47. Περί χρηματοδοτήσεως πολιτικών κομμάτων

Περί Χρηματοδοτήσεως Πολιτικών Κομμάτων

Το όλο σκάνδαλο με τον γνωστό Γερμανό κολοσσό ηλεκτρονικών και βάλε, έχει φέρει στην επιφάνεια, εξών των γνωστών και προφανών προβλημάτων, κι ένα άλλο, μεγάλο πρόβλημα της σύγχρονης δημοκρατίας, κι αυτό είναι η διαφάνεια των εσόδων κι εξόδων των πολιτικών κομμάτων.

Σε άρθρο της, η εφημερίδα «Καθημερινή», 06/07/2008, παρουσιάζει μία δημοσκόπηση, στην οποία περιλαμβάνεται και η ερώτηση: «Τί είναι καλύτερο; Μάλλον να επιτρέπεται, ή μάλλον να απαγορεύεται η χρηματοδότηση των κομμάτων από ιδιώτες και επιχειρήσεις;» Το 68% των ερωτηθέντων απαντάει πως «μάλλον να απαγορεύεται».

Πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί έβαλαν την λέξη «μάλλον» —δεν είναι μάλλον· είναι πρέπει! Σε ένα καθεστώς δημοκρατίας, η ύψιστη αρχή, είναι αυτή της ισηγορίας· το δικαίωμα δηλαδή του κάθε υποψηφίου, να αγορεύσει για το ίδιο διάστημα χρόνου που αγόρευσαν οι υπόλοιποι συνυποψήφιοι.

Για να γίνει κάτι τέτοιο λοιπόν, σε μια «αντιπροσωπευτική» δημοκρατία (κι όχι άμεση όπως είναι το ιδανικό), όπου αυτή εκφράζεται με μεγάλο –συνήθως– αριθμό μελλών-υποψήφιων, υπάρχουν έξοδα. Τα έξοδα αυτά τα δίνει το ίδιο το κόμμα, αλλά, συνήθως συνεισφέρει κι ο ίδιος ο υποψήφιος, όσο κι όπως μπορεί. Τα έξοδα αυτά βέβαια, στις σημερινές συνθήκες ιδιαίτερα, είναι μεγάλα, και γι’ αυτό διαχειρίζονται συνήθως από το κόμμα με κεντρικούς μηχανισμούς. Από πού όμως μπορεί ένα κόμμα να έχει έσοδα, αφού είναι ένα είδος «μη κερδοσκοπικού» οργανισμού; Το πρόβλημα αυτό το λύνει το πολίτευμά μας με τις χρηματοδοτήσεις τους από το ίδιο το κράτος.

Εδώ βέβαια ξεκινάει το πρώτο μεγάλο πρόβλημα. Οι χρηματοδοτήσεις δεν είναι ίσες ανάμεσα στα κόμματα, αλλά δίνονται με βάση την πολιτική δύναμη του κάθε κόμματος χωριστά (συνήθως των αριθμό των εδρών που κατέχουν στην βουλή). Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα, είναι ακριβώς η χρηματοδότηση από ιδιώτες και επιχειρήσεις.

Αυτό απλούστατα, γιατί όταν ένα κυβερνών κόμμα, παραλαμβάνει μεγαλύτερα χρηματικά ποσά, μέσω της κρατικής, αλλά και ιδιωτικής ενίσχυσης, αποκτά αυτομάτως και μεγαλύτερη δύναμη έκφρασης. Με απλά λόγια: μπορεί να αγοράσει περισσότερο τηλεοπτικό χρόνο για να προβάλει διαφημιστικά σπότ, να πληρώσει για καταχωρίσεις στο έντυπο τύπο, να χρηματοδοτήσει περισσότερες πολιτικές ομιλίες υποψηφίων στελεχών του.

Αντίθετα, ένα κόμμα με μικρή οικονομική ενίσχυση από το κράτος, και μικρό αριθμό ιδιωτών που στηρίζουν το κόμμα οικονομικά, έχει πολύ λιγότερα χρήματα για να πράξει τα όλα όσα προαναφέρθηκαν. Αποτέλεσμα; Κατάργηση της ισηγορίας στην πράξη.

Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβουμε πως αυτό δεν είναι δημοκρατία, και πως όσο κι αν το επιθυμούμε (επειδή έχουμε στρεβλωμένη αντίληψη της δημοκρατίας, βλ.: «γουστάρω να δίνω λεφτά στο κόμμα της επιλογής μου γιατί είναι δικαίωμά μου!») δεν να επιτρέπεται, ούτε ως ιδιώτες, ούτε ως επιχειρήσεις να συνεισφέρουμε στην χρηματοδότηση οποιουδήποτε κομματικού σχηματισμού· διαταράσσοντας την ισηγορία.

