12/31/2008

65. Άσε το ’08 και πιάσε ένα Εννιάρι...


Άσε το ’08 Και Πιάσε Ένα Εννιάρι..


Άλλη μία χρονιά φεύγει, κι’ άλλη μία έρχεται.
Όπως και πέρυσι, όπως και πρόπερυσι...

Τα προβλήματα πάντα ίδια:
ο καιρός,
η οικονομία,
η μόδα.
Τα παιδιά, καλά;
Πως είναι η μητέρα; Η Σοφία, ο Τάκης;...
Πόσος είναι ο μισθός;
Πόσο πάνε τα μαρούλια;
Αυτό το βρακάκι με κάνει πιο sexy;
Μ’ αγαπά;...


Μιά απ’ τα ίδια;
Άλλη μιά χρονιά όπως οι προηγούμενες;
Μόνο το «περιτύλιγμα», το «σερβίρισμα» αλλάζει;


Φέτος, για άλλη μια φορά θα ευχηθώ:
«Υγεία, ευτυχία για όλους!»

Και θα κλείσω με μια ευχή:

«Φέτος, ας στρέψουμε τα μάτια μας,
πίσω στον εαυτό μας.
Μάθαμε να κοιτάζουμε πάντα τους άλλους,
να τους βλέπουμε και να τους κρίνουμε,
να συμβουλεύουμε και να λέμε την γνώμη μας,
αδιαφορώντας επιδεικτικά προς τον εαυτό μας.
Εμείς θα κάνουμε την διαφορά.
εμείς θ’ αποφασίσουμε αν θα είναι,
μιά χρονιά όπως οι άλλες,
άλλο ένα "πέρυσι και καλύτερα",
ή
"φέτος αλλάζω —αλλάζουμε τον κόσμο!"
Γιατί,
αγαπώ τον εαυτό μου,
αγαπώ τον γείτονά μου,
αγαπώ τον συνάνθρωπό μου,
αγαπώ την πόλη μου,
αγαπώ το περιβάλλον μου,
αγαπώ τον κόσμο ολόκληρο.
Δεν θα κρυφτώ,
πίσω από κανέναν θεό,
πίσω από τις νουθεσίες των γονιών
πίσω από τις διδαχές των δασκάλων,
πίσω από τα ψέματα των πολιτικών,
πίσω από τις σκέψεις των "σοφών"...
Φέτος θα είναι η χρονιά μου
—η χρονιά που θ’ αλλάξω εγώ,
και μαζί μου, ο κόσμος όλος.»


Άραγε, καλό μου αστέρι, θα πιάσει η ευχή μου;

«Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός»,
η ευχή είναι η αρχή...
Έχω ήδη καλύψει τον μισό δρόμο...

Συνεχίζω ζωή!

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

12/18/2008

64. Gay Education!


Gay Education!



—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

12/13/2008

63. Έτσι Διδάσκετε Η Παρρησία Λόγου Τσογλάνι Πιτσιρίκο!


Έτσι Διδάσκετε Η Παρρησία Λόγου Τσογλάνι Πιτσιρίκο!


Όσο καλοπροαίρετος κι’ αν προσπαθώ να είμαι, και να συντάσσομαι με την λογική (ή έστω, όπως εγώ φαντάζομαι την λογική), δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως σε πολλές περιπτώσεις όπου υπάρχουν κρανιοπαρμένοι «γνωστοί»-άγνωστοι που τα σπανε όλα, τα ΜΑΤ κάνουν τουμπεκί ψιλοκομμένο, ενώ, όταν είναι απλοί, ανήλικοι μαθητές με μαθητικές σάκες και «αυθάδη» συνθήματα –που τα δικαιολογεί το νεαρό της ηλικίας τους(;)–, τα ΜΑΤ δείχνουν υπερβάλλον ζήλο στην «καταστολή» τους. Αυτό μου ενέπνευσε και την παρακάτω γελοιογραφία (όπως πάντα, ενημερώνω πως τα «έργα» μου είναι public-free, τουτέστιν, μπορεί να τα πάρει ο οιοσδήποτε και να τα αναδημοσιεύσει χωρίς άδειά μου ή αναφορά πηγής).


[Κάντε κλικ με το ποντίκι σας επάνω στην εικόνα για μεγαλύτερη προβολή]



Δεν θα κάτσω να αναλύσω τα σενάρια για το γιατί συμβαίνει αυτό· θα μείνω στην εικόνα της «δημοκρατικής»(;) χώρας όπου ζω: Εκατό νεαροί τα σπάνε και πάνε σπίτι· αλλοδαποί πλιατσικολόγοι συλλαμβάνονται (πάλι οι ξένοι φταίνε), και μαθητές να τρώνε ξύλο που τόλμησαν να φωνάξουν. Έτσι διδάσκετε η παρρησία λόγου στους μαθητές των σύγχρονων δημοκρατιών;


[EDIT-UPDATE: 14/12/2008 @ 19:13]

«[...] Κατά προτίμηση πατάσσονται οι νέοι, ενώ οι καταστροφείς μένουν εκτός δράσης των αστυνομικών δυνάμεων. Είναι τυχαίο; Υπάρχει εντολή; Δεν το ξέρω. Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω το γεγονός ότι ενώ τα παιδιά τα τσακίσανε, τους κουκουλοφόρους τους αφήσανε σχεδόν ανενόχλητους [...]»
—Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

E-net: «Αν υπήρχαν κόμματα, δεν θα βλέπαμε αυτό που βλέπουμε»


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

12/08/2008

62. Υπέρ Αστυνομίας Λόγος


Υπέρ Αστυνομίας Λόγος


ΠΑΡΑΚΑΛΩ, Διαβάστε πρώτα όλο το κείμενο προτού προβείτε σε συμπεράσματα κι’ αφήσετε σχόλια!

Σε περιόδους όπου οι εντάσεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων είναι τεταμένα λόγω λυπητερών κι ατυχών περιστάσεων, η ανάγκη να πρυτανεύσει η λογική και ο αυτοέλεγχος, γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ.


[ Πηγή εικόνας ]


Θα σας διηγηθώ μία αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρο πριν από περίπου πέντε χρόνια στην πόλη της Ξάνθης, με πρωταγωνιστή έναν παλιό μου φίλο που τότε εξασκούσε το επάγγελμα του Ταξιτζή.


Ο ταξιτζής έλαβε εντολή από το κέντρο να πάει να παραλάβει άτομο έξω από την Αστυνομική Σχολή της Ξάνθης. Σε λίγη ώρα φτάνει κι εντοπίζει τον νεαρό που τον περίμενε. «Μισό λεπτάκι, περιμένω έναν φίλο να κατεβούμε μαζί στην πόλη», του λέει ο νεαρός. Πράγματι, δυό λεπτά αργότερα εμφανίζεται ο φίλος που περίμενε και του φωνάζει να μπούνε στο ταξί να κατεβούνε στο κέντρο. Ο φίλος του λέει πως κανόνισε με κάποιον άλλο σπουδαστή, που έχει δικό του αυτοκίνητο, να κατεβούνε με αυτόν στην πόλη κι’ έτσι να μην πληρώσουν ταξί.

Ο ταξιτζής τους ενημερώνει πως οφείλουν να πληρώσουν την κούρσα και την καθυστέρηση, ως ελάχιστη αποζημίωση, άσχετα αν χρησιμοποίησαν τελικώς της υπηρεσίες του ή όχι (έτσι είναι το σωστό).

Ο νεαρός με φανερή αγένεια του λέει πως δεν πληρώνει φράγκο, γιατί αυτός δεν σκοπεύει να τον πληρώσει, και κινάει να φύγει. Ο ταξιτζής του ξαναφωνάζει πως πρέπει να πληρώσει, αλλιώς θα το κάνει θέμα στον διοικητή του. Γυρίζει τότε ο νεαρός και λέει: «Χάσου ρε μαλάκα μη σε γαμήσουμε! Εξουσία ήμαστε τώρα! Σπάσε γι’ αλλιώς θα σε γαμάω όπου σε βρίσκω απ’ αύριο».

Μπαρούτι ο φίλος μου, παρατάει το ταξί όπως είναι και φεύγει σφαίρα μέσα στην σχολή να βρει υπεύθυνο. Δεν θα μακρηγορήσω, απλά θα αναφέρω πως τρεις μέρες μετά, δεν κατάφερε να βγάλει άκρη, ούτε να μάθει τα στοιχεία του νεαρού.

Τί μαθαίνουμε και τί συμπεράσματα βγάζουμε από αυτήν την ιστορία; Ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι.


[ Πηγή εικόνας ]


Λοιπόν, για να το πάρουμε το θέμα σοβαρά. Δεν θ’ αναλύσω το κατά πόσον η κοινωνία είναι ώριμη, και κατά πόσον ο κάθε πολίτης μίας «δημοκρατικής» χώρας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του απέναντι στο κράτος και του συμπολίτες του, γιατί απλούστατα είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που δεν χρίζει αναλύσεως τώρα.

Το θέμα είναι πως, ναι, υπάρχουν στην κοινωνία (καλώς ή κακώς) κάποια άτομα που άλλοτε συνειδητά, κι άλλοτε όχι, παραβαίνουν τους νόμους του κράτους, και βλάπτουν το γενικότερο συμφέρων των πολιτών. Είτε πρόκειται για κάγκουρες που παρκάρουν όπου βρούνε χωρίς να νοιάζονται για το αν κλείνουν τον δρόμο, είτε πρόκειται για ληστές που κλέβουν πορτοφόλια ή κάνουν διαρρήξεις τραπεζών, είτε πρόκειται για εμπόρους λευκής σαρκός, μεγαλέμπορους ναρκωτικών, βιαστές ή και δολοφόνους.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, μιάς και δεν βρισκόμαστε σε μία τέλεια κοινωνία ισορροπίας και αρμονίας, φύσει χρειάζεται το αντίπαλο δέος, κι’ αυτό είναι η λεγόμενη αστυνομία.

Πρέπει να κατανοήσουμε τί είναι η αστυνομία. Η αστυνομία λοιπόν, αποτελείται από πολίτες (όπως η κοινωνία στο σύνολό της) οι οποίοι επιφορτίζονται, λόγω θέσης, με κάποιες υπερεξουσίες, όπως είναι γνωστές. Σε αντίθεση δηλαδή με τον απλό πολίτη, ο φέρων την ιδιότητα του αστυνόμου, έχει το δικαίωμα να προβεί σε πράξεις στις οποίες ο απλός πολίτης δεν μπορεί να προβεί. Τέτοιες είναι η έρευνα, ο ατομικός έλεγχος, η απαίτηση παρουσίασης δελτίου ταυτότητας όταν ζητηθεί, η προσαγωγή στο τμήμα για έρευνα-κατάθεση εάν κριθεί αναγκαίο, κ.ο.κ.

Όλα αυτά γίνονται για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από κακόβουλες πράξεις που την βλάπτουν. Όλα αυτά βέβαια μπορεί να ακούγονται πολύ απλά, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκα.

Ακριβώς επειδή ο αστυνόμος είναι άνθρωπος, και φέρει όπως όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, τα δικά του προτερήματα κι’ ελαττώματα (κι’ ένα απ’ αυτά είναι η φύσει κατάχρηση του αισθήματος εξουσίας), μπορεί εύκολα να εκτροχιαστεί και να προβεί σε κατάχρηση των υπερεξουσιών που του έχουν δοθεί.

Προς αποφυγή και περιορισμό εμφάνισης τέτοιων λυπηρών φαινομένων, θεσπίζονται ελεγκτικοί μηχανισμοί, κώδικες συμπεριφοράς και δεοντολογίες που, αν όχι να αποτρέψουν, προσπαθούν να περιορίσουν τέτοια φαινόμενα στο ελάχιστο δυνατό.


