16. Πέντε Πράγματα, Που Μου Την Σπάνε! (α')

Εισαγωγή: Σπάνια απαντάω σε λεγόμενες «αλυσίδες» αναρτήσεων (αυτό δηλαδή, όπου κάποιος δημοσιεύει ένα κείμενο, συνήθως με ερωταπαντήσεις, και ζητάει από άλλους να τον μιμηθούν), αλλά που και που, κάνω μια εξαίρεση —οι εξαιρέσεις κάνουν τον κανόνα!

Μετά από την ανάρτηση του Revqueer λοιπόν, σχετικά με το τι του πρήζει τα ούμπαλα, τον εκνευρίζει και γενικός του την σπάει, θα απαντήσω κι εγώ με πέντε πράγματα, που με πρήζουν και που έχω κουραστεί –παύλα– σιχαθεί –παύλα– τον τελευταίο καιρό. Ας αρχίσουμε λοιπόν.

1. Τα μπουζουξίδικα και οι «καλλιτέχνες» που «τραγουδάνε» και εκφράζουν τον σημερινό Ελληνικό πολιτισμό.

Με εκνευρίζει αυτό που ο σύγχρονος Έλληνας, πάει σαν μαλάκας κι ακούει την/τον κάθε ατάλαντη/-ντο· που έχει φωνή που εξολοθρεύει και διώχνει όλα τα παράσιτα της κουζίνας, και θεωρεί πως αυτό είναι Ελληνικός πολιτισμός!

Έχει πεισθεί, πως είναι λογικό να πληρώνει εκατό και διακόσια και βάλε ευρώ, για μία φιάλη ποτού (μπόμπα πολλές φορές) και να πετάει λουλούδια (κλεμμένα από τα γύρω νεκροταφεία) στο εκάστοτε τσόκαρο, με ένα ευρώ το λουλούδι, για το δήθεν ταλέντο της/του.

Και δεν είναι το μπουζούκι που με πειράζει· αλλά αυτό που ξέρουμε όλοι. Πάει ο «άνδρας» να ακούσει μια ατάλαντη, που τολμάει να φτάνει στην ύβρη αυτοαποκαλούμενη «καλλιτέχνιδα», που τραγουδάει playback, που πετάει το μισό βυζί στην φόρα και όλη την κιλότα απ’ έξω. Μα επιτέλους! Ας τους ενημερώσει κάποιος πως δεν χρειάζεται να σκάει μισό χιλιάρικο κάθε φορά που θέλει να καυλώσει.

Μπορεί να νοικιάσει άνετα πορνοταινίες με ενάμιση ευρώ την βραδιά· υπάρχουν ταινίες για όλα τα γούστα! Με το ίδιο ποσό επίσης, μπορεί να πάει μια ώρα σε κάποιο net-cafe, και να βρει μπόλικα άτομα που θα κάνουν, όχι μόνο cybersex, αλλά έρχονται αβίαστα στον χώρο σου σε μία ώρα, για να κάνετε τα ποιο τρελά βίτσια.

Τέλος, δεν με ενοχλούν τα μπουζουξίδικα· με ενοχλεί αυτό που αντιπροσωπεύουν σήμερα: Κίβδηλη, σάπια, κάκιστης ποιότητας «διασκέδαση», που πόρρω απέχει από την απόλαυση μιάς μουσικής βραδιάς. Από φωνή μουνί· κι από μουνί φωνάρα!...

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

2. Ο Έλληνας, το Ελληνικό κράτος και η Οικολογία.

Τί να πω γι’ αυτό το θέμα; Εάν έχετε πέσει στο ατόπημα να βαυκαλίζεστε, και να νομίζετε πως στην Ελλάδα υπάρχει κοινωνικό αίσθημα οικολογικής συνείδησης, απατάσθε πλάνη οικτρά.

Ο Έλληνας έχει χεσμένο το περιβάλλον. Όσο η καλή του γυναικούλα (που είναι δούλα και κυρά, μα πουτάνα στο κρεβάτι), κρατάει το σπίτι καθαρό, και τα βρακιά πλυμένα και σιδερωμένα, όλα είναι πρίμα. Δεν πάει να γαμηθεί το δάσος την Πάρνηθας και κάθε δάσος; Δεν πάει να γαμηθεί ο Ασωπός, και το κάθε κωλοποτάμι;

Το πρωτάθλημα να πάρουμε, το παιδί να μη μας βρει πούστης, κι η κόρη να μην γκαστρωθεί πριν τον γάμο! Αυτά μετράνε στην ζωή!

Πότε βγήκες μιά φορά βρε μαλάκα Έλληνα, να φωνάξεις που το νερό της βρύσης έχει πάψει προ πολλού να είναι πόσιμο, και που πρέπει να αγοράζεις το νερό σου σε πλαστικά μπουκάλια —που πετιούνται στα σκουπίδια παράγοντας παραπάνω μόλυνση;

Πότε βγήκες μαλάκα Έλληνα, να φωνάξεις που το φαΐ σου είναι σκουπίδια ανακυκλωμένα (εκεί έχει ανακύκλωση γαμώ τη μου!) και σου γαμάει τον οργανισμό, στέλνοντας σε πριν τα πενήντα στον τάφο από καρκίνο, καρδιά, εγκεφαλικό κ.τ.λ.;

Πότε βγήκες μαλάκα Έλληνα, να φωνάξεις που πνίγεσαι μέσα στις πόλεις που είναι τοξικές, και βλέπεις ότι όλα τα παιδιά πλέον έχουν άσθμα, αδύναμο ανοσοποιητικό, και μια ψυχοσωματική ματαίωση στην ζωή τους, πνιγόμενα απ’ το πολύ μπετόν;

Το κράτος αυνανίζεται εκσπερματώνοντας τα σκουπίδια του και την ανευθυνότητά του στην μάπα του καθενός μας. Τρώει πρόστιμα από τον Ευρωπαϊκή Ένωση για τις παράνομες χωματερές, τις περιβαλλοντικές καταστροφές και δε συμμαζεύεται, και προτιμάει να πληρώνει τα βαριά πρόστιμα –που τα πληρώνεις εσύ, μαλάκα, Έλληνα φορολογούμενε–, για να εξυπηρετήσει προσωπικά συμφέροντα υπό καθεστώς νεποτισμού! Εμείς ασχολούμαστε με την κόντρα Λάκη-Καρβέλα...

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

3. Άχρηστη Γενιά

Σήμερα τα παιδιά είναι κακομαθημένα, είναι τσογλάνια, είναι τρέντι και έμο. Τους τα παρέχουμε όλα: ρούχα, φροντιστήρια, υπολογιστές, κινητά, λεφτά... κι αυτά πάνε και μαλακίζονται, πρεζόνονται, γαμιούνται απ’ τα δέκα και τραβάνε βίντεο. Όλα πάνω τους μας φταίνε!

Λες κι η προηγούμενη γενιά που τα μεγάλωσε, και που έκανε το βιοτικό τους περιβάλλον σαν τα μούτρα τους, δεν έχει καμία ευθύνη(;!) Για όλα φταίει πάντα η νέα –άχρηστη– γενιά! Αναρωτιέμαι καμιά φορά... Πως θα ένιωθα εγώ, αν από μικρό παιδί με λέγανε συνεχώς άχρηστο, χαραμοφάη κι ανίκανο —θα το άντεχα;

Φτάνει πια! Σταματήστε να ξεσπάτε τα προσωπικά σας κόμπλεξ και το αυτοκαταστροφικό σας μίσος πάνω στα νέα παιδιά. Αντί να ασχολείστε με το χρηματιστήριο και το ξέκωλο που τραγουδάει πως δεν είναι μπριζόλα, πάρτε μια βόλτα τα παιδιά σας να τα γνωρίσετε, να γίνετε φίλοι και συνοδοιπόροι τους —γαμώ τι μου γαμώ!

