1/22/2009

68. Στοιχεία Για Τη Δεκαετία Του ’60


Στοιχεία Για Τη Δεκαετία Του ’60


Διαβάζοντας το βιβλίο του Θανάση Βαλτινού «Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60», καταλαβαίνει κανείς πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για τα ήθη και έθιμα, την ζωή, τις ελπίδες, και γενικότερα τον τρόπο ζωής των ανθρώπων εκείνων. Μεταξύ αυτών, και μερικά πραγματάκια για τα ταμπού και τις ερωτικές... επιθυμίες των καιρών εκείνων. Δημοσιεύω μερικά αποσπάσματα για να πάρουμε μία ιδέα και... Να βουλώνουμε μερικά στόματα «παππούδων» μου μας πρήζουν λέγοντας πως στον καιρό τους ήσαν όλα αγνά και παρθένα (yeah... right!)


[ Πηγή εικόνας ]



ΧΩΡΙΑΤΟΠΑΙΔΟ ζητείται διά πρατήριον βενζίνης, 15-16 ετών, τίμιον και υγειές. Παρέχονται ύπνος, ενδυμασία, μισθός και τυχερά. Βασιλέως Παύλου 146, Βούλα Αττικής, τηλ. 04412

[...]

Πρώτη μάρτυς κατέθεσεν η Μαριάννα, ηλικίας σήμερον 18 ετών, η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε τα εξής:

ΜΑΡΤΥΣ: Γεννήθηκα το 1944 σε ένα χωριό έξω από τον Πύργο. Τον πατέρα μου τον σκότωσαν οι αντάρτες και η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε. Ο πατριός μου όμως δεν με αγαπούσε καθόλου. Αποφάσισα να έρθω να εργαστώ εδώ στην Αθήνα, σε ένα σπίτι, υπηρέτρια. Ήταν μια οικογένεια με τρία παιδιά. Μου έδινα 300 δρχ. τον μήνα. Όταν έφυγα από εκεί γνώρισα κάποιον Χρήστο. Ζήσαμε μαζί για ένα διάστημα σε ξενοδοχείο, δεν μου έδινε όμως λεφτά. Αυτός μόνο πλήρωνε το νοίκι. Και μετά ήθελε να με πείσει να κάνω άλλες δουλειές που εγώ δεν ήθελα. Ζήτησα να βρω άλλη εργασία και πήγα σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε παιδικά αμαξάκια. Ο διευθυντής του εργοστασίου όταν είδε πως δεν ήξερα από ραπτομηχανή με συνέστησε στην κ. Τζένη, που ζητούσε υπηρέτρια. Εκεί όμως μαζί με τις δουλειές του σπιτιού έκανα και άλλα πράγματα.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Σε συνέστησε σε κανέναν «κύριο»;

ΜΑΡΤΥΣ: Μια μέρα της τηλεφώνησε κάποιος κι όταν έκλεισε το τηλέφωνο μου είπε ότι θα ερχόταν ένας κύριος να του κρατήσω συντροφιά.

[...]

Νικόλα, Νικόλα. Να σκεφτώ που σκοτώνεσαι στη δουλειά αλλά εγώ δε σε θέλω να μου γυρίσεις σακάτης. Ούτε θέλω να καταντήσω σαν τη θεία σου που τη στέγνωσε η μοναξιά, τριάντα δύο χρόνια να περιμένει. Θυμήσου μονάχα τι μου έλεγες όταν παντρευτήκαμε, ότι δεν θα με αφήσεις μοναχή. Και τι να το κάνω που μου στέλνεις και έχω τώρα να πάρω παπούτσια και τσάντα και κοιμάμαι στο διπλό μας κρεβάτι σαν κούτσουρο;
Αν ως τη Λαμπρή δεν έρθεις, εγώ το τρίτο παιδί θα το κάνω, Νικόλα, δεν ξέρω με ποιόν, αλλά εσύ να το ξέρεις.
Τα παιδιά σε χαιρετάνε και σε φιλάνε και εγώ η γυναίκα σου.

Χρυσάνθη

[...]

Εις τον Σταυρόν Αγίας Παρασκευής συνελήφθησαν ο Δημάδιρος Σταύρου, οικοδόμος, ετών 34, και η Ελένη σύζυγος Αθανασίου Καραμπότσου, ετών 36, διότι κατελήφθησαν μοιχευόμενοι εντός της οικίας της τελευταίας. Ούτοι συνελήφθησαν κατόπιν καταγγελίας της συζύγου του πρώτου, απεστάλησαν δε εις την Εισαγγελίαν.

[...]

Αγαπητέ Γρηγόρη,

Σου έστειλα το Πάσχα μια κάρτα με ευχές και την παράκληση να παραλάβεις κάτι από την Εμπορική Τράπεζα (Αιόλου-Σοφοκλέους). Λόγω σιωπής σου και, καθώς η Τράπεζα με πληροφορεί (τμήμα καταθέσεων εξωτερικού) ότι δεν παρουσιάστηκες να παραλάβεις τίποτα, καταλαβαίνω ότι δεν έλαβες την εν λόγω κάρτα. Σημειωτέον ότι επ’ αυτής εικονίζετο μαύρη γυμνή καλλονή και υποθέτω ότι κάποιος ταχυδρομικός (πιθανότατα ο διανομεύς της γειτονιάς σου) εγοητεύθη τόσον ώστε να παραβεί τον υπαλληλικόν του όρκον...

[...]

