87. Κάψε-κάψε, τί θα κάψεις (γελοιογραφία)

Κάψε-κάψε, τί θα κάψεις; (γελοιογραφία)

Το έχω γράψει και σε προηγούμενο post πως ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι φωτιές στην Ελλάδα είναι να καούν τα πάντα ώστε να μην έχει μείνει τίποτα για να κάψουνε. Σήμερα πάλι καίγεται η μισή Ελλάδα, και όλοι ψάχνονται... Στα πλαίσια των πυρκαγιών λοιπόν είπα να κάνω μια γελοιογραφία με αιχμηρά... υπονοούμενα (πολίτης είμαι, ό,τι θέλω λέω). Είναι λίγο χάλια αλλά είναι ένα γρήγορο 10 λεπτό σκίτσο που έκανα στην δουλειά, οπότε μην περιμένετε αριστούργημα.

Όπως πάντα, στο blog μου δεν ισχύουν τα κώλο-copyrights. Επιτρέπεται η ελεύθερη αναδιανομή χωρίς περιορισμούς.

[Κάντε κλικ με το ποντίκι σας επάνω στην εικόνα για μεγαλύτερη προβολή]

Υ.Γ.: Κάποια στιγμή που θα έχω περισσότερο χρόνο θα αναλύσουμε εις βάθος το θέμα του σάπιου κράτους που είναι αδύναμο και πλήρως χειραγωγήσιμο από «σκοτεινές» δυνάμεις...

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

86. Πούστρο-blog...

Πούστρο-blog...

Τον τελευταίο καιρό, ενώ με απασχολούν –όπως συνήθως– πολλά θέματα για τα οποία θα ήθελα παρά πολλά να πω, δεν νιώθω την όρεξη να κάτσω και να τα βάλω σε μια τάξη και να τα γράψω.

Έχει και καιρό που πραγματικά αμφισβητώ την νοημοσύνη μου και το κατά πόσον είμαι σώφρον. Νιώθω πως ζω σε μια διάσταση για την οποία δεν είμαι προγραμματισμένος να ζω. Ή ζω περικυκλωμένος από τρελούς, ή εγώ είμαι ο τρελός κι’ όλοι οι υπόλοιποι οι σώφρονες... Αλλά αν εγώ είμαι ο σώφρον, γιατί πρέπει να ζω υπό την σκιά των αφρόνων;

Σκέφτομαι πολύ καιρό τώρα να σβήσω το blog και να τα παρατήσω. Δεν βλέπω να βρίσκω άτομα που να έχουμε κοινές βάσεις λογικής με τους οποίους να μπορώ να πω μια λογική κουβέντα. Από την άλλη, κάποιος μου σφύριξε πρόσφατα πως είμαι πούστρο-blog... και αφού μου έχει μπει η ετικέτα, δεν έχει νόημα να το παιδεύω, λέει, γιατί απλούστατα από την στιγμή που είμαι μια τρελαδέρφο, κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά...

Οπότε, προς το παρόν περνάω τον καιρό μου με ζωγραφίζοντας απραγματοποίητες σαρκικές φαντασιώσεις... Την τελευταία την παρουσιάζω εδώ για να δικαιολογήσω και τον χαρακτηρισμό μου ως πουστρο-blog.

Καλό καλοκαίρι, και καλό κουράγιο γι’ αυτούς που ακόμη αντέχουν να μιλάνε σ’ έναν κόσμο που διαλέγει να ζει την εφήμερη αυτοπραγματομένη κόλαση απ’ το να οραματιστεί και να πιστέψει σε κάτι ουτοπικό(;)...

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.