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

4. Όρια της Σάτιρας

Είμαι ταγμένος στο στρατόπεδό του Λάκη Λαζόπουλου. Δεν τον λέω άγιο, δεν λέω πως κι ο ίδιος δεν έχει πει ή δεν έχει κάνει μαλακίες στο παρελθόν —και θα κάνει και στο μέλλον. Είναι άνθρωπος, κι άνθρωπος αλάθητος, δεν υπάρχει.

Τον παρακολουθώ παιδιόθεν· από τους Μήτσους μέχρι το Τσαντίρι (πολύ πριν γίνει μόδα, τότε που έπιανε πέντε τα εκατό). Είναι φορές που περνάει τα εσκαμμένα —σίγουρα· αλλά έτσι λειτουργεί η σάτιρα. Αν απλώς έβγαινε κι έλεγε με τρόπο μηχανικό «Εγώ δεν θέλω την κυρία Σαρρή στην βουλή, γιατί δεν έχει καμία πολιτική πείρα», θα τον είχαμε ξεχάσει μετά από ένα λεπτό· τώρα, μήνες μετά, ακόμη το συζητάμε.

Μου αρέσει γιατί είναι ο μόνος που μας λέει μερικές αλήθειες (δεν τις λέει όλες —ναι! Είναι άνθρωπος, και ξέρει πως αν τις πει όλες, θα βρεθεί σκοτωμένος σε τραγικό δυστύχημα στην εθνική Αθηνών-Λαρίσης).

Μας είπε πως δεν μπορεί μιά (ατάλαντη κατά την προσωπική μου άποψη) τραγουδίστρια, να ξυπνήσει μια μέρα το πρωί, κι επειδή ένα φασιστικό κόμμα της έκανε πρόταση, για να μαζέψει ψήφους (θεωρώντας το εκλογικό σώμα τελείως ηλίθιο), να έχει την απαίτηση να το δεχθούμε έτσι απλά! (Κι όμως, το εκλογικό σώμα δεν είναι τελείως ηλίθιο· υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις!)

Τί είπε ο άνθρωπος μέσω της υπερβολής της σάτιρας; Ότι δεν έχει τα προσόντα. Ότι δεν ασχολήθηκε ποτέ με τα κοινά· δεν έχει προϋπηρεσία. Ένας άνθρωπος που θέλει να μπει στο κοινοβούλιο, πρέπει αν μη τι άλλο, να έχει μια εμπειρία, μια προϋπηρεσία, έστω και στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πώς θα αντιμετωπίσει μια κήρυξη πολέμου, ένα οικονομικό κραχ, μια λαϊκή, μεγάλης έκτασης απεργία; Με μια φιάλη σε κάθε τραπέζι; Έλεος!

Χρειάζεται ο Λάκης Λαζόπουλος (με τις ατέλειές του). Κατά την προσωπική μου άποψη είναι αυτός που φωνάζει, για όλα όσα μας καίνε και μας πνίγουν. Βρίζει και φωνάζει όπως κάνουμε εμείς στο σπίτι: Όταν βλέπουμε τον «Εθνικό μας Στάρ», να λιβανίζει έναν τάφο· ένα εντελώς παράφωνο και σιτεμένο τσόκαρο που τραγουδάει σχεδόν γυμνό, να απαιτεί να την σεβαστούμε ως «καλλιτέχνιδα»· έναν ψευτοπαλληκαρά, να βγαίνει δημόσια και να απειλεί πως θα σπάει στον ξύλο, όποιον τολμήσει και τον κριτικάρει για τον δημόσιο βίο του!

Εμείς, αδύναμοι, τα λέμε αναμεταξύ μας, στις παρέες μας, και μετά κρυβόμαστε στο καβούκι μας, και το βράδυ πριν κοιμηθούμε λέμε: «φτού μου!» που είμαι τόσο μικρός, κι ασήμαντος, κι αδύναμος.

Ε ναι ρε γαμώ τη μου! Χρειάζεται και κάποιος με αρχίδια, να βγαίνει και τα φωνάζει για ’μάς! Ψυχοθεραπευτικός είναι ο Λαζόπουλος, και δεν είναι τυχαίο πως η πλειονότητα του Ελληνικού λαού τον στηρίζει. Όχι γιατί είναι ο νεομεσσίας, αλλά γιατί λέει αυτό που εμείς κρατάμε σαν κόμπο στον λαιμό και μας πνίγει! Και τρώει αυτός το ξύλο, τις απειλές και τις μηνύσεις για λογαριασμό μας.

Και πέσανε όλοι να τον φάνε, να τον κατασπαράξουν, να τον πούνε πούστη (νά κι’ αν είναι· νά κι’ αν δεν είναι!) και βλάκα και άμετρο και ανώμαλο.

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

5. Το ΛΑ.Ο.Σ, σε όλα τα τηλεοπτικά παράθυρα.

Δεν θα υποκριθώ για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Το ΛΑ.Ο.Σ βρίσκεται στον αντίποδα των προσωπικών μου πολιτικών κι ιδεολογικών πεποιθήσεων. Είναι ο κεκαλυμμένος εθνικισμός των δεκαετιών του τριάντα και του σαράντα, που οδήγησαν τον κόσμο στον Β’ Π.Π., αναγεννημένος και με νέα πρακτική συσκευασία.

Ονειρεύονται μιά νέα Ελλάδα· αγνή κι αμόλυντη· κατοικούμενη από Αρίους Έλ (καμία σχέση με τον Κα-Ελ). Οι ξένοι δεν έχουν καμία θέση ανάμεσά μας· εκτός κι αν χρειάζονται ως φτηνό εργατικό προσωπικό, αλλά χωρίς πολιτικά δικαιώματα. Σκλάβοι· όπως στην κλασσική Αθήνα του Περικλέους καλή ώρα. Αληθινή πίστη είναι μόνο ο Χριστός· καμία άλλη παρέκκλιση δεν είναι αποδεκτή μέσα στην Ελλάδα —Όχι στην πολυπολιτισμικοτητά· όχι στην διαφορετικότητα!

Βέβαια, αυτά δεν τα λένε ευθαρσώς. Όπως και οι προκάτοχοί τους του μεσοπολέμου, έτσι κι αυτοί κρύβονται πίσω από ένα πέπλο λαϊκισμού. Το μόνο που ίσως να αιτιολογεί την ταχεία κι απότομη άνοδο τέτοιων κομμάτων σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, είναι πως είναι η φύσει δράση κι αντίδραση, στην αυθαίρετα επιβαλλόμενη επιτάχυνση του ευρωπαϊκού ιδεαλισμού: Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Παρόλα αυτά, είναι οφθαλμοφανές πως για κάποιον λόγο, τόσο πριν, όσο και μετά τις εκλογές του 2007, το βήμα που τους δίνεται στην ελληνική τηλεόραση –που επίσης ασπάζεται τον λαϊκισμό προς χάριν της τηλεθέασης και ακολούθως, των κερδών– είναι δυσανάλογο με το κύρος και την λαϊκή στήριξη του κόμματος αυτού.

Δεν θα το αναπτύξω το ζήτημα αυτό περαιτέρω. Δεν με χαλάει τόσο η ύπαρξη του κόμματος αυτού· τουναντίον, η ύπαρξή του με ανακουφίζει. Είναι καλό να εκφράζεται αυτό το κομμάτι της κοινωνίας και να μην κινείται υπόγεια· αλλά στο φως. Να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε, ποια τα όπλα και η ιδεολογία που πρεσβεύουν.

Αλλά έχω βαρεθεί να τους βλέπω καλεσμένους, ακόμη και σε μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές με την γνωστή τους –trash– θεματολογία, να προβάλουν τον δήθεν χριστό τους λόγο, για τα τι και πώς της κοινωνίας μας.

Μου τι σπάει αυτό ρε γαμώ τη μου!

Επίλογος:

Ξέρω πως μερικά απ’ αυτά που είπα θα πειράξουν μερικούς. Ξέρω πως μερικοί θα βρίσουν, θα πούνε διάφορα. Δεν πειράζει. Εγώ μιά φορά τα είπα και ξέδωσα —Και σ’ όποιον αρέσω.

