62. Υπέρ Αστυνομίας Λόγος

Υπέρ Αστυνομίας Λόγος

ΠΑΡΑΚΑΛΩ, Διαβάστε πρώτα όλο το κείμενο προτού προβείτε σε συμπεράσματα κι’ αφήσετε σχόλια!

Σε περιόδους όπου οι εντάσεις και τα συναισθήματα των ανθρώπων είναι τεταμένα λόγω λυπητερών κι ατυχών περιστάσεων, η ανάγκη να πρυτανεύσει η λογική και ο αυτοέλεγχος, γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ.

[ Πηγή εικόνας ]

Θα σας διηγηθώ μία αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρο πριν από περίπου πέντε χρόνια στην πόλη της Ξάνθης, με πρωταγωνιστή έναν παλιό μου φίλο που τότε εξασκούσε το επάγγελμα του Ταξιτζή.

Ο ταξιτζής έλαβε εντολή από το κέντρο να πάει να παραλάβει άτομο έξω από την Αστυνομική Σχολή της Ξάνθης. Σε λίγη ώρα φτάνει κι εντοπίζει τον νεαρό που τον περίμενε. «Μισό λεπτάκι, περιμένω έναν φίλο να κατεβούμε μαζί στην πόλη», του λέει ο νεαρός. Πράγματι, δυό λεπτά αργότερα εμφανίζεται ο φίλος που περίμενε και του φωνάζει να μπούνε στο ταξί να κατεβούνε στο κέντρο. Ο φίλος του λέει πως κανόνισε με κάποιον άλλο σπουδαστή, που έχει δικό του αυτοκίνητο, να κατεβούνε με αυτόν στην πόλη κι’ έτσι να μην πληρώσουν ταξί.

Ο ταξιτζής τους ενημερώνει πως οφείλουν να πληρώσουν την κούρσα και την καθυστέρηση, ως ελάχιστη αποζημίωση, άσχετα αν χρησιμοποίησαν τελικώς της υπηρεσίες του ή όχι (έτσι είναι το σωστό).

Ο νεαρός με φανερή αγένεια του λέει πως δεν πληρώνει φράγκο, γιατί αυτός δεν σκοπεύει να τον πληρώσει, και κινάει να φύγει. Ο ταξιτζής του ξαναφωνάζει πως πρέπει να πληρώσει, αλλιώς θα το κάνει θέμα στον διοικητή του. Γυρίζει τότε ο νεαρός και λέει: «Χάσου ρε μαλάκα μη σε γαμήσουμε! Εξουσία ήμαστε τώρα! Σπάσε γι’ αλλιώς θα σε γαμάω όπου σε βρίσκω απ’ αύριο».

Μπαρούτι ο φίλος μου, παρατάει το ταξί όπως είναι και φεύγει σφαίρα μέσα στην σχολή να βρει υπεύθυνο. Δεν θα μακρηγορήσω, απλά θα αναφέρω πως τρεις μέρες μετά, δεν κατάφερε να βγάλει άκρη, ούτε να μάθει τα στοιχεία του νεαρού.

Τί μαθαίνουμε και τί συμπεράσματα βγάζουμε από αυτήν την ιστορία; Ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι.

[ Πηγή εικόνας ]

Λοιπόν, για να το πάρουμε το θέμα σοβαρά. Δεν θ’ αναλύσω το κατά πόσον η κοινωνία είναι ώριμη, και κατά πόσον ο κάθε πολίτης μίας «δημοκρατικής» χώρας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του απέναντι στο κράτος και του συμπολίτες του, γιατί απλούστατα είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που δεν χρίζει αναλύσεως τώρα.

Το θέμα είναι πως, ναι, υπάρχουν στην κοινωνία (καλώς ή κακώς) κάποια άτομα που άλλοτε συνειδητά, κι άλλοτε όχι, παραβαίνουν τους νόμους του κράτους, και βλάπτουν το γενικότερο συμφέρων των πολιτών. Είτε πρόκειται για κάγκουρες που παρκάρουν όπου βρούνε χωρίς να νοιάζονται για το αν κλείνουν τον δρόμο, είτε πρόκειται για ληστές που κλέβουν πορτοφόλια ή κάνουν διαρρήξεις τραπεζών, είτε πρόκειται για εμπόρους λευκής σαρκός, μεγαλέμπορους ναρκωτικών, βιαστές ή και δολοφόνους.