ΙΩΑΝΝΙΝΑ, 24 ΜΑΪΟΥ [1966]. Του ανταποκριτού μας. Οικογενειακή τραγωδία εξετυλίχθη χθές εις το χωρίον Αλαμάνο της περιοχής Υψηλών Κέδρων, κατά την διάρκειαν αιφνίδιας εαρινής καταιγίδος, η οποία εξέσπασε την 3ην μ.μ. Ο 50ετής βοσκός Δημήτριος Σφυρής και η 24έτις κόρη του Υακίνθη ενώ εφύλλασον τα πρόβατά των κάτωθι μεγάλου δένδρου, όπου είχον καταφύγει, επλήγησαν υπό κεραυνού, υποστάντες ακαριαίον θάνατον. Οι προστρέξαντες χωρικοί τους εύρον απηνθρακωμένους. Εκ της στάσεώς των και της έλλειψεως του κάτω εσωρούχου της Υακίνθης προκύπτει ότι πατήρ και θυγατήρ ευρίσκοντο ενηγκαλισμένοι, προφανώς εις αιμομικτικήν σεξουαλικήν πράξιν. Πολλά εκ των προβάτων αφονεύθησαν επίσης υπό του κεραυνού.

[...]

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 17 ΙΟΥΝΙΟΥ [1966]. Του ανταποκριτού μας. Ασύλληπτος παραμένει ο θρασύς ηδονοβλεψίας και φετιχιστής, ο οποίος αναστάτωσε περί την 11ην νυκτερινήν προχθές τους ενοίκους παλαιάς οικοδομής επί της οδού Καραϊσκάκη πλησίον της Σχολής Τυφλών. Κατά τας υπαρχούσας πληροφορίας, δύο αδελφαί, μαθήτριαι της Σχολής Μαιών, είχον επιστρέψει με το λεωφορείον εις την οικίαν των. Η μία εξ αυτών παρέμεινε εις την κουζίναν διά να ετοιμάση φαγητόν ότε αιφνιδίως αντίκρισε έντρομος εις το παράθυρον την κεφαλήν αγνώστου ανδρός ο οποίος την απεθαύμαζεν εν μέσω αναστεναγμών. Η νέα εκάλεσεν εις βοήθειαν, και εκλαβούσα τον ηδονοβλεψίαν ως Δράκον ευθύς αμέσως ελιποθύμησεν. Εις την κουζίναν έσπευσεν η αδελφή της και οι δύο αδελφοί των, μετά των οποίων διαμένουν, αφυπνισθέντες από τας φωνάς. Ο άγνωστος όμως ηδονοβλεψίας είχε εξαφανισθή. Η νεανίς, απνακτήσασα εν τω μεταξύ τα αισθήσεις της, περιέργαψε το περιστατικόν. Οι δύο αδελφοί εξήλθον εις την αυλήν προς αναζήτησιν του ανωμάλου τύπου, αι έρευναι όμως απέβησαν άκαρποι. Επί πλέον ανεύρον επί του εδάφους δύο εσώρουχα, ανήκοντα εις μίαν των αδελφών, αποσπασθέντα εκ του σχοινίου όπου ήσαν απλωμένα. Επ’ αυτών ο ανώμαλος ηδονοβλεψίας είχε κορέσει το πάθος του.
Αργότερα εις των αδελφών της νέας κατήγγειλε το γεγονός εις την Γενικήν Ασφάλειαν. Ενεργούνται ευρείαι αναζητήσεις προς ανακάλυψιν του ανωμάλου.

[...]

ΝΑΥΠΑΚΤΟΣ, 29 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ [1966]. Του ανταποκριτού μας. Την 3ην ερχομένου εκδικάζεται εις το κακουργοδικείον της πόλεώς μας η υπόθεσις Βασιλικής χήρας Δ. Βοσκίνη, ετών 29, και Διαμαντή Γ. Ματά, ετών 72, εξ Αγρινίου, κατηγορουμένων, της μεν πρώτης δι’ ανθρωποκτονίαν εκ προθέσεως, του δε δευτέρου δι’ ηθικήν αυτουργίαν. Την 5ην Νοεμβρίου 1959 η κατηγορουμένη εφόνευσεν τον σύζυγόν της Δημήτριον δια κυνηγετικού όπλου, παρακινηθείσα εις τούτο υπό του γέροντος εραστού και συγκατηγορουμένου της.
Ως είχε προκύψει κατά την διάρκειαν της ανακριτικής διαδικασίας, αι σχέσεις των δύο εχρονολογούντο από δεκατετραετίας, επρόκειτο δε διά σχέσεις αιμομικτικάς (ο Ματάς είναι πρώτος εξάδελφος της μητρός Βοσκίνη).
Εξ άλλου, εις κακουργοδικείον Πρεβέζης την 20ήν τρέχοντος εκδικάζεται η υπόθεσις Κ. Δ. Σούτη, ετών 25, εκ Σαμωτής, κατηγορουμένου για τον βιασμό της 70τούτιδος Θεοδώρας συζ. Μιχαήλ Παναρίτη.

[...]

12 ΜΑΡΤΙΟΥ [1967]. Άσεμνες εκρίθησαν μερικές εκ των έξωθι του κινηματογράφου «Πάνθεον» αναρτηθεισών φωτογραφιών από την προβαλλομένην αυστηρώς ακατάλληλον ταινίαν «Πέντε λυσσασμένες για ηδονή». Ο υπεύθυνος του «Πάνθεον» συνελήφθη και κατεδικάσθη εις 4 μηνών φυλάκισιν υπό του Αυτοφώρου Πλημμελειοδικείου.

[...]