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

15. Η δυστυχολαγνεία κατά τον Osho

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βιβλίο του OSHO με τίτλο: «Βουτιές στον Ωκεανό της Ζωής». Το κείμενο δεν έχει σκοπό να προσηλυτίσει τον αναγνώστη σε κάποια θρησκευτική ή παραθρησκευτική αίρεση· αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Πιστεύω πως αν μη τι άλλο θα σας φανεί ενδιαφέρον και ίσως να σας βάλει σε σκέψεις.
Στο τέλος ακολουθούν προσωπικές απόψεις και σκέψεις, σχετικά με το κείμενο και το θέμα που πραγματεύεται.

Η δυστυχολαγνεία
κατά τον Osho

«Η δυστυχία έχει πολλά πράγματα να σου δώσει, που δεν μπορεί να σου τα δώσει η ευτυχία. Η ευτυχία σου παίρνει πολλά πράγματα. Η ευτυχία παίρνει όλα όσα είχες ποτέ, όλα όσα ήσουν ποτέ. Η ευτυχία σε καταστρέφει! Η δυστυχία θρέφει το εγώ σου και η ευτυχία είναι βασικά μια κατάσταση χωρίς εγώ.

Αυτό είναι το πρόβλημα, το επίκεντρο του προβλήματος. Γι’ αυτό οι άνθρωποι το βρίσκουν δύσκολο να είναι ευτυχισμένοι. Γι’ αυτό, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν αποφασίσει να ζουν μίζερα και δυστυχισμένα. Αυτό σου δίνει ένα πάρα πολύ αποκρυσταλλωμένο εγώ. Όταν είσαι δυστυχισμένος, υπάρχεις. Όταν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχεις. Μέσα στη δυστυχία αποκρυσταλλώνεσαι, μέσα στην ευτυχία σκορπίζεσαι.

Αν αυτό γίνει κατανοητό, τότε τα πράγματα γίνονται ξεκάθαρα.

Η δυστυχία σε κάνει ιδιαίτερο. Η ευτυχία είναι ένα συμπαντικό φαινόμενο. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο σ’ αυτήν.

Τα δέντρα είναι ευτυχισμένα και τα ζώα είναι ευτυχισμένα και τα πουλιά είναι ευτυχισμένα. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι ευτυχισμένη, εκτός από τον άνθρωπο. Με το να είναι δυστυχισμένος, ο άνθρωπος γίνεται πολύ ιδιαίτερος, ξεχωριστός.

Η δυστυχία σου δίνει την ικανότητα να προσελκύεις την προσοχή των ανθρώπων. Όποτε είσαι δυστυχισμένος, σε προσέχουν, σε συμπαθούν, σ’ αγαπούν. Οι πάντες αρχίζουν να σε φροντίζουν. Ποιος θέλει να πληγώσει έναν άνθρωπο δυστυχισμένο;

Αν η σύζυγος δεν είναι δυστυχισμένη, ο σύζυγος έχει απλώς την τάση να την ξεχνάει. Αν είναι δυστυχισμένη, ο σύζυγος δεν μπορεί να την αγνοήσει. Αν ο σύζυγος είναι δυστυχισμένος, ολόκληρη η οικογένεια –η σύζυγος, τα παιδιά– βρίσκονται γύρω του και τον νοιάζονται. Αυτό του δίνει μεγάλη παρηγοριά. Νιώθει κανείς ότι δεν είναι μόνος, ότι έχει οικογένεια, φίλους.

Όταν είσαι άρρωστος, όταν νιώθεις κατάθλιψη, οι φίλοι έρχονται να σε επισκεφθούν για να σε παρηγορήσουν. Όταν είσαι ευτυχισμένος, οι ίδιοι φίλοι ε ζηλεύουν. Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, θα βρεις ολόκληρο τον κόσμο να έχει στραφεί εναντίον σου.

Σε κανέναν δεν αρέσει ο ευτυχισμένος άνθρωπος, επειδή ο ευτυχισμένος άνθρωπος πληγώνει το εγώ των άλλων. Οι άλλοι αρχίζουν να νιώθουν: «Ώστε εσύ είσαι ευτυχισμένος κι εμείς εξακολουθούμε να σερνόμαστε μέσα στο σκοτάδι, τη μιζέρια και την κόλαση. Πως τολμάς εσύ να είσαι ευτυχισμένος, όταν όλοι εμείς βρισκόμαστε μέσα σε τόση δυστυχία;»

Και ασφαλώς ο κόσμος αποτελείται από δυστυχισμένους και μίζερους ανθρώπους και κανένας δεν έχει αρκετό θάρρος, για να αφήσει ολόκληρο τον κόσμο να στραφεί εναντίον του. Αυτό είναι υπερβολικά επικίνδυνο. Το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο. Είναι προτιμότερο να είσαι προσκολλημένος στη δυστυχία. Αυτό σε κάνει μέρος του πλήθους —του ινδουϊστικού, του μουσουλμανικού, του ινδικού, του αραβικού, του ιαπωνικού.

Ευτυχία; Ξέρεις τί είναι η ευτυχία; Είναι ινδουϊστική, είναι χριστιανική, είναι μουσουλμανική; Η ευτυχία είναι απλώς ευτυχία. Μεταφέρεται κανείς σε έναν άλλο κόσμο. Δεν είναι πια μέρος του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο νους του ανθρώπου. Δεν είναι πια μέρος του παρελθόντος, της άσχημης ιστορίας. Δεν είναι πια μέρος του χρόνου.

Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, ευδαιμονικός, ο χρόνος εξαφανίζεται, ο χώρος εξαφανίζεται.

Ο Αϊνστάιν έχει πει ότι στο παρελθόν οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι υπάρχουν δύο πραγματικότητες —ο χώρος και ο χρόνος. Λέει όμως ότι αυτές οι δύο πραγματικότητες δεν είναι δύο. Είναι δύο όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Γι’ αυτό και έπλασε την καινούργια λέξη “χωροχρόνος” —μία λέξη. Ο χρόνος δεν είναι παρά η τέταρτη διάσταση του χώρου.

Ο Αϊνστάιν δεν ήταν μύστης, αλλιώς θα μπορούσε να είχε εισάγει και την τρίτη πραγματικότητα, την υπέρβαση —ούτε χώρος ούτε χρόνος. Είναι αυτό που ονομάζω “παρατηρητής”. Και από τη στιγμή που υπάρχουν αυτά τα τρία, έχεις ολόκληρη την τριάδα. Έχεις ολόκληρη την αντίληψη του τριμούρτι, των τριών προσώπων του θεού. Τότε έχεις και τις τέσσερις διαστάσεις. Η πραγματικότητα έχει τέσσερις διαστάσεις: τρεις διαστάσεις χώρου και την τέταρτη του χρόνου.

Υπάρχει όμως κάτι άλλο, που δεν μπορεί να ονομαστεί πέμπτη διάσταση, επειδή δεν είναι η πέμπτη πραγματικότητα, είναι το όλο, το υπερβατικό. Όταν είσαι ευδαιμονικός, αρχίζεις να κινείσαι μέσα στο υπερβατικό. Αυτό δεν είναι κοινωνικό, δεν είναι παραδοσιακό, δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το νου του ανθρώπου.

Απλώς κοίταξε τη δυστυχία σου, παρατήρησε και θα είσαι σε θέση να βρεις για ποιο λόγο υπάρχει. Κι όταν κοιτάξεις μέσα σ’ εκείνες τις στιγμές, όταν μια στο τόσο επιτρέπεις στον εαυτό σου τη χαρά του να χαίρεσαι, δες και τότε ποιες διαφορές υπάρχουν.