[ Πηγή εικόνας ]


Τί συμβαίνει λοιπόν και, στην Ελλάδα τουλάχιστον, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά; Γιατί σε άλλες χώρες το επάγγελμα του αστυνομικού χαίρει παραπάνω εκτίμησης απ’ ό,τι στην Ελλάδα;

Ε, λοιπόν, ας μην το ψάχνουμε πολύ. Όπως κάθε τι στην Ελλάδα, η αστυνομία έχει αμεληθεί από την πολιτεία, κι’ αφεθεί να διαλυθεί όπως συμβαίνει και με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Καταρχάς. η αστυνομία είναι υποστελεχωμένη· είναι γνωστό τις πάση αυτό. Στην Ξάνθη, για παράδειγμα, έναν νομό με 110.000 κατοίκους, υπάρχουν λιγότερο από 50-60 αστυνομικοί, που, αν διαιρεθεί ο αριθμός σε τρεις 8ωρες βάρδιες, και αφαιρέσουμε αυτούς που έχουν ρεπό ή είναι άρρωστοι κ.λ.π., βγαίνει πως περίπου 15 άτομα είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο και την τάξη σε έναν τόσο μεγάλο πληθυσμό. Για την Αθήνα, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, είχε αναφερθεί το καλοκαίρι σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης, πως υπάρχουν διαθέσιμα για την φύλαξη του λεκανοπεδίου Αττικής, λιγότερο από 50 αστυνομικά οχήματα, όταν 40 χρόνια πριν, με πολύ λιγότερο πληθυσμό, τα οχήματα ήταν διπλάσια.

Θα μου πείτε: «ΟΚ! Και που κολλάει αυτό ρε φίλε με το σκηνικό κατάχρησης εξουσίας;» κι’ αμέσως απαντώ.

Όταν λοιπόν εμφανίζεται ένα κρούσμα κατάχρησης εξουσίας, και η διοίκηση γνωρίζει τον μικρό αριθμό προσωπικού που διαθέτει, γίνεται αυτομάτως πολύ πιο φειδωλή κι ελαστική στις τιμωρίες, ή ακόμη χειρότερα, των αποτάξεων. Όταν ένας διοικητής γνωρίζει πως δεν θα λάβει άμεση και γρήγορη αντικατάσταση του αποταχθέντος οργάνου, γίνεται πιο ελαστικός. Και μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις αυτό είναι μονόδρομος.

Δεύτερον, η αμοιβές που δίνονται στα αστυνομικά όργανα είναι υπερβολικά μικρές. Θα πρέπει να καταλάβουμε, πως μαζί με τις υπερεξουσίες που δίνονται στους αστυνόμους, δίνονται και υπερευθύνες. Αυτός είναι που θα καταδιώξει τον βιαστή/ληστή/εγκληματία, αυτός είναι που θα έρθει να συλλάβει τον φονιά, αυτός είναι που θα «παίξει» πιστολίδι με τον γκάνγκστερ. Ο συνδυασμός της υπερεξουσίας με μικρή αμοιβή, συνήθως, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εμφάνιση καταχρήσεων και διαφθοράς. Θα πρέπει λοιπόν να έλθει κάποτε η εποχή, όπου ο σωστός αστυνόμος θα απολαμβάνει αμοιβή άξιας της προσφοράς και των κινδύνων στους οποίους εκτίθεται, κι’ ο κακός αστυνόμος θα τιμωρείται σκληρά και να εξοστρακίζεται από το σώμα.

Τρίτον, η εκπαίδευση που λαμβάνουν οι εκπαιδευόμενοι αστυνομικοί. Νομίζω πως το παράδειγμα που προανέφερα με τον ταξιτζή, τα λέει όλα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως η αστυνομία δεν είναι λύση για να μπούνε τα παιδιά μας στο δημόσιο και να εξασφαλιστούνε. Θυμάμαι πως όταν άνοιξε η Αστυνομική Σχολή Ξάνθης, ξαφνικά είχε γίνει μόδα, και κάθε γονιός έστελνε το παιδί του. «Τρία (ή δύο, δεν θυμάμαι) χρόνια θα κάνει», λέγανε, «και μετά τσούπ, στο δημόσιο».

Όχι κύριοι. Ένα αστυνομικό όργανο, πρέπει να πηγαίνει για αστυνόμος, όχι επειδή δεν έχει άλλη λύση, αλλά επειδή έχει φύσει μία τάση να προστατεύει (υπάρχουν τέτοια άτομα, ας μην μας παραξενεύει), επειδή του αρέσει ο νόμος και η εύρυθμη λειτουργία του συστήματος (το κατά πόσον το σύστημα είναι σωστό ή όχι, δεν το αναλύω τώρα, είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που είναι θέμα αυτοδιάθεσης των πολιτών και σηκώνει πολύ συζήτηση· ας μείνουμε στην ουσία λοιπόν), επειδή νιώθει την ανάγκη ή επιθυμεί να εξυπηρετεί τους συνανθρώπους του.


[ Πηγή εικόνας ]


Θα πρέπει λοιπόν, οι Αστυνομικές Σχολές, να επαναπροσδιορίσουν τις απαιτήσεις τους από τους υποψήφιους νέους και νέες, και να μην δίνουν πια τόση μεγάλη σημασία στο ύψος, αλλά στην ψυχολογική και νοητική κατάσταση του υποψηφίου. Πρέπει να καταλάβουμε, πως άλλος ήταν ο ρόλος του αστυνόμου πριν 50 χρόνια, κι’ άλλος ο σημερινός τους ρόλος. Δεν δύναται στις μέρες μας, όπου και ο πολίτης έχει χαλαρώσει όσων αφορά την συμπεριφορά του απέναντι στον νόμο και του συμπολίτες του, αλλά και που η ίδια η νοοτροπία του εγκλήματος έχει γίνει πολύ πιο βίαιη, να απαιτούμε αστυνομικούς που δεν θα φέρουν όπλο, και θα κυκλοφορούν με πατίνια και ροζ κορδέλες.

Για να κλείσω εδώ το θέμα: Ο αστυνόμος, καλώς ή κακώς, αποτελεί σημαντικό κομμάτι, απαραίτητο για την σωστή λειτουργία του συστήματος και της κοινωνίας. Είναι αυτός που θα μας συμβουλέψει και θα μας νουθετήσει σε περίπτωση που αμελήσουμε τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας, που θα μας βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης, που θα διασφαλίζει την ευταξία στις ζωές των πολιτών, την επιβολή της δικαιοσύνης και θα καθησυχάζει το λεγόμενο κοινό αίσθημα δικαίου.

Για γίνει αυτό, θα πρέπει εμείς, οι ίδιοι οι πολίτες, αφ’ ενός να φροντίζουμε να είμαστε –όσο το δυνατόν– εντάξει απέναντι στον νόμο (αν ο νόμος δεν είναι σωστός, τον αλλάζεις πριν να είναι πολύ αργά! Διαβάστε και λίγη Απολογία Σωκράτους), κι’ αφ’ εταίρου, να φροντίζουμε για την σωστή λειτουργία του συστήματος που επιλέγει, εκπαιδεύει, και εν τέλει, εξουσιοδοτεί τα όργανα με υπερεξουσίες. Όταν αμεληθεί αυτός ο μηχανισμός, τότε όπως όλες οι ξεκούρδιστες και κακοσυντηρημένες μηχανές, παρουσιάζει βλάβες και στο τέλος σπάει και καταστρέφεται.

Η δολοφονία του νεαρού 15χρονου αγοριού, ήταν πράξη λυπηρή, και ασυζήτητη, κατακριτέα. Ο ειδικός φρουρός, οφείλει, και πρέπει να τιμωρηθεί όπως προβλέπεται από τους νόμους του κράτους, όχι μόνο γιατί προέβη σε κατάφορη παραβίαση των νόμων και τέλεσε ένα από τα πιο ειδεχθή και κατακριτέα εγκλήματα –φόνος!– αλλά κι’ επειδή με την πράξη του, πυροδότησε τον χρόνια συσσωρευμένο αγανάκτησμο του πολίτη απέναντι στον θεσμό της αστυνομίας, που εκτροχιασμένη λόγο πολιτικής αμέλειας και φύσεις εσωτερικής αποσύνθεσης, κατέληξε στην προβληματική εικόνα που παρουσιάζει σήμερα.

Τα επεισόδια, κι’ η όλη οργή που νιώθει σήμερα ο πολίτης, δεν είναι άλλο από την εξωτερίκευση μιάς γενικότερης οργής που νιώθει ο έλληνας, πρωτίστως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό (γι’ αυτό και η χαρακτηριστική αυτοκαστροφικότιτα του έλληνα), και δευτερεύοντος, απέναντι στο κράτος το οποίο θεωρεί κύριο υπεύθυνο για την όλη πολιτικοοικονομική κατάσταση.

Αλλεπάλληλα σκάνδαλα με τους πυλώνες της ελληνικής κοινωνίας, το κράτος και την εκκλησία, όπου τεράστια χρηματικά ποσά καταχράσονται και διανέμονται μεταξύ ολίγων, απαξίωση των κοινωνικών υπηρεσιών όπως η υγεία η εκπαίδευση η αστυνόμευση, η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής κι’ η απηνής (κι’ άδικη σε πολλές περιπτώσεις) φορολόγηση των μεσαίων και χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων, είναι οι κύριοι λόγοι που συσσώρευσαν τόση οργή στην ελληνική κοινωνία.

Η άδικη και λυπηρή δολοφονία του 15χρονου αγοριού, ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι· η σπίθα που πυροδότησε το μπαρούτι.

Το παιδί δεν θα επιστρέψει και οι γονείς δεν θα ξεπεράσουν ποτέ το τραύμα που προκαλεί η απώλεια του παιδιού τους. Η κοινωνία δεν θα ξεχάσει.

Τί μπορεί να γίνει; Καιρός εμείς η πολίτες να ενδιαφερθούμε περισσότερο για το κράτος, που ας μην ξεχνιόμαστε, αποτελείται από τον πολίτη πρωτίστως ο οποίος οφείλει να το ελέγχει και να το εποπτεύει.

Καιρός να απαιτήσουμε από το κράτος, εκτός όλων των άλλων αιτημάτων μας (οικονομία, παιδιά, υγεία κ.τ.λ.) να επέμβει δραστικά στην λειτουργία της αστυνομίας. Να προβεί σε ριζική αναδιάθροση του συστήματος επιλογής κι’ εκπαίδευσης των αστυνομικών, να επάνδρωση τα αστυνομικά τμήματα με ικανό κι’ αξιόλογο αριθμό προσωπικού, που να επιτρέπει στην εκάστοτε διοίκηση να τιμωρεί τους όποιους παραβαίνουν τα καθήκοντα των, και τέλος, ν’ αποκαταστήσει το κοινό αίσθημα απέναντι στο επάγγελμα-λειτούργημα του αστυνομικού.

Όσο εμείς οι ίδιοι οι πολίτες είμαστε απαθείς (ή) (κι’) ανίσχυροι να επιβάλουμε τον νόμο, τόσο θα υπάρχει η ανάγκη της ύπαρξης ατόμων που θα επιβάλουν την τάξη και τον νόμο αντί υμών. Την ποιότητα αυτών των ατόμων, την διαμορφώνουμε εμείς, με την στάση και τις απαιτήσεις μας. Καιρός λοιπόν, εκτός από υγεία, παιδία κ.λ.π., να βάλουμε στην λίστα των αιτημάτων μας και την σωστή, εύρυθμη λειτουργία της αστυνομίας. Καιρός ο «μπάτσος» να πάψει να αποτελεί στόχο, και να γίνει «ευπρόσδεκτο» μέλος της κοινωνίας (κανείς δεν αγαπάει κάποιον που του επιβάλει το σωστό... αλλά και πάλι, αυτό είναι άλλη ιστορία).

