46. Πέντε Πράγματα, Που Μου Την Σπάνε! (β')

Πέντε Πράγματα, Που Μου Την Σπάνε! (β')

Εισαγωγή: Μετά από την προηγούμενή μου ανάρτηση με τίτλο: «Πέντε Πράγματα Που Μου Την Σπάνε» στις 19/12/2007, σχετικά με το τί μου πρήζει τα ούμπαλα, με εκνευρίζει και γενικώς μου την σπάει, ακολουθεί το δεύτερο μέρος με πέντε πράγματα, που με πρήζουν και που με έχουν κουράσει τον τελευταίο καιρό. Ας αρχίσουμε λοιπόν.

1. Συστηματική λογοκρισία του διαδικτύου και της ελεύθερης έκφρασης γενικότερα.

Όλο και περισσότεροι bloggers τον τελευταίο καιρό, δηλώνουν ανοιχτά τους φόβους τους σχετικά με ενδεχόμενες συνέπειες, ιδίως νομικές, λόγο αυτών που γράφουν. Τελευταίο θύμα ο φίλτατος «Greek Rider», που δήλωσε ευθέως πως σκέφτηκε μερικές φορές, και να διαγράψει το blog του (ένα από τα πιο ενδιαφέροντα που έχω βρει, κατά την ταπεινή μου άποψη). Δεν ξέρω ειλικρινά πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση.

Επίσης, άλλο παράδειγμα, η μήνυση γνωστής αλυσίδας κινηματογραφικών αιθουσών, που μήνυσε κριτικό ταινιών σε μεγάλη εφημερίδα, επειδή, όπως ανακοίνωσαν, η κριτική του, αποθάρρυνε εν δυνάμει θεατές, κι έτσι είχε διαφυγόντα κέρδη. [βλ. Περαστικός: «Μην κρίνετε ινά μη μηνυθείτε»]

Γενικώς, τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά. Το ερώτημα είναι, ως πότε θα συνεχίζεται αυτή η «επίθεση» στον απλό πολίτη, μιάς –δήθεν;– δημοκρατικής κοινωνίας. Η έκφραση της γνώμης, καλόβουλης ή κακόβουλης, είναι κύριο χαρακτηριστικό κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος. Όταν ο απλός πολίτης φοβάται να εκφραστεί ελεύθερα, επειδή υπάρχει ο διαρκής φόβος νομικής εμπλοκής, ιδίως από «ισχυρούς», τότε η δημοκρατία μεταλλάσσεται σύντομα σε ολιγαρχική δικτατορία· ενδεδυμένη με τα άμφια της δημοκρατίας.

Το θέμα είναι, πως εάν δεν λάβουμε τώρα τα μέτρα μας, δεν κινηθούμε άμεσα, θα είναι πολύ αργά. Διότι στην κοινωνία και την ζωή μας γενικότερα, ισχύει και πάλι το ρητό του Ιπποκράτη: Καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να θεραπεύεις. Επομένως, ας είμαστε σίγουροι πως υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα μας στην ελευθερία λόγου, προτού την χάσουμε εντελώς (και μετά τρέχουμε).

Να επισημάνω στο τέλος, πως αυτό δεν σημαίνει πως μπορούμε να επιτρέπουμε την συστηματική συκοφάντηση και σπίλωση ανθρώπων, εταιριών και καταστάσεων γενικότερα με ανακριβείς ή χαλκευμένες αναφορές· σε τέτοιες περιπτώσεις έχει λόγο η δικαιοσύνη. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να επιβάλλεται γενικότερο κλίμα εκφοβισμού.

2. «Νέο ρεκόρ σημείωσε η τιμή του βαρελιού προκαλώντας...»

