12/31/2009

93. Ευτυχισμένο το 2010!


Ευτυχισμένο το 2010


Ευτυχισμένο το νέο έτος!
Με υγειά, ευτυχία και δημιουργικότητα!




Και...

Δώρο για τους ανδρολάγνους αναγνώστες, γιορτινή cart-postal σε διάφορα μεγέθη και σχήματα. Επιτρέπεται η ελεύθερη αναπαραγωγή με οποιοδήποτε μέθοδο, χωρίς την άδεια του δημιουργού.

[Κάντε κλικ για μεγαλύτερη προβολή και κατόπιν αποθηκεύστε το αρχείο για χρήση ή/και εκτύπωση]












—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

12/10/2009

92. Φέρελπις νέος


Φέρελπις νέος


Φέρελπις νέος, ετών τριάντα ενός,
Οικίας νέας την κάτοψην σχεδιάζει,
Τα φτερά του απλώνοντας,
Δικό του ν’ ανοίξει σπιτικό.

Κι’ αν, φίλος-αδελφός,
Δεν του το επισήμανεν,
Ούτε που θα καταλάβαινε,
Το κρίμα το μεγάλο.

Τί τραγικό!
Ούτε καν του πέρασεν από το μυαλό,
Στην κρεβατοκάμαρα την νέαν,
Κρεβάτι να βάλει διπλό...

Φέρελπις νέος, ετών τριάντα ενός...


(Αφιερωμένο σ' εμένα!)


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

11/14/2009

91. Υπάρχουν Και Καλές Μέρες...


Υπάρχουν Και Καλές Μέρες...


Σήμερα:


  • Είχα ρεπό μετά από πολλές ημέρες συνεχόμενης δουλειάς (για κάνα δίμηνο θα είμαι πάλι στην γνώριμη εργασία μου ως υπάλληλος-μπαλαντέρ).
  • Ξύπνησα στις δέκα, έφαγα πρωινό και ήπια καφέ στο κρεβάτι παρέα με το laptop σουλατσάροντας στον πρωινό κόσμο mIRC· μόνο τέσσερις e-χυλόπιτες.
  • Πήγα στον γιατρό. Τελικά δεν είναι ωτίτιδα, αλλά ερεθισμός στον λαιμό που χτυπάει στο αυτί· οι παστίλιες, όντως, βοήθησαν.
  • Έκανα ψώνια. Πήγα στον μανάβη και ψώνισα ένα σωρό φρούτα και λαχανικά.
  • Περπάτησα και έκανα βόλτα μέσα στην Ξάνθη, που παρά τα έργα στο κέντρο, εξακολουθεί να μ’ αρέσει και να την αγαπώ.
  • Γύρισα σπίτι και έκανα ένα πολύ-πολύ καυτό ντους για να χαλαρώσω. Να αναδειχθεί και το νέο μου κούρεμα που έκανα χθες. Ξυρίστηκα και μετά από μία βδομάδα οξείας τεμπελίτιδας.
  • Έμαθα πως ένα άρθρο μου δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα. Άλλο ένα κείμενό μου άνοιξε φτερά...
  • Για μεσημεριανό έκανα την πιο γαμάτη σαλάτα: Μαρούλι-ρόκα, με ντροματίνια, κασέρι τριμμένο, καλαμπόκι, και σπιτική σος: μαγιονέζα, λεμόνι, βαλσάμικο και κέτσαπ (γούστα είναι αυτά). Όχι μόνο χόρτασα, αλλά πρήστηκα κι’ από πάνω.
  • Είδα στην τηλεόραση το «Κωνσταντίνου κι’ Ελένης», καπάκι, το «Καφέ της Χαράς» και μόλις άρχισε η κατ... η Τατιάνα, το χαμήλωσα και χουζούρεψα καμιά ωρίτσα.
  • Όταν σηκώθηκα, έβαλα ξύλα στην μασίνα που είχε μαζέψει κάρβουνα και σύντομα το σπίτι ζεστάθηκε αρκετά. Έκανα φρέσκο καφέ και γέλασα με «Ράδιο Αρβύλα».
  • Οι φίλοι μου ήθελαν βόλτα. Με μάζεψαν στις επτά τ’ απόγευμα και πήγαμε βόλτα στην Κομοτηνή. Παίξαμε τρεις παρτίδες Μπόουλινγκ και κέρδισα τους δύο από τους τρεις γύρους —Πρώτη φορά!! Συνεχώς κάναμε πλάκες αναμεταξύ μας και γελάγαμε συνέχεια.
  • Στις Εννιάμιση γυρίσαμε σπίτι. Ο φίλος μου, που με ξέρει πολύ καλά, μου έκανε έκπληξη: Βρήκε και νοίκιασε όλο τον δωδέκατο κύκλο των Simpsons. Πήραμε σουβλάκια (καλαμάκια Αθηναϊηστή) και είδαμε σερί τα πρώτα έξι επεισόδια, και στην κυριολεξία δακρύσαμε από τα γέλια.
  • Το βράδυ, μετά από μία γεμάτη ημέρα, έκατσα στο κρεβάτι μου, πήρα το laptop μου και έκανα post στο blog μου.

[ Ναυτίλος του Διαδικτύου ]


Είναι ωραίο να είσαι υγιής, να μην πεινάς, να μην κρυώνεις, και το κυριότερο, να έχεις φίλους που αγαπάς και σ’ αγαπούν... Η ζωή, συνήθως είναι σκληρή και γεμάτη προβλήματα...

Αλλά έχει και τις καλές της μέρες...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

11/08/2009

90. Ο Αναρχικός Τραπεζίτης


Ο Αναρχικός Τραπεζίτης
(βιβλιοπαρουσίαση)


Παραθέτω παρακάτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Πεσσόα, «Ο Αναρχικός Τραπεζίτης», τα οποία μου κέντρισαν το ενδιαφέρον, και που πιστεύω πως αποτελούν τροφή για σκέψη. Πραγματικά πιστεύω πως αξίζει να διαβάσει κάποιος το βιβλίο, μιάς κι’ ο συγγραφέας θέτει το ζήτημα της αναρχικής σκέψης σε μία εντελώς δική του κλίμακα. Ανατρεπτικό, και πολύ ενδιαφέρον.


[ Πηγή εικόνας ]


[...]

Και τί σημαίνει στην πραγματικότητα μάχομαι; Μάχομαι σημαίνει να πολεμάς, τουλάχιστόν να κάνεις έναν πόλεμο. Πώς γίνεται πόλεμος ενάντια στα κοινωνικά επινοήματα; Και πριν να προχωρήσω, πώς γίνεται ο πόλεμος; Πώς νικάται ο εχθρός σε οποιονδήποτε πόλεμο;

Με δυό δυνατούς τρόπους: ή σκοτώνοντάς τον, δηλαδή, καταστρέφοντάς τον, ή αιχμαλωτίζοντάς τον, δηλαδή, υποδουλώνοντάς τον, καταδικάζοντάς τον στην αδράνεια. Εγώ [ο αφηγητής, Αναρχικός Τραπεζίτης] δεν μπορούσα να καταστρέψω κοινωνικά επινοήματα. Μόνο η κοινωνική επανάσταση θα μπορούσε να τα καταστρέψει. Τα κοινωνικά επινοήματα ήταν ετοιμόρροπα, κρέμονταν από μιά κλωστή· αλλά θα τα κατέστρεφε μόνο ο ερχομός της ελεύθερης κοινωνίας κι’ η οριστική κατάπτωση της αστικής κοινωνίας. Το περισσότερο που μπορούσα εγώ να κάνω προς αυτή την κατεύθυνση ήταν να καταστρέψω –να καταστρέψω με την φυσική έννοια του σκοτώνω– κάποιο μέλος των αντιπροσωπευτικών τάξεων της αστικής κοινωνίας.

Μελέτησα την περίπτωση και κατάλαβα πως ήταν βλακεία... Υπέθεσε εσύ ότι εγώ σκότωνα ένα ή δύο, ή μιά δωδεκάδα εκπροσώπους της τυραννίας των κοινωνικών ψευδών... Ποιό θα ήταν το αποτέλεσμα; Τα κοινωνικά επινοήματα θα αποδυναμώνονταν γι’ αυτό; Όχι. Τα κοινωνικά επινοήματα δεν είναι σαν μία πολιτική κατάσταση που μπορεί να εξαρτάται από ένα μικρό αριθμό ανθρώπων, σε ορισμένες περιπτώσεις από ένα μόνο άνθρωπο.

Το κακό των κοινωνικών επινοημάτων είναι αυτά τα ίδια στο σύνολό τους, και όχι τα άτομα που τα εκπροσωπούν, που δεν είναι παρά απλά οι εκπρόσωποί τους. Από την άλλη μεριά, μιά κοινωνικής τάξης δολοφονική απόπειρα προκαλεί πάντα μία αντίδραση. Όχι μόνο τα πάντα παραμένουν όπως ήταν, αλλά τις περισσότερες φορές γίνονται χειρότερα. Φαντάσου, άλλωστε, όπως είναι φυσικό, ότι με συλλαμβάνουν, με συλλαμβάνουν και τελειώνουν μαζί μου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Σε τί θα οδηγούσε αυτό; Αν μ’ εξουδετέρωναν, ακόμη κι’ αν δεν με σκότωναν, αλλά μ’ έριχναν στην φυλακή ή μ’ έστελναν εξορία, η υπόθεση της αναρχίας θα έχανε ένα στοιχείο του αγώνα, κι’ οι δώδεκα καπιταλιστές σωριασμένοι από εμένα δεν θα ήσαν παρά δώδεκα συστατικά στοιχεία που η αστική κοινωνία θα είχε χάσει, γιατί τα συστατικά στοιχεία της αστικής κοινωνία δεν είναι στοιχεία του αγώνα, αλλά στοιχεία καθαρά παθητικά, αφού ο «αγώνας» εδράζεται όχι στα μέλη της αστικής κοινωνίας, αλλά στο σύνολο των κοινωνικών επινοημάτων [που επιβάλουν τις ταξικές ανισότητες] στα οποία αυτή η κοινωνία βασίζεται.

Τα κοινωνικά επινοήματα δεν είναι άνθρωποι τους οποίους μπορεί να πυροβολήσουν... Με καταλαβαίνεις, δεν είναι έτσι;

Εγώ δεν ήμουν κάποιος στρατιώτης που ενός στρατού που σκοτώνει δώδεκα στρατιώτες του εχθρικού στρατού, αλλά ένας στρατιώτης που σκοτώνει δώδεκα αμάχους του έθνους του εχθρικού στρατού. Πρόκειται για ηλίθιο φόνο, για τον απλούστατο λόγο πως έτσι δεν εξολοθρεύεται κανένας μαχητής...

Δεν θα ήταν δυνατόν ούτε να σκεφθώ να καταστρέψω ολοκληρωτικά ή εν μέρει τα κοινωνικά επινοήματα. Έπρεπε να τα καθυποτάξω, να τα νικήσω υποτάσσοντας τα, να τα καταδικάσω σε αδράνεια.

[...]

Εγώ δεν την άσκησα [την τυραννία, λέει ο Τραπεζίτης]. Η τυραννία ανήκει στα κοινωνικά επινοήματα και όχι στους ανθρώπους που τα ενσαρκώνουν.

Εκείνοι είναι, για να το πώ έτσι, τα μέσα που χρησιμοποιούν τα κοινωνικά ψεύδη για να τυραννήσουν, όπως το μαχαίρι είναι το μέσο που χρησιμοποιεί ο δολοφόνος. Δεν πιστεύω ότι εσύ θεωρείς ότι καταργώντας τα μαχαίρια τελειώνουμε με τους δολοφόνους...

Κοίτα... Μπορείς να καταστρέψεις όλους τους καπιταλιστές του κόσμου, αλλά αν δεν καταστρέψεις το κεφάλαιο, ήδη σε άλλα χέρια, θα συνεχίσει, μέσα απ’ αυτά, την τυραννία του. Κατέστρεψε λοιπόν, όχι τους καπιταλιστές, αλλά το κεφάλαιο Πόσοι καπιταλιστές μένουν;...

[...]

[ Πηγή εικόνας ]


[...]