Καμία ανοχή στην κατάχρηση και την διαφθορά· να επιδοκιμάζεται όμως και το σωστό έργο της αστυνομίας. Όχι σπασμένες βιτρίνες, όχι κατεστραμμένες περιουσίες απλών πολιτών, όχι καμένα αυτοκίνητα, όχι δολοφονία αστυνόμων όπως είπαν μερικοί... ελαφροίσκιοτοι (ναι, είναι άνθρωποι, με οικογένειες και παιδιά).

Ναι στην παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, ναι στην εκ βαθών αναδιάρθρωση του συστήματος εκπαίδευσης των οργάνων της τάξεως, ναι στην εντατικότερη εποπτεία της πολιτείας από τον υπεύθυνο, ενημερωμένο και δραστήριο πολίτη!

Αιωνία μνήμη στο αδικοχαμένο παλικαράκι, με την ευχή να είναι το τελευταίο θύμα.

Υστερόγραφο: Και τώρα κράξτε με αν θέλετε (και δεν καταλαβαίνετε το νόημα του κειμένου)... Είπα και ελλάλισα, κι’ αμαρτία ουκ έχω.


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου

12/05/2008

61. Βιβλιοπαρουσίαση: Έντεκα Λεπτά


Έντεκα Λεπτά
Βιβλιοπαρουσίαση


Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Βραζιλιάνου συγγραφέα «Paulo Coelho» με τίτλο «Έντεκα Λεπτά», τα οποία πιστεύω πως θα σας προβληματίσουν λιγάκι και θα σας βάλουν σε σκέψεις. Τα βιβλίο με ενθουσίασε και πιστεύω πως έχει πολλά μηνύματα να δώσει.



[...]

«Θυμάμαι τα πάντα από την στιγμή που πήρα την απόφαση. Περιέργως, δεν νιώθω κανένα αίσθημα ενοχής. Πρώτα έβλεπα τις κοπέλες που έπεφταν στο κρεβάτι για λεφτά σαν ανθρώπους στους οποίους η ζωή δεν είχε αφήσει καμία επιλογή —και τώρα βλέπω πως δεν είναι έτσι. Μπορούσα να πω ναι ή όχι, κανένας δε με ανάγκαζε να δεχτώ τίποτα.

Περπατάω στους δρόμους, κοιτάζω τους ανθρώπους... Άραγε αυτοί επέλεξαν τη ζωή τους; Ή κι’ αυτούς, όπως εμένα, τους "επέλεξε" το πεπρωμένο; Η νοικοκυρά που ονειρευόταν να γίνει μοντέλο, το τραπεζικό στέλεχος που σκεφτόταν να γίνει μουσικός, ο οδοντίατρος με το κρυφό βιβλίο που θα ’θελε να αφοσιωθεί στην λογοτεχνία, το κορίτσι που λαχταρούσε να δουλεύει στην τηλεόραση αλλά το μόνο που βρήκε ήταν θέση ταμία σε σούπερ μάρκετ.

Δεν νιώθω καμία λύπη για τον εαυτό μου. Συνεχίζω να μην είμαι θύμα, επειδή θα μπορούσα να έχω φύγει από το εστιατόριο με την αξιοπρέπειά μου ακέραιη και το πορτοφόλι άδειο. Θα μπορούσα να έχω δώσει μαθήματα ηθική στον άντρα απέναντί μου ή να προσπαθήσω να τον κάνω να δει ότι μπροστά του είχε μιά πριγκίπισσα ότι ήταν καλύτερα να την κατακτήσει παρά να την αγοράσει. Θα μπορούσα να έχω διαλέξει ανάμεσα από μιά πληθώρα συμπεριφορών, όμως –όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων– άφησα να αποφασίσει το πεπρωμένο ποιο δρόμο να πάρω.

Δεν είμαι η μόνη που το έκανα αυτό, αν και το πεπρωμένο μου φαίνεται να είναι πιο άνομο και περιθωριακό από των άλλων. Αλλά στην αναζήτηση της ευτυχίας είμαστε όλοι ίδιοι: το στέλεχος/μουσικός, ο οδοντίατρος/συγγραφέας, η ταμίας/ηθοποιός, η νοικοκυρά/μοντέλο, κανείς μας δεν είναι ευτυχισμένος.»

[...]

«Αν ήταν σήμερα να διηγηθώ σε κάποιον τη ζωή μου, θα μπορούσα να το κάνω με τέτοιο τρόπο, που θα έφταναν να με θεωρήσουν γυναίκα ανεξάρτητη, θαρραλέα κι’ ευτυχισμένη. Μα δεν είναι έτσι: δεν έχω το δικαίωμα να αναφέρω τη μόνη λέξη που είναι πολύ πιο σημαντική από τα έντεκα λεπτά —"έρωτας".

Όλη μου τη ζωή, αντιλαμβανόμουν τον έρωτα σαν ένα είδος θεληματικής σκλαβιάς. Ψέμα: η ελευθερία υπάρχει μόνο όταν είναι παρών ο έρωτας. Όποιος παραδίνεται απόλυτα, όποιος νιώθει ελεύθερος, αγαπάει στον μέγιστο βαθμό.

Και όποιος αγαπάει στο μέγιστο βαθμό, νιώθει ελεύθερος.

Γι’ αυτό το λόγο, ό,τι κι’ αν ζήσω, ό,τι κι αν κάνω ή ανακαλύψω, τίποτα απ’ αυτά δεν έχει νόημα. Ελπίζω ο χρόνος αυτός να περάσει γρήγορα για να μπορέσω να επιστρέψω στην αναζήτηση του εαυτού μου —να βρώ έναν άντρα που να με καταλαβαίνει, που δε θα με κάνει να υποφέρω.

Αλλά τί ανοησίες είναι αυτές που λέω; Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να πονέσει κανέναν. Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθάνεται και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον άλλο.

Ένιωσα πληγωμένη όταν έχασα τους άντρες που ερωτεύτηκα. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι κανένας δε χάνει κανέναν, επειδή κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός.

Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία της ελευθερίας: να έχεις το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμος χωρίς να είναι κτήμα σου.»

[ Πηγή εικόνας ]



[...]

«Από τη συνύπαρξη με τους ανθρώπους που έρχονται εδώ βγάζω το συμπέρασμα ότι το σεξ έχει χρησιμοποιηθεί όπως κάθε άλλο ναρκωτικό: για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα, για να ξεχάσουν προβλήματα, για να χαλαρώσουν. Και, όπως όλα τα ναρκωτικά, είναι μιά βλαβερή και καταστρεπτική πρακτική.

Αν κάποιος θέλει να ναρκωθεί, είτε με το σεξ είτε με οτιδήποτε άλλο, δικό του πρόβλημα. Οι συνέπειες των πράξεων του θα είναι καλές ή κακές ανάλογα με τις επιλογές που έχει κάνει για τον εαυτό του. Αλλά αν λέμε να προχωρήσουμε στη ζωή, πρέπει να καταλάβουμε ότι το "καλούτσικο" είναι πολύ διαφορετικό από το "καλύτερο".

Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουν οι πελάτες μου, το σεξ δεν μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε στιγμή. Υπάρχει ένα ρολόι κρυμμένο στον καθένα μας και για να κάνουν έρωτα δύο άνθρωποι πρέπει οι δείχνουν την ίδια ώρα ταυτόχρονα. Αυτό δε συμβαίνει κάθε μέρα. Όποιος αγαπάει δεν εξαρτάται από την σεξουαλική πράξη για να νιώθει όμορφα. Δύο άνθρωποι που είναι μαζί και αγαπιούνται πολύ πρέπει να συγχρονίσουν τους δείκτες τους, με υπομονή και επιμονή, παιχνίδια και "θέατρο", ώσπου να καταλάβουν ότι το να κάνουν έρωτα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μιά συνάντηση: είναι ένα αγκάλιασμα των γεννητικών οργάνων.

Όλα έχουν σημασία. Ο άνθρωπος που ζει έντονα τη ζωή του απολαμβάνει όλο το χρόνο και δεν αισθάνεται έλλειψη του σεξ. Όταν κάνει σεξ, είναι από αφθονία, επειδή το ποτήρι του κρασιού είναι τόσο γεμάτο, που ξεχειλίζει φυσικά, επειδή είναι τελείως αναπόφευκτο, επειδή δέχεται το κάλεσμα της ζωής, επειδή εκείνη τη στιγμή, μόνο εκείνη τη στιγμή, καταφέρνει να χάσει τον έλεγχο.»

[ Πηγή εικόνας ]



[...]

«Θα μιλήσουμε γι’ αυτό άλλη μέρα. Σήμερα θέλω να αλλάξω θέμα, είναι ανάγκη να κατανοήσω τον πόνο».
«Τον ένιωσες χτες κι’ ανακάλυψες ότι σε οδηγεί στην ηδονή. Τον ένιωσες σήμερα και ανακάλυψες τη γαλήνη. Γι’ αυτό σου λέω: Μην τον συνηθίσεις, επειδή είναι πολύ εύκολο να μπορείς να ζήσεις μαζί του, είναι πολύ ισχυρό ναρκωτικό. Βρίσκεται στην καθημερινότητά μας, στα κρυφά μας βάσανα, στην άρνηση του έρωτα όταν τον κατηγορούμε για τον χαμό των ονείρων μας. Ο πόνος φοβίζει όταν δείχνει το αληθινό του πρόσωπο, αλλά σαγηνεύει όταν ενδύεται το μανδύα της θυσίας, της άρνησης. Ή της δειλίας. Ο άνθρωπος, όσο κι’ αν τον απορρίπτει, πάντα βρίσκει τρόπο να είναι μαζί του, να τον φλερτάρει, να τον κάνει κομμάτι της ζωής του».
«Δεν το πιστεύω. Κανείς δε θέλει να υποφέρει».
«Αν μπορέσεις να κατανοήσεις ότι είναι δυνατό να ζήσεις χωρίς πόνο, θα έχεις κάνει κιόλας μεγάλο βήμα —αλλά μη νομίζεις ότι οι άλλοι άνθρωποι θα σε καταλάβουν. Ναι, κανένας δε θέλει να υποφέρει, κι’ όμως σχεδόν όλοι επιδιώκουν τον πόνο, τη θυσία, και νιώθουν δικαιολογημένοι, καθαροί, ότι αξίζουν το σεβασμό των παιδιών, των συζύγων, των γειτόνων, του Θεού. Ας μην το σκεφτόμαστε τώρα αυτό, να ξέρεις μόνο ότι αυτό που κινεί τον κόσμο δεν είναι η αναζήτηση της ηδονής, αλλά η απάρνηση καθετί σημαντικού.

»Ο στρατιώτης πηγαίνει στον πόλεμο να σκοτώσει τον εχθρό; Όχι. Πηγαίνει να πεθάνει για την πατρίδα του. Στη γυναίκα αρέσει να δείχνει στον άντρα της πόσο ικανοποιημένη είναι; Όχι. Θέλει να βλέπει πόσο αφοσιωμένη είναι, πόσο υποφέρει για να τον κάνει ευτυχισμένο. Ο άντρας πηγαίνει στη δουλειά πιστεύοντας ότι θα βρει την προσωπική του ολοκλήρωση; Όχι. Χύνει τον ιδρώτα και τα δάκρυά του για το καλό της οικογένειας. Και ούτω καθεξής. Παιδιά που απαρνούνται τα όνειρά τους για χάρη των γονιών, γονείς που παραιτούνται από τη ζωή για χάρη των παιδιών, πόνος και βάσανα σαν δικαιολογία γι’ αυτό που θα έπρεπε να φέρνει μόνο χαρά: την αγάπη».