Όταν είσαι δυστυχισμένος, η κοινωνία σ’ αγαπάει, οι άνθρωποι σε σέβονται τόσο, που μπορείς να γίνεις ακόμη και άγιος. Γι’ αυτό και οι άγιοί σου είναι όλοι δυστυχισμένοι. Η δυστυχία είναι γραμμένη φαρδιά-πλατιά πάνω στο πρόσωπο και τα μάτια τους. Επειδή είναι δυστυχισμένοι, εναντιώνονται σε κάθε είδους χαρά. Επικρίνουν κάθε είδους χαρά ως ηδονισμό. Είναι δυστυχισμένοι και ήθελαν να δουν ολόκληρο τον κόσμο δυστυχισμένο. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να θεωρηθούν άγιοι. Σε έναν ευτυχισμένο κόσμο, θα τους νοσήλευαν, θα τους έκαναν θεραπεία. Αυτοί είναι παθολογικοί άνθρωποι.

Έχω δει πολλούς αγίους κι έχω κοιτάξει και τις ζωές των αγίων σου. Οι ενενήντα εννέα στους εκατό είναι απλώς ανώμαλοι —νευρωτικοί ή ακόμα και ψυχωτικοί. Οι άνθρωποι όμως τους σέβονται. Και να θυμάσαι, τους σέβονται εξαιτίας της δυστυχίας τους.

Σπουδαίοι άγιοι, που έκαναν μεγάλες νηστείες, απλώς βασάνιζαν τον εαυτό τους. Αυτό δεν χρειάζεται και πολλή ευφυΐα. Τις πρώτες μέρες είναι δύσκολο —την πρώτη εβδομάδα. Η δεύτερη βδομάδα είναι εύκολη. Την τρίτη εβδομάδα, δεν μπορείς να φας. Την τέταρτη βδομάδα το έχεις ξεχάσει τελείως. Το σώμα απολαμβάνει να τρώει τον εαυτό του, αισθάνεται λιγότερο βαρύ και προφανώς δεν έχει προβλήματα με τη χώνεψη. Και όλη η ενέργεια που προηγουμένως πήγαινε στη χώνεψη, τώρα πηγαίνει στο κεφάλι. Μπορείς να σκέφτεσαι περισσότερο, μπορείς να είσαι περισσότερο συγκεντρωμένος, μπορείς να ξεχάσεις το σώμα και τις ανάγκες του.

Αυτά τα πράγματα όμως δημιουργούν δυστυχισμένους ανθρώπους και δυστυχισμένη κοινωνία. Κοίταξε τη δυστυχία σου και θα βρεις ότι σου δίνει πολλά πράγματα: Οι άνθρωποι σε σέβονται. Οι άνθρωποι νιώθουν πιο φιλικά απέναντί σου. Θα έχεις περισσότερους φίλους αν είσαι δυστυχισμένος. Αυτός είναι ένας πολύ παράξενος κόσμος. Κάτι σ’ αυτόν είναι θεμελιωδώς λανθασμένο. Δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό.

Ο ευτυχισμένος άνθρωπος θα έπρεπε να έχει περισσότερους φίλους. Γίνε όμως ευτυχισμένος και οι άνθρωποι θα σε ζηλεύουν. Δεν θα είναι πια φιλικοί μαζί σου. Νιώθουν ότι τους κοροϊδεύεις. Έχεις κάτι που δεν είναι διαθέσιμο σ’ εκείνους. «Εσύ γιατί είσαι ευτυχισμένος;» Έτσι, εδώ και αιώνες, έχουμε μάθει το μηχανισμό: Καταπιέζουμε την ευτυχία και εκφράζουμε τη δυστυχία. Αυτό έχει γίνει δεύτερη φύση μας.

Πρέπει να εγκαταλείψεις όλον αυτό τον μηχανισμό. Πρέπει να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος και πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τους ευτυχισμένους ανθρώπους και πρέπει να μάθεις να δίνεις περισσότερη προσοχή στους ευτυχισμένους ανθρώπους.

Να το θυμάσαι αυτό. Αυτή είναι μια μεγάλη προσφορά στην ανθρωπότητα. Μη δείχνεις οίκτο στους δυστυχισμένους ανθρώπους. Αν κάποιος είναι δυστυχισμένος, βοήθησέ τον, αλλά μην του δείχνεις οίκτο. Μην του δίνεις την ιδέα ότι η δυστυχία είναι κάτι που αξίζει να την κουβαλάει. Άφησέ τον να μάθει ότι τον βοηθάς, αλλά «αυτό δεν είναι από σεβασμό, είναι απλώς επειδή το έχεις ανάγκη.» Και δεν κάνεις τίποτα με το να προσπαθήσεις να μπεις μέσα στη δυστυχία του άλλου ανθρώπου για να τον βγάλεις από εκεί, επειδή η δυστυχία είναι άσχημη. Άφησε τον άνθρωπο να νιώσει ότι η δυστυχία είναι άσχημη, ότι το να είναι δυστυχισμένος δεν είναι προσφορά στην ανθρωπότητα.

Να είσαι ευτυχισμένος, να σέβεσαι την ευτυχία και βοήθα τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η ευτυχία είναι ο σκοπός της ζωής —σαττσινανάντ. Οι μύστες της Ανατολής έχουν πει ότι ο Θεός έχει τρεις ποιότητες. Είναι σατ –αλήθεια–, τσιτ –συνειδητότητα– και άναντ —ευδαιμονία.

Όπου υπάρχει ευδαιμονία, εκεί βρίσκεται και ο Θεός. Όποτε βλέπεις έναν ευτυχισμένο άνθρωπο, σεβάσου τον —είναι άγιος. Κι όποτε αισθάνεσαι ότι μια συνάθροιση ανθρώπων είναι γεμάτη ευδαιμονία, θεώρησέ την ιερό χώρο.»

Περί βιβλίου:
Τίτλος: Βουτιές στον Ωκεανό της Ζωής
Συγγραφέας: Osho
Εκδόσεις: Ρέμπελ
Σελίδες: 234
ISBN:960-7259-99-8

Πραγματικά, εμένα προσωπικά, το κείμενο αυτό μου άνοιξε τα μάτια. Συνειδητοποίησα πως κι εγώ χρησιμοποιούσα υποσυνείδητα –αλλά και συνειδητά μερικές φορές– αυτόν τον μηχανισμό.

Καλώς ή κακώς (μάλλον κακώς), από μικρή ηλικία διδασκόμαστε αυτόν τον μηχανισμό. Ποιος δεν θυμάται το κλαψιάρικο χαϊδεμένο της δασκάλας στο νηπιαγωγείο ή στο δημοτικό; Πάντα υπήρχε ένα παιδάκι που με το παραμικρό θα έβαζε τα κλάματα, και θα έτρεχε στον δάσκαλο ή την δασκάλα για να βρει παρηγοριά. Αρκετές φορές μάλιστα κι εμείς οι ίδιοι, γίναμε θύματα και θύτες της χρήσης αυτού του μηχανισμού. Σίγουρα, λίγο πολύ, όλοι μας νιώσαμε αδικημένοι μερικές φορές στην ζωή μας, όταν κάποιος συμμαθητής-γνωστός μας, κατάφερνε να κερδίσει κάτι με το να υποκριθεί –εν γνώσει μας– τον δυστυχισμένο· το θύμα.

«Πονάει το κεφάλι μου», «έχω στομαχόπονο», «Είναι άρρωστή η γιαγιά μου», και άλλα πολλά. Κλασσικές δικαιολογίες για να την σκαπουλάρουμε και να την σκαπουλάρουν από δύσκολες καταστάσεις.

Το τραγικό είναι πως ο Όσσο έχει δίκιο ως προς την επιβράβευση: Ο δάσκαλος ή η δασκάλα, πάντα προσέτρεχε στο «πληγωμένο» παιδάκι· του έδινε αμέριστη προσοχή, κατανόηση, χάδια κι αγάπη. Όταν τα παιδιά όμως φωνάζουν δυνατά, τρέχουν και παίζουν και σηκώνουν τις γειτονίες ή την σχολική αυλή στο πόδι, επειδή είναι ευτυχισμένα, πάντα πετάγεται κάποιος να φωνάξει δυνατά ένα: «Σκάστε», «μην φωνάζετε!», «Κάντε ησυχία», και άλλα πολλά —τα επιπλήττουν με απλά λόγια(!)