Ας αρχίσουμε από το «άμεσα προσεχές». Αυτό που επιθυμούμε είναι το καλό της ανθρωπότητας με έμπρακτη ελευθερία, αυτό που επιθυμούμε είναι να δουλέψουμε να εγκαθιδρύσουμε το σύστημα που θα φέρει αυτό το καλό [εννοεί την Αναρχία]. Μέχρις εδώ η υπόθεση είναι στο χέρι μας. Αυτό που δεν είναι στο χέρι μας, και που εξαρτάται από τους φυσικούς νόμους, είναι να καθορίσουμε την ώρα κατά την οποία θα πρέπει αυτός ο στόχος να πραγματοποιηθεί. Έτσι εκείνο που οφείλουμε να εξετάσουμε τώρα είναι η βιωσιμότητα του αναρχικού συστήματος.

Ας αρχίσουμε από τον ορισμό του τι είναι «βιωσιμότητα». Στην περίπτωση του αναρχισμού, δεν φτάνει να σκεφτείς, είναι σαφές, την βιωσιμότητά του στον καιρό μας με τις σημερινές χρήσεις και τρόπους –τρόπους να δράσεις, να αισθανθείς και να σκεφτείς–, προϊόντα όλα αυτά του συστήματος της μπουρζουαρίας. Αυτό θα ισοδυναμούσε με το να αναρωτηθείς, αν ο αναρχισμός είναι βιώσιμος στο σύστημα της μπουρζουαρίας.

Το ζητούμενα είναι να γνωρίζεις αν ο αναρχισμός δεν είναι αντίθετος στην ανθρώπινη φύση. Αν δεν είναι αντίθετος, είναι βιώσιμος. Αν είναι βιώσιμος, κάποια ημέρα, αν εργαζόμαστε επίμονα γι’ αυτό, θα πραγματοποιηθεί.

Η ανθρώπινη φύση αποτελείται από δύο στοιχεία: Τα φυσικά ένστικτα, όπως αυτό της αυτοσυντήρησης και το σεξουαλικό, και τα κοινωνικά ένστικτα, που μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Να απολαμβάνεις, με την συντροφιά των άλλων ανθρώπων, μία κοινή φιλοδοξία.

Το να απολαμβάνει με την συντροφιά των άλλων ανθρώπων μία κοινή φιλοδοξία είναι –όπως ξέρεις– η βάση του θρησκευτικού συναισθήματος, το ίδιο το θρησκευτικό συναίσθημα. Και το θρησκευτικό συναίσθημα είναι –αν χρησιμοποιούμε τον όρο, προφανώς, με την ευρεία έννοια– το πλέον υψηλό ανθρώπινο συναίσθημα, το συναίσθημα της αδελφοσύνης σε ένα κοινό ιδανικό.

Όταν οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι η ελευθερία είναι το ανώτερο αγαθό, και ότι μόνο με την ελευθερία μπορούμε να είμαστε ίσοι και ν’ αγαπιόμαστε σαν αδέλφια, γιατί έτσι θα είμαστε, τότε μόνο το αναρχικό ιδανικό θα έχει φτάσει το θρησκευτικό πεδίο. Τώρα λοιπόν, όταν ένα ιδανικό ή μια φιλοδοξία φτάσει το θρησκευτικό πεδίο, αναπόφευκτα θριαμβεύει, όπως το αποδεικνύει η ιστορία όλων των θρησκειών· κι’ αναπόφευκτα θριαμβεύει, γιατί εναρμονίζεται μ’ αυτό που είναι, συγχρόνως, το υψηλότερο, το βαθύτερο, το ανθρωπινότερο και το αγνότερο από τα ανθρώπινα συναισθήματα —γιατί εναρμονίζεται, συνολικά, με την ίδια την ανθρωπότητα, με ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Μήπως πρέπει να φοβόμαστε ότι αυτή η πεποίθηση δεν αποκτάται, ούτε βαθμιαία, από όλους τους ανθρώπους; Γιατί;

Αυτό το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που είναι ήδη ατομικό, διακηρύσσει την χρησιμότητα και την ομορφιά της ελευθερίας και σαν καταπιεστής που επίσης είναι, διακηρύσσει την ανάγκη της και την ανάγκη του τέλους των αδικιών που την καταπιέζουν.

Θα πάρει πολύ καιρό για τους ανθρώπους ν’ αποκτήσουν αυτήν την πεποίθηση; Αναμφίβολα. Αλλά, καθώς η πεποίθηση εναρμονίζεται με την ίδια την ανθρώπινη φύση, είναι πιθανό να την αποκτήσουν· όπως εναρμονίζεται με το θρησκευτικό ένστικτο, που διερμηνεύει την φιλοδοξία σε δράση, είναι πιθανό να επιβληθεί· όπως διεγείρεται, θετικά κι’ αρνητικά, από το κοινωνικό καθεστώς όπου ζούμε, πρέπει να τροφοδοτηθεί και να εδραιωθεί. Και καθώς εναρμονίζεται επίσης με την βασική ανθρώπινη φύση, αν και δεν περιορίζει κανένα ένστικτο, και με την ανώτερη ανθρώπινη φύση, που ήδη βοηθά με το θρησκευτικό της συναίσθημα, ο αναρχισμός είναι εντελώς βιώσιμος.

[...]

[ Πηγή εικόνας ]


[...]

—Εσείς είπατε [ο συνομιλητής απευθυνόμενος στον Αναρχικό Τραπεζίτη] ότι όταν μία κοινωνική φιλοδοξία φτάνει στο θρησκευτικό πεδίο θριαμβεύει αναπόφευκτα, κι αναφερθήκατε στην ιστορία όλων των θρησκειών. Δέχομαι την επιχειρηματολογία σας, αλλά θα ήθελα να μου αποδείξετε το εξής: αυτές οι θρησκείες, μετά τον θρίαμβό τους, επέβαλαν πραγματικά, διατήρησαν πραγματικά την φιλοδοξία που τις συγκρότησε;

Σκεφτείτε τον χριστιανισμό. Έφτασε στο θρησκευτικό πεδίο, θριάμβευσε, είναι βέβαιο. Αλλά πραγματοποιήθηκε με έναν χριστιανικό τρόπο; Ο χριστιανικός πολιτισμός συντάχτηκε ή διέπεται από τις χριστιανικές αρχές; Η ειρήνη, η αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, η φιλανθρωπία, η αγνότητα –όλα αυτά που είναι μέρος του χριστιανισμού– νομίζεται ότι υπήρξαν βασικά στην ζωή του χριστιανικού πολιτισμού;

—Όχι [απαντάει ο τραπεζίτης]. Και φοβάμαι ότι εκείνο που εσύ θέλεις να πεις είναι ότι ο αναρχισμός έφτασε στο θρησκευτικό πεδίο, και γι’ αυτό πραγματοποιούμενος αθέτησε την πραγματοποίηση των αρχών και των φιλοδοξιών, ακριβώς όπως τις αθέτησε ο χριστιανισμός.

—Έτσι είναι.

—Άλλα, φίλε μου, ο χριστιανισμός αθέτησε τις φιλοδοξίες του γιατί είναι μία αντι-φυσική θρησκεία —αντι-φυσική, γιατί είναι εναντίον σχεδόν όλων των ανθρώπινων ενστίκτων, και αντι-φυσική γιατί είναι υπερφυσική.

Και το υπερφυσικό, είναι αντι-φυσικό με δύο τρόπους: γιατί είναι υπερφυσικό και γιατί, σύμφωνα με το υπερφυσικό, που είναι αόρατο κι’ ανεξήγητο, είναι αδύνατο να αποκτήσεις την πίστη και την συμφωνία όλων των ανθρώπων. Δεν σου φαίνεται πιο εύκολο ότι οι δυό μας συμπίπτουμε στο ότι αυτό το κονιάκ [που πίνουνε] είναι καλό, αφού μπορούμε και το δοκιμάζουμε, απ’ ό,τι η ιδέα που ο καθένας μας έχεις για τον Γάλλο που το έφτιαξε;

Μετά είναι πολύ πιο εύκολο, πολύ πιο φυσικό να πετύχεις ώστε οι άνθρωποι να φιλοδοξούν την ελευθερία, αφού ήδη γνωρίζουν τι σημαίνει, παρά ένα Θεό για τον οποίο δεν μπορούν να έχουν, αληθινά, την παραμικρή ιδέα.

Για τα υπόλοιπα, αν μνημόνευσα το ιστορικό γεγονός ότι μιά φιλοδοξία θριαμβεύει αναπόφευκτα όταν φτάνει το θρησκευτικό πεδίο, το έκανα για να δοκιμάσω την βιωσιμότητα του αναρχισμού όταν φτάνει σ’ αυτό το πεδίο. Δεν συνέκρινα τον αναρχισμό με καμία θρησκεία, δεν μπορούσα να το κάνω.

Ο αναρχισμός, είναι η φυσική α-θρησκεία, βαλμένη από την Φύση στην καρδιά των ανθρώπων. Χρησιμοποιώ θρησκευτικές φράσεις, όπως μπορείς να διαπιστώσεις, αλλά τους δίνω μίαν αρνητική έννοια. Έτσι είναι σαν να ήταν όλα αχούρι.

[...]


«Ο Αναρχικός Τραπεζίτης (και πέντε διάλογοι για την τυραννία)»
Συγγραφέας: Φερνάντο Πεσσόα
Εκδόσεις: Παρουσία
ISBN: 978-6652-13-4
Αρ. σελίδων: 123



—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

10/21/2009

89. Αυτοπρόσωπη Ιδιοκτησία;...


Αυτοπρόσωπη Ιδιοκτησία;


Διάβασα πρόσφατα στο διαδίκτυο για μία περίεργη υπόθεση με το όνομα: «Operation Spanner» που συνέβη το 1987 στην Μεγάλη Βρετανία. Η υπόθεση ξεκίνησε όταν έφτασαν στα χέρια της αστυνομίας κάποιες φωτογραφίες που απεικόνιζαν ανθρώπους δεμένους και πολύ άγρια κακοποιημένους. Δεδομένης της αγριότητας των σκηνών, η αστυνομία τις εξέλαβε ως πειστήρια εγκλημάτων που μπορεί και να είχαν καταλήξει σε φόνους. Αμέσως διεξήγαγε μία διεξοδική και μεγάλη έρευνα που κατέληξε σε συλλήψεις ατόμων, μεταξύ των οποίων και αυτών που εικονίζονταν στις φωτογραφίες ως άγρια κακοποιημένων θυτών (και εν δυνάμει νεκρών).

Οι εξηγήσεις ήταν –σχετικά– απλές. Τα φερόμενα «θύματα» τα οποία είχαν κακοποιηθεί, ήταν στην πραγματικότητα ομοφυλόφιλα άτομα με μαζοχιστικές τάσεις, που με την συναίνεσή τους είχαν «παραδοθεί» στα χέρια των ερωτικών (και συνάμα σαδιστών) συντρόφων τους, οι οποίοι έκαναν αυτό που οι μαζοχιστές ήθελαν κι’ απολάμβαναν· την κακοποίησή τους.

Για όσους δεν γνωρίζουν, οι «μαζοχιστές» απολαμβάνουν την σωματική και λεκτική κακοποίησή τους, πολύ συχνά αντλώντας και σεξουαλική απόλαυση από την διαδικασία, ενώ το αντίθετο τους, οι «σαδιστές», απολαμβάνουν να κακοποιούν σωματικά και λεκτικά άλλα άτομα, αντλώντας κι’ αυτοί, ενίοτε, σεξουαλική απόλαυση. Μάλιστα, σύγχρονες έρευνες αποδεικνύουν πως αυτή η, όχι μόνο σεξουαλική, παρέκκλιση, δεν είναι τόσο σπάνια όσο νομίζουμε. Περίπου ένας στους τρεις ανθρώπους ανήκει στην κατηγορία είτε του σαδιστή, είτε του μαζοχιστή.