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ [1968]. Του ανταποκριτού μας. Προσήλθε χθες εις τον ανακριτήν του Δ’ Τμήματος και απελογήθη ο στυγερός συζυγοκτόνος Γεώργιος Μάκος, ο οποίος την παρελθούσαν Πέμπτην και παρουσία του κοινού τους γνωστού Δημητρίου Στάη εφόνευσε, πλήξας για σιδηροσωλήνος εις την κεφαλήν, την σύζυγόν του Ερμιόνην. Ούτος κατά την απολογίαν του ισχυρίσθη ότι προέβη εις την πράξιν του επειδή αγαπούσε παθολογικά την σύζυγόν του. «Μόλις κατάλαβα ότι θα έφευγε από τη ζωή μου θόλωσε το μυαλό μου. Μου φαινόταν ότι δεν θα άντεχα χωρίς αυτήν. Με προκάλεσε στη συζήτηση που είχαμε και χωρίς να το καταλάβω πήρα τον σωλήνα και την κτύπησα».
Ο συζυγοκτόνος μετά την απολογίαν του, ομοφωνία εισαγγελέως και ανακριτού, εκρίθη προφυλακιστέος και ενεκλείσθη εις τα φυλακάς. Σημειώνουμε ότι την στιγμήν της επιθέσεως κατά της συζύγου του ο δολοφόνος ακραύγασε: «Πουτάνα, έβαλες αυτό το φουστάνι για να προκαλέσεις τον φίλο μου».

[...]

ΝΑΥΠΛΙΟΝ, 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ [1968]. Του ανταποκριτού μας. Καταζητείται ο Δημήτριος Καίσαρης, ετών 30, διότι εισέλθων χθες την νύκτα εις την εν Μάνεσι της Αργολιδος οικίαν του Γρηγορίου Δ. Βασιλείου καθ’ ην ώραν ούτος εκοιμάτο μετά της συζύγου του, εξηπλώθη επί της κλίνης των και ήρχισεν να θωπεύη ταύτην ερωτικώς. Αφυπνισθείσα έντρομος η Βασιλική Γ. Βασιλείου ήρχισε να φωνάζει, οπότε ο θρασύς επιδρομεύς αξηφανίσθη πηδήσας εκ του παραθύρου.

[...]

ΚΥΡΙΟΣ, γύρω στα 60, υγιής, υψηλός, μελαχρινός, εμφανίσιμος, με αξιοπρεπή από τριακονταετίας επιχείρησιν και επιπλωμένον διαμέρισμα μεθ’ όλων των ηλεκτρικών συσκευών, μέχρι και πλυντηρίου και τηλεοράσεως, διαζευγμένος με διαζύγιον εις βάρος της και άνευ υποχρεώσεων, ζητεί νέαν έως 30 (τριάντα) ετών, λεπτήν, υψηλήν, ηθικήν, σεμνήν και εμφανίσιμον, προς άμεσον νύμφευσιν και δημιουργίαν ησύχου και ευτυχισμένης οικογενείας. Τηλ. 531.768 ή γράψατε κύριον Χ.Μ., ταχυδρομική θυρίς 312, Σύνταγμα, Αθήναι. Δεκτή και Κυπρία ή Οθωμανίς εκ Δ. Θράκης.

[...]

ΚΑΛΑΜΑΤΑ, 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ [1969]. Του ανταποκριτού μας. Υπό του Δικαστηρίου Ανηλίκων της πόλεώς μας κατεδικάσθη εις εγκλεισμόν εις αναμορφωτήριον μέχρις ενηλικιώσεώς της η Σία σύζυγος Π. Κοντομανωλοπούλου, ετών 16, εκ Δρύος Ηλείας, κάτοικος Μεσσηνίας, διότι, κατά το από Μαΐου μέχρι Νοεμβρίου1968 διάστημα, εξώθει εις ακολασίαν μετά του συζύγου της, οργανοπαίκτου, δεκαπενταέτιδα την οποίαν ούτος επί επτάμηνον είχε εγκαταστήσει εις την εν Μεσσήνη οικίαν των, συζών μετά αμφοτέρων. Σημειωτέον ότι η νεανίς απέκτησε και τέκνον μετά του οργανοπαίκτου.

[...]

Αγαπητή κυρία Μίνα,

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να σας θυμίσω ποια ακροάτρια είμαι [...] Αλλά φοβάμαι τον χωρισμό, γιατί δεν θα έχω πού να πάω. Να γυρισω πίσω στον πατέρα μου αποκλείεται, θα ξαναρχίσουν τα μαρτύρια. Κυρία Μίνα, αυτός με έκανε δεκατριών χρονών και με είχε δυο χρόνια γυναίκα του και μετά επειδή φοβήθηκε τα σούσουρα με έραψε στον γιατρό και παντρεύτηκα. Και τώρα που δεν θα έχει λόγο να φοβάται θα θέλει πάλι να με έχει. Για να με πάρει η μητέρα μου στην Γερμανία δεν ξέρω αν μπορεί [...]

[...]

ΠΑΤΡΑΙ, 30 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ [1969]. Του ανταποκριτού μας. Κατόπιν καταγγελίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, καταζητείται από την Ασφάλειαν μοναχός ηλικίας 40 περίπου ετών, ο οποίος εχόρευσε τον χορόν της κοιλιάς καθώς και χασάπικον μετά χορεύτριας εις το κέντρον «Σπάθακας», τη συνοδεία μπουζουκίων. Ούτος ισχυρίζετο εις τους θαμώνας ότι προήρχετο από το Άγιον Όρος.


