61. Βιβλιοπαρουσίαση: Έντεκα Λεπτά

Έντεκα Λεπτά
Βιβλιοπαρουσίαση

Παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Βραζιλιάνου συγγραφέα «Paulo Coelho» με τίτλο «Έντεκα Λεπτά», τα οποία πιστεύω πως θα σας προβληματίσουν λιγάκι και θα σας βάλουν σε σκέψεις. Τα βιβλίο με ενθουσίασε και πιστεύω πως έχει πολλά μηνύματα να δώσει.

[...]

«Θυμάμαι τα πάντα από την στιγμή που πήρα την απόφαση. Περιέργως, δεν νιώθω κανένα αίσθημα ενοχής. Πρώτα έβλεπα τις κοπέλες που έπεφταν στο κρεβάτι για λεφτά σαν ανθρώπους στους οποίους η ζωή δεν είχε αφήσει καμία επιλογή —και τώρα βλέπω πως δεν είναι έτσι. Μπορούσα να πω ναι ή όχι, κανένας δε με ανάγκαζε να δεχτώ τίποτα.

Περπατάω στους δρόμους, κοιτάζω τους ανθρώπους... Άραγε αυτοί επέλεξαν τη ζωή τους; Ή κι’ αυτούς, όπως εμένα, τους "επέλεξε" το πεπρωμένο; Η νοικοκυρά που ονειρευόταν να γίνει μοντέλο, το τραπεζικό στέλεχος που σκεφτόταν να γίνει μουσικός, ο οδοντίατρος με το κρυφό βιβλίο που θα ’θελε να αφοσιωθεί στην λογοτεχνία, το κορίτσι που λαχταρούσε να δουλεύει στην τηλεόραση αλλά το μόνο που βρήκε ήταν θέση ταμία σε σούπερ μάρκετ.

Δεν νιώθω καμία λύπη για τον εαυτό μου. Συνεχίζω να μην είμαι θύμα, επειδή θα μπορούσα να έχω φύγει από το εστιατόριο με την αξιοπρέπειά μου ακέραιη και το πορτοφόλι άδειο. Θα μπορούσα να έχω δώσει μαθήματα ηθική στον άντρα απέναντί μου ή να προσπαθήσω να τον κάνω να δει ότι μπροστά του είχε μιά πριγκίπισσα ότι ήταν καλύτερα να την κατακτήσει παρά να την αγοράσει. Θα μπορούσα να έχω διαλέξει ανάμεσα από μιά πληθώρα συμπεριφορών, όμως –όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων– άφησα να αποφασίσει το πεπρωμένο ποιο δρόμο να πάρω.

Δεν είμαι η μόνη που το έκανα αυτό, αν και το πεπρωμένο μου φαίνεται να είναι πιο άνομο και περιθωριακό από των άλλων. Αλλά στην αναζήτηση της ευτυχίας είμαστε όλοι ίδιοι: το στέλεχος/μουσικός, ο οδοντίατρος/συγγραφέας, η ταμίας/ηθοποιός, η νοικοκυρά/μοντέλο, κανείς μας δεν είναι ευτυχισμένος.»

[...]

«Αν ήταν σήμερα να διηγηθώ σε κάποιον τη ζωή μου, θα μπορούσα να το κάνω με τέτοιο τρόπο, που θα έφταναν να με θεωρήσουν γυναίκα ανεξάρτητη, θαρραλέα κι’ ευτυχισμένη. Μα δεν είναι έτσι: δεν έχω το δικαίωμα να αναφέρω τη μόνη λέξη που είναι πολύ πιο σημαντική από τα έντεκα λεπτά —"έρωτας".

Όλη μου τη ζωή, αντιλαμβανόμουν τον έρωτα σαν ένα είδος θεληματικής σκλαβιάς. Ψέμα: η ελευθερία υπάρχει μόνο όταν είναι παρών ο έρωτας. Όποιος παραδίνεται απόλυτα, όποιος νιώθει ελεύθερος, αγαπάει στον μέγιστο βαθμό.

Και όποιος αγαπάει στο μέγιστο βαθμό, νιώθει ελεύθερος.

Γι’ αυτό το λόγο, ό,τι κι’ αν ζήσω, ό,τι κι αν κάνω ή ανακαλύψω, τίποτα απ’ αυτά δεν έχει νόημα. Ελπίζω ο χρόνος αυτός να περάσει γρήγορα για να μπορέσω να επιστρέψω στην αναζήτηση του εαυτού μου —να βρώ έναν άντρα που να με καταλαβαίνει, που δε θα με κάνει να υποφέρω.

Αλλά τί ανοησίες είναι αυτές που λέω; Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να πονέσει κανέναν. Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθάνεται και δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον άλλο.

Ένιωσα πληγωμένη όταν έχασα τους άντρες που ερωτεύτηκα. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι κανένας δε χάνει κανέναν, επειδή κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός.

Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία της ελευθερίας: να έχεις το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμος χωρίς να είναι κτήμα σου.»

[ Πηγή εικόνας ]

[...]

«Από τη συνύπαρξη με τους ανθρώπους που έρχονται εδώ βγάζω το συμπέρασμα ότι το σεξ έχει χρησιμοποιηθεί όπως κάθε άλλο ναρκωτικό: για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα, για να ξεχάσουν προβλήματα, για να χαλαρώσουν. Και, όπως όλα τα ναρκωτικά, είναι μιά βλαβερή και καταστρεπτική πρακτική.

