16. Πέντε Πράγματα, Που Μου Την Σπάνε! (α')

Εισαγωγή: Σπάνια απαντάω σε λεγόμενες «αλυσίδες» αναρτήσεων (αυτό δηλαδή, όπου κάποιος δημοσιεύει ένα κείμενο, συνήθως με ερωταπαντήσεις, και ζητάει από άλλους να τον μιμηθούν), αλλά που και που, κάνω μια εξαίρεση —οι εξαιρέσεις κάνουν τον κανόνα!

Μετά από την ανάρτηση του Revqueer λοιπόν, σχετικά με το τι του πρήζει τα ούμπαλα, τον εκνευρίζει και γενικός του την σπάει, θα απαντήσω κι εγώ με πέντε πράγματα, που με πρήζουν και που έχω κουραστεί –παύλα– σιχαθεί –παύλα– τον τελευταίο καιρό. Ας αρχίσουμε λοιπόν.

1. Τα μπουζουξίδικα και οι «καλλιτέχνες» που «τραγουδάνε» και εκφράζουν τον σημερινό Ελληνικό πολιτισμό.

Με εκνευρίζει αυτό που ο σύγχρονος Έλληνας, πάει σαν μαλάκας κι ακούει την/τον κάθε ατάλαντη/-ντο· που έχει φωνή που εξολοθρεύει και διώχνει όλα τα παράσιτα της κουζίνας, και θεωρεί πως αυτό είναι Ελληνικός πολιτισμός!

Έχει πεισθεί, πως είναι λογικό να πληρώνει εκατό και διακόσια και βάλε ευρώ, για μία φιάλη ποτού (μπόμπα πολλές φορές) και να πετάει λουλούδια (κλεμμένα από τα γύρω νεκροταφεία) στο εκάστοτε τσόκαρο, με ένα ευρώ το λουλούδι, για το δήθεν ταλέντο της/του.

Και δεν είναι το μπουζούκι που με πειράζει· αλλά αυτό που ξέρουμε όλοι. Πάει ο «άνδρας» να ακούσει μια ατάλαντη, που τολμάει να φτάνει στην ύβρη αυτοαποκαλούμενη «καλλιτέχνιδα», που τραγουδάει playback, που πετάει το μισό βυζί στην φόρα και όλη την κιλότα απ’ έξω. Μα επιτέλους! Ας τους ενημερώσει κάποιος πως δεν χρειάζεται να σκάει μισό χιλιάρικο κάθε φορά που θέλει να καυλώσει.

Μπορεί να νοικιάσει άνετα πορνοταινίες με ενάμιση ευρώ την βραδιά· υπάρχουν ταινίες για όλα τα γούστα! Με το ίδιο ποσό επίσης, μπορεί να πάει μια ώρα σε κάποιο net-cafe, και να βρει μπόλικα άτομα που θα κάνουν, όχι μόνο cybersex, αλλά έρχονται αβίαστα στον χώρο σου σε μία ώρα, για να κάνετε τα ποιο τρελά βίτσια.

Τέλος, δεν με ενοχλούν τα μπουζουξίδικα· με ενοχλεί αυτό που αντιπροσωπεύουν σήμερα: Κίβδηλη, σάπια, κάκιστης ποιότητας «διασκέδαση», που πόρρω απέχει από την απόλαυση μιάς μουσικής βραδιάς. Από φωνή μουνί· κι από μουνί φωνάρα!...

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

2. Ο Έλληνας, το Ελληνικό κράτος και η Οικολογία.

Τί να πω γι’ αυτό το θέμα; Εάν έχετε πέσει στο ατόπημα να βαυκαλίζεστε, και να νομίζετε πως στην Ελλάδα υπάρχει κοινωνικό αίσθημα οικολογικής συνείδησης, απατάσθε πλάνη οικτρά.