Ναι, έχω σιχαθεί να ακούω τα απανταχού δελτία ειδήσεων να ξεκινάνε με αυτό το θέμα το δελτίο τους. Όποιος γνωρίζει έστω κι ελάχιστα από διεθνή πολιτική και οικονομία, θα πρέπει να το περιμένει. Όλος ο κόσμος πλέον, όχι μόνο η δύση, θέλει πετρέλαιο, κι αυτό στερεύει (αν και νέες μελέτες λένε ότι σύντομα θα βρεθούν μεγάλα κοιτάσματα σε ανεξερεύνητα έως τώρα μέρη όπως στην Ανταρκτική). Το θέμα είναι ότι το πετρέλαιο το ελέγχουν λίγοι και ισχυροί· γιατί να μην το εκμεταλλευτούν στο έπακρο; Στο κάτω-κάτω... Καπιταλισμό έχουμε.

Και να σας πώ κάτι; Χρόνια πριν, είχα δει ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση, γαλλικής παραγωγής, όπου έδειχνε πως θα γινόταν η ζωή στην Γαλλία εάν το πετρέλαιο έφτανε τα 200 δολάρια το βαρέλι (θα τα φτάσουμε σύντομα —μη γελιέστε!) Στο ντοκιμαντέρ τα γεγονότα εξελίσσονταν το 2012-13. Να που το σενάριο συμβαίνει απλώς 5 χρόνια νωρίτερα —μην το κάνουμε θέμα! Το θέμα είναι πως το είχαν προβλέψει, κι είχαν σενάρια αντιμετώπισης της κρίσης. Get ready to change your life "average" citizen!

Όσο για το τι θα κάνουμε; Θα σας πω: Θα πάψουμε να παίρνουμε τ’ αυτοκίνητο για «βόλτα» και θα χρησιμοποιούμε περισσότερο τα πόδια (λιγότερες καρδιοπάθειες). Θα επανέλθει η «γειτονιά» και ο συνοικιακός της χαρακτήρας. Τουτέστιν θα ανθίσουν ξανά τα μικρομάγαζα και τα γαλακτοπωλεία κ.λ.π. (τέρμα οι βόλτες στα μεγάλα shopping-mall· δε συμφέρει να ξοδέψεις δέκα ευρώ βενζίνη για να πας κι άλλα δέκα να πληρώσεις το parking). Τον χειμώνα θα ντυνόμαστε όπως πρέπει. Όχι κοντά σορτσάκια στο σπίτι την ώρα που χιονίζει έξω, όχι κοιλιές και μέσες έξω τον χειμώνα με τον θερμοστάτη στις δημόσιες υπηρεσίες στους 25 βαθμούς Κελσίου· ούτε πουλόβερ στην ίδια υπηρεσία το καλοκαίρι, επειδή η κυρία κρύωνε με το κλιματιστικό ρυθμισμένο στους 19 βαθμούς Κελσίου (αληθινό γεγονός που με τσάτισε!). Επίσης, τέρμα στην κατασπατάληση πλαστικού. Τέρμα οι πολλές πλαστικές σακούλες, τα σελοφάν στα περιοδικά, και πάσης φύσεως προϊόντα· τέρμα στα πλαστικά μπουκάλια· ναι στο ανακυκλώσιμο γυαλί και λοιπά φυσικά υλικά.

3. «... ο μέσος Έλληνας πολίτης»

Καλός ο Λαζόπουλος, αλλά μεγάλο ατόπημα αυτό το «ο μέσος Έλληνας πολίτης» που το πέρασε παντού. Είναι φυσικά μεταφορά του αμερικάνικου «average American citizen», που κατά την άποψή μού είναι φράση απαράδεκτη σε δημοκρατικά καθεστώτα.

Το κύριο χαρακτηριστικό σε μία δημοκρατία –που θέλει πραγματικά να λέγεται Δημοκρατία– είναι η ισοπολιτεία και ισονομία. Τουτέστιν όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο. Όταν λες κάποιον ή κάποια ομάδα «μέσο-η», τότε αυτόματα την διαστρωματώσεις. Η λέξη «μέσος» είναι λέξη με συγκριτικό βαθμό· υπάρχει ο κατώτερος, ο μέσος, κι ο ανώτερος. Όταν λοιπόν αποκαλείς κάποιον ως «μέσο Έλληνα πολίτη», αυτόματα υπονοείς πως υπάρχει και κατώτερος, υπάρχει και ανώτερος —πράγμα φύσει ενάντια στην λογική της πραγματικής Δημοκρατίας. Λεπτομέρειες θα μου πείτε: «Λες κι αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματική ζωή; Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο ρε Ναυτίλε; Πλάκα μας κάνεις;»