Ακόμη και με τους γονείς ισχύει αυτό. Όταν το παιδί είναι μελαγχολικό, κλαμένο ή γενικώς θλιμμένο, αμέσως τρέχουν να τον ρωτήσουν τί έχει· ασχολούνται μαζί του. Πολλές φορές μάλιστα, το καλοπιάνουν με μικροδωράκια όπως γλυκίσματα, βόλτες και παιχνίδια. Όταν το παιδί είναι ευτυχισμένο και παίζει αμέριμνα στην αυλή, το αγνοούν. Δεν το φωνάζουν να του δώσουν ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια έκπληξη!

Σίγουρα δεν είναι δύσκολο στο παιδί να μάθει, ότι το να εκμεταλλεύεσαι την φυσική ιδιότητα του ανθρώπου, να συμπονάει τον πλησίον του, είναι πολύ πιο κερδοφόρο· τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε υλιστικό επίπεδο.

Το ίδιο συμβαίνει καθώς μεγαλώνει κι ενηλικιώνεται ο άνθρωπος. Βλέπεις κάποιον στον δρόμο και τον ρωτάς πώς πάει, πως νιώθει, αν είναι όλα καλά. Η συνηθέστερες απαντήσεις είναι του είδους: «Εχ, δε βαριέσαι», «Καλά μωρέ... ζούμε», «Προσπαθούμε», «Το κατά δυνάμει» κ.τ.λ. Σχεδόν ποτέ ή πάρα πολύ σπάνια, θα ακούσεις μια θετική απάντηση του είδους: «Όλα καλά!», ή «Δόξα τον θεώ, είμαστε μια χαρά» ή κάτι παρόμοιο. Νομίζεις πως η δυστυχία –αυτή μόνο– είναι ίδιον αυτού του κόσμου—ΔΕΝ υπάρχει ευτυχία!

Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι οι Ρόμ (ή τσιγγάνοι αλλιώς). Είναι άνθρωποι που από μικροί, έχουν μάθει να είναι δουλοπρεπείς, να παρακαλάνε και να ζητιανεύουν την λύπη μας. Ξεγυμνώνονται οι ίδιοι, αλλά και τα παιδιά τους, για να προκαλέσουν τον οίκτο μας, την λύπησή μας. Κυκλοφορούν μέσα στον χειμώνα ξυπόλυτα –ξεβράκωτα μερικές φορές– και μας χτυπάνε το τζάμι του αυτοκινήτου, παρακαλώντας για μια επίδειξη της γενναιοδωρίας μας. Άλλοτε δίνουμε κάτι· άλλοτε όχι. Μόλις ήρθαμε σε επαφή με την απόλυτη φτώχια και πνευματική και συναισθηματική εξαθλίωση. Λίγα μέτρα παρακάτω συναντάμε κάποιον γνωστό, βγαίνουμε από το αυτοκίνητό μας(!), φορώντας ζεστά ρούχα(!) κι έχοντας ένα πορτοφόλι με χρήματα στην τσέπη(!) κι ένα ζεστό σπίτι για να πάμε το μεσημέρι και να φάμε ζεστό, μαγειρευτό φαγητό(!). Στην ερώτηση που θα μας κάνει: «Πώς είσαί;» θα του απαντήσουμε με μια κλασσική, παραπονιάρικη απάντηση: «Εχ... καλά μωρέ... το παλεύουμε»!!

Κάποιος είπε κάποτε, αναφερόμενος στο γεγονός πως οι άνθρωποι που ζουν στις λεγόμενες «ανεπτυγμένες» χώρες, δηλώνουν πιο δυστυχισμένοι απ’ ό,τι αυτοί που ζουν στις λεγόμενες «υποανάπτυκτες» χώρες, που έχουν πληθώρα καθημερινών προβλημάτων επιβίωσης, πως «όλοι έχουν δικαίωμα στην δυστυχία».

Για χρόνια συμμεριζόμουν αυτόν τον ισχυρισμό· σήμερα, ομολογώ πως έχω αμφιβολίες. Ναι, σίγουρα μπορούμε κι εμείς να θρηνούμε και να δυστυχούμε για τον χαμό αγαπημένων προσώπων· μια ατυχή στιγμή· ένα ατύχημα που μας κόστισε υλικά αγαθά όπως ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που κατέστρεψε το όχημα, ή μια πυρκαγιά που μας κατέκαψε το σπίτι. Υπάρχει όμως μέτρο; Υπάρχει σημείο μετά το οποίο πάμε στην ύβρη (με την αρχαία σημασία· της υπέρβασης του μέτρου και της αναπόφευκτης τιμωρίας γι’ αυτό);

Μπορούμε να κλαίμε και να δηλώνουμε δυστυχείς που κρυώνουμε χειμωνιάτικα ενώ φοράμε ακριβά ρούχα φτιαγμένα από φτωχούς ανθρώπους στις «υποανάπτυκτες» χώρες, που μετά βίας καλύπτουν την κοιλιακή μας χώρα και τον πισινό; Μπορούμε να δηλώνουμε δυστυχισμένοι τα Χριστούγεννα, επειδή οι (κωλο-;) γονείς μας δεν μας αγοράζουν το νέο κινητό με τις χι νέες εξελιγμένες δυνατότητες, με το σκεπτικό πως το «παλιό» μας τηλέφωνο δεν έχει καν χρονίσει; Έχουμε το δικαίωμα να κλαιγόμαστε που είμαι υπέρβαροι, και που δεν μπορούμε να αγοράζουμε τα ρούχα που μας αρέσουν στις βιτρίνες, την ώρα που τις κοιτάζουμε τρώγοντας ένα διπλό σάντουιτς, με μπόλικες πατάτες τηγανισμένες σε αμφιβόλου ποιότητας λάδι;

Αντί να σκεφτούμε πόσο ευτυχισμένοι θα έπρεπε να ήμαστε που έχουμε ρούχα να φορέσουμε, γονείς να μας νοιάζονται, και φαγητό υπέρ του δέοντος για να τρώμε, γκρινιάζουμε και δηλώνουμε δυστυχείς!

Μήπως –λέω μήπως!– έχει και λίγο δίκιο ο Όσσο;
Μήπως πρέπει να αποβάλουμε σιγά-σιγά αυτόν τον μηχανισμό;

* * *

Και για να προσθέσω και την προσωπική μου πινελιά ως ανθρώπου που, εξόν από τις όλες συνηθισμένες ιδιότητες του κάθε ανθρώπου, έχω κι αυτή του ομοφυλόφιλου ανήρ: Μήπως και οι «γκέι» έχουν αγκιστρωθεί άσχημα από αυτό το αγκίστρι της «δυστυχολαγνείας» και παίζουν υπερβολικά τον ρόλο του θύματος;

Σίγουρα δεν λέω πως η ζωή ενός ομοφυλόφιλου είναι στρωμένη με ροδοπέταλα· και γνωρίζω μερικούς γκέι που μπορούν να με ανατριχιάσουν (και να σας ανατριχιάσουν) με τις προσωπικές τους ιστορίες. Αλλά το όλο γκέι κίνημα γενικώς, δείχνει να προβάλει μια εικόνα του κατατρεγμένου πρόσφυγα που τον φτύνει η κοινωνία. Μήπως έτσι όμως, προκαλούμε και την κοινωνία να μας φέρεται σαν θύματα· να μας δείχνει οίκτο δηλαδή, αντί για σεβασμό και αποδοχή —αυτό που πραγματικά αποζητούμε δηλαδή;

Μεγάλο θέμα ανοίγω, που δεν νιώθω επί της παρούσης έτοιμος να το αναπτύξω και να το ψάξω διεξοδικά. Δίνω όμως –ελπίζω–, λίγη «τροφή» προς επεξεργασία και γενικότερη σκέψη.