«Έντεκα Λεπτά»
Συγγραφέας: Paulo Coelho
Εκδόσεις: Λιβάνη
ISBN: 960-14-0819-3
Αρ. σελίδων: 332


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
Έντεκα Λετπά (Λιβάνης)
wikipedia: Paulo Coelho
wikipedia: Eleven Minutes

11/28/2008

60. Η Γενιά των «420 και κάτι ψιλά» Ευρώ


Η Γενιά των «420 και κάτι ψιλά» Ευρώ
(σιγά ρε μη σας δόκουμε 700 ευρώ!)


Τον τελευταίο καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χρησιμοποιούν όλο και πιο συχνά τον όρο «η γενιά των 700 ευρώ». Ομολογώ πως αυτός ο χαρακτηρισμός, νιώθω πως με προσβάλει αφ’ ενός, κι αφ’ εταίρου πως είναι άτοπος.

Καταρχάς θεωρώ πως είναι ό,τι πιο απαξιοτικό το να χαρακτηρίζεις και να ονοματίζεις μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων με χρηματικούς όρους. Στην προκειμένη αναφερόμαστε σε ανθρώπους, ζώντες ανάμεσά μας καθημερινώς. Είναι οντότητες με λογική και συνειδητότιτα. Δεν είναι σούπερ-μάρκετ ή μαγαζάκια του τύπου «Ό,τι πάρεις 1 ευρώ».

Η γενιές, συνήθως, ονοματίζονται από τις πράξεις των ιδίων ή από διάφορα σημαντικά γεγονότα. Υπάρχει η γενιά της επανάστασης, η γενιά του μεσοπολέμου, η γενιά των λουλουδιών (ή Χίπηδων), η γενιά Χ (generation-X), η γενιά του Πολυτεχνείου, και πάει λέγοντας. Όλα έχουν σχέση είτε με τα έργα και ημέρες των, είτε με γεγονότα που διαδραματίζονταν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Πιστεύω λοιπόν, πως το να βαφτιζόμαστε ξαφνικά ως «η γενιά των 700 ευρώ», είναι κάπως απαξιοτική. Αφ’ ενός βάζουν ως βάση της ύπαρξης, των πράξεων και των όποιων πιστεύω μας τα χρήματα. Αφ’ εταίρου είναι σαν να λένε πως δεν είμαστε τίποτα άλλο, τίποτα παραπάνω από αυτό: μία γενιά νεκρή, χωρίς τίποτα το αξιόλογο, εξ όν του ότι εργαζόμαστε για λιγότερα χρήματα απ’ ό,τι θα έπρεπε.

Κάποιοί, ίσως, να πούνε πως ασχολούμαι με ελάσσονα ζητήματα όταν το μείζων πρόβλημα είναι αυτό που περιγράφει η (αυθαίρετη) ονομασία της γενιάς: μία γενιά υποαμοιβόμενη με σοβαρά προβλήματα διαβίωσης. Συμφωνώ εν μέρει, αλλά δεν παύει ο απαξιοτισμός να είναι γεγονός.

Δεύτερον, πιστεύω πως ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον άτοπος, μιάς και δεν γνωρίζω πολλά άτομα της ηλικίας μου, (τριαντάρηδων γαρ), να αμείβονται με 700 ευρώ. Οι περισσότεροι σπανίως λαμβάνουν πάνω από 600, και στο 90% των περιπτώσεων με μερική, ή χωρίς καθόλου ασφάλιση.

Παραθέτω παρακάτω την προσωπική μου ιστορία, αλλά και δύο φίλων μου που θα δώσουν μία εικόνα της πραγματικής κατάστασης στον χώρο εργασίας. Η τελευταία δε, είναι αυτή που με εξόργισε περισσότερο και με ώθησε στην συγγραφή της παρούσης ανάρτησης. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 1η (c’est moi)

Διαθέτω κάρτα ανεργίας από το 2000· απ’ όταν αποφοίτησα από την Τεχνική Επαγγελματική Σχολή όπου φοιτούσα (σήμερα οι σχολές αυτές δεν υφίστανται πλέον). Στα οχτώ αυτά χρόνια που πέρασαν, δεν έχω εργαστεί ούτε μία μέρα· σύμφωνα με τα «έγγραφα» του κράτους. Κι’ όμως. Έχω περάσει από διάφορες εργασίες όπως σε συνεργείο αυτοκινήτων ως μηχανικός (ευτυχώς δεν κράτησε πολύ, γιατί δεν μου πήγαινε το επάγγελμα αυτό με τίποτα!). Σε γραφείο με αρκετά δωδεκάωρα αλλά και μερικά «τρελά» δεξαεξάωρα για τον εξωφρενικό μισθό των 400 ευρώ. Σε ξενοδοχείο σε νυχτερινές βάρδιες κι’ εορτάσιμες περιόδους (Χριστούγεννα, Πάσχα κ.λ.π.) για 600 ευρώ τον μήνα (οι υψηλότερες απολαβές που έλαβα ποτέ!). Σε γραφείο Web Design ως web designer, γραφίστας και προγραμματιστής (όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω). Ως καθηγητής σε φροντιστήριο για να διδάξω το πρόγραμμα "Photoshop" σπουδαστές και καθηγητές πληροφορικής. Μεταξύ όλων των προαναφερόμενων εργασιών, έκανα κι’ άλλες μικρότερες εργασίες ελάσσονος σημασίας για χαντζιλίκι.

Χαρακτηριστικά αυτών των εργασιών ήταν αφ’ ενός η χαμηλή αμοιβή, ιδίως σε σχέση με τις εργάσιμες ώρες, κι αφ’ εταίρου η πλήρη έλλειψη ασφάλισης. Συν αυτών, ήταν και οι απαιτήσεις των εργοδοτών για προσφορά υπέρ του δέοντος, εις το όνομα της πατρίδος και του πατροπαράδοτου ελληνικού φιλότιμου.

Να το πω απλά: Θέλουν υπάλληλο με ευέλικτο ωράριο (έλα 8 το πρωί, φύγε 9 το βράδυ, έλα ξανά στις 10 να σκουπίσεις). Θέλουν άριστη γνώση ξένων γλωσσών όπως αγγλικά, γαλλικά και πιάνο. Θέλουν άριστες γνώσεις υπολογιστών, συμπεριλαμβανομένου και της επισκευής των σε περίπτωση βλάβης. Και τα θέλουν όλα αυτά με ελάχιστα χρήματα, το δικαίωμα να σε βρίζουν και να σε μειώνουν μπροστά σε τρίτους, να ψήνεις καλό καφέ και να κάνεις τα ψώνια για το σπίτι (δεν αστειεύομαι καθόλου στο τελευταίο). Το ότι θα σε πάρουν χωρίς ασφάλεια είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ! Όταν δε, τολμάς να το αναφέρεις, λαμβάνεις απαντήσεις του τύπου: «Εσείς οι νέοι μου βγήκατε όλοι συνδικαλιστές. Είστε τεμπέληδες και δε θέλετε να δουλέψετε. Εγώ σου προσφέρω μιά δουλειά, κι εσύ την κοιτάς στα δόντια», κ.ο.κ.

Έχουμε και το κράτος από την άλλη, να μην ασφαλίζει ανέργους άνω των 29 ετών (παρντόν;). Δεν γνωρίζω, ούτε κατανοώ την λογική αυτή.

Όταν είσαι άνεργος και κάτω των 29 ετών, πηγαίνεις κάθε εξάμηνο στον Ο.Α.Ε.Δ. όπου έχεις την κάρτα ανεργίας και παίρνεις ένα πιστοποιητικό. Πας στο Ι.Κ.Α. και εκδίδεις βιβλιάριο υγείας και το ανανεώνεις κάθε εξάμηνο. Τουλάχιστον να έχεις ως πολίτης μία άλφα ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε περίπτωση που αρρωστήσεις, σε χτυπήσει κάποιο αυτοκίνητο βουλευτού ή σπάσεις ένα χέρι βρε αδερφέ! Για κάποιον λόγο όμως, το κράτος θεωρεί πως μετά το 29 έτος της ηλικίας, ο άνεργος δεν χρειάζεται αυτή την περιττή «πολυτέλεια». Και άνεργος και στον αέρα σε περίπτωση που σπάσεις –λέμε τώρα– κάνα πόδι, γιατί άνθρωπος είσαι...

Έτσι, το καλοκαίρι του 2007, κανόνισα με τον τότε εποχιακό εργοδότη μου, και συμφωνήσαμε να μου κάνει μία δίμηνη πρόσληψη, ώστε να κολλήσω τα 51 ένσημα που απαιτούνταν ως τότε, για να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για το έτος 2008. Τα ένσημα, θα τα πλήρωνα (και τα πλήρωσα) εγώ από την τσέπη μου. Από τα 1200 ευρώ των αποδοχών του διμήνου, τα 951 ευρώ πήγανε σε εισφορές για το ΙΚΑ! Ουσιαστικά, αγόρασα την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη από το κράτος!!

Φυσικά αυτό το κράτος το κατάλαβε κι’ αποφάσισε πως είναι πολύ χαμηλά τα κοστολόγια. Γι’ αυτό, ακολουθώντας φιλολαϊκή πολιτική, ιδίως τώρα σε περίοδο γενικότερης οικονομικής κρίσης, σκεφτικέ, αποφάσισε και ψήφισε πως εφ’ εξής θα απαιτούνται τα διπλάσια ένσημα για να δικαιούται ο εργαζόμενος ασφάλιση. Τουτέστιν, 100 ένσημα και 1902 ευρώ ετησίως!)

Έτσι βρίσκομαι λοιπόν στο σήμερα, με οχτώ χρόνια κάρτα ανεργίας (στα 10 θα μου την κάνουνε gold και στα 25 platinum!), η οποία ακυρώθηκε μόνο μία φορά (θα δείτε παρακάτω το πώς και το γιατί).


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 2η

Πάλι εγώ. Καθώς ήμουνα επίσημα άνεργος, το 2003 ο Ο.Α.Ε.Δ. αποφάσισε πως, για ν’ ανεβάσω τα προσόντα μου, χρειαζόμουνα ένα πτυχίο E.C.D.L. Με εγγράφουν με το έτσι θέλω λοιπόν, σε ένα πρόγραμμα 100 ωρών όπου σε ιδιωτικό Κ.Ε.Κ. θα παρακολουθούσα τα μαθήματα.

Όταν έφτασα και γράφτηκα, έλαβα μία δυσάρεστη έκπληξη. Μου ζητούσαν την κάρτα ανεργίας που είχα ήδη για 3 χρόνια (Όχι, όχι το παιδί μου!!). Ρώτησα εκεί, πήγα και ρώτησα και στον Ο.Α.Ε.Δ., όπου μου είπαν εν τάχη το εξής:

«Όταν εγγράφεσαι σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, η κάρτα ανεργίας ακυρώνεται, γιατί είναι σαν να προσλαμβάνεσαι από το κράτος. Δεν είσαι πλέον άνεργος, μιάς και θα λαμβάνεις εισόδημα».

Και πράγματι, μου την ακύρωσαν επί τόπου. Το δε εισόδημα ανερχότανε στο ιλιγγιώδες ποσό των 200 ευρώ, από τα οποία τα 51 θα παρακρατούνταν για να λάβω τα 40 πίσω, μετά την υποβολή της φορολογικής δηλώσεως, ως επιστροφή την επόμενη χρονιά. Ο δε χρονικός ορίζοντας του προγράμματος ήταν 5 μήνες. 200 ευρώ για 5 μήνες. Αυτός ήταν ο μισθός του κράτους για την «απασχόλησή» μου (...και ζαμπόν κυρ. Παναγιώτη... και σοκολάτες για τα παιδιά!)

