5. Περί Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου

Παιδιόθεν, απεχθανόμουνα τον κλήρο· όχι ως σύνολο ανθρώπων, αλλά ως αυτό που συμβόλιζε. Το ιερατείο, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εκδήλωση της καπήλευσης του πιο ιερού αισθήματος του ανθρώπου, της πνευματικότητας του, από άλλους συνανθρώπους του, με μοναδικό σκοπό την ικανοποίηση του αισθήματος της εξουσίας. Ως εκ τούτου, αποφεύγω συστηματικά την όποια επαφή με εκπροσώπους του ιερατείου, και φυσικά δεν έχω καμία συμμετοχή στο λεγόμενο, σώμα της εκκλησίας.

Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως έχω αβυσσαλέο μίσος, απέναντι στους ιδίους τους ανθρώπους που αποτελούν το σώμα του ιερατείου. Τουναντίον, καταφέρνω (σχεδόν) πάντα και βλέπω τον άνθρωπο ως άνθρωπο· απογυμνωμένο τελείως από στολές κι αξιώματα.

Όταν λοιπόν μαθεύτηκε πρώτη φορά το πρόβλημα υγείας του αρχιεπισκόπου, ένοιωσα τον πόνο και τον φόβο του. Ασχέτως πίστεως και βαθμό αυτής, ο κ. Αρχιεπίσκοπος είναι άνθρωπος σαν όλους μας, με φόβους –και ίσως ενοχές. Ο καθένας από μας θα τρομοκρατούνταν άμα μάθαινε πως μέσα στο σώμα του, κυοφορείται ένας καρκίνος, που ίσως να τερματίσει πρόωρα τη ζωή του, και μάλιστα πολύ σύντομα. Έτσι, δεν εξεπλάγην πολύ, όταν έμαθα πως επιστρατεύθηκε στρατός ιατρών, που πέσανε με τα μούτρα, να του σώσουν την ζωή. Και όπως οι περισσότεροι εξ υμών, μειδίασα σκεπτόμενος πως εάν ο κ. Χριστόδουλος δεν ήταν αυτός που είναι, θα είχε εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση. Και ίσως να οργίστηκα και λίγο, σκεπτόμενος το αυτονόητο: πως θα είχε «ειδική» προτεραιότητα στην λίστα αναμονής δοτών οργάνων.

Όμως, όπως προανέφερα προηγουμένως, σύντομα συνειδητοποίησα πως ο κ. Αρχιεπίσκοπος είναι άνθρωπος όπως όλοι μας, και ως τέτοιος έπραξε. Ποιος, αλήθεια, απ’ εμάς, δεν θα κινούσε γη και ουρανό για να σωθεί, αν βρισκόταν σε παρόμοια θέση; Κακά τα ψέματα: καλή η αγνή ιδεολογία περί ισότητας στην ουρά αναζήτησης μοσχευμάτων, αλλά μπροστά στον θάνατο, συνήθως υπερισχύει το –πρωτόγονο;– αίσθημα της συντήρησης —η ζωή αγαπάει την ζωή!

Έτσι λοιπόν, ο κατά τ’ άλλα συμπαθέστατος και ευφυέστατος εκπρόσωπος του Ελληνικού ιερατείου κ. Χριστόδουλος, αναχώρησε για άλλη χώρα, όπου θα τύγχανε της καλύτερης δυνατόν νοσοκομειακής περίθαλψης. Εντωμεταξύ, στην Ελλάδα, ο κόσμος διχασμένος σε πιστούς που αγαπούν και ευελπιστούν για το καλύτερο, και λιγότερο πιστούς και κυνικούς που χλευάζουν την «έλλειψη» πίστης (όπως λένε) από τον κ. Αρχιεπίσκοπο απέναντι στον Ύψιστο, περίμεναν τα νέα –και τα νέα δεν ήσαν καλά.

Δεν θα αναλύσω το ιστορικό, ούτε θα ψάξω τις αιτίες· απλώς θα παρατηρήσω πως ο κ. Αρχιεπίσκοπος, μάλλον είναι εξαιρετικά άτυχος. Διότι με τόσο κύρος, επιρροή και οικονομική δύναμη, δεν κατάφερε να βρει λύση στο πρόβλημα της υγείας του. Ως άνθρωπος, ο κ. Χριστόδουλος αναγκάσθηκε να έλθει αντιμέτωπος με την μοίρα του· αυτή του ανθρώπου, που προορισμός του είναι να επιστρέψει κάποτε πίσω στον Δημιουργό. Και ας είμαστε όλοι ειλικρινείς: υπάρχουν αρκετοί που λένε πως δεν φοβούνται τον θάνατο και πως έχουν καθυποτάξει αυτόν τον απόλυτα φυσικό, και πρωτόγονο φόβο, μέσω φιλοσοφίας, θρησκευτικής πίστης ή μέσω άλλου τρόπου, αλλά γεγονός είναι πως όταν έρθει η ώρα, οι περισσότεροι –με σπάνιες εξαιρέσεις που κάνουν τον κανόνα– λακίζουμε και ρωτάμε με πόνο και οργή: γιατί;

