2/29/2008

23. Εκβιασμός!


Εκβιασμός!


Αίσχος, ντροπή κι όνειδος!!
Πέσαμε θύματα ανώνυμου εκβιασμού!


[Κάντε κλικ στις εικόνες, για να τις δείτε σε πλήρες μέγεθος]



Καταγγέλλω κι εγώ με την σειρά μου, το άθλιο καθεστώς των απανταχού bloggers, αι οποίοι πίσω από την μάσκα της ανωνυμίας, εκβιάζουν χρηστούς, καθ’ όλα νόμιμους και αξιοσέβαστους πολίτες της χώρας αυτής!

Η Προσπάθειά τους να με εκβιάσουν και να μου αποσπάσουν χρήματα, δεν θα περάσει! Δεν μπορώ, δεν δύναμαι —δεν βγαίνω βρε αδερφέ! (συμβιβάζεστε με 30.000 τσιμπούκια;)

Πού είναι ο πρωθυπουργός; Πού είναι το κράτος; Πού είναι η αστυνομία; Πού είναι η εκκλησία; Τί κάνει ο περήφανος Ελληνικός στρατός;! Τί έχουν να δηλώσουν για το θέμα αυτό ο Κούγιας, η Λουκά, ο Εθνικός μας Αστήρ, και λοιποί αξιοσέβαστοι πολίτες της χώρας;!

Σύσσωμα συστρατεύομαι στις προσπάθειες της κυβέρνησης, ώστε να νομοθετήσει και να δημιουργήσει το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο, το οποίο να με απαλλάσσει από τέτοιου είδους καθάρματα. Προσφέρομε μέχρι και το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου να απολέσω!

Ευπειθώς,
Θύμα εκβιασμού των χαμερπών bloggers.

2/28/2008

22. Περί Σκατού ο Λόγος...


Περί Σκατού ο Λόγος...


Υποθετικά μιλώντας...

Αν κάποιος, που τον θεωρείτε φίλο, συγγενή, έμπιστο –δικό σας άνθρωπο βρε αδερφέ!–, σας καλέσει σπίτι του για φαγητό το βράδυ. Κι εσείς, καλή τη θελήσει, παρατάτε το ζεστό σας σπιτάκι· τα σχέδιά σας για ένα ήσυχο βράδυ με τον/την αγαπημένο/η σας, το δικό σας φαγητό, που το λαχταρούσατε από το μεσημέρι, το βιβλίο ή την ταινία που περιμένατε να απολαύσετε...

Και πάτε στο σπίτι του οικοδεσπότη, σκεφτόμενοι πως, τουλάχιστον, θα φάτε ένα αξιοπρεπές γεύμα. Κι αυτός σας σερβίρει τρία πιάτα προτρέποντας σας να διαλέξετε ένα. Κι έχετε να διαλέξετε μεταξύ: Σκατά Σκληρά, Σκατά Μέτρια, Σκατά μαλακά. Εσείς, τί κάνετε; Διαλέγετε ένα από τα τρία σκατά και το τρώτε;...



Φυσικά κι όχι! Φεύγετε, αφού πρώτα έχετε γυρίσει τραπέζια ανάποδα· σπάσει όλη την οδοντοστοιχία του οικοδεσπότη· ρίξατε βρισιές και κατάρες για τις επόμενες εννέα γενεές, θριαμβευτικά από το σπίτι. Μπορεί να φεύγετε νηστικοί —αλλά με κάποια αξιοπρέπεια ακόμη στην τσέπη...

Τότε...

Όταν σας βάζουν να διαλέξετε κυβέρνηση, μεταξύ τριών βασικών παρατάξεων, που όλοι ανεξαιρέτως τους αποκαλούνε σκατά... Γιατί κάθεστε να ψηφίσετε κάποιο;

Όταν σας βάζουν να διαλέξετε μεταξύ αναρχοκαπιταλισμού, καπιταλοποιημένου σοσιαλισμού, συντηρητικής ακροαριστεράς... Γιατί διαλέγετε κάποιο;

Όταν σας βάζουν να διαλέξετε μεταξύ διεφθαρμένης δημοκρατίας(;), δικτατορίας, θεοκρατίας ή υπερεθνικισμού ... Γιατί διαλέγετε κάποιο;

