67. Μεγαλώνοντας...

Μεγαλώνοντας...

Το μόνο που μπορώ με σιγουριά να πώ για τον εαυτό μου είναι πως αλλάζω. Στην «ώριμη» ηλικία των τριάντα ενός ετών που μπήκα πρόσφατα, κοιτάζω πίσω μου και βλέπω τα χνάρια που βάδισα, ιδίως τα πιο πρόσφατα, της τελευταίας δεκαετίας.

Στα δεκαπέντε ήμουν ένας «χαζός» ονειροπόλος εφηβάκος, κλεισμένος όμως στο καβούκι μου, προσπαθώντας να κατανοήσω την «διαφορετικότητά» μου και πως αυτή θα επηρέαζε την ζωή μου (όπως και την επηρέασε). Στα είκοσι και κάτι, ταγμένος πολιτικά στην Κ.Ν.Ε., νόμιζα πως μπορούσα ν’ αλλάξω τον κόσμο και να τον κάνω πιο δίκαιο, έως ότου κατάλαβα την διαφορά ανάμεσα στο να είναι κάποιος πολιτικοποιημένος και στο να είναι κομματικοποιημένος (ντιπ ντουβάρ’ δηλαδή) όπου και την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια. Στα είκοσι πέντε παρά, ξαναανακάλυψα το σεξ (που το είχα παρατήσει στην αρχή της εφηβείας), και παρόλο που σερνόμουν στα πατώματα, ικέτης της σάρκας, είχα αρχίσει να αποδέχομαι αυτό που είμαι. Στα είκοσι επτά έμαθα τον πόνο της απώλειας, όταν χάνεις για πάντα τον γεννήτορά σου, τον μοναδικό ίσως άνθρωπο που θα «πέθαινε» για πάρτυ σου (ma maman). Στα τριάντα παρά κάτι ψιλά, είδα πως είναι να σε ερωτεύεται κάποιος, και το πόσο δύσκολο είναι ν’ αφεθείς στην δύνη του έρωτα· τον φόβο του να αφεθείς και να εξαρτάσαι συναισθηματικά από κάποιο άλλο, ξένο πρόσωπο (πράγμα δύσκολο όταν έχεις φάει ούκ ολίγα χαστούκια)

Ναι, λοιπόν... Είμαι σίγουρος πως αλλάζω· το βλέπω καθαρά στα χνάρια μου άφησα. Οι εμπειρίες είναι μοναδικές, και είναι αυτές που πραγματικά μετράνε. Οι γνώσεις βοηθάνε μεν, αλλά οι εμπειρίες είναι το πραγματικό κλειδί στην ζωή. Είναι αυτό που λέω καμιά φορά: «Άλλο καταλαβαίνω, κι’ άλλο κατανοώ· υπάρχει διαφορά ανάμεσα στις δύο λέξεις».

Συμπεραίνω λοιπόν, εγωιστικά σκεπτόμενος, πως αφού αλλάζω εγώ, αλλάζει και η κοινωνία, αλλάζει και ο κόσμος. Γιατί δεν αλλάζω μόνο εγώ, αλλά και ο κάθε συνάνθρωπος χωριστά. Το ερώτημα είναι: προς ποιά κατεύθυνση αλλάζω εγώ, και προς ποιά ο συνάνθρωπός μου; Ποιός θα μας πει με σιγουριά αν αλλάζουμε προς το καλό ή το κακό; Πάντως, αν δούμε λίγο πιο σκεπτικά το ρού της ιστορίας της ανθρωπότητας, ίσως συμπεράνουμε πως οι όποιες αλλαγές δείχνουν να πραγματοποιούνται με κάπως αργό ρυθμό —εκτός κι’ αν εγώ είμαι υπερβολικά ανυπόμονος· ίσως...

Έτσι κι’ ο Ναυτίλος, ο διαδικτυακός μου άλλος εαυτός, μεγαλώνει και αλλάζει. Ενάμιση χρόνο στον χώρο του blogging, μπορώ να πω πως αποκόμισα πολλά οφέλη. Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους με οξύνοια και εύρος πνεύματος, που όχι μόνο με ενθουσίασαν, αλλά με βοήθησαν να κατανοήσω πράγματα και ν’ αναθεωρήσω πολλά στα οποία «δογματικά» πίστευα. Βέβαια, κέρδισα και τα τραύματά μου, και ένα μεγάλο τραύμα είναι η απώλεια της όποιας «αθωότητας» που είχα. «Για να γεννηθείς, πρέπει πρώτα να πεθάνεις», μας λέει ο Herman Hesse στον βιβλίο του "Demian". Έτσι και ο μικρός Ναυτίλος έπρεπε να πεθάνει για να γεννηθεί ο νέος Ναυτίλος.

[ Πηγή εικόνας | © Scott G. Brooks ]

Ο Νέος Ναυτίλος, μπορεί να έχει τις πληγές και τις ουλές του, μα έχει σφυρηλατηθεί και βαφτεί σαν το μέταλλο και έχει αποκτήσει μια άλφα σκληρότητα. Πάντα βέβαια (και το γνωρίζει καλά τώρα) μπορεί να ξαναλιώσει και να χυθεί σε νέο καλούπι· η συνεχόμενη αλλαγή είναι πλέον δεδομένη. Προς το παρόν όμως, ο Ναυτίλος θα είναι λίγο πιο κυνικός, πιο σκληρός και πιο καυστικός· αποφεύγοντας (ή έστω, προσπαθώντας) την γραφή τύπου έκθεσης: Γιατί δεν πρέπει να σκοτώνουμε τα πουλάκια.

Ο Νέος Ναυτίλος θα εξακολουθεί να είναι παρών, αραιά και που –ανάλογα με τις περιστάσεις– και να τα λέει όπως αυτός νομίζει. Θα συνεχίσει να βγάζει τα εσώψυχά του –και ας το εκμεταλλεύονται μερικοί στενόμυαλοι που προσπαθούν να τα χρησιμοποιήσουν εναντίον του– και να αναλύει τον κόσμο αυτοψυχαναλυόμενος.

Γιατί... Για ν’ αλλάξω τον κόσμο, αλλάζω πρώτα τον εαυτό μου —δεν φοβάμαι την αλλαγή.

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.