[ Πηγή εικόνας ]



«Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60»
Συγγραφέας: Θανάσης Βαλτινός
Εκδόσεις: Εκδόσεις: ΤΟ ΒΗΜΑ (Ιστορία στην λογοτεχνία, τόμος 28)
ISBN: 978-960-469-294-1
Αρ. σελίδων: 336

(Το βιβλίο ανήκει στην σειρά της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» με γενικότερη θεματολογία «Ιστορία στην Λογοτεχνία». Αν δεν μπορεί να βρεθεί μέσω της εφημερίδας, φαντάζομαι-ευελπιστώ πως θα υπάρχει δυνατότητα αγοράς του από κάποιον άλλον εκδοτικό οίκο)


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

1/21/2009

67. Μεγαλώνοντας...


Μεγαλώνοντας...


Το μόνο που μπορώ με σιγουριά να πώ για τον εαυτό μου είναι πως αλλάζω. Στην «ώριμη» ηλικία των τριάντα ενός ετών που μπήκα πρόσφατα, κοιτάζω πίσω μου και βλέπω τα χνάρια που βάδισα, ιδίως τα πιο πρόσφατα, της τελευταίας δεκαετίας.

Στα δεκαπέντε ήμουν ένας «χαζός» ονειροπόλος εφηβάκος, κλεισμένος όμως στο καβούκι μου, προσπαθώντας να κατανοήσω την «διαφορετικότητά» μου και πως αυτή θα επηρέαζε την ζωή μου (όπως και την επηρέασε). Στα είκοσι και κάτι, ταγμένος πολιτικά στην Κ.Ν.Ε., νόμιζα πως μπορούσα ν’ αλλάξω τον κόσμο και να τον κάνω πιο δίκαιο, έως ότου κατάλαβα την διαφορά ανάμεσα στο να είναι κάποιος πολιτικοποιημένος και στο να είναι κομματικοποιημένος (ντιπ ντουβάρ’ δηλαδή) όπου και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια. Στα είκοσι πέντε παρά, ξαναανακάλυψα το σεξ (που το είχα παρατήσει στην αρχή της εφηβείας), και παρόλο που σερνόμουν στα πατώματα, ικέτης της σάρκας, είχα αρχίσει να αποδέχομαι αυτό που είμαι. Στα είκοσι επτά έμαθα τον πόνο της απώλειας, όταν χάνεις για πάντα τον γεννήτορά σου, τον μοναδικό ίσως άνθρωπο που θα «πέθαινε» για πάρτυ σου (ma maman). Στα τριάντα παρά κάτι ψιλά, είδα πως είναι να σε ερωτεύεται κάποιος, και το πόσο δύσκολο είναι ν’ αφεθείς στην δύνη του έρωτα· τον φόβο του να αφεθείς και να εξαρτάσαι συναισθηματικά από κάποιο άλλο, ξένο πρόσωπο (πράγμα δύσκολο όταν έχεις φάει ούκ ολίγα χαστούκια)



Ναι, λοιπόν... Είμαι σίγουρος πως αλλάζω· το βλέπω καθαρά στα χνάρια μου άφησα. Οι εμπειρίες είναι μοναδικές, και είναι αυτές που πραγματικά μετράνε. Οι γνώσεις βοηθάνε μεν, αλλά οι εμπειρίες είναι το πραγματικό κλειδί στην ζωή. Είναι αυτό που λέω καμιά φορά: «Άλλο καταλαβαίνω, κι’ άλλο κατανοώ· υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δύο λέξεις».

Συμπεραίνω λοιπόν, εγωιστικά σκεπτόμενος, πως αφού αλλάζω εγώ, αλλάζει και η κοινωνία, αλλάζει και ο κόσμος. Γιατί δεν αλλάζω μόνο εγώ, αλλά και ο κάθε συνάνθρωπος χωριστά. Το ερώτημα είναι: προς ποιά κατεύθυνση αλλάζω εγώ, και προς ποιά ο συνάνθρωπός μου; Ποιός θα μας πει με σιγουριά αν αλλάζουμε προς το καλό ή το κακό; Πάντως, αν δούμε λίγο πιο σκεπτικά το ρού της ιστορίας της ανθρωπότητας, ίσως συμπεράνουμε πως οι όποιες αλλαγές δείχνουν να πραγματοποιούνται με κάπως αργό ρυθμό —εκτός κι’ αν εγώ είμαι υπερβολικά ανυπόμονος· ίσως...

Έτσι κι’ ο Ναυτίλος, ο διαδικτυακός μου άλλος εαυτός, μεγαλώνει και αλλάζει. Ενάμιση χρόνο στον χώρο του blogging, μπορώ να πω πως αποκόμισα πολλά οφέλη. Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους με οξύνοια και εύρος πνεύματος, που όχι μόνο με ενθουσίασαν, αλλά με βοήθησαν να κατανοήσω πράγματα και ν’ αναθεωρήσω πολλά στα οποία «δογματικά» πίστευα. Βέβαια, κέρδισα και τα τραύματά μου, και ένα μεγάλο τραύμα είναι η απώλεια της όποιας «αθωότητας» που είχα. «Για να γεννηθείς, πρέπει πρώτα να πεθάνεις», μας λέει ο Herman Hesse στον βιβλίο του "Demian". Έτσι και ο μικρός Ναυτίλος έπρεπε να πεθάνει για να γεννηθεί ο νέος Ναυτίλος.


[ Πηγή εικόνας | © Scott G. Brooks ]


Ο Νέος Ναυτίλος, μπορεί να έχει τις πληγές και τις ουλές του, μα έχει σφυρηλατηθεί και βαφτεί σαν το μέταλλο και έχει αποκτήσει μια άλφα σκληρότητα. Πάντα βέβαια (και το γνωρίζει καλά τώρα) μπορεί να ξαναλιώσει και να χυθεί σε νέο καλούπι· η συνεχόμενη αλλαγή είναι πλέον δεδομένη. Προς το παρόν όμως, ο Ναυτίλος θα είναι λίγο πιο κυνικός, πιο σκληρός και πιο καυστικός· αποφεύγοντας (ή έστω, προσπαθώντας) την γραφή τύπου έκθεσης: Γιατί δεν πρέπει να σκοτώνουμε τα πουλάκια.