[ Πηγή εικόνας ]


Λογικά το θέμα θα έπρεπε να σταματήσει εκεί και οι συλληφθέντες να αφεθούν ελεύθεροι. Δεν συνέβη όμως έτσι. Το δικαστήριο δεν δέχτηκε την αιτιολογία της «εθελούσιας-συναινετικής κακοποίησης» των θυμάτων, θεωρώντας πως δεν έχουν το δικαίωμα να υποβάλουν τους εαυτούς τους σε συνθήκες ή καταστάσεις που μπορεί να επιφέρουν από σοβαρές σωματικές βλάβες μέχρι και (ίσως;) τον θάνατο. Παραπέμφθηκαν κανονικά σε δίκη, τόσο οι θύτες όσο και τα θύματα· σαδιστές και μαζοχιστές. Με εφέσεις επί εφέσεων, το 1993 (μετά από σχεδόν έξι χρόνια), το θέμα έφτασε στην Βουλή των Λόρδων. Η βουλή απέπεμψέ την υπόθεση με την εξής ανακοίνωση:

«In principle there is a difference between violence which is incidental and violence which is inflicted for the indulgence of cruelty. The violence of sadomasochistic encounters involves the indulgence of cruelty by sadists and the degradation of victims. Such violence is injurious to the participants and unpredictably dangerous. I am not prepared to invent a defence of consent for sadomasochistic encounters which breed and glorify cruelty [...]. Society is entitled and bound to protect itself against a cult of violence. Pleasure derived from the infliction of pain is an evil thing. Cruelty is uncivilized.»

Μετάφραση με βάση το νόημα και όχι λέξη επί λέξη (ζητώ συγνώμη απ’ όσους γνωρίζουν καλά αγγλικά και με βρίζουν για την κακή ποιότητα της μετάφρασης). Μέσα στις αγκύλες περικλείω νοήματα ή/και λέξεις για την κατανόηση του κειμένου που δεν υπάρχουν μέσα στο αυθεντικό απόσπασμα:

«Επί της αρχής, υπάρχει μία διαφορά μεταξύ της βίας η οποία είναι τυχαία και της βίας που επιβάλλεται για την ικανοποίηση [του αισθήματος;] της στυγνότητας. Η βία των συμμετεχόντων σε σαδομαζοχιστικές πρακτικές, περιλαμβάνει την ικανοποίηση της στυγνότητας των σαδιστών και την υποβάθμιση των θυμάτων. Τέτοιου είδους βία είναι επιβλαβής για τους συμμετέχοντες και απρόβλεπτα επικίνδυνη. Δεν είμαι έτοιμος να εφεύρω μιά άμυνα συγκατάθεσης [με την νομική έννοια της άμυνας] για άτομα που συμμετέχουν σε σαδομαζοχιστικές πρακτικές, οι οποίες θρέφουν και δοξάζουν την [πρακτική της σκληρότητας] στυγνότητα [...]. Η κοινωνία είναι επιφορτισμένη και δεσμευμένη να προστατεύει τον εαυτό της ενάντια σε μιά λατρεία/μόδα στυγνότητας [σκληρότητας]. Η απόλαυση που απορρέει από την επιβολή πόνου είναι κάτι κακό. Η στυγνότητα [ή σκληρότητα] είναι απολίτιστη.»

Αυτό το θέμα πήρε διστάσεις και στο εξωτερικό, και επηρέασε την γενικότερη νομολογική κοινότητα της Ευρώπης, που εργάζεται για την θεσμοθέτηση πανευρωπαϊκών ντιρεκτίβων σχετικά με θέματα νομολογίας και δικαίου. Μάλιστα, το 1997, η κοινότητα δεν μπόρεσε να καταλήξει τελεσίδικα στο θέμα της «συναίνεσης» όσον άφορα την νομολογία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ειπώθηκαν τα εξής:

«Whilst a person has a general right of free will, a state may as a matter of public policy restrict that in certain cases, for example for the general public good and for the protection of morals. The present case was judged by the European Court to have fallen within the sovereign scope of the UK Government's right to determine its legality, and human rights legislation would not overrule this.»

Μετάφραση με βάση το νόημα και όχι λέξη επί λέξη (ζητώ συγνώμη απ’ όσους γνωρίζουν καλά αγγλικά και με βρίζουν για την κακή ποιότητα της μετάφρασης). Μέσα στις αγκύλες περικλείω νοήματα ή/και λέξεις για την κατανόηση του κειμένου που δεν υπάρχουν μέσα στο αυθεντικό απόσπασμα:

«Ενώ ένα άτομο έχει γενικώς το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης, ένα κράτος, μπορεί για κάποιο ζήτημα δημόσιας πολιτικής να το περιορίσει [το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης] σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα για το κοινό συμφέρον και την προστασία των ηθικών αξιών [της κοινωνίας]. Η συγκεκριμένη περίπτωση [εννοεί την προαναφερθείσα υπόθεση της Μεγάλης Βρετανίας] κρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πως υπόκειται στο πλαίσιο των κυριαρχικών δικαιωμάτων της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου να καθορίσει την νομιμότητα [της όλης δικαστικής υπόθεσης], και η νομοθεσία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να μην την ανατρέψει [την όποια απόφαση λάβει το δικαστήριο δηλαδη].»

Το θέμα αυτό δεν έχει λήξει και συνεχίζει να ταλανίζει το νομοθετικό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και της Ευρώπης γενικότερα (δεν έχω ιδέα για το τί συμβαίνει στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ή και σε άλλες χώρες).

Μάλιστα, στην Μεγάλη Βρετανία, έχει δημιουργηθεί ένας πολυπληθής και ισχυρός οργανισμός με την επωνυμία: «The Spanner Trust» η οποία μάχεται για το δικαίωμα του πολίτη να υποβάλει τον εαυτό του, κοινή συναινέσει, σε σαδομαζοχιστικές πρακτικές, χωρίς να φοβάται πιθανή δίωξή του από το ποινικό σύστημα της χώρας.

Ταυτόχρονα, στην νομοθετική αρχή της Μεγάλης Βρετανίας, ερίζουν ακόμη για το εάν θα πρέπει οι πράξεις αυτές –του σαδομαζοχισμού– να συμπεριληφθούν στην λίστα των κολάσιμων παραβιάσεων του νόμου και να επιφέρουν ή όχι κάποια δίωξη ή/και τιμωρία των ατόμων που καταπιάνονται με τέτοιες πρακτικές.

Η συζήτηση συνεχίζεται ως και σήμερα, με τελευταία αναθεώρηση το 2009 όπου, προς το παρόν, η συμμετοχή σε σαδομαζοχιστικές πρακτικές υπόκειται στο γενικότερο πλαίσιο του νόμου περί «σκληρής πορνογραφίας» στην οποία είναι εύκολο να υποπέσει κανείς και να υποστεί νομικές συνέπειες.

Εδώ τελειώνει η «σύντομη(;)» παρουσίαση του ιστορικού πλαισίου της υπόθεσης που πυροδότησε την γενικότερη συζήτηση στους νομικούς, και όχι μόνο, κύκλους.


[ Πηγή εικόνας ]


Το μέγα ερώτημα προκύπτει είναι: «Κατά πόσον είναι ένα άτομο ελεύθερο να υποβάλει τον εαυτό του, με την χρήση του δικαιώματος της ελευθερίας της βούλησης, σε πρακτικές που είναι εν δυνάμει επιβλαβείς για την σωματική ή/και ψυχική υγεία του;» Το ερώτημα δεν είναι μόνο στα θέματα ταμπού, όπως στο σεξ, άλλα περικλείει και άλλες πρακτικές πιο καθημερινές όπως τη διατροφή, το κάπνισμα, τις σεξουαλικές συνήθειες ή ακόμη και την ελευθερία της πληροφορίας. Παραθέτω μερικά παραδείγματα.

Αν αποδειχτεί, με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά κριτήρια (πολλοί εξακολουθούν να αμφισβητούν τα σημερινά δεδομένα), πως το κάπνισμα, πράγματι, προκαλεί μόνιμες βλάβες στους καπνιστές, άλλα βλάπτει και τρίτους, θα πρέπει να διώκονται νομικά; Αυτό συμβαίνει σήμερα για την χρήση άλλων ναρκωτικών ουσιών όπως το χασίσι, το LSD, την ηρωίνη κ.τ.λ. Με ποιά κριτήρια εξαιρείται (ή θα πρέπει να μην εξαιρείται) το κάπνισμα;

Αν οι γονείς μερικών παιδιών έχουν ως αρχή την φυσικότητα και την αποδοχή της φυσικότητας του σώματος, κυκλοφορούνε μέσα στο σπίτι γυμνοί μπροστά στα παιδιά, θα πρέπει να διωχθούν νομικά γι’ αυτό; Σήμερα είναι λογικό να διώκεται ο γονέας (ή ο οποιοσδήποτε) προσβάλει την σεξουαλική ατομικότητα ενός ανήλικου (και πολύ σωστά, θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι). Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως συνέβη στην Αυστραλία, μερικοί γονείς διώχθηκαν ποινικά επειδή έβγαλαν φωτογραφία το δίχρονο παιδάκι τους που έκανε γυμνό μπάνιο στην μπανιέρα. Έχουν το δικαίωμα να κάνουν κάτι τέτοιο στο παιδί τους; Το βλάπτουν;

Αν οι αγώνες ταχύτητας αυτοκινήτων, μοτοσικλετών, σκαφών αναψυχής κ.λπ. περιλαμβάνουν αυξημένο ρίσκο πρόκλησης σοβαρού ατυχήματος, με εν δυνάμει κίνδυνο πρόκλησής θανάτου, θα πρέπει να απαγορευθούνε και να διώκονται οι όποιοι παράνομα συμμετέχοντες; Σήμερα, πολλά αθλήματα έχουν αυξημένο ρίσκο τραυματισμού ή και πρόκληση μόνιμης βλάβης, άλλα ούτε παράνομα θεωρούνται, ούτε διώκονται οι συμμετέχοντες σε αυτά. Χαρακτηριστικά αναφέρω: το Ράκμπι (από τα αθλήματα με τους περισσότερους τραυματισμούς), το Σκί (ποιός δεν έχει δει αθλητές να τσακίζονται καθώς κατρακυλούνε τις χιονισμένες πλαγιές), το Αλεξίπτωτο (είναι πολλές οι περιπτώσεις ανθρώπων των οποίων το αλεξίπτωτο δεν άνοιξε ποτέ και τσακίστηκαν στο έδαφος), κ.α.

Τα παραδείγματα, με λίγη δόση υπερβολής ίσως, θα μπορούσαν να είναι άπειρα. Πόσοι γονείς δεν απαγορεύουν κάποιες δραστηριότητες στα παιδιά τους με το πρόσχημα της διαφύλαξης της σωματικής ή/και ψυχικής ακεραιότητάς τους;

Απαγορεύουμε στα παιδιά μικρής ηλικίας να κάνουν ποδήλατο έξω στον δρόμο για να μην τα χτυπήσουν τα αυτοκίνητα. Δεν αφήνουμε τα παιδιά να κάνουν ορειβασία στο βουνό για να μην πέσουν και χτυπήσουν. Δεν αφήνουμε τα παιδιά να σερφάρουν ελεύθερα στο διαδίκτυο από φόβο μήπως έρθουνε σε επαφή με «ακατάλληλο» περιεχόμενο, και άλλα πολλά...

Πολλοί θα βιαστούνε να απαντήσουνε πως πολλά από όσα ανέφερα είναι λογικά, και δεν θα αναλύσω το γιατί θα έχουνε δίκιο. Το θέμα είναι πως, κατά γενική ομολογία, κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιείται η εξουσία του γονέα ή του όποιου ανώτερου να κρίνει τί είναι και τί όχι κατάλληλο και ασφαλές για το παιδί του. Με την γενικότερη παραδοχή πως το παιδί έχει άγνοια κινδύνου, η ελευθερία της βούλησης του αναστέλλεται από την στιγμή της γέννησης του, και μόνο παροδικά, με το πέρας του χρόνου, το μεγάλωμά του, δίνονται ελευθερίες και προνόμια, με τελικό στόχο την ενηλικίωση του ατόμου, οπότε και ο γονέας παύει να έχει δικαιώματα έλέγχου πάνω στο παιδί.

Αυτό το παράδειγμα μας φέρνει στην ρίζα του όλου θέματος που ξεκίνησε από την υπόθεση της Μεγάλης Βρετανίας. (Στην πραγματικότητα το ερώτημα είναι πιο παλιό και ανάγεται στην αρχαιότητα, απλά αναβίωσε στις μέρες μας).


[ Πηγή εικόνας ]


Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι: Κατά πόσον ο άνθρωπως είναι κύριος/ιδιοκτήτης του εαυτού του; Κατά πόσον είναι ελεύθερος να αποφασίζει και να πράττει για τον εαυτό του; ΠΡΟΣΟΧΗ! Τονίζουμε το γεγονός πως μιλάμε για την ελευθερία βούλησης για τον εαυτό του και όχι προς τρίτους! Δεν μιλάμε δηλαδή για το εάν έχει ή όχι το δικαίωμα να δολοφονήσει κάποιον άλλο άνθρωπο.