Ο κ. Χριστόδουλος, αλήθεια, γιατί να αποτελέσει εξαίρεση; Και είναι αυτό ακριβώς το ερώτημα που μου δημιούργησε την επιθυμία να γράψω το παρών κείμενο. Το γεγονός δηλαδή, πως τα λεγόμενα Μ.Μ.Ε. πήραν με λύσσα την εικόνα αυτή και την έσυραν με απίστευτη τέρψη στην μικρή οθόνη, προς απόλαυση των πειναλέων τηλεθεατών. Τίτλοι όπως: «Δάκρυσε ο αρχιεπίσκοπος», «Γιατί σε μένα Θεέ μου», και άλλα τέτοια δακρύβρεχτα, σερβιρίστηκαν με τρόπο μάλλον ανάρμοστο, όχι μόνο ως προς το αξίωμα του κ. αρχιεπισκόπου, αλλά γενικότερα, με τρόπο ανάρμοστο απέναντι σε κάθε άνθρωπο που έρχεται αντιμέτωπος με μια τόσο τραγική για τον ίδιο αλήθεια. Έτσι, διαφάνηκε πλέον το αληθινό ζητούμενο. Πως η πτώση ενός ανθρώπου, είναι κάτι που μας ευχαριστεί και την αποζητούμε με χαρά. Προβάλουμε έτσι τον εντελώς λανθασμένο και διεστραμμένο ιδεολογισμό της εποχής μας· την καταστροφικόλαγνεία μας δηλαδή.

Είμαστε κακοί άνθρωποι, και πονάει όταν μας το λένε αυτό· και θα προβάλουμε πλήθος δικαιολογιών για να αποδείξουμε το αντίθετο –εν τέλει, είμαστε ικανοί να φερθούμε βίαια και άσχημα απέναντι σ’ αυτόν που μας το είπε.

Απολαύσαμε την άνοδο του ανδρός, απολαύσαμε τον τρόπο που λειτούργησε, που μίλησε, που χρησιμοποίησε τα μέσα, που έκανε την εκκλησία κομμάτι της ζωής μας· έστω και μέσω του νέου life-style τρόπου. Τώρα, απολαμβάνουμε την πτώση, τον πόνο, τον διασυρμό της ανθρώπινης ιδιότητας του, που εξωτερικεύει τον φόβο και την αγωνία της βιολογικής του επιβίωσης. Δεν βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του, παρά μόνο εκεί μου μας βολεύει, και με κακία λέγαμε: «αν αυτό συνέβαινε σε μένα, σιγά μην είχα τέτοια τύχη και αντιμετώπιση», εκφράζοντας αδιάντροπα τον φθόνο μας. Τώρα που γύρισε ο τροχός, αντί να πούμε: «Ώ Θεέ μου, όλα απέτυχαν, πόσο θα φοβόμουν και θα στεναχωριόμουν αντιμέτωπος άμεσα με τον φόβο του θανάτου;», επευφημούμε και χαιρεκακιάζουμε, τρίβοντας τα χέρια με χαρά, και λέγοντας λόγια όπως: «έτσι, καλά να πάθεις, γιατί από καιρό σε ζήλευα για τα προνόμια σου, και απολαμβάνω που δεν θα σε σώσουν τελικά»...

Χάσαμε το δάσος –και το δέντρο! Γιατί ξεχάσαμε πως ο Αρχιεπίσκοπος, κι ο κάθε άνθρωπος, άσχετος αξιώματος, τίτλων και τιμών, είναι ένας από εμάς. Είναι ο μακρινός συγγενής μας. Αυτός που γεννήθηκε ανάμεσα μας, ανατράφηκε ανάμεσα μας, μεγαλούργησε ανάμεσα μας, και εν τέλει, θα πεθάνει ανάμεσα μας· γιατί γεννήθηκε άνθρωπος –κι ως τέτοιος, κάποια στιγμή θα φύγει.

Για να μην πλατειάζω περισσότερο, θα ήθελα να εκφράσω το αυτονόητο: τον αποτροπιασμό μου για τον τρόπο που χειρίζονται τα Μ.Μ.Ε. το όλο θέμα του κ. Χριστόδουλου, αλλά και την στάση πολλών ανθρώπων απέναντι στο προσωπικό δράμα αυτού του ανθρώπου.

Επιτέλους! Ο κ. Χριστόδουλος είναι άνθρωπος και ζει ανάμεσα μας, και σαν τέτοιος έχει όλες τις ανθρώπινες ιδιότητες: αγάπη, φόβο, μίσος, αγωνία, ελπίδα, και τόσα άλλα. Ας μην βλέπουμε το αξίωμα, αλλά την ουσία της ύπαρξης του ως άνθρωπο ενσαρκωμένο ανάμεσα μας! Κι αυτή τη στιγμή υποφέρει, και φοβάται, και πονάει. Έχει ανάγκη την αγάπη μας, την συμπόνια μας, την ανθρωπιά μας. Ας μην του τα στερήσουμε· ας του τα προσφέρουμε απλόχερα, άδολα, με αγάπη και σεβασμό στον συνάνθρωπό μας. Μόνον τότε ίσως να έχουμε καταφέρει να κάνουμε ένα βήμα ποιο κοντά στην θέωση.

...

Έτσι, για να μην ξεχνάμε:
«[...] πάτερ μου, ει δυνατόν εστί, περελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο [...]»
–Κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, 26,39:

Αμήν!