Ο Νέος Ναυτίλος θα εξακολουθεί να είναι παρών, αραιά και που –ανάλογα με τις περιστάσεις– και να τα λέει όπως αυτός νομίζει. Θα συνεχίσει να βγάζει τα εσώψυχά του –και ας το εκμεταλλεύονται μερικοί στενόμυαλοι που προσπαθούν να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον του– και να αναλύει τον κόσμο αυτοψυχαναλυόμενος.

Γιατί... Για ν’ αλλάξω τον κόσμο, αλλάζω πρώτα τον εαυτό μου —δεν φοβάμαι την αλλαγή.


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

1/13/2009

66. Μην Πυροβολείτε τον Ισραηλινό!


Μην Πυροβολείτε τον Ισραηλινό!
(κοίτα στον καθρέφτη)


Ξέρεις κάτι φίλε μου; Βαρέθηκα! Βαρέθηκα τόσο την υποκρισία της ψευτοευαίσθητης κοινωνίας μας, όσο και την χαζομάρα που μας δέρνει. Βαρέθηκα τα συνθήματα, τις τραγικά ματωμένες εικόνες, τα κείμενα μίσους κατά του Ισραήλ.

Πώς; Μα ναι, φυσικά. Είμαι κι’ εγώ άνθρωπος. Κι’ εγώ οργίζομαι, στεναχωριέμαι, δακρύζω μερικές φορές (κι’ ας μην το παραδέχομαι συχνά). Ιδίως οι τελευταίες εικόνες, με λύγισαν και μένα.



Αλλά... Να σου πώ; Για όλα φταίει το Ισραήλ;

Ξέρεις, ένα κράτος που δημιουργήθηκε τεχνητά, πριν από σχεδόν 60 χρόνια, δεν μπορεί ξαφνικά να γίνετε τόσο αυταρχικό, τόσο επιθετικό, τόσο «κακό», σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Βάλε και το γεγονός πως, όταν δημιουργήθηκε, πλήθος των μεταναστών που την κατοίκησαν, ήταν άνθρωποι που είχαν επιζήσει από ένα ολοκαύτωμα (αν το έχεις ακουστά). Είναι λοιπόν λογικό, αυτοί οι άνθρωποι, τόσο γρήγορα να εκφυλλίστηκαν, να ξέχασαν τις ματωμένες μνήμες του λαού τους και να έχουν μετατραπεί, σε λίγα μόλις χρόνια, σε τέρατα;

Κοίταξε να δεις... Άμα διαβάσεις, λίγο, την ιστορία αυτού του λαού, θα δεις πως συνέχεια σκατά έτρωγε από τους υπόλοιπους. Ένας λαός, μονοθεϊστικός, περικυκλωμένος από κράτη πολυθεϊστικά που ήταν αυτοκρατορίες· πέρσες, αιγύπτιοι κλπ. Κατοικούντες στο πέρασμα, από την Αίγυπτο και τα πλούτη της Αφρικής προς την Eυρασία και των εκεί ακμάζουσων αυτοκρατοριών, που απολάμβαναν τα οφέλη του εμπορίου. Δεν χρειάζεται και πολύ να σου το αναλύσω γεωπολιτικά για να καταλάβεις γιατί τρώγανε σκατά. Η δικαιολογία, και τότε, εύκολη. Η θρησκεία! (μα τί εύχρηστο εργαλείο!) Ένας θεός· όχι πολυθεϊσμός· και δεν προσκυνάνε είδωλα και εν γής εκπροσώπους των θεών, τους άτεγκτους βασιλείς και αυτοκράτορες; Καρατόμηση τώρα!

Μετά, ο Αλέξανδρος, και λίγο πιο μετά οι Ρωμαίοι. Ο Ναός καταστρέφεται και οι εβραίοι εκδιώκονται. Δεν έχουν πατρίδα. Θυμήσου, πως πλέον η γή, τότες, έχει μοιραστοί λίγο, πάνω-κάτω, και δεν υπάρχει «ελεύθερη» γή να μετοικήσουν· να κάνουν νέα πατρίδα. Υπάρχει Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και μετά το Βυζάντιο... που μετά θα γίνουν Ευρώπη, Οθωμανική αυτοκρατορία κλπ.

Φεύγουν, σκορπούν. Ο.Η.Ε. δεν υπήρχε τότε (και αν κρίνουμε από αυτό που κάνει σήμερα, υποθέτουμε –δικαίως;– πως δεν θα έκανε και πολλά) και δεν είχαν ελπίδα. Σκορπίσανε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.



Νέα δεδομένα: Ο Χριστιανισμός εξαπλώνεται (με όχι και τόσο αγαθά μέσα, όπως αποκαλύπτεται σήμερα στον επιμελή και προσεχτικό ερευνητή). Ο αρχαίος κόσμος πεθαίνει, και στην θέση του αναδύεται μια σκοτεινή Ευρώπη, μία σκοτεινή περίοδος. Ο Θεός εστί φως. Ο κόσμος δεν ασχολείται με την φιλοσοφία, την αστρονομία, την πολιτική, τον κόσμο. Ο κόσμος αποσυντίθεται και βρομάει! Υπάρχει ελπίδα: Ο Θεός! Η σωτηρία· δευτέρα παρουσία και όποιος αντέξει.

Ο γλυκέ Θεάνθρωπε, πανάγαθε Ιησού! Που μας δίδαξες ν’ αγαπάμε τον πλησίον μας, να μην κρίνουμε για να μην κριθούμε, να δεχτούμε την αγάπη του κυρίου, σαν αδέλφια...