Ας μην βιαστούμε να απαντήσουμε πως έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε με τον εαυτό μας. Αμέσως θα σας φέρω το παράδειγμα της αυτοκτονίας. Αν κάποιος δηλώσει πως σκοπεύει να αυτοκτονήσει, θα αντιμετωπίσει την κινητοποίηση ποικίλλων αρχών: του κράτους, μέσω της αστυνομίας και των υγειονομικών υπηρεσιών· της εκκλησίας, μέσω των αντιπροσώπων της· των συγγενών, των φίλων, αλλά ακόμη και εντελώς ξένων προς το άτομο ανθρώπων. Γιατί; Αν κάποιος είναι κύριος του εαυτού του, δεν έχει το δικαίωμα να τερματίσει την ζωή του όποτε το θελήσει; Πολλοί θα διαφωνήσετε, προτάσσοντας σωρεία επιχειρημάτων. Να θυμίσω πως υπάρχει και το θέμα της ευθανασίας ατόμων με ανίατες κι’ επίπονες ασθένειες, οι οποίοι δεν επιτρέπεται να θέσουν τέρμα στο μαρτύριό τους, στερώντας τους το δικαίωμα να πράξουν ελεύθερα και αυτοβούλως.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο αυτοτραυματισμός ή/και ο εθελούσιος ακρωτηριασμός. Αν υποθέσουμε πως ένα άτομο θελήσει, για τους δικούς του λόγους, να ακρωτηριάσει κάποιο μέλος του σώματός του, θα του το επιτρέψουμε; Οι επίσημοι υγειονομικοί φορείς πάντως δεν θα το επιτρέψουνε. Ένας χειρούργος, που εργάζεται ευσυνείδητα και νόμιμα, δεν θα υποβάλει κανέναν ασθενή σε ακρωτηριασμό αν δεν συντρέχει ιατρικός λόγος. Δεν θα ακρωτηριάσει κανένα χέρι, κανένα πόδι —αν είναι υγιέστατα. Μπορεί ο πελάτης να φωνάζει πως θέλει να κόψει το χέρι του για να αποδείξει στην αγαπημένη του πως την λατρεύει –είναι σώμα του!– κι’ έχει το δικαίωμα να το κάνει ό,τι θέλει (κάτι παρόμοιο έκανε κι’ ο γνωστός ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ). Κι’ όμως, ο χειρούργος δεν θα το κάνει. Κι’ αν το κάνει, θα έχει σοβαρότατες νομικές επιπτώσεις. Ποιός επέβαλε τις νομικές επιπτώσεις; Το κράτος!

Κάποιοι θα απαντήσουνε πως ένας άνθρωπος που θα ήθελε να ακρωτηριάσει κάποιο μέλος του σώματός του, προφανώς δεν έχει σώας τας φρένας , και γι’ αυτό πρέπει να αποτραπεί από το να πράξει την επιθυμία του. Ένας τρόπος είναι με την απαγόρευση παράσχεσης βοήθειας από εξειδικευμένο άτομο όπως ο γιατρός-χειρούργος. Αλλά ακόμη κι’ αν το άτομο μας αποδείξει πως έχει σώας τα φρένας, και έχει λογικά επιχειρήματα, πάλι θα τσιγκλήσουμε στο γεγονός πως είναι μιά πράξη αφροσύνης λόγο της μονιμότητάς της· άπαξ και αφαιρεθεί το μέλος, η κατάσταση είναι τελεσίδικη και μή αναστρέψιμη.

Κι’ όμως, και το τατουάζ είναι μή αναστρέψιμο (αν και υπάρχουν επίπονες μέθοδοι αφαίρεσής των, που αφήνουν όμως μόνιμα σημάδια) άλλα δεν απαγορεύεται. Εάν κάποιος αποφασίσει πως θέλει να ζωγραφίσει στο σώμα του κάτι, μπορεί απλούστατα να πάει σε κάποιο κατάστημα και να πραγματοποιήσουν την επιθυμία του. Ανάλογα με την ηθική της εποχής και της κοινωνίας –και για παράδειγμα θα πάρω την ελληνική κοινωνία του σήμερα–, το πολύ-πολύ να θεωρηθεί λίγο ιδιότροπος. Σίγουρα δεν θα θεωρηθεί τρελός ή ανισόρροπος, ούτε και θα εκληφθεί ως παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Ποιός καθορίζει τί είναι αποδεκτό να πραχθεί από ένα ελεύθερο άτομο σε μία κοινωνία; Και αν η απάντηση είναι πως τα όρια επιβάλλονται από την ίδια την κοινωνία και εκφέρονται μέσω του κράτους και των θεσμικών της λειτουργιών, ποιά στοιχεία επιδρούν στις επιταγές που διαμορφώνουν τις ιδεολογίες της κοινωνίας, και κατά πόσον είναι ελεύθερη η κοινωνία να επιλέγει; Και αν η κοινωνία επιλέγει και επιβάλει τα όρια των ελευθεριών ενός ατόμου, δεν σημαίνει παράλληλα πως κατέχει την κυριότητα (έστω και μερικώς) του προσώπου; Με κάνει να διερωτώμαι: Σε ποιόν ανήκω; Είμαι κύριος του εαυτού μου, ή όχι;

Το θέμα, αν και φαινομενικά δείχνει απλό, έχει στην πραγματικότητα πολλές προεκτάσεις. Με τέτοια επιχειρήματα μπορούν να επιβληθούνε στην κοινωνία χίλιες δυό απαγορεύσεις και περιορισμοί. Να συλλαμβάνονται οι ομοφυλόφιλοι επειδή δεν αναπαράγουν τον εαυτό τους μέσω της ετερόφυλης τεκνοποιίας· να τιμωρούνται οι ακροβάτες στα τσίρκα γιατί υποβάλουν τους εαυτούς τους σε περιττό κίνδυνο· να επιπλήττονται όσοι κάνουν έρωτα χωρίς προφυλάξεις κ.λ.π.

Όταν δέχομαι και νομιμοποιώ, μέσω της αποδοχής επιβαλλόμενων κανόνων στην ζωή μου που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίον ζώ, κατά πόσον μπορώ να πιστεύω και να ισχυρίζομαι ότι είμαι ελεύθερος;

Τελικά... Είμαι κύριος του εαυτού μου, ή είμαι κηδεμονευόμενος υπό την κηδεμονία κάποιου ανώτερου ο οποίος κατέχει την ύπαρξή μου και έχει το δικαίωμα να με ελέγχει;...

Χμ... Πάλι σε σκέψεις έπεσα...


[ Πηγή εικόνας ]


Υστερόγραφο: Συζητώντας το θέμα αυτό, λίγο πριν το δημοσιεύσω, με έναν πολύ αγαπητό και οξυδερκέστατό μου φίλο, ο οποίος μου το απογύμνωσε από όλη την ηθική του διάσταση και το έθεσε σε πιο πρακτική βάση, μου είπε στο περίπου τα εξής:

«Μα και φυσικά δεν είμαστε ελεύθεροι και υποχρεωνόμαστε να υποκύπτουμε στις εξ άνωθεν πιέσεις της κοινωνίας. Από την στιγμή που εγώ, ως άτομο, εξαρτώμαι από αυτήν, είμαι και υπόδουλός της.

»Δεν μπορώ να πάρω και να φτιάξω μόνος μου μία τηλεόραση, έναν υπολογιστή, ένα πλυντήριο, ένα σπίτι ή ένα αυτοκίνητο. Κι’ όμως, όλ’ αυτά είναι απαραίτητα πλέον στην καθημερινή μου ζωή. Δεν μπορώ να υπάρξω στην κοινωνία χωρίς όλ’ αυτά.

»Παλαιότερα, θα μπορούσα να τους γράψω όλους και να πάω στο δάσος, να χτίσω μόνος μου το σπίτι μου με πέτρες και ξύλα, να κυνηγάω και να συλλέγω τροφή· αυτά έφταναν και παραφτάνανε για την επιβίωσή μου. Θα ήμουν ελεύθερος. Τώρα όμως, από την στιγμή που δεν είμαι αυτόνομος και ανεξάρτητος, και έχω ανάγκη τις συνολικές και συλλογικές υπηρεσίες της κοινωνίας, υπόκειμαι και τις γενικότερες εξουσίες της...»

Χμ... Οπότε... Αναρωτιέμαι... Μήπως τελικά, όντως, δεν ανήκω στον εαυτό μου, αλλά κατέχομαι από το συλλογικό σύνολο της κοινωνίας, το οποίο ταυτόχρονα με κατέχει, αλλά την κατέχω κι’ εγώ από την δική μου πλευρά (ως μέλος της); Μήπως, δηλαδή, αλληλοανήκουμε, αλλά και αλληλοκατέχουμε αλλήλους;...

Τέτοια σκέφτομαι και δεν μπορώ να σταυρώσω γκόμενο... Να θυμηθώ να κλείσω ένα ραντεβού με τον ψυχολόγο μου... Χμ... Χμ...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

9/13/2009

88. Ο Αυτόφωτος


Ο Αυτόφωτος


Στην αστροφυσική, υπάρχει μία θεωρία που περιγράφει τον σχηματισμό των αστέρων· σαν τον ήλιο του δικού μας ηλιακού συστήματος (διότι άστρο = ήλιος).

Στην αρχή υπάρχει ένα νέφος σκόνης και σωματιδίων που συστρέφονται. Με τον καιρό, όταν η ταχύτητα της περιστροφής αρχίζει να μειώνεται, η βαρύτητα αρχίζει να τα έλκει όλα προς ένα συγκεκριμένο σημείο, αυτό με την μεγαλύτερη μάζα. Όσο περνάει ο καιρός –κάτι χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια–, η μάζα αυξάνεται, και μαζί με την μάζα αυξάνεται η βαρύτητα που έλκει όλο και περισσότερη ύλη. Όσο περισσότερη ύλη, τόσο μεγαλύτερη η μάζα, τόσο μεγαλύτερη και η βαρύτητα, και ούτω καθεξής. Κάποια στιγμή, η μάζα φτάνει σε ένα κρίσιμο σημείο ώστε η βαρύτητα να συμπιέζει τόσο πολύ το συσσωρευμένο υλικό στον πύρινα της σφαίρας, που παράγεται μεγάλη θερμότητα. Όταν η θερμότητα φτάσει ή ξεπεράσει μία ορισμένη τιμή, το άστρο αναφλέγεται και αρχίζει χημικές αντιδράσεις. Με τον καιρό, οι αντιδράσεις αυτές μετατρέπονται σε πυρηνικές, και για να μην το αναλύω πολύ, το άστρο αρχίζει να καίει τα καύσιμά του παράγοντας μεγάλες ποσότητες ενέργειας, τις οποίες και θα σκορπάει στο σύμπαν καθ’ όλο το διάστημα της ζωής του.


[ Πηγή εικόνας ]


Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί κι’ ο άνθρωπος στις κοινωνίες όπου ζει. Όταν γεννιέται είναι ένα μικρό άδειο κέλυφος, μία «απλή» παρουσία στην γη. Με τον καιρό, και όσο μεγαλώνει, σαν νεότευκτο άστρο κι’ αυτός, μαζεύει γνώσεις και εμπειρίες που θα τον βοηθήσουν κάποτε να αποκτήσει τον επίπεδο της αυτογνωσίας και της συνείδητότητας που χρειάζεται ώστε να μπορέσει να επιβιώσει στον κόσμο.

Το τι «άστρο» θα γίνει ο κάθε άνθρωπος, είναι και λίγο θέμα τύχης. Μερικοί θα γεννηθούν σε περιβάλλοντα πλούσια σε «αστρική σκόνη» που θα την μαζέψουν σιγά-σιγά και θα τους επιστρέψει, κάποια στιγμή, να αναφλεγούν και να εκπέμψουν το δικό τους φως. Άλλοι, πιο άτυχοι, δεν θα έχουν πολύ υλικό για να απορροφήσουν. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου λόγω ιδικών συνθηκών, θα καταφέρουν να εκπέμψουν τελικά και το δικό τους φώς, έστω κι’ αν θα είναι για λίγο.