Ο Έλληνας έχει χεσμένο το περιβάλλον. Όσο η καλή του γυναικούλα (που είναι δούλα και κυρά, μα πουτάνα στο κρεβάτι), κρατάει το σπίτι καθαρό, και τα βρακιά πλυμένα και σιδερωμένα, όλα είναι πρίμα. Δεν πάει να γαμηθεί το δάσος την Πάρνηθας και κάθε δάσος; Δεν πάει να γαμηθεί ο Ασωπός, και το κάθε κωλοποτάμι;

Το πρωτάθλημα να πάρουμε, το παιδί να μη μας βρει πούστης, κι η κόρη να μην γκαστρωθεί πριν τον γάμο! Αυτά μετράνε στην ζωή!

Πότε βγήκες μιά φορά βρε μαλάκα Έλληνα, να φωνάξεις που το νερό της βρύσης έχει πάψει προ πολλού να είναι πόσιμο, και που πρέπει να αγοράζεις το νερό σου σε πλαστικά μπουκάλια —που πετιούνται στα σκουπίδια παράγοντας παραπάνω μόλυνση;

Πότε βγήκες μαλάκα Έλληνα, να φωνάξεις που το φαΐ σου είναι σκουπίδια ανακυκλωμένα (εκεί έχει ανακύκλωση γαμώ τη μου!) και σου γαμάει τον οργανισμό, στέλνοντας σε πριν τα πενήντα στον τάφο από καρκίνο, καρδιά, εγκεφαλικό κ.τ.λ.;

Πότε βγήκες μαλάκα Έλληνα, να φωνάξεις που πνίγεσαι μέσα στις πόλεις που είναι τοξικές, και βλέπεις ότι όλα τα παιδιά πλέον έχουν άσθμα, αδύναμο ανοσοποιητικό, και μια ψυχοσωματική ματαίωση στην ζωή τους, πνιγόμενα απ’ το πολύ μπετόν;

Το κράτος αυνανίζεται εκσπερματώνοντας τα σκουπίδια του και την ανευθυνότητά του στην μάπα του καθενός μας. Τρώει πρόστιμα από τον Ευρωπαϊκή Ένωση για τις παράνομες χωματερές, τις περιβαλλοντικές καταστροφές και δε συμμαζεύεται, και προτιμάει να πληρώνει τα βαριά πρόστιμα –που τα πληρώνεις εσύ, μαλάκα, Έλληνα φορολογούμενε–, για να εξυπηρετήσει προσωπικά συμφέροντα υπό καθεστώς νεποτισμού! Εμείς ασχολούμαστε με την κόντρα Λάκη-Καρβέλα...

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

3. Άχρηστη Γενιά

Σήμερα τα παιδιά είναι κακομαθημένα, είναι τσογλάνια, είναι τρέντι και έμο. Τους τα παρέχουμε όλα: ρούχα, φροντιστήρια, υπολογιστές, κινητά, λεφτά... κι αυτά πάνε και μαλακίζονται, πρεζόνονται, γαμιούνται απ’ τα δέκα και τραβάνε βίντεο. Όλα πάνω τους μας φταίνε!

Λες κι η προηγούμενη γενιά που τα μεγάλωσε, και που έκανε το βιοτικό τους περιβάλλον σαν τα μούτρα τους, δεν έχει καμία ευθύνη(;!) Για όλα φταίει πάντα η νέα –άχρηστη– γενιά! Αναρωτιέμαι καμιά φορά... Πως θα ένιωθα εγώ, αν από μικρό παιδί με λέγανε συνεχώς άχρηστο, χαραμοφάη κι ανίκανο —θα το άντεχα;

Φτάνει πια! Σταματήστε να ξεσπάτε τα προσωπικά σας κόμπλεξ και το αυτοκαταστροφικό σας μίσος πάνω στα νέα παιδιά. Αντί να ασχολείστε με το χρηματιστήριο και το ξέκωλο που τραγουδάει πως δεν είναι μπριζόλα, πάρτε μια βόλτα τα παιδιά σας να τα γνωρίσετε, να γίνετε φίλοι και συνοδοιπόροι τους —γαμώ τι μου γαμώ!

