20. Μή μου τα Καμένα Τάραττε

Μή μου τα Καμένα Τάραττε

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για το καμένο Κρόνιο άλσος στην περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας. Τονίζουν την αδικαιολόγητη (κατά την γνώμη τους) καθυστέρηση στην τεχνίτη αποκατάσταση του κατεστραμμένου φυσικού κάλους από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007.

Σύμφωνα με την γνώμη τους, την οποία καλλιεργούν και περνούν στον ευρύ κοινό, η θέα του κατακαμένου φυσικού τοπίου, με τους μαυρισμένους, καπνισμένους αρχαίους κίονες, θα προβάλει για την Ελλάδα μιά πολύ άσχημη εικόνα στον υπόλοιπο κόσμο. Όταν με το καλό, έρθει η ώρα να παραδώσει η Ελλάδα το Απολλώνιο φως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 που διεξάγονται στο Πεκίνο, όλα τα φώτα της δημοσιότητας θα πέσουν επάνω στην Αρχαία Ολυμπία. Ποιά εικόνα θα σχηματίσουν οι ξένοι για την Ελλάδα, διερωτώνται οι δημοσιογράφοι.

Σίγουρα, η θέα ενός καμένου άλσους, μιάς περιοχής γνωστής παγκοσμίως για την ιστορική της σημασία, και την συμβολή της σε έναν γενικότερο (νέο;) παγκόσμιο πολιτισμό, με τις ρίζες τις ευγενής άμιλλας βαθιά ριζωμένες μέσα της, δεν προκαλεί ιδιαίτερα θετικά συναισθήματα. Τουναντίον: Προκαλούν αισθήματα απογοήτευσης, ματαιοδοξίας, αλλά και θυμού και οργής, απέναντι σε μία χώρα, μία πολιτεία που δεν έλαβε καν τα απαραίτητα μέτρα για να αποκατασταθεί κάπως το κάλος του τόσου, (παγκόσμια;), σημαντικού τοπίου.

Με αυτά σκεφτόμενο το Ελληνικό κράτος, επηρεαζόμενο και από τους δημοσιογράφους που επηρεάζουν σημαντικά την κοινή γνώμη, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα για την αποκατάσταση της φυσικής ομορφιάς στον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας. Τα παλαιά, καμένα δέντρα κόβονται κι εκριζώνονται με μπουλντόζες, το γκαζόν στρώθηκε και ποτίζεται τακτικά, ενώ οι κίονες καθαρίζονται και λουστράρονται για να λάμπουν στα φλας των μηχανών των, απανταχού δημοσιογράφων που θα κλιθούν να καλύψουν το γεγονός της όλης τελετής.

Κι όλα θα πάνε καλά. Η Ελλάδα θα λάμψει στο παγκόσμιο στερέωμα για άλλη μιά φορά με το κεφάλι ψηλά. Περήφανη που τίμησε την αρχαία της πολιτιστική (και πλέον παγκόσμια ως έναν βαθμό) κληρονομιά. Θα δοθούν συγχαρητήρια, συνεντεύξεις, και εύσημα. Θα αποσιωπηθεί το υπερκοστολογημένο κόστος της όλης αποκατάστασης, κι όλοι θα πάμε στα σπίτια μας μακάριοι!

Αλίμονο. Οι φωτιές θα ξεχαστούν, η κατακαμένη Πελοπόννησος, κατεστραμμένη αυτή την φορά, όχι από τον Ιμπραήμ και τις στρατιές του, μα από την παντελή έλλειψη οικολογικής συνειδήσεως των πολιτών, και την ανικανότητα ενός κράτους που κατασπαταλά δημόσιο χρήμα σε καλλωπισμούς και σκάνδαλα, αντί να στελεχώνει ικανοποιητικά τις δυνάμεις πυρόσβεσης με προσωπικό και σύγχρονο, σωστό υλικοτεχνικό εξοπλισμό, θα περάσει στην λήθη.

Το 2007 ήταν παγκοσμίως μία από τις χειρότερες χρονιές, όσον αφορά τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη. Οι πυρκαγιές που κατέκαψαν, αδιανόητες γιά τον μέσο άνθρωπο, εκτάσεις πρασίνου, τα οικολογικά εγκλήματα που αποκαλύπτονται σωρηδόν, προκαλούν δέος στους αδαείς, και φόβο στους αφυπνισμένους.