Εκ των πραγμάτων λοιπόν, μιάς και δεν βρισκόμαστε σε μία τέλεια κοινωνία ισορροπίας και αρμονίας, φύσει χρειάζεται το αντίπαλο δέος, κι’ αυτό είναι η λεγόμενη αστυνομία.

Πρέπει να κατανοήσουμε τί είναι η αστυνομία. Η αστυνομία λοιπόν, αποτελείται από πολίτες (όπως η κοινωνία στο σύνολό της) οι οποίοι επιφορτίζονται, λόγω θέσης, με κάποιες υπερεξουσίες, όπως είναι γνωστές. Σε αντίθεση δηλαδή με τον απλό πολίτη, ο φέρων την ιδιότητα του αστυνόμου, έχει το δικαίωμα να προβεί σε πράξεις στις οποίες ο απλός πολίτης δεν μπορεί να προβεί. Τέτοιες είναι η έρευνα, ο ατομικός έλεγχος, η απαίτηση παρουσίασης δελτίου ταυτότητας όταν ζητηθεί, η προσαγωγή στο τμήμα για έρευνα-κατάθεση εάν κριθεί αναγκαίο, κ.ο.κ.

Όλα αυτά γίνονται για την προστασία του κοινωνικού συνόλου από κακόβουλες πράξεις που την βλάπτουν. Όλα αυτά βέβαια μπορεί να ακούγονται πολύ απλά, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκα.

Ακριβώς επειδή ο αστυνόμος είναι άνθρωπος, και φέρει όπως όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, τα δικά του προτερήματα κι’ ελαττώματα (κι’ ένα απ’ αυτά είναι η φύσει κατάχρηση του αισθήματος εξουσίας), μπορεί εύκολα να εκτροχιαστεί και να προβεί σε κατάχρηση των υπερεξουσιών που του έχουν δοθεί.

Προς αποφυγή και περιορισμό εμφάνισης τέτοιων λυπηρών φαινομένων, θεσπίζονται ελεγκτικοί μηχανισμοί, κώδικες συμπεριφοράς και δεοντολογίες που, αν όχι να αποτρέψουν, προσπαθούν να περιορίσουν τέτοια φαινόμενα στο ελάχιστο δυνατό.

[ Πηγή εικόνας ]

Τί συμβαίνει λοιπόν και, στην Ελλάδα τουλάχιστον, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά; Γιατί σε άλλες χώρες το επάγγελμα του αστυνομικού χαίρει παραπάνω εκτίμησης απ’ ό,τι στην Ελλάδα;

Ε, λοιπόν, ας μην το ψάχνουμε πολύ. Όπως κάθε τι στην Ελλάδα, η αστυνομία έχει αμεληθεί από την πολιτεία, κι’ αφεθεί να διαλυθεί όπως συμβαίνει και με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Καταρχάς. η αστυνομία είναι υποστελεχωμένη· είναι γνωστό τις πάση αυτό. Στην Ξάνθη, για παράδειγμα, έναν νομό με 110.000 κατοίκους, υπάρχουν λιγότερο από 50-60 αστυνομικοί, που, αν διαιρεθεί ο αριθμός σε τρεις 8ωρες βάρδιες, και αφαιρέσουμε αυτούς που έχουν ρεπό ή είναι άρρωστοι κ.λ.π., βγαίνει πως περίπου 15 άτομα είναι υπεύθυνα για τον έλεγχο και την τάξη σε έναν τόσο μεγάλο πληθυσμό. Για την Αθήνα, αν δεν με απατάει η μνήμη μου, είχε αναφερθεί το καλοκαίρι σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης, πως υπάρχουν διαθέσιμα για την φύλαξη του λεκανοπεδίου Αττικής, λιγότερο από 50 αστυνομικά οχήματα, όταν 40 χρόνια πριν, με πολύ λιγότερο πληθυσμό, τα οχήματα ήταν διπλάσια.