Γι’ αυτόν τον λόγο ακυρώθηκε η κάρτα ανεργίας μου, και μαζί με άλλων, ρίξαμε τον δείκτη ανεργίας. Αυτό συμβαίνει σε όλη την χώρα έως και σήμερα. Έτσι εμφανίζει το κράτος τεχνητές μειώσεις στους δείκτες της ανεργίας.

Περιττό να αναφέρω πως αμέσως μετά το πέρας των μαθημάτων (των οποίων την ποιότητα και το αδιάβλητο τον εξετάσεων δεν θα αναφέρω γιατί θα με μηνύσουν και θα με τραβάνε στα δικαστήρια), πήγα και γράφτηκα ξανά στον Ο.Α.Ε.Δ. ως άνεργος —και να με συγχωρείτε, αρνούμαι να δεχτώ πως εργάστηκα για 5 μήνες και δεν ήμουν άνεργος. Ήμουν και είναι άνεργος για οχτώ ολόκληρα χρόνια κύριε Κράτος!


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 3η (νεαρά δεσποινίς ψάχνεται)

Γνωρίζω ένα κορίτσι με το οποίο με δένει μία φιλία, η οποία επιτέλους κι’ αυτή, μετά από χρόνια ανεργίας, βρήκε εργασία ως γραμματέας σε γραφείο ιατρού στην Ξάνθη. Θα κλείνει ραντεβού, θα κρατάει τα αρχεία στον υπολογιστή, θα απαντάει στα τηλέφωνα, θα τρέχει στο Ι.Κ.Α. για τα βιβλιάρια των ασθενών, στα φαρμακεία για τα φάρμακα, και πάσης φύσεως άλλες εξωτερικές ή εσωτερικές εργασίες. Χάρηκα κι εγώ γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι το πόσο επηρεάζει την ψυχολογία η ανεργία κι’ η συνεχείς έλλειψη ρευστού, και ζήτησα λεπτομέρειες.

Λεπτομέρεια 1η: Θα την προσλάβει μέσω προγράμματος Ο.Α.Ε.Δ. με κάρτα ανεργίας (ουδέν μεμπτό ως εδώ, θα πείτε).

Λεπτομέρεια 2η: Θα της πληρώνει μόνο τα χρήματα που δίνει ο Ο.Α.Ε.Δ. για έναν χρόνο, ήτοι 430 ευρώ περίπου (δεν γνωρίζει ακριβές ποσό ακόμη, αλλά τόσα περίπου είπε ο γιατρός). Ο γιατρός αρνείται δηλαδή να συνεισφέρει –ας πούμε– άλλα 200 ευρώ μηνιαίος ώστε, κάπως, να γίνει ο μισθός πιο αξιοπρεπής. (50 γαμημένα ευρώ την εβδομάδα! Ιδιώτης ιατρός! Μία γαμημένη επίσκεψη ασθενούς την εβδομάδα! Πόσο μορφωμένος μπορεί να είναι αυτός ο άνθρωπος το κέρατό μου;!)

Λεπτομέρεια 3η: Της ανέθεσε την πλήρη ψηφιοποίηση του ιατρικού του αρχείου μίας ολόκληρης 15ετίας. Θέλει να του οργανώσει σύστημα φακέλων που να περιέχουν τα αρχεία των ασθενών με αλφαβητική σειρά. Μεταξύ των εργασιών είναι η σάρωση ακτινογραφιών, συνταγολογίων και λοιπόν εγγράφων, και... φυσικά η κατάλληλη επεξεργασία και ταξινόμησή τους. Το κορίτσι ήδη βαράει 12ωρα για να τα κάνει, ενώ μάλιστα είναι ακόμη... «υπό δοκιμή»!

Λεπτομέρεια 4η: Μετά το πέρας εργασιών έχει την απαίτηση να κάνει και τα ψώνια για το σπίτι του.

Φυσικά όταν την ρώτησα: «Γιατί μωρή χαζή κάθεσαι και δεν φεύγεις από εκεί;» Μου απάντησε ό,τι πιο απλό: «Γιατί πού θα βρω δουλειά αλλού;» Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι που λένε —τα έξοδα τρέχουν.

Το τραγικό είναι πως ενδόμυχα σκέφτηκα πως κι’ εγώ το ίδιο θα έκανα. Έχει ήδη δύο μήνες που ζω κυριολεκτικά με δανικά φίλων. 20-20, 50-50 τα ευρώ, μου δανείζουν ευελπιστώντας πως τα Χριστούγεννα που θα εργαστώ κάνα μήνα θα βγάλω αρκετά να τους τα δώσω πίσω και να βγάλω τους επόμενους δυό μήνες.


[ Πηγή εικόνας ]


Περίπτωση 4η

Εν συντομία θα τα πω και με λίγες λεπτομέρειες, γιατί η Δαμόκλειος σπάθι κρέμεται πάνω από το κεφάλι κάθε επώνυμου και μη blogger.

Φίλος εργάζεται σε σημαίνουσα επιχείρηση της Ξάνθης (επωνυμίες, ονόματα και λοιπά στοιχεία δεν αναφέρουμε) μαζί με περίπου άλλα τριάντα άτομα. Μετά από περίπου δύο χρόνια τους μαζεύει η επιχείρηση και τους λέει πως θα προβεί σε απολύσεις και επαναπροσλήψεις μέσω του... «Stage» κι άλλων τέτοιων προγραμμάτων. Αρχικώς υπέθεσα πως απλώς θέλουν να γλιτώσουν χρήματα και να πληρώνει το κράτος (δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι φορολογούμενοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη) τους υπαλλήλους τους προς τόνωση της... επιχειρηματικότητάς τους. Ο φίλος μου όμως μου άνοιξε τα μάτια εξηγώντας:

«Βρε κουτό αγόρι. Δεν είναι μόνον τα χρήματα. Μετά το τρίτο έτος αρχίζουν τα δικαιώματα των υπαλλήλων ν’ αναβαίνουν. Δικαιούνται περισσότερες ημέρες άδειας τον χρόνο, αυξημένες χρηματικές απολαβές, αλλά και αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης. Αυτό είναι που τους καίει. Θέλουν να πληρώνουν λίγα (ή καθόλου μέσω προγραμμάτων), να απολύουν κατά το δοκούν, και να μην δίνουν άδειες.»

Έμεινα κι’ εγώ «μαλάκας» με το στόμα ανοιχτό...


Συμπέρασμα:

Ποια 700 ευρώ ρε παίδες;! 700 ευρώ είναι παράδεισος! Με το ζόρι πιάνουν τα 500 ευρώ στην πιάτσα! Και γαμώ τη μου! Σταματήστε πιά να μας αποκαλείτε με τέτοιο χαρακτηρισμό! Βρείτε κάτι άλλο. Αποκαλέστε μας η γενιά των απελπισμένων, των χαμένων, των θυμάτων, των νέο-προεπαναστατικών (ελπιδοφόρο αυτό), κάτι άλλο τέλος πάντων!


Γενιά των 700 ευρώ στα μούτρα σας!


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου

11/19/2008

59. Όχι στο Όνομά μας

Όχι στο Όνομά μας


Αν και θεωρώ πως ούτε στο ελάχιστο μπορώ να νιώσω όπως νιώθουν οι φυλακισμένοι στα ελληνικά Σωφρονιστικά Καταστήματα, ευελπιστώ πως συμμετέχοντας σε κάτι τόσο απλό όπως είναι η ανάρτηση του παρακάτω κειμένου, θα συνεισφέρω, έστω και στον ελάχιστο βαθμό, στην διάδοση της είδησης πως χιλιάδες κρατούμενοι κάνουν εδώ και πολλές ημέρες απεργία πείνας, και στην ευαισθητοποίηση του συνόλου της κοινωνίας. Ακόμη κι ο πιο σκληροτράχηλος κακοποιός δικαιούται βασικές, ανθρώπινες συνθήκες κράτησης, κι’ αυτό δεν το συζητώ· το θεωρώ δεδομένο.

Γι’ αυτό, αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο, όπως ζητείται από το blog, που είναι κατά κάποιον τρόπο η διακήρυξη των αφανών ανθρώπων που ζούνε στα «Σωφρονιστικά Καταστήματα» της χώρας.


[ Πηγή εικόνας ]



—Όχι στο Όνομά μας—


"Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος".
—Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

"Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω"
—Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08


Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας. Σε αυτές τις πρακτικές όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση "σωφρονιστικά" ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα. Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ. Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη. Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων. Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή. Σε αυτή την πραγματικότητα όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος. Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας. Σε αυτή την κατάσταση όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
http://kratoumenoi.wordpress.com/

11/17/2008

58. Στην Χώρα Της Φαιδράς Πορτοκαλέας Και Του Πολυτεχνείου


Στην Χώρα Της Φαιδράς Πορτοκαλέας Και Του Πολυτεχνείου


Η χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, κι’ όπου όλοι οι κάτοικοί της ζούνε καθημερινά τις ζωές των, έχει μπει σ’ ένα λούκι που ούτε οι θεοί (μα τον Τουτατίς!) δεν ξέρουν πως θα την ξελασπώσουν...


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, το κράτος δεν πληρώνει ποτέ τις υποχρεώσεις του και συμπεριφέρεται γκανγκστερικά σ’ όποιον τολμήσει να ζητήσει τα χρωστούμενα. Για παράδειγμα, το κράτος δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, και απαιτεί από τον κλάδο αυτόν των ελεύθερων επαγγελματιών, να δίνει φάρμακα και καλούδια στ’ όνομά του και να μην πληρώνει μία. Φορολογεί κανονικά όμως τους επαγγελματίες αυτούς κι’ εισπράττει κανονικά το Φ.Π.Α. κάθε τρίμηνο, τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ, τις ασφαλιστικές συνεισφορές των ιδίων αλλά και των υπαλλήλων που απασχολεί, ενώ στο τέλος της χρονιάς στέλνει κανονικότατα το χαράτσι.

Σε περίπτωση όμως που αντιστραφούν οι ρόλοι, και βρεθεί πολίτης να χρωστάει στο κράτος, ούτε τα χρέη διαγράφει μετά το πέρας πενταετίας (όπως συμβαίνει με το δημόσιο όταν χρωστάει σε πολίτες), ούτε παράταση και ρυθμισούλες δέχεται. Κινητοποιεί αμέσως τα αρμόδια όργανα και με άτεγκτη σκληρότητα αποζητά τα χρωστούμενα με όλα τα μέσα.

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, τα νοσοκομεία που είναι το άλφα και το ωμέγα για την δημιουργία αισθήματος ασφάλειας των πολιτών (διότι, κάτι παθαίνεις, σπας ένα πόδι βρε αδερφέ! Λίγο το’ έχεις να μην φοβάσαι πως θα πρέπει να χρεωθείς για να το βάλεις στον γύψο;) είναι υποστελεχωμένα, κι’ ο υλικοτεχνικός τους εξοπλισμός στα πρόθυρα της κατάσχεσης. Νοσοκομεία σχεδιάζονται και κατασκευάζονται χωρίς να συνυπολογίζονται τα έξοδα λειτουργίας που θα έχουν. Κι’ όμως, κατασκευάζονται με αδικαιολόγητα υψηλά τελικά κόστη, και παραδίδονται στον λαό, μόνο και μόνο για να διαπιστωθεί μετά από λίγα χρόνια πως πρέπει να κλείσουν, γιατί ούτε προσωπικό έχουν, ούτε υλικοτεχνικό εξοπλισμό έχουν, ούτε φάρμακα για να δώσουν έχουν. Θα μείνουν μεγάλα μνημεία ενός «γιατί», σαν τις πυραμίδες των Φαραώ.