Όταν σας βάζουν να επιλέξετε μεταξύ κίτρινης, μονοθεματικής ή ψευτο-ενημερωτικής ενημέρωσης... Γιατί διαλέγετε κάποιο;

Όταν σας βάζουν να επιλέξετε μεταξύ του Χ, του Ψ, και το Ω, γιατί δεν διαλέγετε κάποιο από τα υπόλοιπα είκοσι ένα εναπομείναντα γράμματα του αλφαβήτου;

Ξεχάσαμε την αλφαβήτα; Ξεχάσαμε πως υπάρχει και η δική μας επιλογή, η δική μας γνώμη, η δική μας άποψη, το δικό μας πιάτο βρε αδερφέ;!

...

Μήπως ξεχάσαμε πως έχουμε το δικαίωμα να ΜΗΝ επιλέξουμε κάτι από αυτό μας σερβίρουν;... Ή εθιστήκαμε στα σκατά και τώρα μας αρέσουν;

Δεν ξέρω, ρωτάω... Εσείς, τί λέτε;



Α! Και δωράκι, το έργο του Γεωργίου Σουρή: «Μυρωμένοι στίχοι» («Σκατολογία» αλλιώς), έτσι, για να κάνουμε ατμόσφαιρα και να ευθυμήσουμε (ίσως) λιγάκι.


ΜΥΡΩΜΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Τίποτε δεν απόμεινε στον κόσμο πια για μένα,
όλα βρωμούν τριγύρω μου και φαίνονται χεσμένα.
Όλα σκατά γενήκανε και ο δικός μου κώλος
σκατά εγίνηκε κι αυτός, σκατά ο κόσμος όλος.

Μόνο σκατά φυτρώνουνε στον τόπο αυτό τον άγονο
κι όλοι χεσμένοι είμαστε, σκατάδες στο τετράγωνο.
Μας έρχεται κάθε σκατάς, θαρρούμε πως σωθήκαμε,
μα μόλις φύγει βλέπομε πως αποσκατωθήκαμε.

Σκατά βρωμάει τούτος δω, σκατά βρωμά κι εκείνος,
σκατά βρωμάει το σκατό, σκατά βρωμά κι ο κρίνος.
Σκατά κι εγώ, μες στα σκατά, και με χαρτί χεσμένο
ό,τι κι αν γράψω σαν σκατό προβάλλει σκατωμένο.

Σκατά τα πάντα θεωρώ και χωρίς πια να απορώ,
σκατά μασώ, σκατά ρουφώ, σκατά πάω να χέσω,
απ' τα σκατά θα σηκωθώ και στα σκατά θα πέσω.

Όταν πεθάνω χέστε με, τα κόλλυβά μου φάτε
Και πάλι ξαναχέστε με και πάλι ξαναφάτε,
μα απ’ τα γέλια τα πολλά κοντεύω ν’ αρρωστήσω
και δεν μπορώ να κρατηθώ, μου φεύγουν από πίσω.

Σκατά ο μεν, σκατά ο δε, σκατά ο κόσμος όλος
κι απ’ το πολύ το χέσιμο μου πόνεσε ο κώλος!


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)


Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
Wikipedia: Γεώργιος Σουρής [el]

2/24/2008

21. Διήγημα: Η Ιστορία του Παύλου


Διήγημα:
Η Ιστορία του Παύλου
(ή αλλιώς: Πώς ένας σεισμός μπορεί
να επηρεάσει την ζωή σας)


Ο Παυλάκης γεννήθηκε ένα πρωινό του Σεπτεμβρίου του χίλια εννιακόσια ογδόντα εννέα, στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, που λόγο της κίνησης ποτέ δεν πρόλαβε να φτάσει έγκαιρα στο νοσοκομείο.

«Στο διάολο να πάει το μαλακισμένο», είπε ο ταξιτζής την ώρα που καθάριζε το ταξί του από τα νερά, τα υγρά και τις λοιπές βρομιές της γέννας. «Που χαΐρι και προκοπή να μην έχει το μπάσταρδο», έριξε την κατάρα του στο αθώο νεογνό, που εκείνη την ώρα το ζύγιζαν στο νοσοκομείο και το βρήκανε τρία κιλά και εκατόν τριάντα γραμμάρια.