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

4. Όρια της Σάτιρας

Είμαι ταγμένος στο στρατόπεδό του Λάκη Λαζόπουλου. Δεν τον λέω άγιο, δεν λέω πως κι ο ίδιος δεν έχει πει ή δεν έχει κάνει μαλακίες στο παρελθόν —και θα κάνει και στο μέλλον. Είναι άνθρωπος, κι άνθρωπος αλάθητος, δεν υπάρχει.

Τον παρακολουθώ παιδιόθεν· από τους Μήτσους μέχρι το Τσαντίρι (πολύ πριν γίνει μόδα, τότε που έπιανε πέντε τα εκατό). Είναι φορές που περνάει τα εσκαμμένα —σίγουρα· αλλά έτσι λειτουργεί η σάτιρα. Αν απλώς έβγαινε κι έλεγε με τρόπο μηχανικό «Εγώ δεν θέλω την κυρία Σαρρή στην βουλή, γιατί δεν έχει καμία πολιτική πείρα», θα τον είχαμε ξεχάσει μετά από ένα λεπτό· τώρα, μήνες μετά, ακόμη το συζητάμε.

Μου αρέσει γιατί είναι ο μόνος που μας λέει μερικές αλήθειες (δεν τις λέει όλες —ναι! Είναι άνθρωπος, και ξέρει πως αν τις πει όλες, θα βρεθεί σκοτωμένος σε τραγικό δυστύχημα στην εθνική Αθηνών-Λαρίσης).

Μας είπε πως δεν μπορεί μιά (ατάλαντη κατά την προσωπική μου άποψη) τραγουδίστρια, να ξυπνήσει μια μέρα το πρωί, κι επειδή ένα φασιστικό κόμμα της έκανε πρόταση, για να μαζέψει ψήφους (θεωρώντας το εκλογικό σώμα τελείως ηλίθιο), να έχει την απαίτηση να το δεχθούμε έτσι απλά! (Κι όμως, το εκλογικό σώμα δεν είναι τελείως ηλίθιο· υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις!)

Τί είπε ο άνθρωπος μέσω της υπερβολής της σάτιρας; Ότι δεν έχει τα προσόντα. Ότι δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα κοινά· δεν έχει προϋπηρεσία. Ένας άνθρωπος που θέλει να μπει στο κοινοβούλιο, πρέπει αν μη τι άλλο, να έχει μια εμπειρία, μια προϋπηρεσία, έστω και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πώς θα αντιμετωπίσει μια κήρυξη πολέμου, ένα οικονομικό κραχ, μια λαϊκή, μεγάλης έκτασης απεργία; Με μια φιάλη σε κάθε τραπέζι; Έλεος!

Χρειάζεται ο Λάκης Λαζόπουλος (με τις ατέλειές του). Κατά την προσωπική μου άποψη είναι αυτός που φωνάζει, για όλα όσα μας καίνε και μας πνίγουν. Βρίζει και φωνάζει όπως κάνουμε εμείς στο σπίτι: Όταν βλέπουμε τον «Εθνικό μας Στάρ», να λιβανίζει έναν τάφο· ένα εντελώς παράφωνο και σιτεμένο τσόκαρο που τραγουδάει σχεδόν γυμνό, να απαιτεί να την σεβαστούμε ως «καλλιτέχνιδα»· έναν ψευτοπαλληκαρά, να βγαίνει δημόσια και να απειλεί πως θα σπάει στον ξύλο, όποιον τολμήσει και τον κριτικάρει για τον δημόσιο βίο του!

Εμείς, αδύναμοι, τα λέμε αναμεταξύ μας, στις παρέες μας, και μετά κρυβόμαστε στο καβούκι μας, και το βράδυ πριν κοιμηθούμε λέμε: «φτού μου!» που είμαι τόσο μικρός, κι ασήμαντος, κι αδύναμος.