[ Πηγή εικόνας ]


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η εκκλησία, με περίσσιες αποδείξεις, αποδεικνύεται πως στους κόλπους της φιλοξενεί πολλά φίδια —πράγμα λογικό, αφού την εκκλησία την αποτελούν οι πολίτες. Λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, διαπλέκοντας τα πλοκάμια της με αυτά των πολιτικών, και με συμφωνίες επί συμφωνιών, άνωθεν και κάτωθεν του τραπεζιού, ανταλλάσσουνε περιουσίες που ανήκουνε στο κράτος, δηλαδή στους πολίτες, και δραστηριοποιείται έκνομα στην επιχειρηματική ζωή της χώρας. Ταυτοχρόνως, υπόκειται σε ειδική διάταξη που την καθιστά αφορολόγητη, με αποτέλεσμα το κράτος να χάνει πολλαπλά· τόσο από την άμεση απώλεια φόρων, όσο κι από την έμμεση απώλεια φόρων και θέσεων εργασίας από τον τομέα εκείνον που αντικαθιστά η επιχειρηματική δράση της εκκλησίας. Δικαίωμα του καθενός η θρησκευτικότητα και η πίστη, αλλά τι γίνεται όταν στο όνομα της πίστης αφήνεται ο πολίτης στο έλεος των του Θεού αντιπροσώπων;

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η εκπαίδευση χαμερπεί κι ο πολίτης γνωρίζει από την στιγμή της σύλληψης του εμβρύου, πως θα χρειαστεί να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για το μεγάλωμά του. Θα πρέπει να κανονίσει από πριν για την εκπαίδευση του παιδιού, σε μία κοινωνία τεχνητά ανταγωνιστική, όπου εάν το παιδί δεν αποκτήσει έγκαιρα κάποια εφόδια θα βρεθεί αποκλεισμένο από την ζωή. Για το καλό των παιδιών, οι γονείς αφήνουν την φύλαξη των στην πάντα έμπιστη και λίαν παιδαγωγική τηλεόραση, ενώ τρέχουν από την πρωινή εργασία στην απογευματινή, στρεσάροντας τόσο την ψυχή, όσο και το σώμα στα όριά τους. Κατά συνέπεια παθαίνουν εγκεφαλικά, καρδιακά, καρκινικά, αλλά και ψυχολογικά νοσήματα, που αν δεν τους αποτελειώσουν άμεσα, τους αφήνουν ανάπηρους και στιγματισμένους για το υπόλοιπο της ζωής τους. Ταυτοχρόνως τα παιδιά μεγαλώνουν με την αίσθηση απουσίας του γονέα, κι’ αναπτύσουν κι αυτά με την σειρά τους τα δικά τους ψυχολογικά προβλήματα... Ω καιροί, ώ ήθη!

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δημόσιες υπηρεσίες που φτιάχτηκαν με τα χρήματα των πολιτών που τα συνεισφέρανε επί δεκαετίες, ξεπουλιούνται επί πινακίου φακής, επειδή η διοίκηση του κράτους τις κατέστησε –λένε– ζημιογόνες, και συνεπώς –λένε πάλι– ασύμφορες για τον λαό. «Ριζοσπαστικές ιδέες» όπως ας πούμε, η άμεση αντικατάσταση των ανώτατων διοικητικών στελεχών, ή η επιβολή χρηματικών προστίμων, σε περίπτωση αποδεδειγμένης κακοδιαχείρισης (σε αντιδιαστολή με τα «μπόνους»), είναι απλά αδιανόητες. Είναι κι’ αυτό το αντιστραμμένο «new-new deal» που δεν δέχεται κρατική παρέμβαση στην οικονομία, εκτός κι’ αν πρόκειται για «ενέσεις ρευστού» για την αποφυγή οικονομικού κράχ...


[ Πηγή εικόνας ]


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ασχολούνται με τον «Μπουμπούκο», τον δείχνουν και γελάνε, με το ίσως μοναδικό πράγμα που δεν θα έπρεπε να γελάνε, κι’ ούτε να τους πέφτει λόγος. Αντί όμως ν’ ασχολούνται με τον «Καίσαρα», το έργο και τα λόγια του, ασχολούνται επιμελώς με την γυναίκα του. Σωστά, η φράση λέει πως «η γυναίκα τους Καίσαρα δε πρέπει μόνο να δείχνει τίμια, αλλά και να είναι», αλλά το θέμα είναι τί κάνει ο Καίσαρας, γιατί αυτός έχει την «εξουσία». Η σύζυγος κυβερνάει απλώς την νύχτα (και πολύ καλά κάνει, και μαγκιά της)! Στο Καίσαρα τα μάτια μας λοιπόν...

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, πολιτικοί εμπλέκονται ποικιλοτρόπως σε σοβαρότατα οικονομικά σκάνδαλα, αλλά κανείς από αυτούς δεν καταλήγει, έστω, σε μία δικαστική διαμάχη. Τα έργα κι’ οι ημέρες τους προκάλεσαν σοβαρότατη κι’ αδικαιολόγητη απώλεια τεράστιων χρηματικών ποσών, που όχι απλώς ζημίωσαν και ζημιώνουν το κράτος, αλλά υποβιβάζουν την καθημερινή ποιότητα διαβίωσης των πολιτών της χώρας (διότι άλλο να μην έχεις αξονικό τομογράφο επειδή αγόρασες δύο υπερκοστολογημένους, κι άλλο με τα ίδια χρήματα ν’ αγόραζες είκοσι).

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι πολίτες γιορτάζουν μία γιορτή, που την λένε «Πολυτεχνείο»... ή κάτι τέτοιο... Καμαρώνουν για τους αγωνιστές που πέθαναν για το δικαίωμα να λένε «όχι» σε όσα δεν τους αρέσουνε. Για το δικαίωμα να έχουν δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες, οι οποίοι μοχθούν κι αγωνίζονται για το γενικότερο καλό και το συμφέρων των πολιτών. (Άχαχα! Μουαχαχαχα! Εχεχε!~) Για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του λαού που κατοικεί σε έναν τόπο.

Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, οι καναπέδες, οι καρέκλες, οι πολυθρόνες, τα κρεβάτια και τα ανάκλιντρα, είναι τόσο μαλακά και βολικά, που δύσκολα ο κώλος τα αποχωρίζεται (άντε, το πολύ-πολύ για να πάει να χέσει). Οι πολίτες βλέπουν με παγερή απάθεια την χώρα τους να καταστρέφεται, να μολύνεται και να ξεπουλιέται. Με μαζοχιστική λαγνεία, παρακολουθούν την κατάρρευση του κράτους τους, το ξεπούλημα των ατομικών τους ελευθεριών και την συστηματική υποβάθμισή τους ως όντα και προσωπικότητες.


[ Πηγή εικόνας ]


Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ζω κι εγώ. Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, και γράφω για όσα με πειράζουν, για όσα με στεναχωρούν, για όσα με εξαγριώνουν, για όσα με μειώνουν, για όσα μου κάθονται στον λαιμό και με πνίγουν. Κάθομαι και γράφω... δεν κάνω τίποτ’ άλλο!

Γι’ αυτό και ξέρω, πως όταν θα έρθει η Νέμεσις να μας τιμωρήσει, θα είμαι κι εγώ εκεί, για να λάβω την τιμωρία που μου αρμόζει. Γιατί όταν έβλεπα την χώρα να καίγεται, το μόνο που έκανα ήταν να φωνάζω: Φωτιά-φωτιά! Μα οι φωτιές δεν σβήνονται με φωνές· θέλουν και πράξεις...


Αφιερωμένο:

[...]

Ένα το χελιδόνι,
κι η Άνοιξη ακριβή.
Για να γυρίσει ο ήλιος,
θέλει δουλειά πολλή.
Θέλει νεκρούς χιλιάδες,
νά ’ναι στους τροχούς,
Θέλει κι οι ζωντανοί,
να δίνουν το αίμα τους.

[...]


Άντε και του χρόνου! (Ζήτω το έθνος!)


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

11/04/2008

57. Αμερικάνικες Εκλογές 2008


Αμερικάνικες Εκλογές 2008



—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

56: Μην μένεις πίσω από την πόρτα...


Μην Μένεις Πίσω Από Την Πόρτα



[ Πηγή εικόνας ]



[Ένας επισκέπτης στο γκρουπ του Όσσο τον ρωτάει κάτι, και παίρνει απάντηση]

Το άλλο που θα ήθελα να ρωτήσω ήταν ότι έχω την αίσθηση, όταν διαβάζω βιβλία για την πνευματική ανάπτυξη –δικά σου και άλλων– ότι τα καταλαβαίνω όλα πολύ καλά. Διανοητικά, όλα μου φαίνονται ξεκάθαρα. Είναι προφανές όμως ότι, επιεικώς μιλώντας, είμαι στα χάλια μου... υποφέρω. Και θα πρέπει να γίνω ικανός να βγω απ’ αυτό. Μπορώ επίσης να δω ότι πρέπει να κάνω αυτό κι’ εκείνο, ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο να είναι καθαυτό το γεγονός ότι το θέλω.


Σωστά. Είναι πολύ προφανές ότι διανοητικά δεν έχει καθόλου πρόβλημα στο να καταλάβεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η διανοητική κατανόηση δεν είναι η σωστή κατανόηση. Είναι απλώς περιφερειακή. Είναι καλή για όσο πάει, δεν πηγαίνει όμως πολύ μακριά.

Έτσι, αν βασίζεσαι μόνο στην διανοητική κατανόηση, μπορεί να γίνεσαι ολοένα και μεγαλύτερος γνώστης. Θα φτάσεις να καταλαβαίνεις τα πάντα κι’ όμως εσύ θα παραμένεις ο ίδιος. Η μεταμόρφωση δεν είναι εφικτή μέσα από την νόηση. Η μεταμόρφωση γίνεται μέσα από ολόκληρο το είναι.

Η νόηση είναι απλώς ένα μέρος από ολόκληρο το είναι σου, οπότε θα πρέπει να καταλάβεις και στην καρδιά επίσης, όπως θα πρέπει να καταλάβεις και στο κεφάλι. Κι’ όχι μόνο αυτό. Θα πρέπει να καταλάβεις και μέσα στα ίδια σου τα κόκαλα, μέσα στο μεδούλι, αν θέλει πραγματικά να καταλάβεις.

Όταν καταλαβαίνεις διανοητικά, καταλαβαίνεις απλώς τη λογική, καταλαβαίνεις απλώς τους λεκτικούς συνειρμούς. Σου φαίνεται ότι ο συλλογισμός είναι λογικός. Η ζωή όμως δεν είναι λογική. Είναι απείρως μεγαλύτερη από αυτό. Κι’ όχι μόνο δεν είναι λογική, αλλά είναι πολύ παράλογη, επειδή η λογική σκέφτεται με όρους: είτε-είτε, και η ζωή είναι παράδοξη, η ζωή είναι παράλογη. Είναι περισσότερο σαν χάος, παρά σαν ένα λογικό σύστημα, είναι περισσότερο ποιητική και λιγότερο μαθηματική.

Αυτό είναι ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου νου —ότι κρέμεται πάρα πολύ από το κεφάλι. Κι’ έχεις χάσει την επαφή με το σώμα, με την καρδιά, με την πραγματική, την ουσιαστική σου ύπαρξη.