Αγνοώντας την κατάρα του ταξιτζή –και διαψεύδοντας τον–, ο μικρούλης Παυλάκης μεγάλωνε μιά σχετικά φυσιολογική ζωή, κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Η μητέρα του το υπεραγαπούσε, ενώ ο πατέρας του, αν κι εν διάσταση με την πρώην σύζυγο του, το επισκεπτότανε συχνά και του έδειχνε την αγάπη και την στοργή που χρειαζότανε.

Η οικογένειά του δεν ήταν ιδιαίτερα προσκολλημένη με την θρησκεία και την πίστη, και η εκδήλωση της θρησκευτικότητας της περιοριζότανε σε πέντε επισκέψεις στην εκκλησία τον χρόνο: Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, των Φώτων, Πάσχα και Δεκαπενταύγουστος. Η μητέρα του όμως, που ήταν στα νιάτα της τρελή –κι απ’ τις λίγες στην Ελλάδα τότε– χίπισσα, το εμπότιζε πυκνά συχνά με τις θεωρίας της περί μιάς ανώτερης δύναμης που διέπει τα πάντα, και πως γενικώς, ο κάθε άνθρωπος μαγνητίζει την ζωή που του αξίζει.

Όταν ήταν οχτώ χρόνων, ο Παυλάκης ευχήθηκε να πάθει ατύχημα ένας συμμαθητής του, που του έριξε κλωτσιά χωρίς λόγο· μόνο και μόνο για να πουλήσει μούρη στους συμμαθητές του. Όταν έμαθε πως μετά από λίγη ώρα, κατά την διάρκεια σκασιαρχείου, το παιδί χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και πέθανε, ένοιωσε τρομερές ενοχές, βέβαιος πως αυτός ευθυνότανε για το ατύχημα.

Λίγους μήνες αργότερα, κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών του διακοπών, ο κατά τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος ξάδερφός του που παραθέριζε μαζί του, του μίλησε πρώτη φορά για το σεξ, και την αληθινή λειτουργία του πουλιού που είχε ανάμεσα στα σκέλια του. Ο Παυλάκης εξεπλάγην και τρόμαξε. Το ίδιο βράδυ έστησε καρτέρι και είδε έναν άγνωστο άνδρα να βάζει το πουλί του στο «πουτί» της μητέρας του —όπως ακριβώς του είχε πει ο ξάδερφός του. Καταράστηκε τον ανώμαλο που τολμούσε να κάνει τέτοια πράγματα στην μητέρα του, ευχόμενος να του πέσει το πουλί. Λίγες ημέρες αργότερα, όλο το μέρος βούιζε για το πάθημα του ιδιοκτήτη του κάμπινγκ, που έχασε το πουλί του από δάγκωμα λυσσασμένου σκυλού, και τις αποτυχημένες προσπάθειες των ιατρών να το επανασυγκολλήσουν. Ο Παυλάκης, για πρώτη φορά, συνειδητοποίησε πως ίσως η μητέρα του να είχε δίκιο: Πως πράγματι είχε την δυνατότητα να ορίζει την ζωή του, σύμφωνα με τις επιθυμίες του.

Όταν έγινε δέκα χρόνων, ξύπνησε με χαρά το πρωί και φώναξε δυνατά από το μπαλκόνι του τετάρτου ορόφου όπου έμενε: «Σήμερα γίνομαι δέκα χρονών! Σήμερα θα είναι η καλύτερη ’μέρα της ζωή μου!»



«Σκάσε ρε μαλακισμένο πρωί-πρωί! Που να ψοφήσεις και να μας αφήσεις ήσυχους!» φώναξε ο γείτονας του κάτω ορόφου –γνωστός για τον στριμμένο του χαρακτήρα–, που εκείνη την ώρα πότιζε τα φυτά του.

«Εσύ να ψοφήσεις καριόλη!» του φώναξε με μίσος ο Παυλάκης κοιτάζοντας προς τα κάτω. «Που να πέσει το σπίτι και να σε πλακώσει!» και μπήκε πάλι στο σπίτι. Φόρεσε ένα κοντό σορτσάκι, μια μπλούζα, πήρε και το game boy του, και βγήκε έξω για να παίξει. Το απόγευμα η μητέρα του θα του έκανε ένα μεγάλο γενέθλιο πάρτι όπου θα μαζεύονταν με τους φίλους του.