Ε ναι ρε γαμώ τη μου! Χρειάζεται και κάποιος με αρχίδια, να βγαίνει και τα φωνάζει για ’μάς! Ψυχοθεραπευτικός είναι ο Λαζόπουλος, και δεν είναι τυχαίο πως η πλειονότητα του Ελληνικού λαού τον στηρίζει. Όχι γιατί είναι ο νεομεσσίας, αλλά γιατί λέει αυτό που εμείς κρατάμε σαν κόμπο στον λαιμό και μας πνίγει! Και τρώει αυτός το ξύλο, τις απειλές και τις μηνύσεις για λογαριασμό μας.

Και πέσανε όλοι να τον φάνε, να τον κατασπαράξουν, να τον πούνε πούστη (νά κι’ αν είναι· νά κι’ αν δεν είναι!) και βλάκα και άμετρο και ανώμαλο.

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

5. Το ΛΑ.Ο.Σ, σε όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα.

Δεν θα υποκριθώ για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Το ΛΑ.Ο.Σ βρίσκεται στον αντίποδα των προσωπικών μου πολιτικών κι ιδεολογικών πεποιθήσεων. Είναι ο κεκαλυμμένος εθνικισμός των δεκαετιών του τριάντα και του σαράντα, που οδήγησαν τον κόσμο στον Β’ Π.Π., αναγεννημένος και με νέα πρακτική συσκευασία.

Ονειρεύονται μιά νέα Ελλάδα· αγνή κι αμόλυντη· κατοικούμενη από Αρίους Έλ (καμία σχέση με τον Κα-Ελ). Οι ξένοι δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας· εκτός κι αν χρειάζονται ως φτηνό εργατικό προσωπικό, αλλά χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Σκλάβοι· όπως στην κλασσική Αθήνα του Περικλέους καλή ώρα. Αληθινή πίστη είναι μόνο ο Χριστός· καμία άλλη παρέκκλιση δεν είναι αποδεκτή μέσα στην Ελλάδα —Όχι στην πολυπολιτισμικοτητά· όχι στην διαφορετικότητα!

Βέβαια, αυτά δεν τα λένε ευθαρσώς. Όπως και οι προκάτοχοί τους του μεσοπολέμου, έτσι κι αυτοί κρύβονται πίσω από ένα πέπλο λαϊκισμού. Το μόνο που ίσως να αιτιολογεί την ταχεία κι απότομη άνοδο τέτοιων κομμάτων σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, είναι πως είναι η φύσει δράση κι αντίδραση, στην αυθαίρετα επιβαλλόμενη επιτάχυνση του ευρωπαϊκού ιδεαλισμού: Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Παρόλα αυτά, είναι οφθαλμοφανές πως για κάποιον λόγο, τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές του 2007, το βήμα που τους δίνεται στην ελληνική τηλεόραση –που επίσης ασπάζεται τον λαϊκισμό προς χάριν της τηλεθέασης και ακολούθως, των κερδών– είναι δυσανάλογο με το κύρος και την λαϊκή στήριξη του κόμματος αυτού.

Δεν θα το αναπτύξω το ζήτημα αυτό περαιτέρω. Δεν με χαλάει τόσο η ύπαρξη του κόμματος αυτού· τουναντίον, η ύπαρξή του με ανακουφίζει. Είναι καλό να εκφράζεται αυτό το κομμάτι της κοινωνίας και να μην κινείται υπόγεια· αλλά στο φως. Να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε, ποια τα όπλα και η ιδεολογία που πρεσβεύουν.

Αλλά έχω βαρεθεί να τους βλέπω καλεσμένους, ακόμη και σε μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές με την γνωστή τους –trash– θεματολογία, να προβάλουν τον δήθεν χριστό τους λόγο, για τα τι και πώς της κοινωνίας μας.

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

Επίλογος:

Ξέρω πως μερικά απ’ αυτά που είπα θα πειράξουν μερικούς. Ξέρω πως μερικοί θα βρίσουν, θα πούνε διάφορα. Δεν πειράζει. Εγώ μιά φορά τα είπα και ξέδωσα —Και σ’ όποιον αρέσω.

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)