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
http://en.wikipedia.org/wiki/Osho
http://www.osho.com/

14. Μιά Τραβεστί Στην Ιταλική Βουλή

«Δεν σκέφτομαι πλέον αν γεννιόμαστε ή γινόμαστε (ομοφυλόφιλοι)· απλά είμαστε»

Ένα απόγευμα, είπα κι εγώ να κάτσω να χαζέψω στο χαζοκούτι (κοινώς, τηλεόραση) κι εκεί που αυνανιζόμουν με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, πέφτω στην εκπομπή «Αξίζει να το δεις», της δημοσιογράφου Τατιάνας Στεφανίδου, με θέμα: «Μία Τραβεστί Στην Ιταλική Βουλή», με επίσημη καλεσμένη την Ιταλίδα τρανσέξουαλ βουλευτίνα «Vladimir Luxuria». Αμέσως βάρεσε μέσα μου το καμπανάκι, οσμιζόμενος πως θα είχε άμεση σχέση με την ομοφυλοφιλία· όταν δε μάλιστα, είδα πως ένας εκ των καλεσμένων ήταν ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ., Θάνος Πλεύρης, άκουγα νοερά τυμπανοκρουσίες.

Στο πάνελ υπήρχαν καλεσμένοι, κι εκπρόσωποι λεσβιακών οργανώσεων. Παρόλα αυτά, ο κυρίως διάλογος έγινε μεταξύ της Ιταλίδας βουλευτού (ως συνέντευξιαζόμενης) και της Τατιάνας Στεφανίδου, ενώ έντονη κι εκτεταμένη συζήτηση έγινε μεταξύ της Ιταλίδας βουλευτού με τον Έλλην συνάδελφο της, κ. Θάνο πλεύρη.

Θα πρέπει να πω πως εξεπλάγην από το ήθος της Ιταλίδας βουλευτού, την οποία μέχρι τούδε είχα απλώς ακουστά. Μου άρεσε ο τρόπος με τον οποίον απαντούσε σε ερωτήσεις, καθώς και το γεγονός πως ήταν αρκετά ετοιμόλογη και μιλούσε με σεβασμό, ακόμη και σε προσβλητικές ερωτήσεις που ετέθησαν από τον βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ.

Η Ιταλίδα βουλευτίνα, δήλωσε πολλάκις πως δεν εκλέχθει γιατί δηλώνει ανοιχτά την διαφορετικότητά της ως τρανσέξουαλ, αλλά για τις ιδέες και τα όνειρα τα οποία εκπροσωπεί· πρωτίστως ως άνθρωπος δημοκρατικά σκεπτόμενος.

Ο βουλευτής Θάνος Πλέυρης, έκανε το γνωστό ατόπημα, που κάνουν όλοι οι φοβισμένοι –κι αδαείς ας μου επιτραπεί να πω– άνθρωποι, που έχουν άγνοια για το τι είναι η ομοφυλοφιλία. Για άλλη μια φορά επέμεινε στην θέση του (που στηρίζει γενικώς το κόμμα που εκπροσωπεί –το ΛΑ.Ο.Σ.–, παίζοντας τον ρόλο του δήθεν φιλελεύθερου): πως δεν τον ενοχλεί να είναι κάποιος ομοφυλόφιλος, τρανσέξουαλ ή ο,τιδήποτε μη ετεροφυλικό· αρκεί να μήν το προβάλει σαν πρότυπο(!)

Εδώ είναι ίσως το πρόβλημα που έχουν αυτοί οι άνθρωποι: Δεν μπορούν να καταλάβουν πως ουδείς ομοφυλόφιλος προβάλει τον εαυτό του ως πρότυπο(!) Ο βουλευτής Θάνος Πλέυρης ανέφερε το γνωστό στερεότυπο πως οι ομοφυλόφιλοι, προβάλλονται έντονα μέσω τηλεόρασης και λοιπών κοινωνικών εκδηλώσεων, με αποτέλεσμα (κατά την γνώμη του) να επηρεάζουν τους νέους και να συμβάλουν έτσι στην αλλοίωση της (φύσεις αυθεντικής, ετεροφυλικής;!) σεξουαλικής τους ταυτότητας (Πουστροποίηση της κοινωνίας με απλά λόγια).

Ο δυστυχής, δεν γνωρίζει το αυτονόητο: πως ουδείς «διαλέγει» την σεξουαλική του ταυτότητα, καθώς αυτή επηρεάζεται φύσει από πολλαπλά, μή ελεγχόμενα ερείσματα της ζωής του ανθρώπου, είτε είναι κοινωνικά, πολιτισμικά, γονιδιακά, ψυχολογικά κ.τ.λ. Σε σχετική ερώτηση του βουλευτή Θάνου Πλεύρη, η Ιταλίδα βουλευτίνα απάντησε με μια πολλή ωραία (κι αποστομωτική) φράση: «Δεν σκέφτομαι πλέον αν γεννιόμαστε ή γινόμαστε (ομοφυλόφιλοι)· απλά είμαστε»· δηλώνοντας έτσι πως νοιάζεται περισσότερο για τα δημοκρατικά δικαιώματα των μειονοτήτων (πάσης φύσεως), ασχέτως λόγου κι αφορμής.

Εν κατακλείδι, ήταν μια ενδιαφέρουσα –κατά την άποψη μου– εκπομπή, όπου η βουλευτίνα έλαμψε δια του πνεύματός της· όχι λόγο της διαφορετικότητάς της. Ενώ ο βουλευτής Θάνος Πλέυρης, επέδειξε για άλλη μια φορά, την σκοταδιστική και ομοφοβική του στάση, καθώς και έλλειψη σεβασμού απέναντι στην Ιταλίδα συνάδελφο του, λέγοντας με ύφος δήθεν αστειευόμενο: «Πάντως, αν είχα να διαλέξω μεταξύ εσάς και της κυρίας Στεφανίδου για να βγω το βράδυ, σίγουρα θα διάλεγα την κυρία Στεφανίδου».

Το αποτέλεσμα ήταν να διαφανεί, για άλλη μια φορά, πως στην Ελλάδα ο ομοφυλόφιλος προβάλλεται κι αντιμετωπίζεται ως μια γκροτέσκα καρικατούρα, η οποία στερείται φύσει πάσα σοβαρότητας, και γι’ αυτό δεν δύναται να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ως ον πολιτικό. Κάτι, που η γείτονος χώρα, παρότι μεσογειακή κι επίσης αρκετά ανδροκρατούμενη και με πολλά κοινά στοιχεία με την Ελλάδα, κάνει γενναία βήματα μπροστά στο να το ξεπεράσει.

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
www.vladimirluxuria.it
en.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Luxuria
www.thanos-plevris.gr

Τάδε έφη,
Ναυτίλος του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

13. 1η Δεκεμβρίου: AIDS Day

1η Δεκεμβρίου

Παγκόσμια ημέρα
ενημέρωσης και πρόληψης
για το AIDS!

Εισαγωγή

Ο ιός του AIDS, έχει σήμερα μολύνει πάνω από εβδομήντα εκατομμύρια ασθενείς σε όλον τον κόσμο και δυστυχώς τα κρούσματα αυξάνονται. Κύριος λόγος θεωρείται η έλλειψη ενημέρωσης του κοινού, καθώς και η αρνητική στάση της Καθολικής Εκκλησίας και σκληροπυρηνικών κυβερνήσεων, που δείχνουν να αγνοούν τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος.

Ο ιός του AIDS, εξακολουθεί να είναι επικίνδυνος και σε πολλές περιπτώσεις, να σκοτώνει! Μεταδίδετε μέσω των υγρών του σώματος, όπως το σπέρμα, τα κολπικά υγρά και το αίμα. ΔΕΝ μεταδίδετε όμως αποδεδειγμένα, μέσω του σάλιου, του ιδρώτα, του δακρύου, των ούρων και λοιπών εκκρίσεων του σώματος.