Λίγο πριν της τρεις, λίγα βήματα πριν μπει στο στην πιλοτή της πολυκατοικίας του, έγινε μεγάλος σαματάς: Η γη άρχισε να τρέμει κάτω απ’ τα πόδια του, και μιά απόκοσμη βοή στον αέρα γέμισε την ψυχή του μικρού παιδιού με τρόμό.

Αυτό που συνέβη, ονομάστηκε κατοπινά ως: Ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας του χίλια εννιακόσια ενενήντα εννιά. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο στρυφνός γείτονας, που μόλις εκείνο το μοιραίο πρωινό είχε ευχηθεί τα χειρότερα για τα δέκατα γενέθλια του μικρού Παυλάκη. Η πολυκατοικία όπου έως τότε έμενε, ήταν από τα λίγα κτίσματα που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, παρασέρνοντας στον θάνατο πολλούς από τους ενοίκους της.

Ο Παυλάκης, ντυμένος στα μαύρα, και παρευρισκόμενος στην κηδεία της μητέρας του, συνειδητοποίησε με κλάματα, πως σαφώς αυτός και μόνον ευθυνόταν για τον θάνατό της· με την ευχή που έκανε. Κατάλαβε, πως θα πρέπει να είναι πολύ προσεχτικός στις διατυπώσεις των ευχών του, μιάς και αυτό το: «Που να πέσει το σπίτι και να σε πλακώσει!», είναι που έκανε όλη την ζημιά. Κι όχι μόνο αυτό: Ευθύνονταν και για τον θάνατο άλλων περίπου εκατό σαράντα ανθρώπων. Το βάρος στην ψυχή του μικρού παιδιού έγινε αβάσταχτο.

Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει, πώς ένα τόσο καλό παιδί, σαν τον Παυλάκη, που μεγάλωσε με μία τόσο καλή μητέρα, και κατόπιν, με έναν τόσο καλό πατέρα, κατάντησε να γίνει τόσο κακό και περιθωριακό.

Στα δώδεκά του το έπιασαν να κλέβει. Στα δεκατρία να σπάει και να καταστρέφει δημόσια και ιδιωτική περιουσία, καθώς και να γράφει συνθήματα στους τοίχους όπως: «Γαμώ την τύχη σας γαμώ», «Πούστικό κισμέτ γαμιέσαι» και «Φταίω, εγώ για όλα φταίω». Στα δεκαπέντε του βίασε μία συμμαθήτριά του, που έκτοτε, χωρίς να το εκμυστηρευτεί σε κανέναν, ζούσε την υπόλοιπη ζωή της κουβαλώντας το ψυχικό της τραύμα.

Την ημέρα που Παυλάκης θα γινότανε δεκαοχτώ χρόνων, η εφημερίδα έγραφε κάπου στις πίσω σελίδες: «Νεκρό περιμάζεψαν νεαρό, ηλικίας δεκαοχτώ ετών περίπου, μετά από συνθλιπτικό κάταγμα του κρανίου, από άγνωστο μέχρι τότε αντικείμενο. Γιατροί, έπειτα από εξέταση, είπαν πως στο κρανίο μέσα, βρέθηκε θραύσμα βράχου, αγνώστου μεταλλεύματος στην γη. Ταυτόχρονα, αναφορές αυτόπτων μαρτύρων, λένε πως δευτερόλεπτα προτού πέσει νεκρός ο νεαρός, μιά λάμψη φάνηκε στον ουρανό που κατέληξε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο κεφάλι του νεαρού.

Η αστυνομία δήλωσε πως δεν βρέθηκε κανένα στοιχείο ταυτοποίησης επάνω στο πτώμα, ούτε καν δελτίο ταυτότητας. Το μόνο που βρέθηκε, ήταν ένα σημείωμα που έλεγε: «Κουράστηκα να φοβάμαι να σκέφτομαι. Να εύχομαι το καλό ή το κακό. Σήμερα θέλω να πεθάνω, με τρόπο που να μην πειράξει το παραμικρό στοιχείο πάνω στην γή. Μάλλον ζητάω πολλά απ’ τον Θεό... Αλλά δεν χάνω τίποτα να παρακαλέσω. Χάνω;»


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

2/16/2008

20. Μή μου τα Καμένα Τάραττε


Μή μου τα Καμένα Τάραττε


Πολύς λόγος γίνεται τελευταία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, για το καμένο Κρόνιο άλσος στην περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας. Τονίζουν την αδικαιολόγητη (κατά την γνώμη τους) καθυστέρηση στην τεχνίτη αποκατάσταση του κατεστραμμένου φυσικού κάλους από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007.

