24. Της Δ.Ε.Η. το Κάγκελο

Της Δ.Ε.Η. το Κάγκελο

Ως αριστερά σκεφτόμενος άνθρωπος (δεν έχω κρύψει ποτέ την πολιτική μου ταυτότητα), με (θέλω να πιστεύω, προσπαθώ;) ανοιχτό μυαλό, συμμερίζομαι και συμπαραστέκομαι σε κάθε αγώνα εργαζόμενου, ιδίως όταν ο αγώνας είναι κατά μεγάλων, και αναμφίβολα, ισχυρών οικονομικών παραγόντων, που μπορούν άνετα να θυσιάσουν ένα μικρό ποσοστό των –συνήθως– μεγάλων ποσοστών κερδών τους, για την ικανοποίηση δίκαιων, συνήθως, αιτημάτων τους.

Ένα ερώτημα που θα θέσω όμως, είναι ο χαρακτήρας του εκάστοτε αγώνα. Πότε ο αγώνας γίνεται με θεμιτά, και πότε με αθέμιτα μέσα;

Με την Δ.Ε.Η. ομολογώ πως είμαι λίγο θυμωμένος, αγανακτισμένος, κρανιοπαρμένος! Γιατί, καταλαβαίνω τα αιτήματα των εργαζομένων. Καταλαβαίνω και ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ το ιερό δικαίωμα της απεργίας. Καταλαβαίνω ότι με κάποιον τρόπο πρέπει να πιέσουν την επιχείρηση ή την κυβέρνηση για να εισακουστούν τα αιτήματά τους.

Δεν καταλαβαίνω όμως πού κολλάει το (γαμημένο) κατέβασμα του διακόπτη!

Ας τα πούμε απλά τα πράγματα για να μην μπερδευόμαστε.

Μαζευόμαστε όλοι εμείς και σκάμε χρήματα από την τσέπη μας –ό,τι έχει ο καθένας– σε ένα κοινό ταμείο· ας το ονομάσουμε Κράτος. Και με αυτά τα χρήματα, το κράτος, που αποτελείται από ανθρώπους που εκλέξαμε να μας εκπροσωπούν και να ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ τα κοινά μας συμφέροντα, φτιάχνει μία επιχείρηση η οποία θα αναλάβει την παραγωγή και την διανομή ηλεκτρικής ενέργειας· ας την ονομάσουμε Δ.Ε.Η. Για την εύρυθμη λειτουργία της επιχείρησης αυτής, προσλαμβάνεται προσωπικό το οποίο θα πληρώνεται από το μεγάλο ταμείο που δημιουργήσαμε όλοι μαζί προηγουμένως. Κατανοητά ως εδώ;

Έστω, πως μετά από καιρό, για διάφορους λόγους, οι υπάλληλοι της επιχείρησης αυτής, έχουν κάποια αιτήματα (δίκαια ή όχι, δεν έχει σημασία), και θέλουν να εισακουστούν από την διοίκηση της επιχειρήσεως, ή ακόμη πιο ψηλά, από το κράτος. Πως θα πιέσουν ώστε να γίνει αυτό; Μα φυσικά με το ΙΕΡΟ δικαίωμα της απεργίας.

Είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου, όταν δεν είναι ικανοποιημένος από τις αμοιβές που λαμβάνει για της προσφερόμενες υπηρεσίες του, να αρνηθεί να εργαστεί. Τότε συμβαίνουν δύο τινά: Ή ο εργοδότης με τον εργαζόμενο κάθονται σε ένα τραπέζι για διαπραγματεύσεις και τα βρίσκουν (συνήθως), ή ο εργάτης παίρνει τον μπούλο, και φεύγει ή απολύεται από την επιχείρηση.

Στην περίπτωση όμως του Κράτους και της επιχείρησης που δημιούργησε –που την βαφτίσαμε Δ.Ε.Η.–, οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν κάποια ιδικά προνόμια, ένα εκ των οποίο είναι αυτό της Μονιμότητας —με απλά λόγια, ο υπάλληλος που απεργεί, δεν έχει τον φόβο της απόλυσης. Ο εργοδότης θα τα βρει μαζί του, θέλει δε θέλει. Έτσι, σε αντίθεση με τον υπάλληλο που εργάζεται σε μία ιδιωτική επιχείρηση, και που όταν δεν τα βρει με τον εργοδότη ακούει το γνωστό: «Αυτά είναι φίλε, κι αν δε σ’ αρέσει πάνε αλλού για δουλειά», ο υπάλληλος που εργάζεται στην Δ.Ε.Η. έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στον αγώνα του.

Έτσι, το μόνο που έχει να κάνει, είναι απλά να απέχει από την εργασία του. Τώρα βέβαια, τα πράγματα περιπλέκονται λίγο, γιατί τυγχάνει να εργάζεται σε μία επιχείρηση ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα και τις ζωές, όλων των υπόλοιπων ανθρώπων που προμηθεύονται το ρεύμα που παράγει και που είναι απαραίτητο –πλέον– για την ομαλή λειτουργία στις καθημερινότητές τους. Έτσι, υποχρεούται να συνεχίσει την αδιάκοπη παροχή ρεύματος στους καταναλωτές για να μην επηρεαστούν δραματικά οι ζωές τους. Συνεπώς, τί μπορεί να κάνει ο εργαζόμενος της Δ.Ε.Η. σε αυτήν την περίπτωση; Πάρα πολλά: Τα πάντα! ΕΚΤΟΣ από το να κατεβάσει τον διακόπτη και να σταματήσει την παροχή ρεύματος στους καταναλωτές.

