μειώνουν, για όσα μου κάθονται στον λαιμό και με πνίγουν. Κάθομαι και γράφω... δεν κάνω τίποτ’ άλλο!

Γι’ αυτό και ξέρω, πως όταν θα έρθει η Νέμεσις να μας τιμωρήσει, θα είμαι κι εγώ εκεί, για να λάβω την τιμωρία που μου αρμόζει. Γιατί όταν έβλεπα την χώρα να καίγεται, το μόνο που έκανα ήταν να φωνάζω: Φωτιά-φωτιά! Μα οι φωτιές δεν σβήνονται με φωνές· θέλουν και πράξεις...


Αφιερωμένο:

[...]

Ένα το χελιδόνι,
κι η Άνοιξη ακριβή.
Για να γυρίσει ο ήλιος,
θέλει δουλειά πολλή.
Θέλει νεκρούς χιλιάδες,
νά ’ναι στους τροχούς,
Θέλει κι οι ζωντανοί,
να δίνουν το αίμα τους.

[...]


Άντε και του χρόνου! (Ζήτω το έθνος!)


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

11/04/2008

57. Αμερικάνικες Εκλογές 2008


Αμερικάνικες Εκλογές 2008



—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

56: Μην μένεις πίσω από την πόρτα...


Μην Μένεις Πίσω Από Την Πόρτα



[ Πηγή εικόνας ]



[Ένας επισκέπτης στο γκρουπ του Όσσο τον ρωτάει κάτι, και παίρνει απάντηση]

Το άλλο που θα ήθελα να ρωτήσω ήταν ότι έχω την αίσθηση, όταν διαβάζω βιβλία για την πνευματική ανάπτυξη –δικά σου και άλλων– ότι τα καταλαβαίνω όλα πολύ καλά. Διανοητικά, όλα μου φαίνονται ξεκάθαρα. Είναι προφανές όμως ότι, επιεικώς μιλώντας, είμαι στα χάλια μου... υποφέρω. Και θα πρέπει να γίνω ικανός να βγω απ’ αυτό. Μπορώ επίσης να δω ότι πρέπει να κάνω αυτό κι’ εκείνο, ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο να είναι καθαυτό το γεγονός ότι το θέλω.


Σωστά. Είναι πολύ προφανές ότι διανοητικά δεν έχει καθόλου πρόβλημα στο να καταλάβεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η διανοητική κατανόηση δεν είναι η σωστή κατανόηση. Είναι απλώς περιφερειακή. Είναι καλή για όσο πάει, δεν πηγαίνει όμως πολύ μακριά.

Έτσι, αν βασίζεσαι μόνο στην διανοητική κατανόηση, μπορεί να γίνεσαι ολοένα και μεγαλύτερος γνώστης. Θα φτάσεις να καταλαβαίνεις τα πάντα κι’ όμως εσύ θα παραμένεις ο ίδιος. Η μεταμόρφωση δεν είναι εφικτή μέσα από την νόηση. Η μεταμόρφωση γίνεται μέσα από ολόκληρο το είναι.

Η νόηση είναι απλώς ένα μέρος από ολόκληρο το είναι σου, οπότε θα πρέπει να καταλάβεις και στην καρδιά επίσης, όπως θα πρέπει να καταλάβεις και στο κεφάλι. Κι’ όχι μόνο αυτό. Θα πρέπει να καταλάβεις και μέσα στα ίδια σου τα κόκαλα, μέσα στο μεδούλι, αν θέλει πραγματικά να καταλάβεις.

Όταν καταλαβαίνεις διανοητικά, καταλαβαίνεις απλώς τη λογική, καταλαβαίνεις απλώς τους λεκτικούς συνειρμούς. Σου φαίνεται ότι ο συλλογισμός είναι λογικός. Η ζωή όμως δεν είναι λογική. Είναι απείρως μεγαλύτερη από αυτό. Κι’ όχι μόνο δεν είναι λογική, αλλά είναι πολύ παράλογη, επειδή η λογική σκέφτεται με όρους: είτε-είτε, και η ζωή είναι παράδοξη, η ζωή είναι παράλογη. Είναι περισσότερο σαν χάος, παρά σαν ένα λογικό σύστημα, είναι περισσότερο ποιητική και λιγότερο μαθηματική.

Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου νου —ότι κρέμεται πάρα πολύ από το κεφάλι. Κι’ έχεις χάσει την επαφή με το σώμα, με την καρδιά, με την πραγματική, την ουσιαστική σου ύπαρξη.