Γάμα το! Πολύ περίπλοκο! Είσαι πολύ καλός για να σου μοιάσω Κύριε... Οπότε κάνω την «αμαρτωλή» ζωή μου και εκλιπαρώ για συγχώρεση. Είμαι αγράμματος. Είσαι καλός. Πολύ καλός. Αλήθεια; Πώς έζησες· ποιός ο βίος κι’ η πολιτεία σου;...

Θεέ μου! Τί τρομερό! Σε σταυρώσανε! Σε πήρανε από ένα απλό γεύμα. Δεν σ’ αφήσανε ούτε την προσευχή σου να τελειώσεις. Σε βασανίσανε, σε εξευτελίσανε, και τέλος, σε σταυρώσανε ανάμεσα σ’ εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου! Εσένα; Τον Θεάνθρωπο;!

Ποιος σιχαμερός θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο; Ποιός τό ’κανε; Πές μου; Η λογική μου είναι πολύ πρωτόγονη. Είμαι αγράμματος, κουτός, ζώο· πόρρω απέχω από το ιδανικό άνθρωπο που ήθελες ν’ ακολουθεί τα βήματά σου. Σκέφτομαι πολύ απλά. Δεν μπορώ να καταλάβω τα μηνύματα σου περί συγχωρέσεως, αδελφοσύνης και αγάπης...

Ξέρεις κάτι; Θα σκοτώσουν τον άθλιο που σου έκανε αυτό το πράγμα. Μα ναι! Είναι ηλίου φαεινότερων! Εγώ αυτό θα ήθελα για εμένα (τόσο κόβει το χαζό, θνητό μυαλουδάκι μου). Άμα μου σκότωναν τον αδερφό, την μάνα, τον πατέρα, απλά θα έπαιρνα εκδίκηση. Ναι! Αυτό είναι. Πές μου πάστορα Τζακ, παπά-Ευλάμπιε, Ποντίφικα, ποιοι σταυρώσανε τον Ιησού;

Ποιοι; Οι εβραίοι;! Έπρεπε να τό ’χα καταλάβει! Βέβαια... Αυτοί οι ανατολομεροίτες, οι παράξενοι, οι κολλημένοι με τα ακαταλαβίστικα θρησκευτικά τους. Τους Σωλομόντες, τους Ισαάκ και τις Μάρες, τα Ταλμούδ και τα κοτσίδα και την γαμψή μύτη... Εύκολο. Μία ολόκληρη θρησκεία βρήκε τον αποδιοπομπαίο τράγο της. Ευλογία Κυρίου —αν μη τη άλλω!



Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Όπου κι’ αν πήγαν οι Εβραίοι έβρισκαν εμπόδια, προκατάληψη και μίσος για τους φονιάδες του Κυρίου (κάτι σαν την τιμωρία για τον αδελφοκτόνο Κάιν;) Ένα από τα πολλά άσχημα που υπήρχαν, ήταν για παράδειγμα, η απαγόρευση απόκτησης ακίνητης περιουσίας. Έτσι, οι Εβραίοι, γίνανε μάστορες στο εμπόριο και την διακίνηση και διαχείριση του χρήματος. Φυσικά, όποιος έχει το εμπόριο και το χρήμα στα χέρια του, αποκτάει και κάποια εξουσία, και αυτό δεν αρέσει, ούτε στους άρχοντες, ούτε στον λαό· πόσο δε μάλλον, όταν αυτοί είναι ξένοι —και μάλιστα, ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ! (Θέε μου σ’χώρα μας)

Ενδεικτικά, ο λαός των εβραίων, υπέστη απηνείς διωγμούς με συλλήψεις, εκτελέσεις, δημεύσεις περιουσιών και υπαρχόντων τους σε πολλές εποχές και χώρες. Τον δωδέκατο αιώνα στην Αγγλία, τον δέκατο τέταρτο στην Ισπανία, τον δέκατο έβδομο από στην Ρωσία, και πιο πρόσφατα το ολοκαύτωμα επί Ναζισμού. Αυτά είναι τα πιο γνωστά. Οι διώξεις είναι εκατοντάδες. [για λεπτομέρειες, δές: Greek Rider: Η ιστορία των Εβραίων]

Για πες μου τώρα εσύ; Μεγάλε, πονόψυχε, ευαίσθητε και δικαιολογημένα αγανακτισμένε συμπολίτη μου και πες μου. Εσύ, που η προγιαγιά σου έχει από καιρό πεθάνει, κι’ όμως, όποτε ακούς για Μικρά Ασία ξυπνάει ο περήφανος πολεμιστής μέσα σου (σκέψου γιατί στο αναφέρω αυτό, φιλαράκι), και πες μου ποια είναι η συλλογική ψυχολογία που αναπτύσσεται σε αυτόν τον λαό. Στο πιτσιρίκι το εβραιόπουλο που πάει στην συναγωγή κρατώντας γερά το χέρι του πατέρα του. Που θυμάται πως στον δρόμο μια γυναίκα του πέταξε μια πέτρα, ένας άλλος τον έβρισε, δεν πάει στο σχολείο μαζί με τα άλλα παιδιά γιατί είναι εβραίος, ζει σε γκέτο... Νομίζεις πως θα ενσωματωθεί στην κοινωνία; Νομίζεις πως δεν θα αναπτύξει μία αμυντική επιθετικότητα; Είναι ο Φρόυντ τόσο δύσκολος στην ανάλυση;