Θα μου πείτε: «ΟΚ! Και που κολλάει αυτό ρε φίλε με το σκηνικό κατάχρησης εξουσίας;» κι’ αμέσως απαντώ.

Όταν λοιπόν εμφανίζεται ένα κρούσμα κατάχρησης εξουσίας, και η διοίκηση γνωρίζει τον μικρό αριθμό προσωπικού που διαθέτει, γίνεται αυτομάτως πολύ πιο φειδωλή κι ελαστική στις τιμωρίες, ή ακόμη χειρότερα, των αποτάξεων. Όταν ένας διοικητής γνωρίζει πως δεν θα λάβει άμεση και γρήγορη αντικατάσταση του αποταχθέντος οργάνου, γίνεται πιο ελαστικός. Και μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις αυτό είναι μονόδρομος.

Δεύτερον, η αμοιβές που δίνονται στα αστυνομικά όργανα είναι υπερβολικά μικρές. Θα πρέπει να καταλάβουμε, πως μαζί με τις υπερεξουσίες που δίνονται στους αστυνόμους, δίνονται και υπερευθύνες. Αυτός είναι που θα καταδιώξει τον βιαστή/ληστή/εγκληματία, αυτός είναι που θα έρθει να συλλάβει τον φονιά, αυτός είναι που θα «παίξει» πιστολίδι με τον γκάνγκστερ. Ο συνδυασμός της υπερεξουσίας με μικρή αμοιβή, συνήθως, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εμφάνιση καταχρήσεων και διαφθοράς. Θα πρέπει λοιπόν να έλθει κάποτε η εποχή, όπου ο σωστός αστυνόμος θα απολαμβάνει αμοιβή άξιας της προσφοράς και των κινδύνων στους οποίους εκτίθεται, κι’ ο κακός αστυνόμος θα τιμωρείται σκληρά και να εξοστρακίζεται από το σώμα.

Τρίτον, η εκπαίδευση που λαμβάνουν οι εκπαιδευόμενοι αστυνομικοί. Νομίζω πως το παράδειγμα που προανέφερα με τον ταξιτζή, τα λέει όλα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, πως η αστυνομία δεν είναι λύση για να μπούνε τα παιδιά μας στο δημόσιο και να εξασφαλιστούνε. Θυμάμαι πως όταν άνοιξε η Αστυνομική Σχολή Ξάνθης, ξαφνικά είχε γίνει μόδα, και κάθε γονιός έστελνε το παιδί του. «Τρία (ή δύο, δεν θυμάμαι) χρόνια θα κάνει», λέγανε, «και μετά τσούπ, στο δημόσιο».

Όχι κύριοι. Ένα αστυνομικό όργανο, πρέπει να πηγαίνει για αστυνόμος, όχι επειδή δεν έχει άλλη λύση, αλλά επειδή έχει φύσει μία τάση να προστατεύει (υπάρχουν τέτοια άτομα, ας μην μας παραξενεύει), επειδή του αρέσει ο νόμος και η εύρυθμη λειτουργία του συστήματος (το κατά πόσον το σύστημα είναι σωστό ή όχι, δεν το αναλύω τώρα, είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα που είναι θέμα αυτοδιάθεσης των πολιτών και σηκώνει πολύ συζήτηση· ας μείνουμε στην ουσία λοιπόν), επειδή νιώθει την ανάγκη ή επιθυμεί να εξυπηρετεί τους συνανθρώπους του.

[ Πηγή εικόνας ]

Θα πρέπει λοιπόν, οι Αστυνομικές Σχολές, να επαναπροσδιορίσουν τις απαιτήσεις τους από τους υποψήφιους νέους και νέες, και να μην δίνουν πια τόση μεγάλη σημασία στο ύψος, αλλά στην ψυχολογική και νοητική κατάσταση του υποψηφίου. Πρέπει να καταλάβουμε, πως άλλος ήταν ο ρόλος του αστυνόμου πριν 50 χρόνια, κι’ άλλος ο σημερινός τους ρόλος. Δεν δύναται στις μέρες μας, όπου και ο πολίτης έχει χαλαρώσει όσων αφορά την συμπεριφορά του απέναντι στον νόμο και του συμπολίτες του, αλλά και που η ίδια η νοοτροπία του εγκλήματος έχει γίνει πολύ πιο βίαιη, να απαιτούμε αστυνομικούς που δεν θα φέρουν όπλο, και θα κυκλοφορούν με πατίνια και ροζ κορδέλες.

