12/31/2008

65. Άσε το ’08 και πιάσε ένα Εννιάρι...


Άσε το ’08 Και Πιάσε Ένα Εννιάρι..


Άλλη μία χρονιά φεύγει, κι’ άλλη μία έρχεται.
Όπως και πέρυσι, όπως και πρόπερυσι...

Τα προβλήματα πάντα ίδια:
ο καιρός,
η οικονομία,
η μόδα.
Τα παιδιά, καλά;
Πως είναι η μητέρα; Η Σοφία, ο Τάκης;...
Πόσος είναι ο μισθός;
Πόσο πάνε τα μαρούλια;
Αυτό το βρακάκι με κάνει πιο sexy;
Μ’ αγαπά;...


Μιά απ’ τα ίδια;
Άλλη μιά χρονιά όπως οι προηγούμενες;
Μόνο το «περιτύλιγμα», το «σερβίρισμα» αλλάζει;


Φέτος, για άλλη μια φορά θα ευχηθώ:
«Υγεία, ευτυχία για όλους!»

Και θα κλείσω με μια ευχή:

«Φέτος, ας στρέψουμε τα μάτια μας,
πίσω στον εαυτό μας.
Μάθαμε να κοιτάζουμε πάντα τους άλλους,
να τους βλέπουμε και να τους κρίνουμε,
να συμβουλεύουμε και να λέμε την γνώμη μας,
αδιαφορώντας επιδεικτικά προς τον εαυτό μας.
Εμείς θα κάνουμε την διαφορά.
εμείς θ’ αποφασίσουμε αν θα είναι,
μιά χρονιά όπως οι άλλες,
άλλο ένα "πέρυσι και καλύτερα",
ή
"φέτος αλλάζω —αλλάζουμε τον κόσμο!"
Γιατί,
αγαπώ τον εαυτό μου,
αγαπώ τον γείτονά μου,
αγαπώ τον συνάνθρωπό μου,
αγαπώ την πόλη μου,
αγαπώ το περιβάλλον μου,
αγαπώ τον κόσμο ολόκληρο.
Δεν θα κρυφτώ,
πίσω από κανέναν θεό,
πίσω από τις νουθεσίες των γονιών
πίσω από τις διδαχές των δασκάλων,
πίσω από τα ψέματα των πολιτικών,
πίσω από τις σκέψεις των "σοφών"...
Φέτος θα είναι η χρονιά μου
—η χρονιά που θ’ αλλάξω εγώ,
και μαζί μου, ο κόσμος όλος.»


Άραγε, καλό μου αστέρι, θα πιάσει η ευχή μου;

«Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός»,
η ευχή είναι η αρχή...
Έχω ήδη καλύψει τον μισό δρόμο...

Συνεχίζω ζωή!

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

12/18/2008

64. Gay Education!


Gay Education!



—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

12/13/2008

63. Έτσι Διδάσκετε Η Παρρησία Λόγου Τσογλάνι Πιτσιρίκο!


Έτσι Διδάσκετε Η Παρρησία Λόγου Τσογλάνι Πιτσιρίκο!


Όσο καλοπροαίρετος κι’ αν προσπαθώ να είμαι, και να συντάσσομαι με την λογική (ή έστω, όπως εγώ φαντάζομαι την λογική), δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως σε πολλές περιπτώσεις όπου υπάρχουν κρανιοπαρμένοι «γνωστοί»-άγνωστοι που τα σπανε όλα, τα ΜΑΤ κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο, ενώ, όταν είναι απλοί, ανήλικοι μαθητές με μαθητικές σάκες και «αυθάδη» συνθήματα –που τα δικαιολογεί το νεαρό της ηλικίας τους(;)–, τα ΜΑΤ δείχνουν υπερβάλλον ζήλο στην «καταστολή» τους. Αυτό μου ενέπνευσε και την παρακάτω γελοιογραφία (όπως πάντα, ενημερώνω πως τα «έργα» μου είναι public-free, τουτέστιν, μπορεί να τα πάρει ο οιοσδήποτε και να τα αναδημοσιεύσει χωρίς άδειά μου ή αναφορά πηγής).