Συνηθέστερος τρόπος μετάδοσης του, είναι μέσω του σεξ χωρίς προφυλάξεις (τουτέστιν προφυλακτικό), μέσω κοινής χρίσης βελόνων ανάμεσα σε τοξικομανείς και γενικός χρήστες ουσιών, την μετάγγιση μολυσμένου αίματος, ή από μητέρα φορέα στο παιδί κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Πως μπορούμε να προφυλαχτούμε από τον ιό, χωρίς να χάσουμε την χαρά του έρωτα; Κι αν νοσήσουμε, τι μπορούμε να κάνουμε;

Σύντομο ιστορικό

Το καλοκαίρι του 1981, γίνεται για πρώτη φορά αναφορά στην Αμερική, για έναν ασθενή που πέθανε από ένα «άγνωστο» ως τότε σύνδρομο που αργότερα ονομάσθηκε AIDS («Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας», όπως ονομάζεται Ελληνικά).

Τότε, τα πράγματα ήταν πολύ συγκεχυμένα κι ο κόσμος δεν γνώριζε πολλά. Σύντομα ακολούθησαν άλλοι πέντε θάνατοι κι άρχισε να διαφαίνεται πως μια «μυστηριώδη» ασθένεια χτυπούσε τους άνδρες, και δη τους ομοφυλόφιλους άνδρες.

Αυτή η ατυχής σύμπτωση, οδήγησε λανθασμένα τα πρώτα χρόνια, τον κόσμο να πιστεύει πως ήταν κάτι που είχε σχέση μόνο με τους ομοφυλόφιλους. Πολλοί μάλιστα κακεντρεχείς χριστιανικοί κι άλλοι θρησκευτικοί οργανισμοί, διέδιδαν με περισσή ευχαρίστηση, πως αυτή ήταν ίσως η μεγαλύτερη απόδειξη –απευθείας σταλμένη από τον μεγαλοδύναμο– πως οι ομοφυλόφιλοι τιμωρούνταν έτσι για την αμαρτωλή τους ζωή.

Απόρροια αυτού του γεγονότος, ήταν πολύ ετερόφυλοι να αγνοούν και να παραβλέπουν εντελώς το φαινόμενο του AIDS, για σχεδόν μια ολόκληρη δεκαετία, με αποτέλεσμα ο ιός να βρει πρόσφορο έδαφος και να εξαπλωθεί ραγδαία.

Στην αρχή, οι επιστήμονες έδωσαν αγώνα για να βρουν τι είναι ο ιός, πως μεταδιδόταν και πως μπορούσε να καταπολεμηθεί.

Η ταυτοποίηση γίνεται το 1983 στην Γαλλία, με τους Αμερικανούς να ακολουθούν κατά πόδας. Οι επιστήμονες αναγελούν περιχαρείς –κι ίσως υπεραισιόδοξα–, πως αφού ταυτοποιήθηκε ο ιός, σύντομα θα ήταν σε θέση, όχι μονάχα να τον καταπολεμήσουν, αλλά να αναπτύξουν κι ένα εμβόλιο κατά του ιού. (2007 μ.Χ., κι ακόμη δεν υπάρχει ούτε εμβόλιο, ούτε και θεραπεία).

Αργότερα, αναπτύχθηκαν κάποια φάρμακα, τα οποία επιβράδυναν την εξέλιξη του ιού, χαρίζοντας έτσι, παραπάνω χρόνια ζωής στους ασθενείς που νοσούσαν. Δυστυχώς αποδείχθηκαν υπερβολικά τοξικά, με αποτέλεσμα να πέφτει δραματικά η ποιότητα ζωής των ασθενών, οι οποίοι υπέφεραν από τις έντονες παρενέργειες –σε μερικές περιπτώσεις τα φάρμακα αυτά, επέφεραν και τον θάνατο του ασθενούς.

Το 1988 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ανακηρύσσει την 1η Δεκεμβρίου ως παγκόσμια ημέρα πρόληψης κι ενημέρωσης για το AIDS. Έκτοτε, πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, αλλά τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά ως θα ’πρεπε.

Εσύ, φόρεσες το προφυλακτικό σου;

Τί Είναι Το AIDS;

Το AIDS είναι ένας ιός, που χτυπάει το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου· του συστήματος δηλαδή, που αναλαμβάνει την άμυνα του οργανισμού απέναντι σε ξένα σώματα όπως ιούς και μικρόβια.

Υπάρχουν δύο στάδια. Το πρώτο είναι όταν κολλάς τον ιό και γίνεσαι φορέας. Ο ιός βρίσκεται στο σώμα του και επωάζει. Η χρονική περίοδος είναι από μερικές εβδομάδες, μήνες, σε κάποιες περιπτώσεις, ίσως και χρόνια. Τότε λέμε πως κάποιος είναι φορέας του ιού HIV(+)· οροθετικός δηλαδή.

Η δεύτερη φάση, είναι όταν ο ιός έχει επωάσει, και πλέον έχει καταστρέψει σχεδόν ολοκληρωτικά ανοσοποιητικό σύστημα. Τότε λέμε πως ο ασθενής νοσεί πλέον, κι έχει εκδηλώσει το «Σύνδρομο Επίκτητης Ανοσολογικής Ανεπάρκειας»· ή AIDS όπως είναι γνωστό. Σε αυτή την φάση, πέφτει σταδιακά η άμυνα του οργανισμού σε άλλους ιούς και μικρόβια, που προκαλούν συνεχείς λοιμώξεις. Ο ασθενής πεθαίνει μετά από μήνες ή μερικά χρόνια, όχι λόγο του ιού του AIDS, αλλά από άλλες λοιμώξεις, όπως πνευμονία κ.α., που παλαιότερα ο οργανισμός του θα τις αντιμετώπιζε πολύ εύκολα.

Παλαιότερα τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα· ο μέσος όρος ζωής των ανθρώπων από την στιγμή που μολύνονταν με τον ιό, ήταν περίπου τα δύο χρόνια.

Σήμερα –ευτυχώς–, η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ. Μπορεί μεν να μην θεραπεύει τον ιό, αλλά με φάρμακα που είναι πολύ λιγότερα τοξικά, κι έχουν πολύ λίγες παρενέργειες σε σχέση με τα παλαιότερα, αδρανοποιούν τον ιό και επιτρέπει σε φορείς του ιού, να ζουν για δέκα ή είκοσι και βάλε χρόνια. Ουκ ολίγοι φορείς σήμερα, συνεχίζουν να ζουν μια σχετικά φυσιολογική ζωή, κουβαλώντας τον ιό μέσα τους για πάνω από είκοσι χρόνια!

Δεν υπάρχει μέχρι σήμερα οριστική θεραπεία για τον ιό, ούτε και διαφαίνεται σοβαρή πρόοδος στον επιστημονικό κόσμο, για την επόμενη τουλάχιστον δεκαετία. Οπότε θέλει προσοχή και πρόληψη!

Το AIDS σήμερα

Κατά μέσα της δεκαετίας του ’90, έγινε συστηματική ενημέρωση του κοινού, κυρίως στις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες, σχετικά με τον ιό του AIDS. Προσπάθησαν να αφυπνίσουν τους ανθρώπους ώστε να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην ενημέρωση, κυρίως των νέων ανθρώπων, σχετικά με τον ιό, τους τρόπους μετάδοσης του και τους τρόπους πρόληψης. Έγιναν παγκόσμιες αλλαγές και θεσπίσθηκαν νέοι κανονισμοί για τον έλεγχο του αίματος στις μεταγγίσεις και γενικός στον ιατρικό τομέα.

Τα πρώτα δήγματα ήταν ενθαρρυντικά, και φάνηκε πως ίσως να μπορούσε να ανακοπεί η πορεία του ο ιού. Δυστυχώς όμως με τα χρόνια, η μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης έφθινε. Αποτέλεσμα είναι ο ιός να έχει πάρει κυριολεκτικά τα πάνω του και τα κρούσματα να αυξάνονται συνεχώς. Υπολογίζεται πως μέχρι το 2025, θα είναι η τρίτη παγκοσμίως αιτία θανάτου!