Σύμφωνα με την γνώμη τους, την οποία καλλιεργούν και περνούν στον ευρύ κοινό, η θέα του κατακαμένου φυσικού τοπίου, με τους μαυρισμένους, καπνισμένους αρχαίους κίονες, θα προβάλει για την Ελλάδα μιά πολύ άσχημη εικόνα στον υπόλοιπο κόσμο. Όταν με το καλό, έρθει η ώρα να παραδώσει η Ελλάδα το Απολλώνιο φως για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 που διεξάγονται στο Πεκίνο, όλα τα φώτα της δημοσιότητας θα πέσουν επάνω στην Αρχαία Ολυμπία. Ποιά εικόνα θα σχηματίσουν οι ξένοι για την Ελλάδα, διερωτώνται οι δημοσιογράφοι.



Σίγουρα, η θέα ενός καμένου άλσους, μιάς περιοχής γνωστής παγκοσμίως για την ιστορική της σημασία, και την συμβολή της σε έναν γενικότερο (νέο;) παγκόσμιο πολιτισμό, με τις ρίζες τις ευγενής άμιλλας βαθιά ριζωμένες μέσα της, δεν προκαλεί ιδιαίτερα θετικά συναισθήματα. Τουναντίον: Προκαλούν αισθήματα απογοήτευσης, ματαιοδοξίας, αλλά και θυμού και οργής, απέναντι σε μία χώρα, μία πολιτεία που δεν έλαβε καν τα απαραίτητα μέτρα για να αποκατασταθεί κάπως το κάλος του τόσου, (παγκόσμια;), σημαντικού τοπίου.

Με αυτά σκεφτόμενο το Ελληνικό κράτος, επηρεαζόμενο και από τους δημοσιογράφους που επηρεάζουν σημαντικά την κοινή γνώμη, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα για την αποκατάσταση της φυσικής ομορφιάς στον χώρο της αρχαίας Ολυμπίας. Τα παλαιά, καμένα δέντρα κόβονται κι εκριζώνονται με μπουλντόζες, το γκαζόν στρώθηκε και ποτίζεται τακτικά, ενώ οι κίονες καθαρίζονται και λουστράρονται για να λάμπουν στα φλας των μηχανών των, απανταχού δημοσιογράφων που θα κλιθούν να καλύψουν το γεγονός της όλης τελετής.

Κι όλα θα πάνε καλά. Η Ελλάδα θα λάμψει στο παγκόσμιο στερέωμα για άλλη μιά φορά με το κεφάλι ψηλά. Περήφανη που τίμησε την αρχαία της πολιτιστική (και πλέον παγκόσμια ως έναν βαθμό) κληρονομιά. Θα δοθούν συγχαρητήρια, συνεντεύξεις, και εύσημα. Θα αποσιωπηθεί το υπερκοστολογημένο κόστος της όλης αποκατάστασης, κι όλοι θα πάμε στα σπίτια μας μακάριοι!



Αλίμονο. Οι φωτιές θα ξεχαστούν, η κατακαμένη Πελοπόννησος, κατεστραμμένη αυτή την φορά, όχι από τον Ιμπραήμ και τις στρατιές του, μα από την παντελή έλλειψη οικολογικής συνειδήσεως των πολιτών, και την ανικανότητα ενός κράτους που κατασπαταλά δημόσιο χρήμα σε καλλωπισμούς και σκάνδαλα, αντί να στελεχώνει ικανοποιητικά τις δυνάμεις πυρόσβεσης με προσωπικό και σύγχρονο, σωστό υλικοτεχνικό εξοπλισμό, θα περάσει στην λήθη.

Το 2007 ήταν παγκοσμίως μία από τις χειρότερες χρονιές, όσον αφορά τις κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη. Οι πυρκαγιές που κατέκαψαν, αδιανόητες γιά τον μέσο άνθρωπο, εκτάσεις πρασίνου, τα οικολογικά εγκλήματα που αποκαλύπτονται σωρηδόν, προκαλούν δέος στους αδαείς, και φόβο στους αφυπνισμένους.