[Κάντε κλικ με το ποντίκι σας επάνω στην εικόνα για μεγαλύτερη προβολή]



Δεν θα κάτσω να αναλύσω τα σενάρια για το γιατί συμβαίνει αυτό· θα μείνω στην εικόνα της «δημοκρατικής»(;) χώρας όπου ζω: Εκατό νεαροί τα σπάνε και πάνε σπίτι· αλλοδαποί πλιατσικολόγοι συλλαμβάνονται (πάλι οι ξένοι φταίνε), και μαθητές να τρώνε ξύλο που τόλμησαν να φωνάξουν. Έτσι διδάσκετε η παρρησία λόγου στους μαθητές των σύγχρονων δημοκρατιών;


[EDIT-UPDATE: 14/12/2008 @ 19:13]

«[...] Κατά προτίμηση πατάσσονται οι νέοι, ενώ οι καταστροφείς μένουν εκτός δράσης των αστυνομικών δυνάμεων. Είναι τυχαίο; Υπάρχει εντολή; Δεν το ξέρω. Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω το γεγονός ότι ενώ τα παιδιά τα τσακίσανε, τους κουκουλοφόρους τους αφήσανε σχεδόν ανενόχλητους [...]»
—Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

E-net: «Αν υπήρχαν κόμματα, δεν θα βλέπαμε αυτό που βλέπουμε»


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

12/08/2008

62. Υπέρ Αστυνομίας Λόγος


Υπέρ Αστυνομίας Λόγος


ΠΑΡΑΚΑΛΩ, Διαβάστε πρώτα όλο το κείμενο προτού προβείτε σε συμπεράσματα κι’ αφήσετε σχόλια!

Σε περιόδους όπου οι εντάσεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων είναι τεταμένα λόγω λυπητερών κι ατυχών περιστάσεων, η ανάγκη να πρυτανεύσει η λογική και ο αυτοέλεγχος, γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ.


[ Πηγή εικόνας ]


Θα σας διηγηθώ μία αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρο πριν από περίπου πέντε χρόνια στην πόλη της Ξάνθης, με πρωταγωνιστή έναν παλιό μου φίλο που τότε εξασκούσε το επάγγελμα του Ταξιτζή.


Ο ταξιτζής έλαβε εντολή από το κέντρο να πάει να παραλάβει άτομο έξω από την Αστυνομική Σχολή της Ξάνθης. Σε λίγη ώρα φτάνει κι εντοπίζει τον νεαρό που τον περίμενε. «Μισό λεπτάκι, περιμένω έναν φίλο να κατεβούμε μαζί στην πόλη», του λέει ο νεαρός. Πράγματι, δυό λεπτά αργότερα εμφανίζεται ο φίλος που περίμενε και του φωνάζει να μπούνε στο ταξί να κατεβούνε στο κέντρο. Ο φίλος του λέει πως κανόνισε με κάποιον άλλο σπουδαστή, που έχει δικό του αυτοκίνητο, να κατεβούνε με αυτόν στην πόλη κι’ έτσι να μην πληρώσουν ταξί.

Ο ταξιτζής τους ενημερώνει πως οφείλουν να πληρώσουν την κούρσα και την καθυστέρηση, ως ελάχιστη αποζημίωση, άσχετα αν χρησιμοποίησαν τελικώς της υπηρεσίες του ή όχι (έτσι είναι το σωστό).

Ο νεαρός με φανερή αγένεια του λέει πως δεν πληρώνει φράγκο, γιατί αυτός δεν σκοπεύει να τον πληρώσει, και κινάει να φύγει. Ο ταξιτζής του ξαναφωνάζει πως πρέπει να πληρώσει, αλλιώς θα το κάνει θέμα στον διοικητή του. Γυρίζει τότε ο νεαρός και λέει: «Χάσου ρε μαλάκα μη σε γαμήσουμε! Εξουσία ήμαστε τώρα! Σπάσε γι’ αλλιώς θα σε γαμάω όπου σε βρίσκω απ’ αύριο».

Μπαρούτι ο φίλος μου, παρατάει το ταξί όπως είναι και φεύγει σφαίρα μέσα στην σχολή να βρει υπεύθυνο. Δεν θα μακρηγορήσω, απλά θα αναφέρω πως τρεις μέρες μετά, δεν κατάφερε να βγάλει άκρη, ούτε να μάθει τα στοιχεία του νεαρού.

Τί μαθαίνουμε και τί συμπεράσματα βγάζουμε από αυτήν την ιστορία; Ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι.


[ Πηγή εικόνας ]


Λοιπόν, για να το πάρουμε το θέμα σοβαρά. Δεν θ’ αναλύσω το κατά πόσον η κοινωνία είναι ώριμη, και κατά πόσον ο κάθε πολίτης μίας «δημοκρατικής» χώρας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του απέναντι στο κράτος και του συμπολίτες του, γιατί απλούστατα είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που δεν χρίζει αναλύσεως τώρα.