Αν κάποιος θέλει να ναρκωθεί, είτε με το σεξ είτε με οτιδήποτε άλλο, δικό του πρόβλημα. Οι συνέπειες των πράξεων του θα είναι καλές ή κακές ανάλογα με τις επιλογές που έχει κάνει για τον εαυτό του. Αλλά αν λέμε να προχωρήσουμε στη ζωή, πρέπει να καταλάβουμε ότι το "καλούτσικο" είναι πολύ διαφορετικό από το "καλύτερο".

Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουν οι πελάτες μου, το σεξ δεν μπορεί να γίνεται οποιαδήποτε στιγμή. Υπάρχει ένα ρολόι κρυμμένο στον καθένα μας και για να κάνουν έρωτα δύο άνθρωποι πρέπει οι δείχνουν την ίδια ώρα ταυτόχρονα. Αυτό δε συμβαίνει κάθε μέρα. Όποιος αγαπάει δεν εξαρτάται από την σεξουαλική πράξη για να νιώθει όμορφα. Δύο άνθρωποι που είναι μαζί και αγαπιούνται πολύ πρέπει να συγχρονίσουν τους δείκτες τους, με υπομονή και επιμονή, παιχνίδια και "θέατρο", ώσπου να καταλάβουν ότι το να κάνουν έρωτα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μιά συνάντηση: είναι ένα αγκάλιασμα των γεννητικών οργάνων.

Όλα έχουν σημασία. Ο άνθρωπος που ζει έντονα τη ζωή του απολαμβάνει όλο το χρόνο και δεν αισθάνεται έλλειψη του σεξ. Όταν κάνει σεξ, είναι από αφθονία, επειδή το ποτήρι του κρασιού είναι τόσο γεμάτο, που ξεχειλίζει φυσικά, επειδή είναι τελείως αναπόφευκτο, επειδή δέχεται το κάλεσμα της ζωής, επειδή εκείνη τη στιγμή, μόνο εκείνη τη στιγμή, καταφέρνει να χάσει τον έλεγχο.»

[ Πηγή εικόνας ]

[...]

«Θα μιλήσουμε γι’ αυτό άλλη μέρα. Σήμερα θέλω να αλλάξω θέμα, είναι ανάγκη να κατανοήσω τον πόνο».
«Τον ένιωσες χτες κι’ ανακάλυψες ότι σε οδηγεί στην ηδονή. Τον ένιωσες σήμερα και ανακάλυψες τη γαλήνη. Γι’ αυτό σου λέω: Μην τον συνηθίσεις, επειδή είναι πολύ εύκολο να μπορείς να ζήσεις μαζί του, είναι πολύ ισχυρό ναρκωτικό. Βρίσκεται στην καθημερινότητά μας, στα κρυφά μας βάσανα, στην άρνηση του έρωτα όταν τον κατηγορούμε για τον χαμό των ονείρων μας. Ο πόνος φοβίζει όταν δείχνει το αληθινό του πρόσωπο, αλλά σαγηνεύει όταν ενδύεται το μανδύα της θυσίας, της άρνησης. Ή της δειλίας. Ο άνθρωπος, όσο κι’ αν τον απορρίπτει, πάντα βρίσκει τρόπο να είναι μαζί του, να τον φλερτάρει, να τον κάνει κομμάτι της ζωής του».
«Δεν το πιστεύω. Κανείς δε θέλει να υποφέρει».
«Αν μπορέσεις να κατανοήσεις ότι είναι δυνατό να ζήσεις χωρίς πόνο, θα έχεις κάνει κιόλας μεγάλο βήμα —αλλά μη νομίζεις ότι οι άλλοι άνθρωποι θα σε καταλάβουν. Ναι, κανένας δε θέλει να υποφέρει, κι’ όμως σχεδόν όλοι επιδιώκουν τον πόνο, τη θυσία, και νιώθουν δικαιολογημένοι, καθαροί, ότι αξίζουν το σεβασμό των παιδιών, των συζύγων, των γειτόνων, του Θεού. Ας μην το σκεφτόμαστε τώρα αυτό, να ξέρεις μόνο ότι αυτό που κινεί τον κόσμο δεν είναι η αναζήτηση της ηδονής, αλλά η απάρνηση καθετί σημαντικού.

»Ο στρατιώτης πηγαίνει στον πόλεμο να σκοτώσει τον εχθρό; Όχι. Πηγαίνει να πεθάνει για την πατρίδα του. Στη γυναίκα αρέσει να δείχνει στον άντρα της πόσο ικανοποιημένη είναι; Όχι. Θέλει να βλέπει πόσο αφοσιωμένη είναι, πόσο υποφέρει για να τον κάνει ευτυχισμένο. Ο άντρας πηγαίνει στη δουλειά πιστεύοντας ότι θα βρει την προσωπική του ολοκλήρωση; Όχι. Χύνει τον ιδρώτα και τα δάκρυά του για το καλό της οικογένειας. Και ούτω καθεξής. Παιδιά που απαρνούνται τα όνειρά τους για χάρη των γονιών, γονείς που παραιτούνται από τη ζωή για χάρη των παιδιών, πόνος και βάσανα σαν δικαιολογία γι’ αυτό που θα έπρεπε να φέρνει μόνο χαρά: την αγάπη».

«Έντεκα Λεπτά»
Συγγραφέας: Paulo Coelho
Εκδόσεις: Λιβάνη
ISBN: 960-14-0819-3
Αρ. σελίδων: 332

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
Έντεκα Λετπά (Λιβάνης)
wikipedia: Paulo Coelho
wikipedia: Eleven Minutes