Η Ελλάδα ήταν μία από τις πρωταγωνίστριες χώρες, με τον τραγικό απολογισμό των 62 νεκρών θυμάτων. Με τις εικόνες των καμένων αυτοκινήτων και της μάνας με τα τέσσερα παιδιά της, να κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Η Αλήθεια είναι μία: Περάσαμε τα όρια (εδώ και πολύν καιρό)! Κι ενώ ο πλανήτης-αυστηρή μητέρα, μας έχει ξαπλώσει στα γόνατα και μας βαράει ξυλιές στον γυμνωμένο μας ποπό, εμείς σκεφτόμαστε την επόμενή μας σκανδαλιά.



Γιατί η Ελλάδα να μην κάνει μιά φορά την υπέρβαση; Γιατί να συμμετέχει στον παγκόσμιο στρουφοκαμηλισμό και να μην τολμήσει να δείξει το αληθινό πρόσωπο της αρχαίας της κληρονομιάς: την παρρησία λόγου με το δίκαιο της αλήθειας;

Γιατί να μην γίνει η Ελλάδα αυτή που θα ρίξει την δυνατή σφαλιάρα στον υπόλοιπο κόσμο, μπας και ξυπνήσει; Γιατί να μην γίνουμε μία φορά παράδειγμα λαμπρό, αντί να προβαλλόμαστε συνεχώς ως η Μπανανία της Ευρώπης όπου υπάρχει μόνο σαπίλα, ακρατή νεποκρατία και μαρασμός;

Θα ήθελα η Ελλάδα, να θυμίσει σε όλον τον κόσμο το πρόβλημα της περιβαλλοντικής καταστροφής με τον πιό δυνατό τρόπο: Την παγκόσμια προβολή της καμένης αρχαίας Ολυμπίας! Να προβάλει τους καπνισμένους και μαυρισμένους κίονες, το καμένο χόρτο παραπλεύρως του αρχαίου σταδίου, τον καμένο κορμό της τιμημένης, ιερής ελιάς, τον «κρανίου τόπο» Κρόνιο Λόφο.

Να δώσει μαζί με το Απολλώνιο φως, μιά μαύρη, νεκρή, καμένη κλάδα ελιάς για το Πεκίνο. Όχι γιατί έχουμε κάτι με τους κινέζους, όχι γιατί είμαστε προσβλητικοί, ασεβείς ή άγαρμποι. Αλλά επειδή έτσι θα εκφράσουμε για πρώτη φορά, τόσο δυνατά, την παγκόσμια ανησυχία των ανθρώπων, που εισερχόμενοι στον 21ο αιώνα, βλέπουν την καταστροφή του περιβάλλοντος να παίρνει τρομαχτικές διαστάσεις· σε σημείο που η μόνη τους αντίδραση είναι μούδιασμα και απραξία.

Σίγουρα θα βρεθούν «καλοθελητές», έξωθεν και έσωθεν, που θα μας ψάλουν τα εξ αμάξης. Θα μας κατηγορήσουν για ασέβεια, αμέλεια, τεμπελιά, τσιγκουνιά, κι ό,τι άλλο κατεβάσει ο αρρωστημένος νους τους. Τα ξέρουμε: το ίδιο έγινε το 2004 με τους ολυμπιακούς της Αθήνας. Μα δεν πειράζει.

Εγώ ονειρεύομαι κι ελπίζω, σε μία Ελλάδα, που όπως το 2004, προσπάθησε, να μεταδώσει το μήνυμα της εκεχειρίας και της ειρήνης στον κόσμο, το 2008, θα προσπαθήσει να δώσει το πιο σημαντικό μήνυμα στον κόσμο: Αυτό του περιβαλλοντικού προβλήματος. Θα δείξει σε ολόκληρο τον κόσμο την καμένη φύση, τους μαυρισμένους κίονες, την ασχήμια του κατεστραμμένου φυσικού περιβάλλοντος. Δίνοντας έτσι το μήνυμα, πως εάν δεν αλλάξουμε όσο είναι καιρός, αυτό θα είναι το μέλλον, όχι μόνο της Αρχαίας Ολυμπίας, αλλά το μέλλον των Ολυμπιακών Αγώνων και της παγκόσμιας ανθρωπότητας στο σύνολό της: Μια γη καμένη, αφιλόξενη, έρημη, τόσο για το σώμα, όσο και την ψυχή.


