12. Αφιέρωμα: Γιάννης Ρίτσος

Εισαγωγή: Ακολουθεί ένα μικρό, σύντομο αφιέρωμα στον ποιητή, Γιάννη Ρίτσο. Παρατίθενται παρακάτω τρία ποιήματα του, τα οποία (προσωπικά) μου αρέσουν πολύ (ιδίως το πρώτο, λόγο του διάχυτου αισθησιασμού που το διακατέχει, χωρίς ίχνος όμως, χυδαιότητας). Το πολύ γνωστό του ποίημα: «Η Σονάτα Του Σεληνόφωτος» δεν παρατίθεται λόγω του ότι είναι αρκετά γνωστό και υπάρχει διάχυτο στο διαδικτύου σε πολλές ιστοσελίδες.

Καλή σας ανάγνωση.

ΘΕΡΙΝΟ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟ
(επιλογή: ΕΦΗΒΕΙΑ)

Το παντελόνι του κρεμασμένο στο καρφί του τοίχου
Χαλαρό, κι ίσως ζεστό ακόμη απ’ το σώμα του,
Αδειασμένο απ’ το σώμα του.
          Σηκώθηκε ξυπόλητος,
το άγγιξε μυστικά με το χέρι του, νιώθοντας
πως άγγιζε άφοβα ένα ξένο σώμα ή πως
ένας ξένος τον άγγιζε. Έκλεισε τα μάτια του
ακούγοντας έξω το λαχάνιασμα της νύχτας.

ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
(απόσπασμα)

[...]

Οι γειτονιές θυμούνται. Οι γειτονιές
δε θέλουν να ξεχάσουν. Τα χαράματα
οι ομοβροντίες στο Σκοπευτήριο. Τη νύχτα
τα φώτα του Χαϊδαρίου. Η συσκότιση.
Το φιλί ήταν πικρό και βιαστικό.
Ύστερα πέφτανε τα χέρια στο πλάι.
Μια πιστολιά στο δρόμο. Η νύχτα. Κι η τρεχάλα.
Η νύχτα. Κι η καρδιά που χτυπάει δυνατά
όπως χτυπάει μια γροθιά πάνου στο τραπέζι.
Ύστερα πάλι η σιγαλιά. Μονάχα
τα δεκανίκια του φεγγαριού στο πεζοδρόμιο
κι ένα χέρι που σφίγγει τη ράχη της καρέκλας
κι ένα χέρι που λαδώνει το παλιό περίστροφο
κι ένα χέρι που ράβει μιά σημαία
κι ένα χέρι που σφίγγει ένα άλλο χέρι
καθ τ’ άστρα που δείχνουν τα σφιγμένα τους δόντια
πάνω από τον κυρτό σταυρό που ανεμίζει στην Ακρόπολη,
κι ο άνεμος που αρχίζει τα μεσάνυχτα.

[...]

12 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ
(επιλογή: Ο ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ)

Το μαύρο, σκαλιστό γραφείο, τα δυό ασημένια κηροπήγια,
η κόκκινη πίπα του. Κάθετε, αόρατος σχεδόν, στην πολυθρόνα,
έχοντας πάντα το παράθυρο στη ράχη του. Πίσω από τα γυαλιά του,
πελώρια και περίσκεπτα, παρατηρεί τον συνομιλητή του,
στ’ άπλετο φως, αυτός κρυμμένος μες στις λέξεις του,
μέσα στην ιστορία, σε πρόσωπα δικά του, απόμακρα, άτρωτα,
παγιδεύοντας την προσοχή των άλλων στις λεπτές ανταύγειες
ενός σαπφείρου που φορεί στο δάχτυλο του, κι όλος έτοιμος
γεύεται τις εκφράσεις τους, την ώρα που οι ανόητοι έφηβοι
υγραίνουν με τη γλώσσα του θαυμαστικά τα χείλη τους. Κι εκείνος
πανούργος, αδηφάγος, σαρκικός, ο μέγας αναμάρτητος,
ανάμεσα στο ναί και στο όχι, στην επιθυμία και τη μετάνοια,
σαν ζυγαριά στο χέρι του θεού ταλαντεύεται ολόκληρος,
ενώ το φώς του παραθύρου πίσω απ’ το κεφάλι του
τοποθετεί ένα στέφανο συγγνώμης κι αγιοσύνης.
«Αν άφεση δεν είναι η ποίηση –ψιθύρισε μόνος του–
τότε, από πουθενά μην περιμένεις έλεος.»

Περί βιβλίου:
Τίτλος: Ανθολογία Γιάννη Ρίτσου
Συγγραφέας: Γιάννης Ρίτσος
Εκδόσεις: Κέδρος
Σελίδες: 476
ISBN: 960-04-1833-0

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
http://en.wikipedia.org/wiki/Yiannis_Ritsos