Θα πρέπει λοιπόν να κάνεις κάτι κι όχι απλώς να διαβάζεις. Ο διαλογισμός, το κολύμπι, το τρέξιμο, ο χορός, το τραγούδι, το κλάμα και το γέλιο μπορούν να βοηθήσουν. Η σκέψη από μόνη της δεν μπορεί να σε βοηθήσει.

Διάβασε ένα βιβλίο –δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ αυτό– αλλά να μην περιοριστείς σε αυτό. Το βιβλίο μπορεί να ανοίξει μιά πόρτα, αλλά μη μένεις στην πόρτα.

Αν μείνεις εκεί, αν κολλήσεις στην πόρτα, δεν θα μπεις ποτέ στο παλάτι. Και οι θησαυροί δεν βρίσκονται στην πόρτα. Κανένας δεν κρατάει τους θησαυρούς στην πόρτα. Οι θησαυροί είναι κρυμμένοι βαθιά, μέσα στο βαθύτερο ιερό τού είναι σου.


Διαλογίσου λοιπόν περισσότερο, αγάπησε περισσότερο. Βρες στιγμές που να είσαι μέσα στο σώμα κι όχι μέσα στο κεφάλι. Κάνε κάτι στο οποίο να μπορείς να είσαι ολόκληρος. Για παράδειγμα, αν χορεύεις, θα πρέπει να είσαι ολόκληρος. Έρχεται μιά στιγμή στο στροβίλισμα, που μόνο το στροβίλισμα απομένει και το κεφάλι σου εξαφανίζεται εντελώς. Είναι καλό να διαβάζεις. Αν έχεις επίγνωση, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις κι’ αυτό, χρησιμοποίησέ το όμως σαν μέσο και μην το κάνεις στόχο.

Αν μπορείς να έρθεις στο μαραθώνιο διαλογισμού, θα είναι καλό. Απλώς μείνε εδώ για λίγες μέρες και διαλογίσου. Δοκίμασε να καταλάβεις από διαφορετικές διαστάσεις, όχι από την διανοητική. Η διανοητική κατανόηση είναι σαν να είσαι διψασμένος και να ζητάς νερό κι’ εγώ να σου εξηγώ ότι το νερό είναι η ένωση δύο μερών υδρογόνου και ενός μέρους οξυγόνου.

Το καταλαβαίνεις απολύτως, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σ’ αυτό, είναι προφανές. Αυτό όμως δεν πρόκειται να σε βοηθήσεις αν είσαι διψασμένος, δεν πρόκειται να σβήσει τη δίψα σου. Μπορείς να γράψεις τον χημικό τύπο του νερού και μπορείς να τον αποστηθίσεις, όμως ο χημικός τύπος δεν πρόκειται να σβήσει τη δίψα σου. Η δίψα χρειάζεται πραγματικό νερό κι’ ο χημικός τύπος είναι απλώς μιά αντίληψη, δεν είναι η πραγματικότητα.

«Προπαντός μην Παραπατάς»
Συγγραφέας: Osho
Εκδόσεις: Ρέμπελ
ISBN: 960-7259-97-4
Αρ. σελίδων: 370


Το κείμενό αυτό του Osho με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Ένοιωσα πως στ’ αλήθεια, στην ζωή μου έχω ανοίξει τρομερά πολλές πόρτες, κι ενώ μου άρεζε αυτό που έβλεπα, δεν τολμούσα να βάλω το ριμαδιασμένο το πόδι μου μέσα. Εν μέρει λόγο χαμηλής αυτοεκτίμησης, που μου φώναζε πως αυτό που έβλεπα και μου άρεζε, δεν το άξιζα· δεν ήμουν άξιος να το κάνω κτήμα μου; Εν μέρει από φόβο για το άγνωστό και την επιμονή στην πεζή σταθερότητα που γνωρίζω (να πω το μεγάλο «ναι» ή το «μεγάλο» όχι που λέει κι’ ο Καβάφης); Ποιος ξέρει;

Πάντως, μου έδωσε να καταλάβω πως δεν φτάνει μόνο το διάβασμα για να γεμίσει αυτό το τεράστιο κενό που νιώθω μέσα μου. Έχω πολύ δρόμο ακόμη για να γίνω δέντρο και να δώσω κάποτε καρπούς... Ας είναι... Το μονοπάτι μου έχει δρόμο ακόμη. Έχουμε καιρό για την Ιθάκη...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
en.wikipedia.org/wiki/Osho