Γι’ αυτό σας λέω:
«Μή μου τα καμένα τάραττε!»


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)

2/14/2008

19. Τί Τη Θέλουν Τη Γιουροβίζιον;


Τί Τη Θέλουν Τη Γιουροβίζιον;


Αναδημοσίευση από την εφημερίδα:
Ποντίκι, Ποντίκιart, Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008


Τί Τη Θέλουν Τη Γιουροβίζιον;

«Η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα —αλλιώς, η Χρύσπα, η Καλομοίρα και ο Μαρτάκης, με το βοϊδίσιο βλέμμα. Τρία πολυτελώς αμπαλαρισμένα «τίποτε» της νεοελληνικής βλαχοπόπ, που φιλοδοξούν να σηκώσουν, με λεβεντιά και υπερηφάνεια, τη σημαία της υπερήφανης πατρίδος στο Βελιγράδι, όπου και θα γίνει εφέτος ο διαγωνισμός τραγουδιού της Γιουροβίζιον.

Τρία παιδιά με μικρές –πολύ μικρές– φωνές, και μεγάλες –πολύ μεγάλες– φιλοδοξίες, γιατί στον μικρόκοσμό τους θεωρείται σπουδαίο επίτευγμα η συμμετοχή στην εν λόγω εμποροπανήγυρη. Και τρία τραγούδια από τα χειρότερα που έχουμε ακούσει τον τελευταίο καιρό.

Άντε, να πατώσουμε μπας και ξεφύγουμε λίγο από αυτό το καρναβάλι στο οποίο μας ενέπλεξε η ΕΡΤ μετά τη νίκη της Έλενας Παπαρίζου –που να μην έσωνε!– με το «My Number One». Στο μεταξύ, κάποιος να απαγορεύσει στην Μπέσυ Αργυράκη να βγαίνει στα κανάλια για να αναλύει τα των ασμάτων και του διαγωνισμού, ως ειδική των ειδικών, επειδή σε μια πολύ μακρινή εποχή είχε πάρει και εκείνη μέρος. Έλεος!»

-Ο Αθέατος




Συνυπογράφω και συνταυτίζομαι με το παραπάνω κείμενο, μιάς και με εκφράζει απόλυτα! Παραθέτω μία φωτογραφία της Verka, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι ο μόνος(-η;), που κατάλαβε πως η Eurovision, δεν είναι πλέον εργαλείο επίδειξης της διαφορετικής κουλτούρας των χωρών, που συναποτελούσαν κάποτε το θαύμα, το όνειρο της Ευρωπαϊκής ένωσης.

Σήμερα, η Eurovision, είναι μιά γιορτή κεφιού, όπου γιορτάζεται η –πλέον– ενωμένη Ευρώπη, με το χιούμορ που χαρακτηρίζει μιά πιο διεθνοποιημένη νεολαία· που γιορτάζει την χαρά της ζωής. Με τραγούδια, που δεν χρειάζεται να έχουν βαρυσήμαντα νοήματα, αλλά να μας κάνουν να γελάμε και να χορεύουμε, σε μια εποχή έντονων προβλημάτων και ανησυχιών για το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης, αλλά και του κόσμου στο σύνολό του.



Α! και για να κατινέψω και λίγο, γιατί αν δεν το πω θα σκάσω. Όταν πήραμε την πρωτιά με την Παπαρίζου, όλα ήταν μιά χαρά κι αντρίκεια. Όταν άρχισαν οι χυλόπιτες, ξαφνικά πληροφορήθηκα, χάρη στην έγκυρη ενημέρωση της Ελληνικής τηλεόρασης, πως η Eurovision, είναι κατεξοχήν gay θεσμός! Ορίστε;!

Δηλαδή ο πατέρας και η μητέρα μου, που παρακολουθούσαν χρόνια τον θεσμό και ήσαν θανατικοί οπαδοί, ήταν ομοφυλόφιλοι; Έτσι και αντιληφθώ... πως ο πατέρας μου την τίναζε την συκιά, και η μητέρα μου φιλούσε το γατάκι της γειτόνισσας... Θα πεθάνωωω!


—ΤΕΛΟΣ—


Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιο του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)