Θα πρέπει να γίνει κατανοητό, πως τα κόμματα που θα συμμετάσχουν στις εκλογές, πρέπει να έχουν σταθερό προϋπολογισμό και καθορισμό μέγιστου επιτρεπόμενου ύψους δαπανών. Έτσι, το Χ κόμμα θα μπορεί π.χ. να επιλέγει μεγαλύτερη προβολή στην τηλεόραση, και λιγότερες ανοιχτές ομιλίες, ενώ το Ψ το ανάποδο. Βέβαια, πολλοί θα πούνε πως κι αυτό παραβιάζει την υπεράσπιση μου της ισηγορίας, μιάς και η παραπάνω προβολή ενός κόμματος σε ένα «ισχυρό» Μ.Μ.Ε., την παραβιάζει. Έστω, ας τεθεί κι εκεί μέγιστος χρόνος προβολής. Στο κάτω-κάτω, αυτά είναι διαδικαστικά, που πιστεύω πως εύκολα επιλύονται.

Γενικά:

• Δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η συνδρομή ιδιωτών,(πάρτε ένα κουπονάκι για το κόμμα καλέ μου κύριε), γιατί έτσι επηρεάζεται σημαντικά η οικονομική δύναμη του λόγο του αριθμού των υποστηρικτών του.
• Δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η οικονομική ενίσχυση από επιχειρήσεις, ασχέτου μεγέθους, (επ’ ευκαιρίας... βρήκατε σε ποιόν θα δώσετε εκείνο το εργάκι της νέας γέφυρας που θα ενώνει την Κρήτη με την Ρόδο; Έχουμε καλά μπετά!) που μπορούν κατόπιν να επηρεάζουν πολιτικό-οικονομικές υποθέσεις του κράτους.
• Δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η χρηματοδότηση από τους ίδιους τους υποψήφιους του κόμματος (εμείς έχουμε δέκα μεγαλοεπιχειρηματίες στο κόμμα κι έτσι δεν έχουμε πρόβλημα χρήματος, ενώ οι «απέναντι» έχουν μόνο δύο και είναι και μικροβιοτέχνες).
• Δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η άνιση χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος.

Κάποιος θα επισημάνει βέβαια, πως αυτό θα πυροδοτούσε, ίσως, την δημιουργία δεκάδων, ή κι εκατοντάδων νέων, μικρών κομμάτων, που θα λάμβαναν χρηματικά ποσά που θα κατασπαταλούνταν άδικα, ζημιώνοντας έτσι δραματικά την οικονομία. Θα απαντήσω πως κι αυτό το πρόβλημα είναι καθαρά τεχνικό. Θα μπορούσε φερ’ ειπείν να μπουν κάποια όρια στην χρηματοδότηση, σχετικά με το πόσο παλιό ή καινοφανές είναι το κόμμα που ζητάει χρηματοδότηση, να έχει υποχρεωτικό αριθμό μελλών· αρκετών ώστε να το καθιστούν κόμμα κι όχι «δωδεκαμελής» οργάνωση για την σωτηρία της Μπεκάτσας κ.λπ. Δεν είμαι ειδήμον· απλώς πολίτης είμαι που εκφράζω την γνώμη μου.

Επίσης, μετά το πέρας των εκλογών, τα κόμματα θα παραθέτουν, ανοιχτά στις εφημερίδες –όπως γίνεται με τους ισολογισμούς των εταιριών– τα οικονομικά τους στοιχεία· διασφαλίζοντας έτσι την νομιμότητα και την διαφάνειά τους.

Έτσι, ίσως να περιοριστεί κάπως η διαφθορά, και τα όποια οικονομικά παίγνια στα οποία εμπλέκεται η πολιτική, με αποτέλεσμα τα σημερινά, τραγελαφικά αποτελέσματα, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να πλήξουν καίρια την αξιοπιστία της Δημοκρατίας.

Τέλος, να επισημάνω και κάτι σχετικά με την γνωστή υπόθεση: Αν υπάρχουν μαύρα ταμία στα κόμματα, που περιέχουν, μαύρο, αδήλωτο χρήμα, αυτό το χρήμα, λογικό δεν είναι να ξοδεύεται και μαύρα; Δηλαδή, να μην κόβονται αποδείξεις και λοιπά παραστατικά, με αποτέλεσμα την απώλεια εσόδων από το κράτος, μέσω της φορολόγησης; Αυτό δεν είναι θέμα που θα έπρεπε ήδη να έχει κινήσει τις φοροτεχνικές υπηρεσίες να κάνουν άνω-κάτω τα οικονομικά των κομμάτων; Χμ... Μούμπλε-μούμπλε...

Κλείνω παραθέτοντας λίγο Ισοκράτη, έτσι, για να θυμούνται οι παλιότεροι, και να μαθαίνουν οι νεότεροι, που λέει κι η παροιμία.

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.»

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου (Περικλής Πασχίδης)