Θα πρέπει λοιπόν να κάνεις κάτι κι όχι απλώς να διαβάζεις. Ο διαλογισμός, το κολύμπι, το τρέξιμο, ο χορός, το τραγούδι, το κλάμα και το γέλιο μπορούν να βοηθήσουν. Η σκέψη από μόνη της δεν μπορεί να σε βοηθήσει.

Διάβασε ένα βιβλίο –δεν υπάρχει τίποτα κακό σ’ αυτό– αλλά να μην περιοριστείς σε αυτό. Το βιβλίο μπορεί να ανοίξει μιά πόρτα, αλλά μη μένεις στην πόρτα.

Αν μείνεις εκεί, αν κολλήσεις στην πόρτα, δεν θα μπεις ποτέ στο παλάτι. Και οι θησαυροί δεν βρίσκονται στην πόρτα. Κανένας δεν κρατάει τους θησαυρούς στην πόρτα. Οι θησαυροί είναι κρυμμένοι βαθιά, μέσα στο βαθύτερο ιερό τού είναι σου.


Διαλογίσου λοιπόν περισσότερο, αγάπησε περισσότερο. Βρες στιγμές που να είσαι μέσα στο σώμα κι όχι μέσα στο κεφάλι. Κάνε κάτι στο οποίο να μπορείς να είσαι ολόκληρος. Για παράδειγμα, αν χορεύεις, θα πρέπει να είσαι ολόκληρος. Έρχεται μιά στιγμή στο στροβίλισμα, που μόνο το στροβίλισμα απομένει και το κεφάλι σου εξαφανίζεται εντελώς. Είναι καλό να διαβάζεις. Αν έχεις επίγνωση, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις κι’ αυτό, χρησιμοποίησέ το όμως σαν μέσο και μην το κάνεις στόχο.

Αν μπορείς να έρθεις στο μαραθώνιο διαλογισμού, θα είναι καλό. Απλώς μείνε εδώ για λίγες μέρες και διαλογίσου. Δοκίμασε να καταλάβεις από διαφορετικές διαστάσεις, όχι από την διανοητική. Η διανοητική κατανόηση είναι σαν να είσαι διψασμένος και να ζητάς νερό κι’ εγώ να σου εξηγώ ότι το νερό είναι η ένωση δύο μερών υδρογόνου και ενός μέρους οξυγόνου.

Το καταλαβαίνεις απολύτως, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα σ’ αυτό, είναι προφανές. Αυτό όμως δεν πρόκειται να σε βοηθήσεις αν είσαι διψασμένος, δεν πρόκειται να σβήσει τη δίψα σου. Μπορείς να γράψεις τον χημικό τύπο του νερού και μπορείς να τον αποστηθίσεις, όμως ο χημικός τύπος δεν πρόκειται να σβήσει τη δίψα σου. Η δίψα χρειάζεται πραγματικό νερό κι’ ο χημικός τύπος είναι απλώς μιά αντίληψη, δεν είναι η πραγματικότητα.

«Προπαντός μην Παραπατάς»
Συγγραφέας: Osho
Εκδόσεις: Ρέμπελ
ISBN: 960-7259-97-4
Αρ. σελίδων: 370


Το κείμενό αυτό του Osho με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Ένοιωσα πως στ’ αλήθεια, στην ζωή μου έχω ανοίξει τρομερά πολλές πόρτες, κι ενώ μου άρεζε αυτό που έβλεπα, δεν τολμούσα να βάλω το ριμαδιασμένο το πόδι μου μέσα. Εν μέρει λόγο χαμηλής αυτοεκτίμησης, που μου φώναζε πως αυτό που έβλεπα και μου άρεζε, δεν το άξιζα· δεν ήμουν άξιος να το κάνω κτήμα μου; Εν μέρει από φόβο για το άγνωστό και την επιμονή στην πεζή σταθερότητα που γνωρίζω (να πω το μεγάλο «ναι» ή το «μεγάλο» όχι που λέει κι’ ο Καβάφης); Ποιος ξέρει;

Πάντως, μου έδωσε να καταλάβω πως δεν φτάνει μόνο το διάβασμα για να γεμίσει αυτό το τεράστιο κενό που νιώθω μέσα μου. Έχω πολύ δρόμο ακόμη για να γίνω δέντρο και να δώσω κάποτε καρπούς... Ας είναι... Το μονοπάτι μου έχει δρόμο ακόμη. Έχουμε καιρό για την Ιθάκη...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
en.wikipedia.org/wiki/Osho

10/15/2008

55. Εικαστικά (β’) & Κατάθλιψη


Εικαστικά (β’) & Κατάθλιψη


Μιά άγρια «καταθλιψάρα» που πέρασα τον Σεπτέμβριο, λόγω μιάς επίσκεψης συγγενούς και διάφορων προσωπικών αυτογνωστικών προβλημάτων, μ’ έστειλαν στο ντουβάρι της ακινησίας, της παραλισίας και γενικώς του «δε με νοιάζει τίποτα», μ’ αποτέλεσμα να παρατήσω το blog για πάνω από έναν μήνα. Η απουσία δεν έγινε αντιληπτή από κανέναν όμως, κι αυτό όσο νά ’ναι λέει πολλά.

Δεν ξέρω αν αυτά που γράφω έχουν σημασία, αν έχουν απήχηση σε κανέναν. Αν και βέβαια, σε τελευταία ανάλυση, διαπιστώνω πως αυτό δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία. Το blogging τον κάνω γιά ’μένα, γιατί με ηρεμεί, γιατί με εκφράζει, κι όχι επειδή αναζητώ να γίνω δημοσιογράφος, ή έστω, διαδικτυακή περσόνα.

Στο μέλλον, ευελπιστώ να ξεμουδιάσω κάπως και να βάλω πάλι εμπρός το γράψιμο, μιάς και το σώμα θυμίζει πολλές φορές μηχανή, που όσο δεν την δουλεύεις, σκουριάζει και δυσκολεύεται να πάρει πάλι ’μπρός.

Έως τότε, σας αφήνω με μερικές από τις τελευταίες μου εικαστικές δημιουργίες από την συλλογή μου στο DeviantArt. Όλα, όπως θ’ αντιληφθείτε, ανήκουν στην "gay art collection".

Ειδική σημείωση για τα copyrights:
Όπως θα διαβάσετε και στις εικόνες, στο αγγλικό κείμενο, τα έργα μου τα δίνω ελεύθερα στο διαδίκτυο. Επιτρέπω την ελεύθερη τους αναδιανομή, επεξεργασία και χρήση, με οποιοδήποτε μέσο ή τρόπο.


[Κάντε κλικ με το ποντίκι σας επάνω στις εικόνες για μεγαλύτερη προβολή]








—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Περικλής)

9/06/2008

54. Οι Μελιτζάνες Της Οργής


Οι Μελιτζάνες Της Οργής



[ Πηγή εικόνας ]


«Έλα τ’ απόγευμα απ’ το σπίτι», μου λέει ο πατέρας μου πριν φύγει, «έχουμε γαμάτη μελιτζανοσαλάτα. Τόνους ολόκληρους!»
«Τί εννοείς "τόνους ολόκληρους";» τον ρωτάω.
«Μαζέψαμε δυό σακιά», μου απαντάει. «Τις πήραμε απ’ το χωράφι».
«Πατέρα; Πάλι "ληστέψατε κάποιο χωράφι";» τον ρωτάω περιπαιχτικά.
«Όχι. Είναι στον Νέστο, ένας που έβαλε ολόκληρο χωράφι και τις μοιράζει τζάμπα».
«Γιατί;» τον ρωτάω με περιέργεια.
«Γιατί; Γιατί τον είπανε τον καημένο να βάλει μελιτζάνες για να τις πάρει το εργοστάσιο. Βιολογικές παρακαλώ. Χωρίς λίπασμα, χωρίς τίποτα».
«Και;»
«Και, όταν ήρθε η ώρα να τις πάει για πούλημα του είπανε πως δεν του τις παίρνουνε».
«Αυτό είναι τρελό».
«Όχι αγόρι μου. Δεν είναι τρελό. Δεν καταλαβαίνεις;» με ρωτάει. Αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά και τον συμπληρώνω:
«Για να τον αναγκάσουνε να ρίξει την συμφωνηθέντα τιμή;»
«Ακριβώς! Ούτε πέντε σεντς το κιλό!»
«Και τί θα κάνει τώρα;»
«Θα τα περάσει με την φρέζα. Τίποτα δε’ θ’ αφήσει. Μέχρι τότε, έχει βγάλει έναν πάγκο και δίνει σ’ όποιον περνάει τζάμπα».
«Κατάλαβα».
«Θά ’ρθεις;»
«Όχι... μου κόπηκε η όρεξη...»
«Μην το βλέπεις έτσι... Τουλάχιστον να μην πάει στα σκουπίδια τόσο φαΐ. Κρίμα είναι... τόσος κόσμος πεινάει».
«Κι ο αγρότης; Πώς θα τα βγάλει πέρα;» ρώτησα.
Ο πατέρας ανασήκωσε τους ώμους μην ξέροντας να απαντήσει. Έκλεισε την πόρτα κι έφυγε.

Αληθινός διάλογος,
εν Ξάνθη, Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2008.

Σχόλια κανείς;...


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Περικλής)

9/04/2008

53. Ζώντας Εγκλωβισμένος Στο Οικονομικό Τέλμα


Ζώντας Εγκλωβισμένος Στο Οικονομικό Τέλμα


Απόγευμα αρχών μηνός Σεπτεμβρίου, σωτηρίου έτους δύο χιλιάδες οχτώ Μ.Κ.Χ. Ο καιρός είναι ευχάριστα ζεστός, ίσα-ίσα ώστε να μου επιτρέπει κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή φορώντας μοναχά το σλίπ, και χωρίς την λειτουργία του ανεμιστήρα. Ζώντας κι εκτός πόλεως, απολαμβάνω ένα ελαφρύ αεράκι, καθώς και το τιτίβισμα των πουλιών που βρίσκουν καταφύγιο στα δέντρα της αυλής, που με αγάπη φυτεύτηκαν προ είκοσι και βάλε ετών. Ειδυλλιακό περιβάλλον, που όμως δεν καταφέρνει να μου προσφέρει κάποια ψυχική γαλήνη ή ηρεμία.

Συν τις άλλης, είναι κι η τέταρτη ημέρα, μετά της «απολύσεώς» μου από την καλοκαιρινή εργασία μου. Εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια, κάθε δεκαπενθήμερο Χριστούγεννα-πρωτοχρονιά-φώτων, δεκαπενθήμερο του Πάσχα, και τρίμηνο καλοκαιρινών διακοπών Ιούνιος-Αύγουστος, εργάζομαι καλύπτοντας τις άδειες του μόνιμου προσωπικού ενός ξενοδοχείου, το οποίο ανήκει σε οικογενειακό φίλο. Εννοείται πως η εργασία είναι αδήλωτη, χωρίς ένσημα και «λοιπές βλακείες» (εδώ γελάμε), με μισθό εξακοσίων ευρώ. Η εργασία είναι μίση-μισή: απογευματινή βάρδια, 14:00-22:00, και βραδινή βάρδια, 22:00-06:00· ανάλογα με το ποιος υπάλληλος έχει άδεια. (Έχω ξεχάσει τί θα πεί θάλασσα κ.τ.λ.)

Εξών αυτών των χρημάτων, άλλο εισόδημα δεν υπάρχει. Και σε περίπτωση που κάποιοι διερωτηθούν για το πώς ζω, θα απαντήσω με ντροπή πως, ναι, με συντηρεί ο πατέρας μου, του οποίου το εισόδημα προέρχεται από ένα μικρό ενοίκιο από το παλιό του μαγαζί το οποίο νοικιάζει. Τουτέστιν, με το ενοίκιο, και τα έξτρα χρήματα που βγάζω ένα τετράμηνο τον χρόνο, προσπαθούμε να ζούμε δύο άτομα. Το συνολικό εισόδημα, επ’ ουδενί άγγιζε το –πάλαι ποτέ– αφορολόγητο όριο των 10.500 ευρώ. Αν το διαιρέσουμε στο μισό, μιάς και πατέρα-υιός έχουμε κοινό ταμείο, τα έσοδα του καθενός είναι κάτω των 5.250 ευρώ!