Και δεν το πλατειάζω άλλο και φτάνω στο σήμερα. Επιτέλους, μετά από δύο χιλιάδες σχεδόν χρόνια, έχουν πάλι κράτος. Σίγουρα δεν έγινε από μόνο του. Συντέλεσαν χίλιοι δυό παράγοντες. Και ναι, δεν διαφωνώ, ο τρόπος δημιουργίας του δεν είναι και τόσο σωστός (μωρέ, σκατά είναι, αλλά τέλος πάντων). Η δημιουργία δεν έγινε ρωτώντας του εκεί από αιώνες κατοικούντες, ούτε με δημοψήφισμα και λοιπές «χαζομάρες». Έγινε με το έτσι θέλω κάποιων ξένων –τότε– υπερδυνάμεων, που έπραξαν έτσι για τρεις κυρίως λόγους. Πρώτον, από συμφέρον· δεύτερον, από τύψεις για την απίστευτης κλίμακας φρικοδίας, που ανέδειξε όσο τίποτα άλλο τον τεχνολογικό σκοταδισμό του εικοστού αιώνα, και τρίτον, να τους ξεφορτωθούνε (επιτέλους;) από τις χώρες των.

Τώρα, το δράμα το ξέρουμε όλοι. Ένα κράτος, καταδυναστεύει με απίστευτη αγριότητα έναν άλλον λαό. Είναι τόσο περίεργο; Επιτέλους, μετά από αιώνες διώξεων, φόνους κι ένα ολοκαύτωμα, έχουν σπίτι. Το διεκδικούν βέβαια κάτι ρακένδυτοι, «τρομοκράτες» μουσουλμάνοι, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Θα προσπαθήσουν να κρατήσουν το «σπίτι» με οποιοδήποτε κόστος. Έχουν πολλούς λόγους να κάνουν έτσι. Φοβούνται. Υπάρχουν ακόμη ζωντανές γιαγιάδες και παππούδες που διηγούνται στα παιδιά την ζωή πριν από το Ισραήλ, όταν δεν είχαν πατρίδα, όταν δεν μπορούσαν ελεύθερα να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, δεν δικαιούνταν ακίνητη περιουσία και ήταν νομάδες, στον αέρα, χωρίς χώρα ή κάποιο άλλο νομικό πρόσωπο να τους εκπρόσωποι και να τους προστατεύει.

Η συμφωνία είναι σκατά! ΔΕΚΤΟ! Α-ΔΙΑ-ΠΡΑ-ΓΜΑ-ΤΕΥ-ΤΟ! Αλλά, να σου πω ρε μεγάλε; Την συμφωνία ποιοι την κάνανε; Το νεοσύστατο κράτος πως ανέπτυξε τέτοια οικονομία και οπλοστάσιο ώστε να γαμήσει έξι ενωμένους στρατούς, να καθυποτάξει τους γειτόνους και να εδραιωθεί μέσα σε λίγα μόλις χρόνια; Μήπως είχαν μία χείρα βοηθείας; Μήπως ήταν παραπάνω από ένα χέρι;

Και ΟΚ! Μερικά αραβικά κράτη, έτσι, για την τιμή των όπλων, έκαναν πόλεμο, αλλά μιλάμε για σχετικά «ανίσχυρα» κράτη, σε σχέση με κάποια άλλα. Κοίτα να δεις. Κακά τα ψέματα. Η ζωή στην έρημο δεν παλεύετε. Δεν μεγαλώνει τίποτα· ούτε κάκτοι. Αλλά, κοίτα να δεις ρε φίλε σύμπτωση. Έχει ένα μαύρο υγρό, που οι δυτικοί, οι άπιστοι, κάνουν «Κρά» για να το πάρουν. Και θα το πάρουν, είτε με το καλό, είτε με το κακό. Ας το παίξουμε κουλ λοιπόν, μπας και χτίσουμε κάνα νησί σε σχήμα φοίνικα στην θάλασσα, κανάν’ ουρανοξύστη, και πάρουμε και κάνα’ τζιπ να κάνουμε κόντρες με την καμήλα του Αχμέτ στους αμμόλοφους.

Κι οι δυτικοί; Καλύτερα να δίνουν κάποια πετροδολάρια στους εμίρηδες, παρά να κάνουν πολέμους και εκδημοκρατισμούς στις «υποανάπτυκτες» και «βάρβαρες» μουσουλμανικές χώρες (βλέπε το κόστος στο Ιράκ και φρίξε). Και... Χεχ... Κοίτα να δεις και πάλι ρε φίλε σύμπτωση, να πάθεις πλάκα... Έχουμε και τον δυτικό Αμερικανοευρωπαίο, ευτυχισμένο να κινεί την (υγιή;) οικονομία του, τον άραβα να εκτονώνει τα απωθημένα του και να χτίζει παλάτια στην άμμο (κυριολεκτικά όμως!), κι’ όλοι είναι ευτυχισμένοι. Και με ποιό κόστος; Κάνα δυο εκατομμυριάκια Παλαιστινίους! Κοντά μισό δισεκατομμύριο δυτικοί, και άλλοι τόσοι μουσουλμάνοι να ζούνε καλά, και θα τα θυσιάσουμε όλα για δυό εκατομμύρια ρακένδυτους; Και έχουμε και τον αποδιοπομπαίο τράγο, το Ισραήλ να τρώει την οργή των ευαίσθητων, πολιτισμένων, με παιδεία, κουλτούρα και ιστορία, πολιτών τους; Και θα τα τινάξουμε όλα στον αέρα;

Γιατί να χαλάσει η συνταγή;! Μου λές;!