Μπορεί απλούστατα να πράξει μερικά από τα παρακάτω: Να μην απονείμει στο κράτος το Φ.Π.Α. από τα έσοδα που λαμβάνει. Να αρνηθεί να καταβάλει τα Δημοτικά Τέλη που εισπράττει για λογαριασμό των δήμων. Να διακόψει, έστω και συμβολικά, το ρεύμα στην Βουλή, στα αρμόδια υπουργία (με επιφύλαξη όμως, και πάντα για λίγο διάστημα, καθαρά συμβολικά, γιατί ακριβώς η παύση λειτουργίας αυτών των οργανισμών θα κατέλυαν την ομαλή λειτουργία του κράτους· βλάπτοντας έτσι το σύνολο). Να κάνει μία (ή περισσότερες) ειρηνική διαμαρτυρία σε ανοιχτό χώρο, προκαλώντας το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Ακόμη και να αποστείλει, μαζί με τους λογαριασμούς προς του καταναλωτές, μία ανοιχτή επιστολή στην οποία θα εξηγούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η επιχείρηση. Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσε να κάνει —εκτός της εύκολης, φασιστικής λύσης του κατεβάσματος του διακόπτη!

Γιατί απλούστατα, οι εγκαταστάσεις, τα μηχανήματα, τα δίκτυα διανομής, οι ελεγκτές, οι υπολογιστές ελέγχου, οι πρώτες ύλες παραγωγής κ.τ.λ., δεν ανήκουν στους εργαζόμενους της επιχείρησης, αλλά στο κοινό σύνολο το οποίο έβαλε τα χρήματα για την απόκτησή τους. Συνεπώς, είναι καταχρηστική ενέργεια να σταματάς αυθαίρετα (όχι λόγο μηχανικής ή άλλης βλάβης) την δημιουργία και διανομή του ηλεκτρικού φορτίου προς τους καταναλωτές! Η επιχειρήσει ΔΕΝ ανήκει στους εργαζομένους της· απλά εργάζονται για αυτήν, και μάλιστα με συνθήκες καλύτερες από αυτές σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα!

Πλην αυτού, βλάπτουν με την αυθαίρετη και φασιστική τους ενέργεια, λόγο θέσης, το σύνολο με: Την διακοπή της εύρυθμης ζωής εκατομμυρίων πολιτών που είναι άμεσα εξαρτώμενοι από το καθήκον τους για σταθερή παροχή ρεύματος (εξαιρείται εννοείται το ενδεχόμενο βλάβης ή άλλου απρόβλεπτου παράγοντα). Κωλύουν την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, καθώς χιλιάδες επιχειρήσεις διακόπτουν την λειτουργία τους, αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις δικές του υποχρεώσεις, τραυματίζοντας την αξιοπιστία τους στους πιθανούς αγοραστές-αποδέκτες των υπηρεσιών τους. Διακινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές με την μη λειτουργία των φώτων ελέγχου κυκλοφορίας, εγκλεισμών ανθρώπων σε ασανσέρ, διακοπή μηχανημάτων υγείας σε ιδιωτικούς χώρους· όπου δεν υπάρχουν γεννήτριες όπως στα νοσοκομεία. Προκαλούν την καταστροφή χιλιάδων μηχανημάτων, όπως ηλεκτρονικών υπολογιστών, που βρίσκονται σε κάθε τομέα πλέον· ιδιωτικό και επαγγελματικό, με τις διάφορες απότομες πτώσεις και ανόδους ρεύματος, προκαλώντας έτσι απρόβλεπτη οικονομική ζημία, τόσο σε ιδιώτες, όσο και σε επαγγελματίες· διαταράσσοντας την οικονομική τους σταθερότητα. Τέλος, αντί να καταφέρουν να στρέψουν την γνώμη του ευρύτερου κοινού υπέρ τους, επιτυγχάνουν το ακριβώς αντίθετο, προκαλώντας την οργή του, (για όλα τα προαναφερόμενα προβλήματα), την οποία στρέφει στον άμεσα υπεύθυνο, που στην προκείμενη είναι οι εργαζόμενοι στην Δ.Ε.Η.

Τέλος, προς τους εργαζόμενους της Δ.Ε.Η., να επισημάνω πως η πράξη του κατεβάσματος του γενικού και το τεχνητό black-out, με την οποία «τιμωρούν» χιλιάδες ή και εκατομμύρια αθώους, άσχετους με την διαμάχη τους με την επιχείρηση (ή) (και) το κράτος, υπάγονται στο έγκλημα της «Ομαδικής Τιμωρίας» που απαγορεύεται από πλήθος παγκόσμια αποδεκτών συνθηκών, όπως της συνθήκης της Γενεύης. Για παράδειγμα: Σίγουρα δεν θα τους άρεζε, κι ούτε θα συμφωνούσαν, με την τιμωρία του παιδιού τους από το σχολείο, επειδή κάποιο άλλο παιδί έκανε κάποιο παράπτωμα. Δικαίως θα οργιζόντουσαν. Τότε, γιατί μας τιμωρούν όλους εμάς, στερώντας μας το ρεύμα που είναι απαραίτητο πλέον στις ζωές μας, και προκαλούν πλήθος οικονομικών ζημιών, άμεσων ή έμμεσων στις ζωές μας;

Θα ήθελα πραγματικά μία σωστά και ορθά διατυπωμένη απάντηση!

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)