Βέβαια, σε πολλές περιπτώσεις, άτομα που γεννήθηκαν σε πλούσια αστρικά περιβάλλοντα, τεμπελιάζουν και βαριούνται να μαζέψουν αρκετή ύλη για να λάμψουν. Τους αρκεί να γίνουν βράχος, κομήτης, ή έστω, ένας μικρός πλανήτης, και να λάβουν τροχιά γύρω από κάποιον άλλον που είχε την υπομονή, την διορατικότητα και την θέληση να γίνει ήλιος. Προτιμούν να γίνουν μικρά αστρικά σώματα φτιαγμένα από βαριά μέταλλα και σπάνια πετρώματα, που να τους δίνει την ψευδαίσθηση πως αποτελούνε κοσμήματα, και θα κλέψουν έτσι με ευκολία την δόξα του μεγαλεπήβολου και φωτεινού άστρου, του ήλιου δηλαδή.

Πράγματι, εκ πρώτης όψεως, ιδίως για μιά τρομαχτικά μεγάλη μερίδα ανθρώπων, η είδηση της εύρεσης ενός μεγάλου αστεροειδή φτιαγμένου εξ ολοκλήρου από χρυσό ή διαμάντι, θα πρόσφερε πολύ περισσότερη χαρά από την ανακάλυψη ενός ηλιακού συστήματος με έναν υγιή ήλιο να συντηρεί ένα πλανητικό σύστημα.

Δυστυχώς, αγνοούν πως χωρίς την γενναιόδωρη ακτινοβολία ενέργειας από τον ήλιο, ο χρυσός αστεροειδής θα είναι άχρηστος, διότι κανένα φως δεν θα χρυσίσει ποτέ επάνω του.


[ Πηγή εικόνας ]


Στην κοινωνία συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Αν και αρκετοί γεννιούνται σε πλούσια αστρικά νεφελώματα, επιλέγουν να μην κάνουν πολύ δουλειά και να αρκεστούν να μαζέψουν αρκετή ύλη ίσα-ίσα για να γίνουν ένας μικρός πλανήτης. Θα καλλωπίσουν τον εαυτό τους ίσως με μερικούς δακτυλίους νεφών, ή μερικά μικρά φεγγάρια σε μέγεθος κομήτη, ίσως να καταφέρουν να κρύψουν και κάνα πολύτιμο μέταλλο μέσα τους για να νιώσουν λίγο πολύτιμοι. Όμως, ό,τι και να κάνουν, θα περιμένουν εναγωνιοδώς τον σχηματισμό του φωτεινού άστρου, που θα εκπέμψει ενέργεια, θα εκπέμψει φως, το οποίο θα λάβουν και εξ ανακλάσεως θα κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον ορατό κόσμο. Διότι, τα ετερόφωτα ουράνια σώματα, όπως είναι η σελήνη, γίνονται ορατά σε εμάς μόνο και μόνο χάρη στο φως του ηλίου που πέφτει επάνω τους και το οποίο ανακλούνε προς την γη.

Έτσι λοιπόν, συναντάμε όλο και πιο συχνά ανθρώπους που στην προσπάθειά τους να γίνουν φωτεινοί και αντιληπτοί στην κοινωνία, εκμεταλλεύονται ανερυθρίαστα το φως και την ενέργεια των λίγων (δυστυχώς) άστρων που υπάρχουν στην κοινωνία μας. Κάποιος θα το βρίσει και θα το αποκαλέσει χοντρό, πούστη, μαλάκα, προδότη, μπάσταρδο, ξένο, βρομομετανάστη, αιρετικό κτλ., γιατί δεν έχει κάτι δικό του να επιδείξει. Κάνει αισθητή την παρουσία του, όχι δείχνοντας τον εαυτό του, αλλά δείχνοντας εσένα, τον ξένο, τον διαφορετικό· δια εξ ανακλάσεως της ύπαρξής σου, του φωτός σου.

Γι’ αυτό και θα βλέπεις ανθρώπους που ζούνε μόνοι πληρώνοντας διατροφές στις πρώην συζύγους τους, να αγοράζουνε με δανικά ακριβά αμάξια που τα μοστράρουνε έξω από τις πολυκατοικίες, βρίζοντας ταυτόχρονα τον μαλάκα τον μετανάστη που ζει ευτυχισμένος με τα τρία του παιδιά και που πήρε την δουλειά που αυτός ονειρευότανε. Θα βλέπεις ανικανοποίητους και ανέραστους ανθρώπους να βρίζουν τις πουστάρες και τις γυναίκες που γαμιούνται ασύστολα με τον καθένα. Θα βλέπεις θρησκόληπτους ανθρώπους να καταριούνται στο όνομα του Θεού τους τους αιρετικούς και τους αλλόδοξους που μοιάζουνε την χώρα τους και φέρνουν την μήνη του Θεού επάνω τους.

Γι’ αυτό, καλέ μου αναγνώστη, μην δίνεις ιδιαίτερη σημασία στους πάσης φύσεως ετερόφωτους μικρούς βράχους που περιστρέφονται τριγύρω σου. Διότι, αφού κάνουνε τον κόπο να ασχοληθούνε μαζί σου, σημαίνει πως μαγευτήκανε από το φως σου που τους ενόχλησε, και προσπάθησαν, έστω και εξ ανακλάσεως, να κλέψουνε λίγο και να το κάνουνε δικό τους. Να δείξουν τον εαυτό τους συγκρινόμενοι με εσένα, και, εί δυνατών, υποτιμώντας και συκοφαντώντας σε.

Εσύ, προσπάθησε στην ζωή σου να μαζέψεις όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια· αστρική ύλη. Γίνε ένα μεγάλο, εύρωστο και σταθερό αστέρι, που εκπέμπει παντού το φως και την ενέργειά του. Ίσως να καταφέρεις να μαζέψεις και μερικούς πλανήτες γύρω σου, που αντί να φθονούν το φως σου, να το δεχτούνε με χαρά κι’ ευγνωμοσύνη, και να δημιουργήσεις έτσι το δικό σου ηλιακό σύστημα, την δική σου ευτυχισμένη οικογένεια, κάπου στο αχανές διάστημα, να σε συντροφεύει στο ταξίδι της ζωής. Και αν καμιά φορά, κάνας πεινασμένος αστεροειδής εισβάλει στο ηλιακό σου σύστημα, δείξε μεγαλοσύνη και μην ασχολείσαι πολύ-πολύ μαζί του· ή θα φύγει πάλι μακριά, ή θα πέσει να χαθεί στην λάμψη σου.

Ζήσε μακάριος!


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

8/22/2009

87. Κάψε-κάψε, τί θα κάψεις (γελοιογραφία)


Κάψε-κάψε, τί θα κάψεις; (γελοιογραφία)


Το έχω γράψει και σε προηγούμενο post πως ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι φωτιές στην Ελλάδα είναι να καούν τα πάντα ώστε να μην έχει μείνει τίποτα για να κάψουνε. Σήμερα πάλι καίγεται η μισή Ελλάδα, και όλοι ψάχνονται... Στα πλαίσια των πυρκαγιών λοιπόν είπα να κάνω μια γελοιογραφία με αιχμηρά... υπονοούμενα (πολίτης είμαι, ό,τι θέλω λέω). Είναι λίγο χάλια αλλά είναι ένα γρήγορο 10 λεπτό σκίτσο που έκανα στην δουλειά, οπότε μην περιμένετε αριστούργημα.

Όπως πάντα, στο blog μου δεν ισχύουν τα κώλο-copyrights. Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδιανομή χωρίς περιορισμούς.


[Κάντε κλικ με το ποντίκι σας επάνω στην εικόνα για μεγαλύτερη προβολή]



Υ.Γ.: Κάποια στιγμή που θα έχω περισσότερο χρόνο θα αναλύσουμε εις βάθος το θέμα του σάπιου κράτους που είναι αδύναμο και πλήρως χειραγωγήσιμο από «σκοτεινές» δυνάμεις...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

8/07/2009

86. Πούστρο-blog...


Πούστρο-blog...


Τον τελευταίο καιρό, ενώ με απασχολούν –όπως συνήθως– πολλά θέματα για τα οποία θα ήθελα παρά πολλά να πω, δεν νιώθω την όρεξη να κάτσω και να τα βάλω σε μια τάξη και να τα γράψω.

Έχει και καιρό που πραγματικά αμφισβητώ την νοημοσύνη μου και το κατά πόσον είμαι σώφρον. Νιώθω πως ζω σε μια διάσταση για την οποία δεν είμαι προγραμματισμένος να ζω. Ή ζω περικυκλωμένος από τρελούς, ή εγώ είμαι ο τρελός κι’ όλοι οι υπόλοιποι οι σώφρονες... Αλλά αν εγώ είμαι ο σώφρον, γιατί πρέπει να ζω υπό την σκιά των αφρόνων;

Σκέφτομαι πολύ καιρό τώρα να σβήσω το blog και να τα παρατήσω. Δεν βλέπω να βρίσκω άτομα που να έχουμε κοινές βάσεις λογικής με τους οποίους να μπορώ να πω μια λογική κουβέντα. Από την άλλη, κάποιος μου σφύριξε πρόσφατα πως είμαι πούστρο-blog... και αφού μου έχει μπει η ετικέτα, δεν έχει νόημα να το παιδεύω, λέει, γιατί απλούστατα από την στιγμή που είμαι μια τρελαδέρφο, κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά...

Οπότε, προς το παρόν περνάω τον καιρό μου με ζωγραφίζοντας απραγματοποίητες σαρκικές φαντασιώσεις... Την τελευταία την παρουσιάζω εδώ για να δικαιολογήσω και τον χαρακτηρισμό μου ως πουστρο-blog.

Καλό καλοκαίρι, και καλό κουράγιο γι’ αυτούς που ακόμη αντέχουν να μιλάνε σ’ έναν κόσμο που διαλέγει να ζει την εφήμερη αυτοπραγματομένη κόλαση απ’ το να οραματιστεί και να πιστέψει σε κάτι ουτοπικό(;)...

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

6/15/2009

85. Οι όμορφες χώρες, όμορφα καίγονται...


Οι όμορφες χώρες, όμορφα καίγονται...


Συνήθως μιλάω πολύ, αλλά βαρέθηκα!

«Αφού λοιπόν το μέλλον σας ανήκει, σαρώστε το λοιπόν, μην με τρελαίνετε...» λέει το τραγούδι.

Δεν μας θέλετε, δεν μας αγαπήσατε· μισητέ τους εαυτούς σας και τα δημιουργήματά σας. Κάψτε τα όλα! Στ’ αρχίδια μου! Τίποτα να μην μείνει. Το έχω καταλάβει. Μόνο τότε θα σταματήσετε· όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα να κάψετε! Τα συμφέροντά σας, η αδιαφορία σας, η εξουσία σας!

Δύο ελικόπτερα για οικονομία!... Κακή εκπαίδευση των ήδη κακοπληρωμένων πυροσβεστών. Συστηματική απαξίωση του στρατού. Φωτιά κάθε χρόνο στα ίδια σημεία (διερευνώνται τα αίτια της πυρκαγιάς, μας λένε μετά).


[ Πηγή εικόνας ]


ΡΕ ΔΕ ΓΑΜΙΕΣΤΕ;!!! ΚΑΨΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ!!! ΚΑΨΤΕ ΤΑ!!! Μετά μην φωνάζετε όταν θα σας καίμε μέσα στα ίδια τα σπίτια και τις βίλες σας!


ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ! ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΒΑΛΟΥΜΕ ΣΤΑ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΣΗΜΕΙΑ!!!


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

6/04/2009

84. Ο ΗΛΙΘΙΟΣ (απόσπασμα)


Ο ΗΛΙΘΙΟΣ
(απόσπασμα)


Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Ντοστογιέφσκι, «Ο Ηλίθιος». Θα μπορούσα να σχολιάσω πάρα πολλά, αλλά νομίζω πως στην προκειμένη θα σας αφήσω να εξάγετε τα δικά σας συμπεράσματα. Όσοι με γνωρίζουν ίσως καταλάβουν τον καημό μου, οι υπόλοιποι διδαχτείτε ό,τι νομίζετε πως μπορείτε να διδαχτείτε από το απόσπασμα, και αν θέλετε, αφήστε ένα σχόλιο με την άποψή σας. Φυσικά και συμβουλεύω σε όσους έχουν την υπομονή, να διαβάσουν το ογκωδέστατο βιβλίο. Θα σας κουράσει, αλλά θα σας ενθουσιάσει στο τέλος.