Το θέμα είναι πως, ναι, υπάρχουν στην κοινωνία (καλώς ή κακώς) κάποια άτομα που άλλοτε συνειδητά, κι άλλοτε όχι, παραβαίνουν τους νόμους του κράτους, και βλάπτουν το γενικότερο συμφέρων των πολιτών. Είτε πρόκειται για κάγκουρες που παρκάρουν όπου βρούνε χωρίς να νοιάζονται για το αν κλείνουν τον δρόμο, είτε πρόκειται για ληστές που κλέβουν πορτοφόλια ή κάνουν διαρρήξεις τραπεζών, είτε πρόκειται για εμπόρους λευκής σαρκός, μεγαλέμπορους ναρκωτικών, βιαστές ή και δολοφόνους.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, μιάς και δεν βρισκόμαστε σε μία τέλεια κοινωνία ισορροπίας και αρμονίας, φύσει χρειάζεται το αντίπαλο δέος, κι’ αυτό είναι η λεγόμενη αστυνομία.

Πρέπει να κατανοήσουμε τί είναι η αστυνομία. Η αστυνομία λοιπόν, αποτελείται από πολίτες (όπως η κοινωνία στο σύνολό της) οι οποίοι επιφορτίζονται, λόγω θέσης, με κάποιες υπερεξουσίες, όπως είναι γνωστές. Σε αντίθεση δηλαδή με τον απλό πολίτη, ο φέρων την ιδιότητα του αστυνόμου, έχει το δικαίωμα να προβεί σε πράξεις στις οποίες ο απλός πολίτης δεν μπορεί να προβεί. Τέτοιες είναι η έρευνα, ο ατομικός έλεγχος, η απαίτηση παρουσίασης δελτίου ταυτότητας όταν ζητηθεί, η προσαγωγή στο τμήμα για έρευνα-κατάθεση εάν κριθεί αναγκαίο, κ.ο.κ.

Όλα αυτά γίνονται για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από κακόβουλες πράξεις που την βλάπτουν. Όλα αυτά βέβαια μπορεί να ακούγονται πολύ απλά, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκα.

Ακριβώς επειδή ο αστυνόμος είναι άνθρωπος, και φέρει όπως όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, τα δικά του προτερήματα κι’ ελαττώματα (κι’ ένα απ’ αυτά είναι η φύσει κατάχρηση του αισθήματος εξουσίας), μπορεί εύκολα να εκτροχιαστεί και να προβεί σε κατάχρηση των υπερεξουσιών που του έχουν δοθεί.

Προς αποφυγή και περιορισμό εμφάνισης τέτοιων λυπηρών φαινομένων, θεσπίζονται ελεγκτικοί μηχανισμοί, κώδικες συμπεριφοράς και δεοντολογίες που, αν όχι να αποτρέψουν, προσπαθούν να περιορίσουν τέτοια φαινόμενα στο ελάχιστο δυνατό.


[ Πηγή εικόνας ]


Τί συμβαίνει λοιπόν και, στην Ελλάδα τουλάχιστον, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά; Γιατί σε άλλες χώρες το επάγγελμα του αστυνομικού χαίρει παραπάνω εκτίμησης απ’ ό,τι στην Ελλάδα;

Ε, λοιπόν, ας μην το ψάχνουμε πολύ. Όπως κάθε τι στην Ελλάδα, η αστυνομία έχει αμεληθεί από την πολιτεία, κι’ αφεθεί να διαλυθεί όπως συμβαίνει και με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Καταρχάς. η αστυνομία είναι υποστελεχωμένη· είναι γνωστό τις πάση αυτό. Στην Ξάνθη, για παράδειγμα, έναν νομό με 110.000 κατοίκους, υπάρχουν λιγότερο από 50-60 αστυνομικοί, που, αν διαιρεθεί ο αριθμός σε τρεις 8ωρες βάρδιες, και αφαιρέσουμε αυτούς που έχουν ρεπό ή είναι άρρωστοι κ.λ.π., βγαίνει πως περίπου 15 άτομα είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο και την τάξη σε έναν τόσο μεγάλο πληθυσμό. Για την Αθήνα, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, είχε αναφερθεί το καλοκαίρι σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης, πως υπάρχουν διαθέσιμα για την φύλαξη του λεκανοπεδίου Αττικής, λιγότερο από 50 αστυνομικά οχήματα, όταν 40 χρόνια πριν, με πολύ λιγότερο πληθυσμό, τα οχήματα ήταν διπλάσια.