Η Ελλάδα ήταν μία από τις πρωταγωνίστριες χώρες, με τον τραγικό απολογισμό των 62 νεκρών θυμάτων. Με τις εικόνες των καμένων αυτοκινήτων και της μάνας με τα τέσσερα παιδιά της, να κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Η Αλήθεια είναι μία: Περάσαμε τα όρια (εδώ και πολύν καιρό)! Κι ενώ ο πλανήτης-αυστηρή μητέρα, μας έχει ξαπλώσει στα γόνατα και μας βαράει ξυλιές στον γυμνωμένο μας ποπό, εμείς σκεφτόμαστε την επόμενή μας σκανδαλιά.

Γιατί η Ελλάδα να μην κάνει μιά φορά την υπέρβαση; Γιατί να συμμετέχει στον παγκόσμιο στρουφοκαμηλισμό και να μην τολμήσει να δείξει το αληθινό πρόσωπο της αρχαίας της κληρονομιάς: την παρρησία λόγου με το δίκαιο της αλήθειας;

Γιατί να μην γίνει η Ελλάδα αυτή που θα ρίξει την δυνατή σφαλιάρα στον υπόλοιπο κόσμο, μπας και ξυπνήσει; Γιατί να μην γίνουμε μία φορά παράδειγμα λαμπρό, αντί να προβαλλόμαστε συνεχώς ως η Μπανανία της Ευρώπης όπου υπάρχει μόνο σαπίλα, ακρατή νεποκρατία και μαρασμός;

Θα ήθελα η Ελλάδα, να θυμίσει σε όλον τον κόσμο το πρόβλημα της περιβαλλοντικής καταστροφής με τον πιό δυνατό τρόπο: Την παγκόσμια προβολή της καμένης αρχαίας Ολυμπίας! Να προβάλει τους καπνισμένους και μαυρισμένους κίονες, το καμένο χόρτο παραπλεύρως του αρχαίου σταδίου, τον καμένο κορμό της τιμημένης, ιερής ελιάς, τον «κρανίου τόπο» Κρόνιο Λόφο.

Να δώσει μαζί με το Απολλώνιο φως, μιά μαύρη, νεκρή, καμένη κλάδα ελιάς για το Πεκίνο. Όχι γιατί έχουμε κάτι με τους κινέζους, όχι γιατί είμαστε προσβλητικοί, ασεβείς ή άγαρμποι. Αλλά επειδή έτσι θα εκφράσουμε για πρώτη φορά, τόσο δυνατά, την παγκόσμια ανησυχία των ανθρώπων, που εισερχόμενοι στον 21ο αιώνα, βλέπουν την καταστροφή του περιβάλλοντος να παίρνει τρομαχτικές διαστάσεις· σε σημείο που η μόνη τους αντίδραση είναι μούδιασμα και απραξία.

Σίγουρα θα βρεθούν «καλοθελητές», έξωθεν και έσωθεν, που θα μας ψάλουν τα εξ αμάξης. Θα μας κατηγορήσουν για ασέβεια, αμέλεια, τεμπελιά, τσιγκουνιά, κι ό,τι άλλο κατεβάσει ο αρρωστημένος νους τους. Τα ξέρουμε: το ίδιο έγινε το 2004 με τους ολυμπιακούς της Αθήνας. Μα δεν πειράζει.

Εγώ ονειρεύομαι κι ελπίζω, σε μία Ελλάδα, που όπως το 2004, προσπάθησε, να μεταδώσει το μήνυμα της εκεχειρίας και της ειρήνης στον κόσμο, το 2008, θα προσπαθήσει να δώσει το πιο σημαντικό μήνυμα στον κόσμο: Αυτό του περιβαλλοντικού προβλήματος. Θα δείξει σε ολόκληρο τον κόσμο την καμένη φύση, τους μαυρισμένους κίονες, την ασχήμια του κατεστραμμένου φυσικού περιβάλλοντος. Δίνοντας έτσι το μήνυμα, πως εάν δεν αλλάξουμε όσο είναι καιρός, αυτό θα είναι το μέλλον, όχι μόνο της Αρχαίας Ολυμπίας, αλλά το μέλλον των Ολυμπιακών Αγώνων και της παγκόσμιας ανθρωπότητας στο σύνολό της: Μια γη καμένη, αφιλόξενη, έρημη, τόσο για το σώμα, όσο και την ψυχή.

Γι’ αυτό σας λέω:
«Μή μου τα καμένα τάραττε!»

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)