[ Πηγή εικόνας ]



[...]

Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους είναι δύσκολο να πεις κάτι που θα τους χαρακτήριζε με την μία και απολύτως· είναι οι άνθρωποι που συνήθως τους αποκαλούμε «συνηθισμένους», «πλειοψηφία», και οι οποίοι, πράγματι, συνιστούν την πλειοψηφία κάθε κοινωνίας.

Στα μυθιστορήματά τους και τις νουβέλες τους οι συγγραφείς προσπαθούν ως επί το πλείστον να πάρουν χαρακτηριστικούς τύπους της κοινωνίας και να τους παρουσιάσουν παραστατικά και καλλιτεχνικά, χαρακτήρες που συναντώνται εξαιρετικά σπάνια στην πραγματική ζωή και οι οποίοι είναι παρά ταύτα πιο πραγματικοί από την πραγματικότητα. [...]

[...] Κι’ ωστόσο, μολοντούτο, έχουμε απέναντί μας το εξής ερώτημα: τί να κάνει ο μυθιστοριογράφος με τους κανονικούς ανθρώπους, τους εντελώς «συνηθισμένους», και πώς να τους παρουσιάσεις στον αναγνώστη ώστε να είναι κάπως ενδιαφέροντες; Να τους παραλείψει εντελώς σε μιά ιστορίας είναι αδύνατον, διότι οι συνηθισμένοι άνθρωποι είναι σταθερά και κατά κύριο λόγο ο αναπόφευκτος συνδετικός κρίκος στα γεγονότα της ζωής· το να τους παραλείπαμε, θα σήμαινε ότι αποδυναμώνουμε την αληθοφάνεια. [...] Κατά την γνώμη μας, ο συγγραφέας οφείλει να αναζητά τις ενδιαφέρουσες και διδαχτικές εκδοχές ακόμη και μεταξύ των κοινότοπων.

Όταν για παράδειγμα, η καθαυτή ουσία των συνηθισμένων ανθρώπων συνίσταται ακριβώς στην αδιάλειπτη και απαράλλαχτη κανονικότητά τους, ή, ακόμη καλύτερα, όταν, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των προσώπων αυτών να βγούνε πάση θυσία από τον τροχό της κανονικότητας και της ρουτίνας, καταλήγουν τελικά να παραμένουν απαράλλαχτα και παντοτινά μιά ρουτίνα, τότε κάτι τέτοια πρόσωπα αποκτούν μέχρι κι’ ενός είδους ιδιαιτερότητα ως η κοινοτοπία που δεν θέλει με τίποτα να παραμείνει αυτό που είναι και θέλει πάση θυσία να γίνει πρωτοτυπία και αυτονομία μή διαθέτοντας τις παραμικρές δυνατότητες για αυτονομία.

Σ’ αυτή την κατηγορία των «συνηθισμένων» και «κανονικών» ανθρώπων συγκαταλέγονται κι’ ορισμένα πρόσωπα της αφήγησής μας [...]

[ Πηγή εικόνας ]



Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα πιο απογοητευτικό από το να είσαι, για παράδειγμα, πλούσιος, καλής οικογενείας, συμπαθητικής εμφάνισης, όχι κακής μόρφωσης, όχι χαζός, επιπλέον καλός, και την ίδια στιγμή να μην διαθέτεις κανένα ταλέντο, καμιά ιδιομορφία, καμιά παραξενιά, καμιά προσωπική άποψη, να είσαι ρητά και κατηγορηματικά «όπως όλοι».

Πλούτος υπάρχει, αλλά δεν είσαι και Ρότσιλντ· η οικογένεια είναι έντιμη αλλά δεν διακρίθηκε ποτέ για τίποτα· η μόρφωση δεν είναι κι’ άσχημη, αλλά δεν ξέρεις πώς να την χρησιμοποιήσεις· μυαλό υπάρχει, αλλά χωρίς δικές του ιδέες· καρδιά υπάρχει αλλά χωρίς μεγαλοψυχία, κ.λπ., κ.λπ., από όλες τις απόψεις.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι στον κόσμο η συντριπτική πλειοψηφία κι’ ακόμη περισσότεροι από όσο νομίζουμε· χωρίζονται, όπως και όλοι οι άνθρωποι, σε δύο βασικές συνομοταξίες: κάποιοι είναι περιορισμένων δυνατοτήτων, κι’ άλλοι «πολύ εξυπνότεροι».

Οι πρώτοι είναι ευτυχισμένοι. Για έναν περιορισμένων δυνατοτήτων, ένα «συνηθισμένο» άνθρωπο δεν υπάρχει, επί παραδείγματι, τίποτα πιο εύκολο από το να φανταστεί τον εαυτό του ασυνήθιστο και πρωτότυπο και να ηδονιστεί μ’ αυτό χωρίς ταλαντεύσεις. Αρκούσε σε ορισμένες δεσποινίδες να κόψουν τα μαλλιά τους, να φορέσουν μπλε γυαλιά και να αυτοαποκληθούν μηδενίστριες, για να πειστούν αυτοστιγμεί ότι φορώντας τα γυαλιά απέκτησαν πάραυτα και δικές τους «πεποιθήσεις». Αρκούσε σε κάποιον άλλο να νιώσει μιά σταλίτσα ένα κάποιο πανανθρώπινο και γλυκό συναίσθημα, για να πειστεί πάραυτα ότι κανείς πια δεν αισθάνεται όπως αυτός, ότι στην γενικής εξέλιξη του κόσμου είναι ένας πρωτοπόρος. Αρκούσε σε άλλον να πάρει κατά λέξη κάποια ιδέα ή να διαβάσει μιά σελιδούλα ενός κατασκευάσματος χωρίς αρχή και τέλος, για να πιστέψει αμέσως ότι αυτές είναι «δικές του προσωπικές ιδέες» και γεννήθηκαν μέσα στο δικό του το μυαλό.

Η θρασύτητα της αφέλειας, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις μέχρι και εντυπωσιακή· όλα αυτά είναι απίστευτα αλλά τα συναντάμε διαρκώς. Αυτή η θρασύτητα της αφέλειας, αυτή η μή αμφισβήτηση του βλάκα του εαυτού του και του ταλέντου του, έχει καταδειχτεί εξαιρετικά από τον Γκόγκολ στον εκπληκτικό χαρακτήρα του υπολοχαγού Πιραγκόφ [ήρωας της «Λεωφόρου Νιέφκι» του Γκόγκολ] [...]

Ο ήρωας της ιστορίας μας Γκαβρίλα Αρνταλιόνοβιτς ανήκε σε άλλη κατηγορία· αυτός ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων «πολύ πιο έξυπνοι», αν κι’ όλος, από τα πόδια ως το κεφάλι, ήταν μολυσμένος από την επιθυμία της πρωτοτυπίας. Αυτή η κατηγορία όμως, όπως αναφέραμε πιο πάνω, είναι πολύ πιο άτυχη από την πρώτη.

Το θέμα είναι ότι ο έξυπνος «συνηθισμένος» άνθρωπος, ακόμη κι’ αν φαντάζεται που και που (και μπορεί και για όλη του τη ζωή) τον εαυτό του άνθρωπο ιδιοφυή και πολύ πρωτότυπο, διατηρεί στην καρδιά του το σκουλήκι της αμφιβολίας, που καμιά φορά οδηγεί τον έξυπνο άνθρωπο σε απόλυτη απόγνωση· κι’ αν υποτάσσεται σ’ αυτό, το κάνει δηλητηριασμένος από την καταπιεσμένη μέσα του ματαιοδοξία.

Βεβαίως, όπως και νά ’χει, πήραμε τα δύο άκρα: στην συντριπτική πλειοψηφία αυτής της κατηγορίας των έξυπνων ανθρώπων το πράγμα δεν εξελίσσεται τόσο τραγικά, όχι· απλώς, κάπου εκεί, προς την δύση των χρόνων φθείρεται το συκώτι, κατά το μάλλον και το ήττον, κι’ αυτό είναι όλο. Μολοντούτο, οι άνθρωποι αυτοί, προτού συμφιλιωθούν και υποταχθούν, καμιά φορά αταχτούν, από τα νιάτα τους μέχρι και την ηλικία της υποταγής, και πάντα από την επιθυμία να φανούν πρωτότυποι.

[ Πηγή εικόνας ]



Μπορούμε μάλιστα να συναντήσουμε και περίεργες περιπτώσεις: από επιθυμία να είναι πρωτότυπος κάποιος έντιμος άνθρωπος μπορεί να προχωρήσει ακόμη και σε μία τιποτένια πράξη· συμβαίνει επίσης ορισμένοι από αυτούς του δύστυχους να είναί όχι μόνο έντιμοι, αλλά και καλόκαρδοι, οι στυλοβάτες της οικογένειας, να ταΐζουν και να συντηρούν με το μόχθο τους όχι μόνο τους οικείους τους αλλά και ξένους. Τί γίνεται τότε; Όλη τους τη ζωή δεν καταφέρνουν να ηρεμίσουν.

Αυτούς, δεν του καθησυχάζει και δεν τους παρηγορεί διόλου η σκέψη ότι έχουν εκπληρώσει τόσο καλά τις ανθρωπιστικές υποχρεώσεις τους· αντιθέτως, μάλιστα, αυτό τους θυμώνει: «Ορίστε, λοιπόν, σε τι σπατάλησα όλη μου τη ζωή, να τι μ’ έδεσε χειροπόδαρα, να τι μ’ εμπόδισε να ανακαλύψω την πυρίτιδα! Αν δεν υπήρχε αυτό, μπορεί να είχα ανακαλύψει είτε την Αμερική, είτε την πυρίτιδα, ανυπερθέτως —βέβαια δεν ξέρω ακριβώς τι, αλλά ανυπερθέτως θα είχα ανακαλύψει κάτι!»

Το χαρακτηριστικότερο όλων στους κυρίους αυτούς είναι πως πράγματι δεν μπορούν ποτέ και με κανέναν τρόπο να καταλάβουν τί ακριβώς είναι αυτό το οποίο είναι στα πρόθυρα να ανακαλύψουν: την πυρίτιδα ή την Αμερική. Αλλά το βάσανο, η λαχτάρα γι’ αυτό που πρέπει να ανακαλύψουν είναι, στ’ αλήθεια, τόση όση του Κολόμβου ή του Γαλιλαίου.

[...]


«Ο Ηλίθιος»
Συγγραφέας: Ντοστογιέφκι
Εκδόσεις: Ινδικτός
ISBN: -
Αρ. σελίδων: 1054


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Idiot_(novel)

5/31/2009

83. Ευρωεκλογές και Αποχή: Είναι λύση;


Ευρωεκλογές και Αποχή:
Είναι λύση;


Βασικά, ναι! Έχεις το δικαίωμα να μην πάς να ψηφίσεις στις ευρωεκλογές του 2009 και να πάς για μπάνιο στην παραλία. Και έχεις και το άλλοθι πως όντως, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πλήρως απαξιωμένο· για τον πούτσό —μέσα! Άλλα το να κάνεις κάτι τέτοιο είναι εντελώς χαζό. Ναι-ναι! Το ξέρεις κατά βάθος κι’ ο ίδιος.

Κάνουν που κάνουν ό,τι κάνουν· σε έχουν που σε έχουν χεσμένο, μία φορά είπαν κι’ αυτοί να σε φωνάξουν να πεις την γνώμη σου, και δεν πατάς πόδι; Το λες αυτό αντίσταση; Αλήθεια;

Απαξιείς κάτι που πραγματικά είναι πολύ εύκολο να το χάσεις, που το απέκτησες με αίμα άλλων, και που παρά πολλοί άλλοι στον πλανήτη θα θέλανε να το έχουνε, μόνο και μόνο για να πας για μπάνιο (ή να λες πως έτσι κάνεις αντίσταση); Πλάκα μου κάνεις!


[ Πηγή εικόνας ]


Αν δεν θες την κουράδα Α’ και την κουράδα Β’ που σου προτείνουνε, πρέπει να πας να τους το πείς! Να το ξέρουνε και να το καταλάβουνε!

Όχι απλά με το να ρίξεις λευκό, αλλά άκυρο! Το λευκό το παίρνει ο νικητής. Είναι σαν να λές: «Κάντε ό,τι είναι να κάνετε, βρείτε τα, και εγώ θα φάω το κουραδάκι Α’ ή Β’, ανάλογα με το τι θα αποφασίσετε —αλλά το κουραδάκι θα το φάω!»