Θα μου πείτε: «ΟΚ! Και που κολλάει αυτό ρε φίλε με το σκηνικό κατάχρησης εξουσίας;» κι’ αμέσως απαντώ.

Όταν λοιπόν εμφανίζεται ένα κρούσμα κατάχρησης εξουσίας, και η διοίκηση γνωρίζει τον μικρό αριθμό προσωπικού που διαθέτει, γίνεται αυτομάτως πολύ πιο φειδωλή κι ελαστική στις τιμωρίες, ή ακόμη χειρότερα, των αποτάξεων. Όταν ένας διοικητής γνωρίζει πως δεν θα λάβει άμεση και γρήγορη αντικατάσταση του αποταχθέντος οργάνου, γίνεται πιο ελαστικός. Και μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις αυτό είναι μονόδρομος.

Δεύτερον, η αμοιβές που δίνονται στα αστυνομικά όργανα είναι υπερβολικά μικρές. Θα πρέπει να καταλάβουμε, πως μαζί με τις υπερεξουσίες που δίνονται στους αστυνόμους, δίνονται και υπερευθύνες. Αυτός είναι που θα καταδιώξει τον βιαστή/ληστή/εγκληματία, αυτός είναι που θα έρθει να συλλάβει τον φονιά, αυτός είναι που θα «παίξει» πιστολίδι με τον γκάνγκστερ. Ο συνδυασμός της υπερεξουσίας με μικρή αμοιβή, συνήθως, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εμφάνιση καταχρήσεων και διαφθοράς. Θα πρέπει λοιπόν να έλθει κάποτε η εποχή, όπου ο σωστός αστυνόμος θα απολαμβάνει αμοιβή άξιας της προσφοράς και των κινδύνων στους οποίους εκτίθεται, κι’ ο κακός αστυνόμος θα τιμωρείται σκληρά και να εξοστρακίζεται από το σώμα.

Τρίτον, η εκπαίδευση που λαμβάνουν οι εκπαιδευόμενοι αστυνομικοί. Νομίζω πως το παράδειγμα που προανέφερα με τον ταξιτζή, τα λέει όλα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως η αστυνομία δεν είναι λύση για να μπούνε τα παιδιά μας στο δημόσιο και να εξασφαλιστούνε. Θυμάμαι πως όταν άνοιξε η Αστυνομική Σχολή Ξάνθης, ξαφνικά είχε γίνει μόδα, και κάθε γονιός έστελνε το παιδί του. «Τρία (ή δύο, δεν θυμάμαι) χρόνια θα κάνει», λέγανε, «και μετά τσούπ, στο δημόσιο».

Όχι κύριοι. Ένα αστυνομικό όργανο, πρέπει να πηγαίνει για αστυνόμος, όχι επειδή δεν έχει άλλη λύση, αλλά επειδή έχει φύσει μία τάση να προστατεύει (υπάρχουν τέτοια άτομα, ας μην μας παραξενεύει), επειδή του αρέσει ο νόμος και η εύρυθμη λειτουργία του συστήματος (το κατά πόσον το σύστημα είναι σωστό ή όχι, δεν το αναλύω τώρα, είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που είναι θέμα αυτοδιάθεσης των πολιτών και σηκώνει πολύ συζήτηση· ας μείνουμε στην ουσία λοιπόν), επειδή νιώθει την ανάγκη ή επιθυμεί να εξυπηρετεί τους συνανθρώπους του.


[ Πηγή εικόνας ]


Θα πρέπει λοιπόν, οι Αστυνομικές Σχολές, να επαναπροσδιορίσουν τις απαιτήσεις τους από τους υποψήφιους νέους και νέες, και να μην δίνουν πια τόση μεγάλη σημασία στο ύψος, αλλά στην ψυχολογική και νοητική κατάσταση του υποψηφίου. Πρέπει να καταλάβουμε, πως άλλος ήταν ο ρόλος του αστυνόμου πριν 50 χρόνια, κι’ άλλος ο σημερινός τους ρόλος. Δεν δύναται στις μέρες μας, όπου και ο πολίτης έχει χαλαρώσει όσων αφορά την συμπεριφορά του απέναντι στον νόμο και του συμπολίτες του, αλλά και που η ίδια η νοοτροπία του εγκλήματος έχει γίνει πολύ πιο βίαιη, να απαιτούμε αστυνομικούς που δεν θα φέρουν όπλο, και θα κυκλοφορούν με πατίνια και ροζ κορδέλες.