Για να κλείσω εδώ το θέμα: Ο αστυνόμος, καλώς ή κακώς, αποτελεί σημαντικό κομμάτι, απαραίτητο για την σωστή λειτουργία του συστήματος και της κοινωνίας. Είναι αυτός που θα μας συμβουλέψει και θα μας νουθετήσει σε περίπτωση που αμελήσουμε τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας, που θα μας βοηθήσει σε περίπτωση ανάγκης, που θα διασφαλίζει την ευταξία στις ζωές των πολιτών, την επιβολή της δικαιοσύνης και θα καθησυχάζει το λεγόμενο κοινό αίσθημα δικαίου.

Για γίνει αυτό, θα πρέπει εμείς, οι ίδιοι οι πολίτες, αφ’ ενός να φροντίζουμε να είμαστε –όσο το δυνατόν– εντάξει απέναντι στον νόμο (αν ο νόμος δεν είναι σωστός, τον αλλάζεις πριν να είναι πολύ αργά! Διαβάστε και λίγη Απολογία Σωκράτους), κι’ αφ’ εταίρου, να φροντίζουμε για την σωστή λειτουργία του συστήματος που επιλέγει, εκπαιδεύει, και εν τέλει, εξουσιοδοτεί τα όργανα με υπερεξουσίες. Όταν αμεληθεί αυτός ο μηχανισμός, τότε όπως όλες οι ξεκούρδιστες και κακοσυντηρημένες μηχανές, παρουσιάζει βλάβες και στο τέλος σπάει και καταστρέφεται.

Η δολοφονία του νεαρού 15χρονου αγοριού, ήταν πράξη λυπηρή, και ασυζήτητη, κατακριτέα. Ο ειδικός φρουρός, οφείλει, και πρέπει να τιμωρηθεί όπως προβλέπεται από τους νόμους του κράτους, όχι μόνο γιατί προέβη σε κατάφορη παραβίαση των νόμων και τέλεσε ένα από τα πιο ειδεχθή και κατακριτέα εγκλήματα –φόνος!– αλλά κι’ επειδή με την πράξη του, πυροδότησε τον χρόνια συσσωρευμένο αγανάκτησμο του πολίτη απέναντι στον θεσμό της αστυνομίας, που εκτροχιασμένη λόγο πολιτικής αμέλειας και φύσεις εσωτερικής αποσύνθεσης, κατέληξε στην προβληματική εικόνα που παρουσιάζει σήμερα.

Τα επεισόδια, κι’ η όλη οργή που νιώθει σήμερα ο πολίτης, δεν είναι άλλο από την εξωτερίκευση μιάς γενικότερης οργής που νιώθει ο έλληνας, πρωτίστως απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό (γι’ αυτό και η χαρακτηριστική αυτοκαστροφικότιτα του έλληνα), και δευτερεύοντος, απέναντι στο κράτος το οποίο θεωρεί κύριο υπεύθυνο για την όλη πολιτικοοικονομική κατάσταση.

Αλλεπάλληλα σκάνδαλα με τους πυλώνες της ελληνικής κοινωνίας, το κράτος και την εκκλησία, όπου τεράστια χρηματικά ποσά καταχράσονται και διανέμονται μεταξύ ολίγων, απαξίωση των κοινωνικών υπηρεσιών όπως η υγεία η εκπαίδευση η αστυνόμευση, η έλλειψη κοινωνικής πολιτικής κι’ η απηνής (κι’ άδικη σε πολλές περιπτώσεις) φορολόγηση των μεσαίων και χαμηλότερων οικονομικά στρωμάτων, είναι οι κύριοι λόγοι που συσσώρευσαν τόση οργή στην ελληνική κοινωνία.