Ενώ με το άκυρο, τους την σπας εντελώς. Γιατί, και παρουσιάζεσαι, τώρα που μια φορά είπαν κι’ αυτοί να ρωτήσουν την γνώμη σου, και τους λες πως είναι όλοι για τα μπάζα και να πά’ να γαμηθούν! Μπορεί να μην τους γουστάρεις, μπορεί να είσαι πολύ τσατισμένος, αλλά έδωσες το ΠΑΡΟΝ! Δεν απαξίωσες το πολιτικό σύστημα· την δημοκρατία, αλλά τους υποψήφιους (και καταχραστές της δημοκρατίας;) και τις ιδέες και πράξεις που εκπροσωπούν και σου προτείνουν.

Με το να την κάνεις για παραλία με κουβαδάκι και στενό μαγιό, δεν θα γλιτώσεις. Την επομένη θα τους βρεις μπροστά σου. Κι’ όταν θα σου σερβίρουν τα διάφορα μενού με κουράδες για την παιδία, την οικονομία, την οικολογία, την υγεία κλπ., και τους πεις: «Ρε παιδιά! Τί Σκατά είν’ αυτά;!» θα σου απαντήσουν –με το δίκιο τους– πως όταν σου ζητήσανε την γνώμη για το μενού, εσύ έτρεχες στην παραλία πίσω από το ταγκά της πληθωρικότατης ξανθιάς ή τον ευμεγέθη καβάλο του Μίστερ Φέτες!


[ Πηγή εικόνας: Dr. Seeng ]


Σε αυτές τις εκλογές, απαξίωσε τους πολιτικούς, τα κόμματα και τα πρόσωπα που το αξίζουν· όχι την Δημοκρατία και τα βασικά, ιερά και θεμελιώδη δικαιώματά σου! ΔΩΣΕ το ΠΑΡΩΝ!

Αν πραγματικά δεν θέλεις κανέναν –μα κανέναν!–, μην ρίξεις λευκό, αλλά άκυρο! Είναι απλό! Πάρε πολλά ψηφοδέλτια σκισμένα και βαλ’ τα στο φάκελο· πάρε ένα απόκομμα από εφημερίδα ή περιοδικό· γράψε ένα δικό σου μήνυμα σε χαρτί... Ο,τιδήποτε δεν είναι ψηφοδέλτιο μετράει για άκυρο! Μην βάλεις κάτι «βρόμικο», γιατί οι άνθρωποι που κάνουν την καταμέτρηση είναι συμπολίτες σου που τους τράβηξαν εκεί με το ζόρι και δεν σου φταίνε σε τίποτα.

Με εξαίρεση αυτούς που πραγματικά έχουν δουλειές και βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από το εκλογικό τους κέντρο, οι υπόλοιποι, σας παρακαλώ, πρέπει να μην απαξιώσετε τον εαυτό σας. Εκμεταλλευτείτε αυτό το έστω μικρό δικαίωμα που σας παραχωρούνε για να πείτε την πραγματική σας γνώμη, ακόμη κι’ αν αυτή είναι αρνητική για όλους· μεγάλα και μικρά κόμματα.

Μην τους δίνετε το άλλοθι την επόμένη να σας πούνε πως κάνουνε ό,τι κάνουνε κατόπιν «εντολής του Ελληνικού λαού», χωρίς πραγματικά να την έχουνε. Θα υποστείτε τα ίδια προβλήματα με όσους ψηφίσανε. Κάντε τουλάχιστον την διαφορά και δώστε το άλλοθι στον εαυτό σας: πως κάνατε ό,τι ήτανε δημοκρατικώς θεμιτό για να δηλώσετε την οργή και την αποδοκιμασία σας για τις προτεινόμενες επιλογές που σας προτείνανε. Δηλώστε πως είστε ΠΑΡΟΝ στο πολίτευμά σας· πως μετέχετε στην κοινωνία σας, και πως έχετε κρίση και παρακολουθείτε τα τεκταινόμενα —μην αδιαφορείτε!

«Στις εκλογές και στις αποφάσεις δεν απέχεις! Αλλιώς, μιά μέρα θα θεωρηθείς περιττός και θα βρεθείς να απέχεις εσύ από την ζωή!»


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

5/27/2009

82. Υπαρξιακές Ανησυχίες


Υπαρξιακές Ανησυχίες


Πάει καιρός που δεν γράφω στο blog όσο συχνά θα το ήθελα. Τον τελευταίο καιρό δεν νιώθω καλά με τους «άλλους», κυρίως όμως, δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Υπάρχει ένα απροσδιόριστο «αίσθημα πνιγμού». Νιώθω πως η ζωή πλέον έχει ξεφύγει από τα χέρια μου, (την είχα ποτέ στα χέρια μου;) πως δεν έχω κανέναν πραγματικά έλεγχο επάνω της.

Ο Osho αναφέρει πως η ζωή είναι από την φύση της παράλογη: «Δες τον εαυτό σου», λέει, «και φαντάσου πως στο επόμενο λεπτό είσαι νεκρός. Δεν υπάρχεις. Είσαι νεκρός. Δες την γειτονιά σου, την πόλη σου, τους φίλους και γνωστούς σου. Δεν υπάρχεις —είσαι νεκρός! Αύριο, όλοι θα πάνε στις δουλειές τους. Η πόλη θα έχει το γνωστό της μποτιλιάρισμα, θα συζητάνε για τα οικονομικά, θα μαλώνουν για την πολιτική, θα σκέφτονται τους συντρόφους τους και το σεξ. Η ζωή, όπως την ξέρεις, δεν θα σταματήσει· θα συνεχίσει ακριβώς όπως την άφησες. Βλέπεις λοιπόν, πως η ύπαρξή σου δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό. Το ότι υπάρχεις, είναι παράλογο. Είτε ζεις, είτε δεν ζεις, δεν υπάρχει καμία διαφορά για τον κόσμο».

Αυτά τα λεει στο περίπου· βαριέμαι να κάτσω να ψάξω σε ποιο βιβλίο και σε ποιο σημείο το λέει για να το μεταφέρω επακριβώς. Όταν το πρωτοδιάβασα, ένοιωσα ένα χτύπημα κάτω από την μέση. Από μικρούς μας εκπαιδεύουνε και μας παροτρύνουνε να γίνουμε κάτι μεγάλο, κάτι σπουδαίο· μας βομβαρδίζουν συνεχώς με εικόνες «μεγάλων ανδρών» (πρόσφατα, επιτέλους, και μεγάλων γυναικών), που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άφησαν ένα σημάδι στην ιστορία. Να τονίσω βέβαια, πως το σημάδι τους είναι μόνο στην μνήμη και τον κόσμο των ανθρώπων. Ο πλανήτης, και το σύμπαν γενικότερα, τους αγνοεί επιδεικτικά. Κι’ εγώ, από μικρό παιδί είχα τα δικά μου όνειρα, και μετά, ένα-ένα, τα είδα να σβήνονται από την λίστα των πιθανοτήτων για ποικίλους λόγους.

Λίγο πολύ, όλοι οι άνθρωποι περνάνε από το ίδιο στάδιο: την συνειδητοποίηση της θνητότητας και της ματαιότητάς τους. Ο Ναμπόκοβ λέει κάπου: «Η ζωή, δεν είναι παρά μια σχισμή φωτός στο έρεβος του σκότους· από εκεί ερχόμαστε, κι’ εκεί επιστρέφουμε». Και πάλι μεταφέρω τα λόγια στο περίπου.



Σκεφτείτε το: Βλέπετε τις φωτογραφίες των γονιών σας πριν γεννηθείτε, όταν ήτανε μικρά παιδιά, ακόμη και φωτογραφίες όπου η μητέρα σας είναι έγκυος με εσάς μέσα στην κοιλιά της. Νιώθετε μια γλυκιά αίσθηση. «Ώστε ήταν κάποτε κι’ αυτοί παιδιά», σκέφτεστε από μέσα σας και μειδιάσετε. Βλέπετε και ακούτε για πράγματα που έγιναν πριν έρθετε στον κόσμο, και δεν σας ενοχλούν. Όταν όμως σκέφτεστε το μέλλον, και μάλιστα, το μέλλον χωρίς εσάς (είσαι νεκρός, δεν υπάρχεις) νιώθετε μιά αδιόριστη θλίψη. Βλέπετε μιά οικογενειακή σας φωτογραφία και όταν φαντάζεστε τον εαυτό σας να λείπει, να μην είναι πια μέσα στο κάδρο, μελαγχολείτε. Ακούτε για προγραμματισμένα γεγονότα του μέλλοντος όπως η πρώτη προσεδάφιση στον πλανήτη Άρη, την ανακάλυψη της θεραπείας του καρκίνου, την αποίκηση του διαστήματος (αν βέβαια πρώτα ξεπεράσουμε το «νηπιακό» στάδιο της αυτόεξόντωσης), και όταν σκέφτεστε πως μπορεί π.χ. να πεθάνετε αύριο από ένα ατύχημα ή μιά ασθένεια, νιώθετε μελαγχολία, σχεδόν κλαίτε, και αμέσως βγάζετε την σκέψη από το μυαλό σας για να αντέξετε την στιγμή, και χτυπώντας κάποιο ξύλο τρεις φορές λέτε την γνωστή επωδό: «Χτύπα ξύλο»... Δεν είναι λίγο περίεργο αυτό; Δεν νιώθετε πως κάτι μας ξεφεύγει, κάποιο μεγάλο νόημα που μας διαφεύγει;

«Μα δεν υπάρχει νόημα», μας χτυπάει και πάλι ο Osho, «η ύπαρξή σου είναι από την φύση της παράλογη». Δηλαδή, δεν γεννήθηκα για κάποιον σκοπό; Έστω και μικρό· ας μην γίνω ποτέ εφάμιλλος του Μέγα Αλέξανδρου, του Σωκράτη, ή έστω, ακόμη κι’ ενός «εφήμερου» μεγαλοπαράγοντα της εποχής σε μιά μικρή πόλη της χώρας που τον αναγνωρίζουν όλοι και που κάθε βράδυ κοιμάται με ένα άλλο κορμί και όλοι στον δρόμο του φωνάζουν: μεγάλλλλεεεε!!... Τίποτα; Τί είμαι;

Η Χριστιανική θρησκεία λέει πως είμαι το δημιούργημα ενός τέλειου Όντος που πριν από περίπου 6000 χιλιάδες χρόνια έκανε το σύμπαν και τον κόσμο μας· πως με δημιούργησε για να ζήσω (παρέλειψε να που πει τον λόγο), και πως σε αυτή την ζωή, αφού πρώτα που δώσει την «ελευθερία» της επιλογής, θα με περιμένει για να με δικάσει μετά θάνατον, να δει αν έζησα σύμφωνα με τις εντολές που «μας άφησε ο ίδιος», και που είχα την ελευθερία να της ακολουθήσω ή όχι. Κάτι παρόμοιο λέει κι’ η Μουσουλμανική θρησκεία. Ο Βουδισμός και κάποιες άλλες θρησκείες, αναφέρουν πως είμαι μια ψυχή που ζει πολλές, μα πάρα πολλές ζωές, μαθαίνοντας σιγά-σιγά, σε μία προσπάθεια να φτάσω την τελειότητα, να ωριμάσω πλήρως και να κατανοήσω το όλον, οπότε, και θα πάψει ο ατέρμονος κύκλος τον μετενσαρκώσεων και θα γίνω μέρος του (πάλι δεν μας λέει γιατί όλη αυτή η φασαρία)... Υπάρχουν κι’ άλλες πολλές θεωρίες, αλλά το θέμα παραμένει ένα: δεν ξέρουμε γιατί όλη αυτή η «βαβούρα».

Κάποιοι λένε πως αυτό είναι και το νόημα της ζωής: η απουσία της γνώσης του: «γιατί βρε αδερφέ;» Συνήθως λένε: «Άμα το γνωρίζαμε, δεν θα είχε νόημα, δεν θα είχε πλάκα». Εντάξει, το δέχομαι. Αλλά μή μου στερείτε το δικαίωμα να διερωτώμαι εγώ αυτό το «γιατί».