Μαλάκας είσαι ρε φίλε; Σε χαλάει το πορτοκάλι από το Ισραήλ; Δεν σε χαλάει! Είναι φτηνό, γλυκό και βιολογικό (και κλεμμένο, αλλά ποιός χέστηκε;) Έχεις το πετρέλαιο σου (ρε! Πόλεμος στην μέση ανατολή και η τιμή του στο ναδίρ! Να ζήσεις κρισάρα μου!). Καταναλώνεις ευτυχισμένος την ζωή σου στην οικολογική σου αυτοκτονία απολαμβάνοντας την Pax-capitalismus στην Αμερική/ευρωζώνη σου και όλα πάνε καλά.



Κοίτα, επειδή πολύ τράβηξε το παραμύθι, κι επειδή ξέρω πως μάλλον δεν κατάλαβες και πολλά, θα στο πω απλά.

Ναι, είναι έγκλημα αυτό που συμβαίνει. Ναι, είναι κακό, ειδεχθές, ντροπή, σιχαμερό, αίσχος, ύβρης! Ό,τι άλλο θέλεις να το πεις! Ναι! Συμφωνώ.

Αλλά, ρε φίλε, δεν φταίει ο Ισραηλινός, και φυσικά ακόμη περισσότερο ο Παλαιστίνιος. Αλλά, ρε φίλε. Τον έχεις κάνει να χεστεί πάνω του τον φουκαρά τον Ισραηλινό. Είδε κι’ έπαθε ν’ αποκτήσει πατρίδα, και την άλλη μέρα ορμήσανε να τον φάνε. Από εμάς, τους δυτικούς, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, είδε τι θα πάρει (όχι, όχι τ’ αρχίδια μας –καλά θά ’τανε να την γλίτωνε μονάχα μ’ ένα γαμήσι–, αλλά το λεπίδι και το μίσος μας). Έχει κι’ από την άλλη, τα γείτονα κράτη που (δικαίως;) τον έχουν άχτι, ως τον κακό φονιά των ομόθρησκων παλαιστινίων και προσεύχονται κάθε μέρα για την καταστροφή του Ισραήλ, έχει και εμάς τους πολιτισμένους, με ιστορία, παιδεία, κλπ, δυτικούς, να έχουμε τον αντισημιτισμό στο τσεπάκι.

Τον είπαμε: φονιά, σίχαμα, ναζιστή, τρομοκράτη, εγκληματία, πληγή της ανθρωπότητας, έκτρωμα, κλπ. Τον καταδικάζουμε, ξανά και ξανά, και καμιά φορά, οι πιο οργανωμένοι από ’μας, τους κάνουμε κι’ εμπάργκο και δεν αγοράζουμε για έναν μήνα τα πορτοκάλια τους (χέσε μας ρε φίλε!).

Λοιπόν, φίλε, άκου τι θα σου πω. Όταν δύο παιδιά μαλώνουνε, δεν τους λέμε από μακριά να χωρίσουν και να τα βρούνε. Άμα είμαστε σοβαροί, μπαίνουμε ανάμεσά τους και τους χωρίζουμε. Τους παίρνουμε έναν-έναν παράμερα και συζητάμε και βρίσκουμε λύση (πάντα υπάρχει λύση όταν το θέλουμε), μονιάζουνε, και το παιχνίδι στην αυλή του σχολείου συνεχίζεται κανονικά.

«Γιατί ρε φιλάρα, που μας το παίζεις εξυπνάκιας κι’ όλας, δεν το κάνει ο ΟΗΕ, η Αμερική ή η Ευρώπη;» θα με ρωτήσεις.

Κοίτα... θα σου πώ ένα μικρό παράδειγμά κι’ εσύ σκέψου και ανάπτυξέ το. Ο χειμώνας είναι βαρύς, τόσο στην Αμερική, όσο και στην Ευρώπη, και η Ρωσική «αρκούδα» έχει κλείσει την βάνα και κάνει την τσατισμένη...

Θα δεχτείς να κάτσεις στο κρύο να τουρτουρίζεις, να βλέπεις την οικονομία σου να επιβραδύνεται και τις αποδοχές σου να μειώνονται με χίλιες δυο προφάσεις, προκειμένου να πληρώσεις το τίμημα; Ή θα χύσεις μερικά κροκοδείλια δάκρυα, θα δώσεις λίγο αίμα, θα πας στην συναυλία, και μετά θα πας στο σπίτι να κάνεις ένα χαλαρωτικό μπάνιο με αρωματικά κεριά και τον θερμοστάτη στους είκοσι πέντε βαθμούς (γιατί σ’ αρέσει ρε Ελληναρά μου, να γυρνάς με το σώβρακο);

Άντε, πές μου;...

Άστο... Είναι πιο εύκολο να βρίζεις τον κωλοεβραίο, τους κωλοσιωνιστές, τα σιχάματα, την άτιμη φάρα... Που λίγα σας έκανε ο Χίτλερ! Είναι η εύκολη λύση βλέπεις: για όλα, μα όλα, φταίνε οι Εβραίοι... Άτιμη φάρα παιδάκι μου... Άτιμη φάρα!...


Υ.Γ.: Ξέρω... Φίλε, στην έσπασα. Σε χτύπησα κάτω από την ζώνη... Με συγχωρείς... Άμα χαλάστηκες, και δεν έχεις κάτι να πεις, δεν πειράζει... Φύγε, πάνε παίξε κάνα παιχνιδάκι, δες καμιά τσόντα, πάνε μια βόλτα για καφέ. Δεν είσαι κακός άνθρωπος... Απλά λίγο χαμένος στο διάστημα, όπως όλοι μας... Όλοι μας, έχουμε λίγο χαθεί αυτόν τον καιρό... έχουμε χάσει τον μπούσουλα... Δεν πειράζει... δεν πειράζει...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.