Με αυτά τα χρήματα, πρέπει να εξοφληθούνε λογαριασμοί του ηλεκτρικού, των τηλεπικοινωνιών, του νερού, της θέρμανσης, τέλη κυκλοφορίας, ασφάλειες κι άλλα. Εκεί που λέμε: «υγεία να υπάρχει», έρχεται κι ο «ευφυέστατος» υπουργός των οικονομικών, με μέτρα που θα «ενισχύσουν» τα έσοδα του κράτους, που κατόπιν, λέει, θα ενισχύσουν τους «οικονομικά ασθενέστερους».


[ Πηγή εικόνας ]


Συγκεκριμένα, το κράτος με «ενισχύσει» (αλήθεια, με έσοδα κάτω των 5.250 ευρώ, ανήκω στους «κάτω από το όριο της φτώχιας»;) καθημερινά, με τα παρακάτω μέτρα:

1) Καταργεί το αφορολόγητο για αυτούς που ζούνε μόνο από ενοίκιο. (Πατέρα, ξέχνα μόνο το χαρτόσημο!)

2) Ανεβάζει τα τέλη κυκλοφορίας για τα παλιά «ρυπογόνα» αυτοκίνητα. Δεν με ρωτάει εάν έχω τα χρήματα να αντικαταστήσω το 28 ετών R4 των γονιών μου, που είναι δηλωμένο στο όνομά μου, με ένα νέο. Άσε που αν πάρω αμάξι με δόσεις, θα με ρωτήσει το κράτος: «Πόθεν έσχες» με δήλωση κάτω των 5.250 ευρώ;! (Όλ’ αυτά για το καλό του περιβάλλοντος, την ώρα που η Δ.Ε.Η. έχει δρομολογήσει κατασκευή τεράστιου εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με χρήση λιθάνθρακα στην Καβάλα!)

3) Ως μακροχρόνια κατόχου με κάρτα ανεργίας από τον Αύγουστο του 2000, δεν μου εξασφαλίζει καμία οικονομική βοήθεια, γιατί δεν έχω τα δύο χρόνια ενσήμων που χρειάζονται. Λογικό, αφού «επίσημα» δεν έχω εργαστεί ποτέ. Άσχετα αν έχω εργαστεί σε συνεργείο, τυπογραφείο, γραφιστικό γραφείο, σε γραφείο υπηρεσιών web ως σχεδιαστής web σελίδων, ξενοδοχοϋπάλληλος κ.τ.λ. Βέβαια, θα μου πούνε πως εγώ φταίω, επειδή δεν καταγγέλλω τους εργοδότες μου. Διόλου δεν διερωτώνται που θα βρω δουλειά σε μία μικρή πόλη σαν την Ξάνθη, όταν βγει φόρα πως «γαμάω» τους εργοδότες μου. «Την ευθύνη την έχουν οι πολίτες», δικαίως θα πούνε οι ορθολογιστές. Τί να πώ; Είμαι ένας παλιοδειλός —what ever!

4) Το κράτος λέει, πως οι κάτοχοι κάρτας ανεργίας, μετά το εικοστό ένατο έτος της ηλικίας τους, δεν δικαιούνται δωρεάν ασφάλιση στο Ι.Κ.Α. και υπάγονται στο ταμείο πρόνοιας. Ελα ντέ που εκεί δεν με ασφαλίζουν γιατί εμφανίζω εισόδημα από το ενοίκιο που παίρνω στο όνομα του πατέρα μου. Άνεργος μπορεί να είμαι, λέει ο νόμος, αλλά έσοδα έχω. Άρα, μπορώ να πληρώσω μόνος μου τον γιατρό και τα φάρμακα όταν αρρωσταίνω. Sure —what ever!

5) Ανακοινώνεται η πρόθεση της κυβέρνησης, να βάλει χέρι –αλα Μπερλουσκόνη– στους «νεκρούς» λογαριασμούς. Θυμήθηκα πως έχω κάνα δυό σε τράπεζες, με ποσά κάτω των εκατό ευρώ. Επίσης, έμαθα πως χρεώνομαι έξοδα συντηρήσεως λογαριασμών! Τους έκλεισα αμφότερους κι ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να πληρώσω κι από πάνω.

6) Η ανεργία στην Ξάνθη, ανεπίσημα είναι πάνω από το είκοσι τις εκατό. Επίσημα είναι πολύ λιγότερη, χάρης στα προγράμματα και τις αλχημείες των υπουργιών οικονομικών και εργασίας. Οι προοπτικές να βρω δουλειά, είναι «πολύ ευοίωνες».

Κατά τ’ άλλα, χειμώνας έρχεται, χρήματα για πετρέλαιο δεν έχουμε μαζέψει ακόμη (κι ούτε ξέρω εάν θα μαζέψουμε). Αγοράσαμε όμως δυό τόνους ξύλα για την ξυλόσομπα· λογικά θα μας βγάλουν μέχρι τον Ιανουάριο. Ο νοικάρης χρωστάει πάλι τρία ενοίκια, που μάλλον δεν θα τα πάρουμε ποτέ, και θ’ αναγκαστούμε να προβούμε σε έξωση (είναι που πάει καλά η οικονομία βλέπεις). Ο πατέρας πέρασε τα εξήντα, κι ελπίζει στην σύνταξη· αν κι όταν την εγκρίνουν. Το ότι εργάζεται από τα δώδεκα δεν έχει σημασία, γιατί και στον καιρό του εργάζονταν εργάτες χωρίς ένσημα. Εγώ είμαι άνεργος, και δεν ευελπιστώ σε τίποτα. Ουσιαστικά έχουμε μηδαμινό εισόδημα αυτή την στιγμή.

Εν τω μεταξύ, ο υπουργός καταργεί το αφορολόγητο· αυξάνει τα τέλη κυκλοφορίας, λέγοντάς μου γελώντας, πως με τιμωρεί επειδή οδηγάω ένα παλιό αυτοκίνητο και πως πρέπει να πάρω καινούργιο, ενώ δηλώνει απώλειες εκατομμυρίων στις δημόσιες επιχειρήσεις (βλ. Δ.Ε.Η. που από το +500 εκ. ευρώ το 2004, χρωστάει τώρα 112 εκ. ευρώ για το 2008!). Ταυτόχρονα, σκάνδαλα με μίζες που κόστισαν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ στο δημόσιο για 20 και βάλε χρόνια, περνάνε στα ψιλά. Το κράτος αυξάνει τα λειτουργικά του έξοδα κατά 7% το πρώτο εξάμηνο του 2008, και γενικώς δεν τρέχει κάστανο.


[ Πηγή εικόνας ]


Ναι, μπορεί να έχω αυλή και τα πουλιά να κελαηδάνε. Μέσα μου όμως νιώθω άφατη ανασφάλεια, τρόμο, και φόβο για το μέλλον. Δεν βλέπω τίποτα καλό στην ζωή μου, και δεν διαγράφεται τίποτα ελπιδοφόρο για το άμεσο μέλλον.

Εξακολουθώ να κατακλύζομαι από αισθήματα ενοχής παρ’ όλ’ αυτά. Ποιά η ευθύνη μου σε αυτή την κατάσταση; Ποιές ενέργειες θα έπρεπε να είχα κάνει, ή, και μπορώ να κάνω για αλλάξω την κατάσταση; Μπορώ να κάνω κάτι μόνος μου, ή είμαι σταγόνα στον ωκεανό;

Καλό χειμώνα νά ’χουμε, κι όποιος αντέξει.

Υ.Γ.: Το παρών κείμενο γράφτηκε «εν βρασμό ψυχής». Παρακαλώ, συγχωρέστε τυχών ορθογραφικά και εκφραστικά λάθη.


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Περικλής)

8/26/2008

52. Φέρτε μου ένα δάνειο να ξεμπερδεύω!


Φέρτε Mου Ένα Δάνειο Να Ξεμπερδεύω!


Όταν ήμουνα μικρότερος, εκεί γύρω στα δεκαπέντε μου χρόνια, όπου άρχιζα, κάπως, να σκαμπανεβάζω από οικονομικά, με πληροφόρησε ο πατέρας μου πως χρωστούσα περί τα πέντε εκατομμύρια δραχμές (5.000.000) –τότες–, λόγο των διαφόρων δανείων που έχει λάβει κατά καιρούς το κράτος της Ελλάδας.

Τότες, δεν μου είχε φανεί μεγάλο το ποσό, μιάς και το είχα παρομοιάσει με το κόστος απόκτησης ενός μέσου αυτοκινήτου. Σκέφτηκα τότες, με το αφελές(;) μυαλουδάκι μου, πως άμα ήθελα, θα μπορούσα να βγάλω κάποια στιγμή τόσα χρήματα και να ξεχρεώσω να ξεμπερδεύω, μιάς και η αίσθηση του να χρωστάω χρήματα, κυριολεκτικά με διαλύει ψυχολογικά.


[ Πηγή εικόνας ]


Πέρασανε τα χρόνια, μεγάλωσα και το ξέχασα. Το θυμήθηκα ξανά σήμερα, όταν διάβασα σε μία ιστοσελίδα πως το χρέος του «καθενός» μας, έχει ανέβει στα είκοσι πέντε χιλιάδες διακόσια ευρώ (25.200), ήτοι οχτώ εκατομμύρια εφτακόσιες δώδεκα χιλιάδες εννιακόσιες (8.712.900) παλαιές δραχμές.

Έτσι θέτω ξανά στα τριάντα μου χρόνια το ερώτημα. Μπορώ να πάω σε μιά τράπεζα, να πάρω ένα δάνειο 30.000 ευρώ, και να πάω να τα σκάσω στο κράτος και να ξεπληρώσω εφάπαξ το χρέος μου, ως ένας από τα 11 εκατομμύρια πολίτες αυτού του κράτους; Γιατί, εξών που δεν μου αρέσει να χρωστάω, τίποτα δεν με εξασφαλίζει και δεν με διαβεβαιώνει πως οι «ανίκανοι» που γενικότερα κυβερνούν(;) αυτό το κράτος, δεν θα με χρεώσουν παραπάνω στα επόμενα χρόνια.

Προτού λοιπόν συμβεί κάτι τέτοιο, θέλω από τώρα να ξεχρεώσω και... να βγώ από το παιχνίδι. Όσο για το χρέος στην τράπεζα; Θα είναι πάλι σαν να αγόρασα ένα ακριβό αυτοκίνητο. Θα το ξεπληρώσω σιγά-σιγά σε πέντε-εφτά χρονάκια, και θα ξεμπερδέψω. Μπορώ;

Ρωτάω: Μπορώ;


Υ.Γ.: Ξέρω πως το ερώτημα είναι ρητορικό, και πως δεν μπορώ έτσι απλά να «βγω» από το παιχνίδι. Γιατί απλούστατα, εξακολουθώ να είμαι πολίτης αυτού του κράτους και να συμμετέχω στην ζωή, στα έργα και τις πράξεις του. Πως απολαμβάνω κάποιες παροχές(;!) όπως υγείας π.χ. (;!!) κ.τ.λ. Αλλά ρε γαμώ το. Αυτή η ιδέα να πληρώσω μια κι έξω το χρέος μου και να ξεμπερδέψω, πολύ μου αρέσει —που να πάρει!


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Περικλής)