Για να κλείσω εδώ το θέμα: Ο αστυνόμος, καλώς ή κακώς, αποτελεί σημαντικό κομμάτι, απαραίτητο για την σωστή λειτουργία του συστήματος και της κοινωνίας. Είναι αυτός που θα μας συμβουλέψει και θα μας νουθετήσει σε περίπτωση που αμελήσουμε τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας, που θα μας βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης, που θα διασφαλίζει την ευταξία στις ζωές των πολιτών, την επιβολή της δικαιοσύνης και θα καθησυχάζει το λεγόμενο κοινό αίσθημα δικαίου.

Για γίνει αυτό, θα πρέπει εμείς, οι ίδιοι οι πολίτες, αφ’ ενός να φροντίζουμε να είμαστε –όσο το δυνατόν– εντάξει απέναντι στον νόμο (αν ο νόμος δεν είναι σωστός, τον αλλάζεις πριν να είναι πολύ αργά! Διαβάστε και λίγη Απολογία Σωκράτους), κι’ αφ’ εταίρου, να φροντίζουμε για την σωστή λειτουργία του συστήματος που επιλέγει, εκπαιδεύει, και εν τέλει, εξουσιοδοτεί τα όργανα με υπερεξουσίες. Όταν αμεληθεί αυτός ο μηχανισμός, τότε όπως όλες οι ξεκούρδιστες και κακοσυντηρημένες μηχανές, παρουσιάζει βλάβες και στο τέλος σπάει και καταστρέφεται.

Η δολοφονία του νεαρού 15χρονου αγοριού, ήταν πράξη λυπηρή, και ασυζήτητη, κατακριτέα. Ο ειδικός φρουρός, οφείλει, και πρέπει να τιμωρηθεί όπως προβλέπεται από τους νόμους του κράτους, όχι μόνο γιατί προέβη σε κατάφορη παραβίαση των νόμων και τέλεσε ένα από τα πιο ειδεχθή και κατακριτέα εγκλήματα –φόνος!– αλλά κι’ επειδή με την πράξη του, πυροδότησε τον χρόνια συσσωρευμένο αγανάκτησμο του πολίτη απέναντι στον θεσμό της αστυνομίας, που εκτροχιασμένη λόγο πολιτικής αμέλειας και φύσεις εσωτερικής αποσύνθεσης, κατέληξε στην προβληματική εικόνα που παρουσιάζει σήμερα.

Τα επεισόδια, κι’ η όλη οργή που νιώθει σήμερα ο πολίτης, δεν είναι άλλο από την εξωτερίκευση μιάς γενικότερης οργής που νιώθει ο έλληνας, πρωτίστως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό (γι’ αυτό και η χαρακτηριστική αυτοκαστροφικότιτα του έλληνα), και δευτερεύοντος, απέναντι στο κράτος το οποίο θεωρεί κύριο υπεύθυνο για την όλη πολιτικοοικονομική κατάσταση.

Αλλεπάλληλα σκάνδαλα με τους πυλώνες της ελληνικής κοινωνίας, το κράτος και την εκκλησία, όπου τεράστια χρηματικά ποσά καταχράσονται και διανέμονται μεταξύ ολίγων, απαξίωση των κοινωνικών υπηρεσιών όπως η υγεία η εκπαίδευση η αστυνόμευση, η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής κι’ η απηνής (κι’ άδικη σε πολλές περιπτώσεις) φορολόγηση των μεσαίων και χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων, είναι οι κύριοι λόγοι που συσσώρευσαν τόση οργή στην ελληνική κοινωνία.

Η άδικη και λυπηρή δολοφονία του 15χρονου αγοριού, ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι· η σπίθα που πυροδότησε το μπαρούτι.

Το παιδί δεν θα επιστρέψει και οι γονείς δεν θα ξεπεράσουν ποτέ το τραύμα που προκαλεί η απώλεια του παιδιού τους. Η κοινωνία δεν θα ξεχάσει.

Τί μπορεί να γίνει; Καιρός εμείς η πολίτες να ενδιαφερθούμε περισσότερο για το κράτος, που ας μην ξεχνιόμαστε, αποτελείται από τον πολίτη πρωτίστως ο οποίος οφείλει να το ελέγχει και να το εποπτεύει.