Ό,τι κι’ αν είμαστε, ένα είναι βέβαιο: πως υπάρχει ένα λογισμικό μέσα μας που μας κάνει να έχουμε επαφή με το περιβάλλον (αν όντως αυτό υπάρχει και δεν είναι μια ψευδαίσθηση σαν αυτή που περιγράφει ο Πλάτωνας με την αλληγορία του σπηλαίου και μπλά-μπλά-μπλά) και να νιώθουμε συγκεκριμένα ερεθίσματα και εντυπώσεις που μετά, επεξεργασμένα, παραδίδονται για αποθήκευση. Βάση αυτών των πληροφοριών, σχεδιάζομε και εκτελούμε τα μελλοντικά μας βήματα.

Και αίφνης, συνειδητοποιείς πως όλο αυτό είναι παράλογο! Γιατί όπως προανέφερα, η ύπαρξή μου είναι παράλογη. Δεν έχει νόημα. Και επειδή κάποιοι θα υποθέσουν πως εδώ υποβόσκει μιά κατάθλιψη (εν μέρει, ναι), και πως χρειάζομαι «υποστήριξη» με καλά λόγια και σχόλια, θα τους προλάβω λέγοντας πως, ναι, ξέρω... Υπάρχουν οι γονείς και οι φίλοι και γι’ αυτούς είμαι κάτι. Είμαι κάτι που «παίζει ρόλο στην ζωή τους». Και εδώ είναι που θα τους βάλω μιά μικρή τρικλοποδιά:

Αν δεν είχα γεννηθεί, θα είχα σημασία; Δεν θα ζούσανε όπως ζούνε τώρα; Δεν θα σηκώνονταν το πρωί, θα έπιναν καφέ, θα πήγαιναν στην δουλειές τους; Αλλά γεννήθηκα, θα μου πείτε, κι’ επομένως, έχω έναν ρόλο στις ζωές τους. Οι γονείς μου θα επηρεάζονταν εάν μάθαιναν τον απότομο «χαμό» μου. Επομένως, αυτό που αλλάζει σχετικά με το εάν ή όχι παίζει κάποιον ρόλο η ύπαρξή μου στις ζωές των μελλών της οικογένειάς μου και των φίλων μου, είναι το τετελεσμένο της ύπαρξής μου· του γεγονότος πως γεννήθηκα τελικά, κι’ αυτό δεν αλλάζει;

Αλλά, και πάλι... Πόσο θα άλλαζε τις ζωές τους; Πολλά τα σενάρια: Μπορεί, αν δεν είχα ποτέ μου γεννηθεί, να έκαναν άλλο παιδί, να ήταν άλλου φύλου, να του έβγαζαν άλλο όνομα, να είχε π.χ. κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάτι άλλο που να τους ανάγκαζε να μετακομίσουν και εν τέλει να ζήσουν μία εντελώς διαφορετική ζωή. Οι πιθανότητες και τα σενάρια είναι κυριολεκτικά άπειρα. Αλλά... Γεννήθηκα!! Άρα υπάρχω —ή έστω, νομίζω πως υπάρχω σε μία άλφα διάσταση.

Και ξανά-μάνα το ερώτημα: Γιατί;! Υπάρχω-δεν υπάρχω, πραγματικά ή εικονικά, υλικά ή λογισμικά... γιατί τόσο νταβαντούρι; Γιατί να δημιουργηθεί αυτό το σύστημα;

Γιατί να γίνει το Μπικ-μπάνγ, να δημιουργηθεί ύλη και ενέργεια που θα χωριστούνε, γιατί να περάσουνε δισεκατομμύρια χρόνια για να σχηματιστούν οι γαλαξίες, να αρχίσουνε οι πυρηνικές αντιδράσεις στον ήλιο, να βρεθεί ο πλανήτης Γη στην κατάλληλη απόσταση, με τις κατάλληλες συνθήκες για να εμφανιστεί ζωή, να εξελιχθεί μέσω εκατομμυρίων ετών για να φτάσει στο σήμερα, να φτάσει σ’ εμένα, ένα «ασήμαντο» πλάσμα, μιά «ενέργεια» συσσωρευμένη σε ύλη που φέρει ένα λογισμικό που «δημιουργεί-φέρει συνείδηση», ή έστω, την ψευδαίσθηση όλων των παραπάνω;



Δεν ξέρω· δεν έχω τις απαντήσεις. Ίσως είναι το γεγονός πως μπήκα στα τριάντα και περνάω γερή κρησάρα. «Ποιός είμαι; Πού πάω; Τί γυρεύω, κλπ;» Τους τελευταίους μήνες δεν κοιμάμαι καλά: έχω τρελές αϋπνίες. Κοιμάμαι πολύ λίγες ώρες, σχεδόν μέρα παρά μέρα. Το ένα βράδυ δεν κοιμάμαι καθόλου, και το άλλο καταρρέω από εξάντληση και κοιμάμαι 4-5 ώρες έναν κακής ποιότητας ύπνο που δεν με ξεκουράζει. Δοκίμασα όλα τα γνωστά κόλπα: Βαλεριάνα, ζεστό γάλα, περπάτημα, μπάνιο, προβατάκια, μέτρημα ανάποδα, διαλογισμούς του Osho κ.τ.λ., αλλά δεν έπιασε τίποτα. Ο νευρολόγος λέει να μην δώσω σημασία στο γεγονός, και πως θα περάσει από μόνο του. Πως έχω, λέει, προβλήματα με τον εαυτό μου (υπαρξιακά;) Πάντως, τρελός δεν είμαι· δεν είπε κάτι τέτοιο. Εκτός βέβαια αν δεν το λένε στον τρελό πως είναι τρελός και στέλνουν μετά την κλούβα να τον πάρει...

Ο Ντοστογιέφσκι, στο έργο του «Ο Ηλίθιος», αναφέρει σε κάποιο σημείο πως υπάρχουν δύο βασικά είδη ανθρώπων: Αυτοί που έχουν αποδεχτεί την μετριότητα τους, κι’ αυτοί που δεν την έχουν αποδεχθεί. Οι μεν το ξεχνάνε και χαίρονται την ζωή τους· ζούνε την κάθε μέρα χωρίς προγραμματισμούς και ανησυχίες· οι δε, υποφέρουν και τριβελίζονται από αυτό το συνεχόμενο αίσθημα του «εν δυνάμει...», την γνώση πως θα μπορούσανε να είναι κάτι διαφορετικό (κατά προτίμηση προς το καλύτερο) αν υπήρχαν οι συγκεκριμένες συνθήκες στο περιβάλλον και στον χαρακτήρα τους (κατά πόσον είναι υπεύθυνοι όμως οι ίδιοι για τον χαρακτήρα τους, και κατά πόσο το περιβάλλον;)

Νομίζω πως προς το παρόν ανήκω στο δεύτερο είδος των ανθρώπων. Ίσως αυτό που φταίει για τα σχετικά πρόσφατα προβλήματά μου με τον Μορφέα να είναι η ασυμφωνία μεταξύ του τριαντάρη εαυτού μου που φωνάζει πως βαρέθηκε και θέλει να συμβιβαστεί με την μετριότητα του συνόλου, και του αφελώς νεανικού φιλόδοξου παιδιού που κρύβω μέσα μου, που αρνείται να δεχτεί πως δεν υπάρχει λύση· πως είναι ένα παράδοξο, μιά ασήμαντη ύπαρξη.

Είναι στιγμές που θέλω να σβήσω το blog, να πάψω να γράφω, να ζωγραφίζω, να φιλοσοφώ, να ψάχνομαι, και γενικώς να ονειρεύομαι. Διερωτώμαι αν έχω την δύναμη, ως άτομο, να επιφέρω την παραμικρή αλλαγή στο σύστημα που λέγεται ζωή· όπως είναι διαμορφωμένη και όπως την αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι με την «συμβατική» έννοια. Κι’ είναι άλλες φορές που βλέπω τις βιογραφίες ανθρώπων όπως του Γκάντι, του Τσε, του Μαρξ, του Σωκράτη, του Περικλή, του Λαο Τσε, και πολλών άλλων, οι οποίοι έβαλαν ένα «λιθαράκι» και άλλαξαν σε κάποιον βαθμό τον κόσμο τους. Θα μπορούσα να γίνω ένας από αυτούς; Είμαι εγώ κι’ οι υπόλοιποι από εμάς άξιοι, και εν δυνάμει ικανοί να γίνουμε σαν κι’ αυτούς; Ή είμαστε όντως μετριότητες με αμετροέπεια στις φιλοδοξίες μας;

Ποιός είμαι; Πού ανήκω; Τί θέλω; Γιατί υπάρχω; Είμαι ένα παράλογο; Με χρειάζεται ο κόσμος, κι’ αν όχι, γιατί υπάρχω; Κι’ υπάρχω γιατί όντως με χρειάζεται ο κόσμος, πού με χρειάζεται; Γιατί δεν μου το λέει κάποιος; Πρέπει κι’ αυτό να το ανακαλύψω μόνος μου; Γιατί τόσος κόπος; Γιατί τόσα ερωτήματα; Είμαι ο μόνος που κάθεται και σκέφτεται τέτοια ερωτήματα;... Θα μπορέσω να κοιμηθώ απόψε; (κλαψ...)

Α!... Εσύ αναγνώστη... Πού ανήκεις, ποιός είσαι, γιατί υπάρχεις; Πες μου λίγα πράγματα για τον εαυτό, σου αν θες...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

5/16/2009

81. Σάκη...


Σάκη...


...ΓΔΥΣΟΥ
μαλάκα!!!

Με κουμπωμένο πουκάμισο, δεν την παίρνεις την Eurovision!
(Έτσι, για να μπω κι’ εγώ λίγο στα επίκαιρα ζητήματα της εποχής).


[ Πηγή εικόνας ]


Προσωπικά ψηφίζω με σειρά προτίμησης: Νορβηγία (κουκλί μου), Ουκρανία (θεά αγάπη μου, θεά... η θεά με τα τεκνά!), Μολδαβία (κοπέλα με χάρες τόσο στην μουσική όσο και τον χορό) και Τουρκία (κουρέλια ξεκουρέλια –λένε οι κακές οι γλώσσες–, έχει κάτι το οριεντάλ που μ’ αρέσει).

Κερδίσουμε δεν κερδίσουμε, εμείς θα μαζευτούμε μεγάλη παρέα με πίτσες και junk-food και θα περάσουμε καλά... Κι’ αυτό είναι το όλο νόημα παρόμοιων εκδηλώσεων. Εύχομαι σε όλους να περάσουνε ένα διασκεδαστικό βράδυ με φίλους κι’ αγαπημένους.

Άντε και του χρόνου!...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

4/28/2009

80. Οικολογική «Συνείδηση»...


Οικολογική «Συνείδηση»
(Με Μία Εικόνα)



[ Πηγή εικόνας ]


Όταν πριν από μήνες είδα αυτή την εικόνα, σκεφτικά πως θα μπορούσα να γράψω πολλά ωραία και παχιά λόγια. Όσο περνούσε ο καιρός όμως, τόσο καταλάβαινα πως ο καλλιτέχνης, πραγματικά κατάφερε αυτό που λέμε: «Μιά εικόνα· χίλιες λέξεις». Έτσι αποφάσισα τελικά να αναρτήσω την εικόνα αυτή, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, κατοπτρίζει το πρόβλημα της οικολογίας στην πραγματική του διάσταση: τον τρόπο σκέψης, δηλαδή, την απληστία.

Ο καλλιτέχνης ονομάζεται «Kerem Beyit» και μένει στην Τουρκία. Είναι 28 ετών και είναι αναγνωρισμένος σε όλον τον κόσμο. Αν σας άρεσε το έργο του, επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες του για να θαυμάζετε περισσότερα έργα.


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

4/04/2009

79. Εικαστικά (γ’)


Εικαστικά (γ’)


Επειδή τώρα τελευταία η όρεξη για γράψιμο έχει πάει περίπατο, κι’ ασχολούμαι περισσότερο με την digital-ζωγραφική, είπα να μοιραστώ μαζί σας μερικές από τις τελευταίες μου εικαστικές δημιουργίες από την συλλογή μου στο DeviantArt.

Ειδική σημείωση για τα copyrights:
Τα έργα μου τα δίνω ελεύθερα στο διαδίκτυο. Επιτρέπω την ελεύθερη τους αναδιανομή, επεξεργασία και χρήση, με οποιοδήποτε μέσο ή τρόπο.


[Κάντε κλικ με το ποντίκι σας επάνω στις εικόνες για μεγαλύτερη προβολή]








—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.