Ναι, στην πραγματική ζωή, υπάρχουν ανισότητες. Το θέμα είναι πως άμα αρχίζεις να το παραδέχεσαι και στον τρόπο σκέψης σου, το παιχνίδι έχει εξ ολοκλήρου χαθεί. Πρέπει να το κάνουμε βίωμα, και κατόπιν να το απαιτήσουμε στην πράξη. Αλλιώς θα έχουμε περισσότερα «σκάνδαλα» στο μέλλον, μαζί με παραγραφές και... αδιαφάνειες.

Στην Δημοκρατία δεν υπάρχει «μέσος πολίτης»· υπάρχει «πολίτης», σκέτο! (Άστα λα σιέμπρε, το κερατούχτεν μου ’δω μέσα!)

4. Οι διακοπές των Ελλήνων.

Δεν θα πω πολλά. Απλά πως μου την σπάει που ο Σουηδός, ο Γερμανός, ο Βρετανός, κ.τ.λ., με μισθό διπλάσιο, τριπλάσιο και τετραπλάσιο από τον μέσο Ελληνικό μισθό, έρχεται στην Ελλάδα για δεκαπενθήμερες διακοπές, με τα μισά χρήματα απ’ ό,τι πληρώνει ο Έλληνας. Γιατί; Πώς; Πότε; Ας μου το ’ξηγήσει κάποιος! Το θεωρώ παράλογο. Και μη μ’ αρχίσετε πάλι με τους δείκτες της οικονομίας και τις λοιπές μαθηματικές αλχημείες, γιατί κρατάω στα χέρια το Ming της Μαρκορά (και θα το σπάσω)!

5. Το «Ναι» της Ε.Ε. στα μεταλλαγμένα τρόφιμα.

Οκέι, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα: έχει καλά και κακά. Αλλά ένα από τα καλά που μου άρεζε ήταν η άτεγκτη στάση της Ε.Ε. απέναντι στις μεταλλαγμένες καλλιέργειες τροφίμων. Να που αυτό αλλάζει. Και με ποιά δικαιολογία; Μα να χτυπηθεί η φτώχια φυσικά!

Αντί να κοιτάξουνε να δούνε που τρενάρει το σύστημα στην παραγωγή τροφίμων, στην γενικότερη οικονομική πολιτική απέναντι στην αγροτική παραγωγή, διαλέγει την εύκολη λύση που οι «φίλοι» μας οι Αμερικάνοι προσπαθούν χρόνια να μας πλασάρουν: τα μεταλλαγμένα. Είναι εύκολα στην καλλιέργεια, δεν παθαίνουν εύκολα ζημιές από παράσιτα, έχουν μεγαλύτερη κερδοφορία· λένε. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις δεν είναι γνωστές, αν και οι πρώτες ενδείξεις ήταν καταστροφικές· άγνωστες και οι μακροχρόνιες επιπτώσεις στον ανθρώπινο (κι όχι μόνο) οργανισμό.
Έτσι, λένε, θα λυθεί το πρόβλημα της ακρίβειας: με την εισαγωγή και την καλλιέργεια «φτηνών» τροφών.

Το γεγονός ότι χιλιάδες τόνοι οπορολαχανικών πετιούνται κάθε χρόνο στις χωματερές της Ελλάδας, π.χ., για να μην πέφτει η τιμή τους από την υπερπροσφορά, είναι αλλουνού Παπά ευαγγέλιο;! (το κερατούχτεν μου!!)

Έτσι-έτσι... Οι φτωχοί να τρώνε τα αμφιλεγόμενα και «φτηνά» μεταλλαγμένα, κι οι πλούσιοι τα «βιολογικής καλλιέργειας». Ε, ρε Greenpeace... Πόσο προφητική ταινία αποδείχτηκες...

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Π.)