Καιρός να απαιτήσουμε από το κράτος, εκτός όλων των άλλων αιτημάτων μας (οικονομία, παιδιά, υγεία κ.τ.λ.) να επέμβει δραστικά στην λειτουργία της αστυνομίας. Να προβεί σε ριζική αναδιάθροση του συστήματος επιλογής κι’ εκπαίδευσης των αστυνομικών, να επάνδρωση τα αστυνομικά τμήματα με ικανό κι’ αξιόλογο αριθμό προσωπικού, που να επιτρέπει στην εκάστοτε διοίκηση να τιμωρεί τους όποιους παραβαίνουν τα καθήκοντα των, και τέλος, ν’ αποκαταστήσει το κοινό αίσθημα απέναντι στο επάγγελμα-λειτούργημα του αστυνομικού.

Όσο εμείς οι ίδιοι οι πολίτες είμαστε απαθείς (ή) (κι’) ανίσχυροι να επιβάλουμε τον νόμο, τόσο θα υπάρχει η ανάγκη της ύπαρξης ατόμων που θα επιβάλουν την τάξη και τον νόμο αντί υμών. Την ποιότητα αυτών των ατόμων, την διαμορφώνουμε εμείς, με την στάση και τις απαιτήσεις μας. Καιρός λοιπόν, εκτός από υγεία, παιδία κ.λ.π., να βάλουμε στην λίστα των αιτημάτων μας και την σωστή, εύρυθμη λειτουργία της αστυνομίας. Καιρός ο «μπάτσος» να πάψει να αποτελεί στόχο, και να γίνει «ευπρόσδεκτο» μέλος της κοινωνίας (κανείς δεν αγαπάει κάποιον που του επιβάλει το σωστό... αλλά και πάλι, αυτό είναι άλλη ιστορία).

Καμία ανοχή στην κατάχρηση και την διαφθορά· να επιδοκιμάζεται όμως και το σωστό έργο της αστυνομίας. Όχι σπασμένες βιτρίνες, όχι κατεστραμμένες περιουσίες απλών πολιτών, όχι καμένα αυτοκίνητα, όχι δολοφονία αστυνόμων όπως είπαν μερικοί... ελαφροίσκιοτοι (ναι, είναι άνθρωποι, με οικογένειες και παιδιά).

Ναι στην παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, ναι στην εκ βαθών αναδιάρθρωση του συστήματος εκπαίδευσης των οργάνων της τάξεως, ναι στην εντατικότερη εποπτεία της πολιτείας από τον υπεύθυνο, ενημερωμένο και δραστήριο πολίτη!

Αιωνία μνήμη στο αδικοχαμένο παλικαράκι, με την ευχή να είναι το τελευταίο θύμα.

Υστερόγραφο: Και τώρα κράξτε με αν θέλετε (και δεν καταλαβαίνετε το νόημα του κειμένου)... Είπα και ελλάλισα, κι’ αμαρτία ουκ έχω.


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου

12/05/2008

61. Βιβλιοπαρουσίαση: Έντεκα Λεπτά


Έντεκα Λεπτά
Βιβλιοπαρουσίαση


Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Βραζιλιάνου συγγραφέα «Paulo Coelho» με τίτλο «Έντεκα Λεπτά», τα οποία πιστεύω πως θα σας προβληματίσουν λιγάκι και θα σας βάλουν σε σκέψεις. Τα βιβλίο με ενθουσίασε και πιστεύω πως έχει πολλά μηνύματα να δώσει.



[...]

«Θυμάμαι τα πάντα από την στιγμή που πήρα την απόφαση. Περιέργως, δεν νιώθω κανένα αίσθημα ενοχής. Πρώτα έβλεπα τις κοπέλες που έπεφταν στο κρεβάτι για λεφτά σαν ανθρώπους στους οποίους η ζωή δεν είχε αφήσει καμία επιλογή —και τώρα βλέπω πως δεν είναι έτσι. Μπορούσα να πω ναι ή όχι, κανένας δε με ανάγκαζε να δεχτώ τίποτα.

Περπατάω στους δρόμους, κοιτάζω τους ανθρώπους... Άραγε αυτοί επέλεξαν τη ζωή τους; Ή κι’ αυτούς, όπως εμένα, τους "επέλεξε" το πεπρωμένο; Η νοικοκυρά που ονειρευόταν να γίνει μοντέλο, το τραπεζικό στέλεχος που σκεφτόταν να γίνει μουσικός, ο οδοντίατρος με το κρυφό βιβλίο που θα ’θελε να αφοσιωθεί στην λογοτεχνία, το κορίτσι που λαχταρούσε να δουλεύει στην τηλεόραση αλλά το μόνο που βρήκε ήταν θέση ταμία σε σούπερ μάρκετ.