Υπεύθυνοι θεωρούνται οι κυβερνήσεις και η εκκλησία, οι οποίοι αντιτίθενται στην όλη ιδεολογία την ενημέρωσης του κοινού σχετικά με τον ιό και το σεξ.

Η Καθολική Εκκλησία, με τον αποθανόντα Πάπα Παύλο Β’, και τον σημερινό Πάπα, Βενέδικτο, αντιτίθενται σφόδρα στην ενημέρωση για την χρήση του προφυλακτικού στους νέους, και αντιπροτείνουν το απλό και θεμιτό γι’ αυτούς, την πλήρη αποχή του σεξ, εκτός γάμου. Από την άλλη, συντηρητικές κυβερνήσεις, με ηγέτιδα αυτή των Η.Π.Α., που ερωτοτροπούν με μια νέα μορφή θεοκρατικής διακυβέρνησης, ακολουθούν τις επιταγές της εκκλησίας και στρουμφοκαμιλίζουν σκανδαλιστικά.

Αποτέλεσμα, είναι σήμερα μια μεγάλη πλειοψηφία, κυρίως νέων ανθρώπων, να έχουν πέσει στα παλιά, ανόητα στερεότυπα, όπως το ότι το AIDS είναι μια ασθένεια που αφορά κυρίως τους ομοφυλόφιλους, τους ναρκομανείς και γενικώς, πάσης φύσεως «έκπτωτους».

ΜΗΝ τα πιστεύετε αυτά, ό,τι κι αν σας πούνε! Ο ιός σε αντίθεση με τους ανθρώπους δεν είναι ρατσιστής, ούτε και φαλλοκράτης.
Χτυπάει αδιακρίτως ανθρώπους και των δύο φύλων, θρησκείας, φυλής, ηλικίας και σεξουαλικού προσανατολισμού.

Πρόληψη — Αντιμετώπιση

Όπως προαναφέραμε, η μετάδοση γίνεται κυρίως με το σεξ, και την μετάγγιση μολυσμένου αίματος (μεταδίδεται και με άλλους τρόπους που έχουν πάντα σχέση με τα υγρά του σώματος· όχι όμως σάλιου, ιδρώτα, ούρων κλπ.).

Το πρώτο που μπορεί να γίνει λοιπόν, είναι να γίνεται ΠΑΝΤΑ σεξ με την χρήση προφυλακτικού. Αν κάποιος ή κάποια, σας προτείνει να κάνετε σεξ χωρίς προφύλαξη, –γιατί λέει σας αγαπάει–, σηκώστε το σλιπάκι ή την κιλότα σας και φύγετε αμέσως!

Σε περίπτωση στοματικού σεξ, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, συνιστά μεν την χρήση του προφυλακτικού, αλλά γνωρίζει ότι αυτή η καμπάνια δεν απέδωσε ποτέ.

Το σύνολο των ανθρώπων, δεν βρίσκει διαφορά στο να γλείψει ένα αγγούρι, και στο να γλύψει ένα πέος τυλιγμένο σε σελοφάν καλυμμένο με σπερματοκτόνο, —προτιμά να γλύψει ένα θερμιδοφορτωμένο παγωτό! Γι’ αυτό κι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, δεν επιμένει σ’ αυτό το θέμα στα σποτ και στις ενημερώσεις της. Συνιστά όμως δύο βασικά πράγματα:

Πρώτον, να μην γίνεται εκσπερμάτωση μέσα στο στόμα. Δεύτερον, αν γίνει εκσπερμάτωση μέσα στο στόμα, είναι καλύτερα να γίνει κατάποση του σπέρματος· τα στομαχικά οξέα αποδεικνύονται πολύ καλά ακόμη και στην εξόντωση του ιού. Το να τα φτύσουμε, απλώς δεν έχει αποτέλεσμα· ο ιός, μεταδίδεται πιο εύκολα, μέσω του βλεννογόνου που καλύπτει το εσωτερικό της στοματικής κοιλότητας και τον φάρυγγα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει πως οι πιθανότητες για μετάδοση του ιού μέσω του στοματικού σεξ είναι πιθανές μεν, αλλά πολύ λίγες δε.

Συμπληρωματικά, να πούμε ότι εάν σπέρμα ή κολπικά υγρά, πέσουν πάνω στο δέρμα ή στα μαλλιά, δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης του ιού, μιας και δεν μπορεί να διαπεράσει το δέρμα —εξαίρεση(!) υπάρχει αν πέσει σε ανοιχτή πληγή· οι πιθανότητες και πάλι είναι ελάχιστες όμως.

Όταν κάνουμε στοματικό σεξ, καλό είναι να μην γίνει εκσπερμάτοση εντός του στόματος, και να είμαστε σίγουροι πως δεν υπάρχουν χαλασμένα δόντια, πληγωμένα ούλα και άλλου είδους ανοιχτές πληγές στην στοματική κοιλότητα. Αλλιώς ο ιός μπορεί να καταφέρει να μπει στο σώμα.

Σε χρηστές ουσιών, νομίμων και μη, συνιστάται η χρίση αποστειρωμένης βελόνας η οποία ΔΕΝ ξαναχρησιμοποιείται ποτέ ξανά. Για μεταγγίσεις αίματος, γίνεται πλέον συστηματικός και σοβαρός έλεγχος στο αίμα. Τυχαία περιστατικά με λάθη συμβαίνουν, αλλά είναι σπάνια και δαιμονοποιούνται στην τηλεόραση δημιουργώντας πανικό.

Σε περίπτωση μόλυνσης, ακολουθείται θεραπεία με συνεχή παρακολούθηση από γιατρό. Καλό είναι να κάνουμε τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο εξετάσεις αίματος, για να ανιχνευθεί ο ιός όσο γίνεται γρηγορότερα σε περίπτωση που το κολλήσαμε· πριν εμφανιστούν συμπτώματα. Έχει καταλυτική σημασία, για την μετέπειτα ζωή μας ως φορείς του ιού.

Η μόνη λύση μέχρι σήμερα είναι το σεξ με προφύλαξη —τουτέστιν, ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ (καπότα ντε!)

Επίλογος

Η μέρα της 1ης Δεκεμβρίου, θεσμοθετήθηκε για δύο βασικούς λόγους:
Πρώτον, για να θυμόμαστε τα εκατομμύρια ήδη θύματα του ιού, που συνεχίζει να σκοτώνει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους. Δεύτερον, για να μας αφυπνίζει την προσοχή και να προσέχουμε τις ερωτικές μας συνήθειες. Να αγαπάμε τον εαυτό μας και τον (ή τους) σύντροφό (-ούς) μας.

Μεγάλο πρόβλημα, αποτελεί επίσης το γεγονός, πως άνθρωποι ανημέρωτοι γίνονται άγριοι και ρατσιστές απέναντι σε φορείς του ιού. Παλαιότερα, στις αρχές της εκδήλωσης του ιού, γίνανε τερατουργήματα εναντίων οροθετικών ατόμων, όπως εκδιώξεις, εξώσεις, απολύσεις, ακόμη και δολοφονίες. Το χειρότερο, πριν την σωματικό θάνατο, είναι ο κοινωνικός θάνατος του φορέα ή του νοσούντος ατόμου.

Την 1η Δεκεμβρίου, θυμόμαστε τα θύματα· ενημερωνόμαστε· χαιρόμαστε την ζωή· τον έρωτα! Με αγάπη στον εαυτό μας και στον συνάνθρωπό μας!

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
el.wikipedia.org/wiki/AIDS
www.10percent.gr/issues/200410/10.html
www.10percent.gr/issues/200404/16.html
news.pathfinder.gr/health/features/prevention_aids.html
www.iatronet.gr/article.asp?art_id=342
en.wikipedia.org/wiki/AIDS

Τάδε έφη,
Ναυτίλος του Διαδικτύου (Περικλής Π.)