Η άδικη και λυπηρή δολοφονία του 15χρονου αγοριού, ήταν απλώς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι· η σπίθα που πυροδότησε το μπαρούτι.

Το παιδί δεν θα επιστρέψει και οι γονείς δεν θα ξεπεράσουν ποτέ το τραύμα που προκαλεί η απώλεια του παιδιού τους. Η κοινωνία δεν θα ξεχάσει.

Τί μπορεί να γίνει; Καιρός εμείς η πολίτες να ενδιαφερθούμε περισσότερο για το κράτος, που ας μην ξεχνιόμαστε, αποτελείται από τον πολίτη πρωτίστως ο οποίος οφείλει να το ελέγχει και να το εποπτεύει.

Καιρός να απαιτήσουμε από το κράτος, εκτός όλων των άλλων αιτημάτων μας (οικονομία, παιδιά, υγεία κ.τ.λ.) να επέμβει δραστικά στην λειτουργία της αστυνομίας. Να προβεί σε ριζική αναδιάθροση του συστήματος επιλογής κι’ εκπαίδευσης των αστυνομικών, να επάνδρωση τα αστυνομικά τμήματα με ικανό κι’ αξιόλογο αριθμό προσωπικού, που να επιτρέπει στην εκάστοτε διοίκηση να τιμωρεί τους όποιους παραβαίνουν τα καθήκοντα των, και τέλος, ν’ αποκαταστήσει το κοινό αίσθημα απέναντι στο επάγγελμα-λειτούργημα του αστυνομικού.

Όσο εμείς οι ίδιοι οι πολίτες είμαστε απαθείς (ή) (κι’) ανίσχυροι να επιβάλουμε τον νόμο, τόσο θα υπάρχει η ανάγκη της ύπαρξης ατόμων που θα επιβάλουν την τάξη και τον νόμο αντί υμών. Την ποιότητα αυτών των ατόμων, την διαμορφώνουμε εμείς, με την στάση και τις απαιτήσεις μας. Καιρός λοιπόν, εκτός από υγεία, παιδία κ.λ.π., να βάλουμε στην λίστα των αιτημάτων μας και την σωστή, εύρυθμη λειτουργία της αστυνομίας. Καιρός ο «μπάτσος» να πάψει να αποτελεί στόχο, και να γίνει «ευπρόσδεκτο» μέλος της κοινωνίας (κανείς δεν αγαπάει κάποιον που του επιβάλει το σωστό... αλλά και πάλι, αυτό είναι άλλη ιστορία).

Καμία ανοχή στην κατάχρηση και την διαφθορά· να επιδοκιμάζεται όμως και το σωστό έργο της αστυνομίας. Όχι σπασμένες βιτρίνες, όχι κατεστραμμένες περιουσίες απλών πολιτών, όχι καμένα αυτοκίνητα, όχι δολοφονία αστυνόμων όπως είπαν μερικοί... ελαφροίσκιοτοι (ναι, είναι άνθρωποι, με οικογένειες και παιδιά).

Ναι στην παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων, ναι στην εκ βαθών αναδιάρθρωση του συστήματος εκπαίδευσης των οργάνων της τάξεως, ναι στην εντατικότερη εποπτεία της πολιτείας από τον υπεύθυνο, ενημερωμένο και δραστήριο πολίτη!

Αιωνία μνήμη στο αδικοχαμένο παλικαράκι, με την ευχή να είναι το τελευταίο θύμα.

Υστερόγραφο: Και τώρα κράξτε με αν θέλετε (και δεν καταλαβαίνετε το νόημα του κειμένου)... Είπα και ελλάλισα, κι’ αμαρτία ουκ έχω.

—ΤΕΛΟΣ—

Όποιος θέλει, μπορεί να αφήσει το σχόλιό του· με σεβασμό στον εαυτό του και στον συνάνθρωπό του. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε το κείμενό μου.

Τάδε έφη,
© Ναυτίλος Του Διαδικτύου