Δεν νιώθω καμία λύπη για τον εαυτό μου. Συνεχίζω να μην είμαι θύμα, επειδή θα μπορούσα να έχω φύγει από το εστιατόριο με την αξιοπρέπειά μου ακέραιη και το πορτοφόλι άδειο. Θα μπορούσα να έχω δώσει μαθήματα ηθική στον άντρα απέναντί μου ή να προσπαθήσω να τον κάνω να δει ότι μπροστά του είχε μιά πριγκίπισσα ότι ήταν καλύτερα να την κατακτήσει παρά να την αγοράσει. Θα μπορούσα να έχω διαλέξει ανάμεσα από μιά πληθώρα συμπεριφορών, όμως –όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων– άφησα να αποφασίσει το πεπρωμένο ποιο δρόμο να πάρω.

Δεν είμαι η μόνη που το έκανα αυτό, αν και το πεπρωμένο μου φαίνεται να είναι πιο άνομο και περιθωριακό από των άλλων. Αλλά στην αναζήτηση της ευτυχίας είμαστε όλοι ίδιοι: το στέλεχος/μουσικός, ο οδοντίατρος/συγγραφέας, η ταμίας/ηθοποιός, η νοικοκυρά/μοντέλο, κανείς μας δεν είναι ευτυχισμένος.»

[...]

«Αν ήταν σήμερα να διηγηθώ σε κάποιον τη ζωή μου, θα μπορούσα να το κάνω με τέτοιο τρόπο, που θα έφταναν να με θεωρήσουν γυναίκα ανεξάρτητη, θαρραλέα κι’ ευτυχισμένη. Μα δεν είναι έτσι: δεν έχω το δικαίωμα να αναφέρω τη μόνη λέξη που είναι πολύ πιο σημαντική από τα έντεκα λεπτά —"έρωτας".

Όλη μου τη ζωή, αντιλαμβανόμουν τον έρωτα σαν ένα είδος θεληματικής σκλαβιάς. Ψέμα: η ελευθερία υπάρχει μόνο όταν είναι παρών ο έρωτας. Όποιος παραδίνεται απόλυτα, όποιος νιώθει ελεύθερος, αγαπάει στον μέγιστο βαθμό.

Και όποιος αγαπάει στο μέγιστο βαθμό, νιώθει ελεύθερος.

Γι’ αυτό το λόγο, ό,τι κι’ αν ζήσω, ό,τι κι αν κάνω ή ανακαλύψω, τίποτα απ’ αυτά δεν έχει νόημα. Ελπίζω ο χρόνος αυτός να περάσει γρήγορα για να μπορέσω να επιστρέψω στην αναζήτηση του εαυτού μου —να βρώ έναν άντρα που να με καταλαβαίνει, που δε θα με κάνει να υποφέρω.

Αλλά τί ανοησίες είναι αυτές που λέω; Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να πονέσει κανέναν. Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθάνεται και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον άλλο.

Ένιωσα πληγωμένη όταν έχασα τους άντρες που ερωτεύτηκα. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι κανένας δε χάνει κανέναν, επειδή κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός.

Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία της ελευθερίας: να έχεις το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμος χωρίς να είναι κτήμα σου.»

[ Πηγή εικόνας ]



[...]

«Από τη συνύπαρξη με τους ανθρώπους που έρχονται εδώ βγάζω το συμπέρασμα ότι το σεξ έχει χρησιμοποιηθεί όπως κάθε άλλο ναρκωτικό: για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα, για να ξεχάσουν προβλήματα, για να χαλαρώσουν. Και, όπως όλα τα ναρκωτικά, είναι μιά βλαβερή και καταστρεπτική πρακτική.

Αν κάποιος θέλει να ναρκωθεί, είτε με το σεξ είτε με οτιδήποτε άλλο, δικό του πρόβλημα. Οι συνέπειες των πράξεων του θα είναι καλές ή κακές ανάλογα με τις επιλογές που έχει κάνει για τον εαυτό του. Αλλά αν λέμε να προχωρήσουμε στη ζωή, πρέπει να καταλάβουμε ότι το "καλούτσικο" είναι πολύ διαφορετικό από το "καλύτερο".

Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουν οι πελάτες μου, το σεξ δεν μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε στιγμή. Υπάρχει ένα ρολόι κρυμμένο στον καθένα μας και για να κάνουν έρωτα δύο άνθρωποι πρέπει οι δείχνουν την ίδια ώρα ταυτόχρονα. Αυτό δε συμβαίνει κάθε μέρα. Όποιος αγαπάει δεν εξαρτάται από την σεξουαλική πράξη για να νιώθει όμορφα. Δύο άνθρωποι που είναι μαζί και αγαπιούνται πολύ πρέπει να συγχρονίσουν τους δείκτες τους, με υπομονή και επιμονή, παιχνίδια και "θέατρο", ώσπου να καταλάβουν ότι το να κάνουν έρωτα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μιά συνάντηση: είναι ένα αγκάλιασμα των γεννητικών οργάνων.

Όλα έχουν σημασία. Ο άνθρωπος που ζει έντονα τη ζωή του απολαμβάνει όλο το χρόνο και δεν αισθάνεται έλλειψη του σεξ. Όταν κάνει σεξ, είναι από αφθονία, επειδή το ποτήρι του κρασιού είναι τόσο γεμάτο, που ξεχειλίζει φυσικά, επειδή είναι τελείως αναπόφευκτο, επειδή δέχεται το κάλεσμα της ζωής, επειδή εκείνη τη στιγμή, μόνο εκείνη τη στιγμή, καταφέρνει να χάσει τον έλεγχο.»

[ Πηγή εικόνας ]



[...]

«Θα μιλήσουμε γι’ αυτό άλλη μέρα. Σήμερα θέλω να αλλάξω θέμα, είναι ανάγκη να κατανοήσω τον πόνο».
«Τον ένιωσες χτες κι’ ανακάλυψες ότι σε οδηγεί στην ηδονή. Τον ένιωσες σήμερα και ανακάλυψες τη γαλήνη. Γι’ αυτό σου λέω: Μην τον συνηθίσεις, επειδή είναι πολύ εύκολο να μπορείς να ζήσεις μαζί του, είναι πολύ ισχυρό ναρκωτικό. Βρίσκεται στην καθημερινότητά μας, στα κρυφά μας βάσανα, στην άρνηση του έρωτα όταν τον κατηγορούμε για τον χαμό των ονείρων μας. Ο πόνος φοβίζει όταν δείχνει το αληθινό του πρόσωπο, αλλά σαγηνεύει όταν ενδύεται το μανδύα της θυσίας, της άρνησης. Ή της δειλίας. Ο άνθρωπος, όσο κι’ αν τον απορρίπτει, πάντα βρίσκει τρόπο να είναι μαζί του, να τον φλερτάρει, να τον κάνει κομμάτι της ζωής του».
«Δεν το πιστεύω. Κανείς δε θέλει να υποφέρει».
«Αν μπορέσεις να κατανοήσεις ότι είναι δυνατό να ζήσεις χωρίς πόνο, θα έχεις κάνει κιόλας μεγάλο βήμα —αλλά μη νομίζεις ότι οι άλλοι άνθρωποι θα σε καταλάβουν. Ναι, κανένας δε θέλει να υποφέρει, κι’ όμως σχεδόν όλοι επιδιώκουν τον πόνο, τη θυσία, και νιώθουν δικαιολογημένοι, καθαροί, ότι αξίζουν το σεβασμό των παιδιών, των συζύγων, των γειτόνων, του Θεού. Ας μην το σκεφτόμαστε τώρα αυτό, να ξέρεις μόνο ότι αυτό που κινεί τον κόσμο δεν είναι η αναζήτηση της ηδονής, αλλά η απάρνηση καθετί σημαντικού.

»Ο στρατιώτης πηγαίνει στον πόλεμο να σκοτώσει τον εχθρό; Όχι. Πηγαίνει να πεθάνει για την πατρίδα του. Στη γυναίκα αρέσει να δείχνει στον άντρα της πόσο ικανοποιημένη είναι; Όχι. Θέλει να βλέπει πόσο αφοσιωμένη είναι, πόσο υποφέρει για να τον κάνει ευτυχισμένο. Ο άντρας πηγαίνει στη δουλειά πιστεύοντας ότι θα βρει την προσωπική του ολοκλήρωση; Όχι. Χύνει τον ιδρώτα και τα δάκρυά του για το καλό της οικογένειας. Και ούτω καθεξής. Παιδιά που απαρνούνται τα όνειρά τους για χάρη των γονιών, γονείς που παραιτούνται από τη ζωή για χάρη των παιδιών, πόνος και βάσανα σαν δικαιολογία γι’ αυτό που θα έπρεπε να φέρνει μόνο χαρά: την αγάπη».


«Έντεκα Λεπτά»
Συγγραφέας: Paulo Coelho
Εκδόσεις: Λιβάνη
ISBN: 960-14-0819-3
Αρ. σελίδων: 332


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
Έντεκα Λετπά (Λιβάνης)
wikipedia: Paulo Coelho
wikipedia: Eleven Minutes