11/03/2007

6. Αφιέρωμα: Πάολα --είναι δύσκολο να είναι θεά!

«[...]
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τα' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα

-IV-

Είναι νωρίς μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς

[...]»

Τάδε έφη, ο νομπελίστας συγγραφέας Οδυσσέας Ελύτης στο έργο του: «Το Μονόγραμμα», κάτι που η Πάολα διόλου δεν το σεβάστηκε. Για την Πάολα, δεν ήταν νωρίς· τουναντίον, ήταν πάντα αργά, και τα τέρατα, ανέλαβε να τα εξημερώσει η ίδια!

Η Πάολα, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στις μέρες μας· ούτε καν στους γκέι κύκλους. Την δεκαετία του ογδόντα και στα μέσα δεκαετίας ενενήντα όμως, την γνώριζαν οι περισσότεροι (κι ας υποκρίνονταν το αντίθετο). Ήταν η γυναίκα με τα μεγαλύτερα «αρχίδια» από πολλούς, κατ ευφημισμόν, άνδρες. Είναι από τις πρώτες τραβεστί, που αντί να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους, διαδήλωναν με περηφάνια την διαφορετικότητα τους –και το σημαντικότερο: το δικαίωμα να είναι ορατές!

Είναι αυτή, που μέχρι σήμερα διεκδικεί το αυτονόητο: την επίτευξη μιας πραγματικά, ακομπλεξάριστης κοινωνίας, στην οποία το μόνο που μετράει είναι να είσαι –ή να νιώθεις– ένα ολοκληρωμένο άτομο· ασχέτως αν είσαι αγόρι ή κορίτσι, ομοφυλόφιλος ή αμφιφυλόφιλος, εγχειρισμένος (με συγχωρείτε, διορθωμένος), ή μη.

Είναι αυτή, που με τα χρήματα που έβγαζε με το «κορμί» της, εξέδιδε το περιοδικό «Κράξιμο», όπου έκραζε με περηφάνια στο πρώτο τεύχος, τα εξής λόγια:

«Εγώ, η πόρνη... “Εκδίδομαι κάθε βράδυ στη Συγγρού... Εμείς οι τραβεστί δεν διαφέρουμε σε τίποτα απ’ όλους εσάς σ’ αυτό το θέατρο-μπουρδέλο που λέγεται κοινωνία... Εμείς οι πόρνες-τραβεστί διατηρούμε το καλό σας όνομα... Εγώ η πόρνη δεν διαφέρω σε τίποτα απ’ τον οποιοδήποτε εργαζόμενο... Βέβαια, η κοινωνία απορρίπτει τη δική μου πορνεία, ενώ χειροκροτεί τη δική σας... Αποφάσισα, λοιπόν, τώρα να εκδοθώ και σε εφημερίδα.. την ονόμασα “Κράξιμο”, επειδή το κράξιμο μας ακολουθεί (τους ομοφυλόφιλους που δεν κρύβονται) από τη στιγμή που θυμόμαστε τον εαυτό μας... Η εφημερίδα δεν έχει σχέση με κανένα απ’ τα γνωστά μέχρι τώρα κινήματα απελευθέρωσης. Ξεκινά από εμένα και μια μικρή παρέα φίλων”. – ΠΑΟΛΑ»

Η Πάολα, εκτός από το να «κράζει» για το αυτονόητο, εξωτερίκευε και την ψυχή της, άφοβα και με τσαμπουκά, σε καιρούς που αυτό κόστιζε ακριβά και δεν ήταν «in» όπως είναι σήμερα. Σε μια εξαιρετική συλλογή με ποιήματα που ονομάζεται «Σαλτάρισμα», η Πάολα καταθέτει στην κοινωνία, εκτός απ’ το κορμί της, κάτι από την ψυχή της. Παρακάτω, εναποθέτω από την συλλογή, πέντε αγαπημένα μου ποιήματα, που θεωρώ καθήκον μου να μοιραστώ μαζί σας. Να μην χαθούν στη λήθη· γιατί αξίζουν να μείνουν ανάμεσα μας.


ΣΑΛΤΑΡΙΣΜΑ (Ποιήματα, συλλογή)


Σαλτάρισμα, εξώφυλλο του βιβλίου

—Σκιές—

’Από απλησίαστες για μένα γειτονίες
σκιές κατεβαίνουν
αγόρια εραστές
μεγαλωμένα μ’ επίθεση και πόθο
Σκιές με όνειρα απραγματοποίητα
με μάτια που με τρομάζουν
γεμάτα ψέμα κι αυθορμητισμό
’Απ’ το μυαλό τους ξεπηδάνε
μηχανές λαμπερές
γκόμενες ξεσκισμένες
και μοναξιές θανάσιμες
Σκιές που πλαγιάζω μαζί τους
που με ποθούν
μόνο εκείνη τη στιγμή
μεσ’ από μύθους κάγκελα
κι από σαλταρισμένες εμπειρίες
Μοναχικές σκιές
που πεθαίνουν στα εικοσιπέντε τους

’Από απλησίαστες για μένα γειτονιές
σκιές κατεβαίνουν.


—Με καλούσε—

Τις νύχτες έστηνα οδοφράγματα στον εαυτό μου
πάλευα με την υπερηφάνεια μου
το μαχαίρι λαμποκοπούσε στο σκοτάδι
με καλούσε
φοβόμουν αλλά πήγα
Κι από τα μάτια των παιδιών
Τα όμορφα κορμιά –κορμιά φασιστικά–
παγιδεύτηκα
νικήθηκα από το μοναδικό τους όπλο
που το προσκυνάς
την ώρα της μάχης με την ηδονή
τη στιγμή που το σπέρμα του
ξερνάει την αδιαφορία του
για την κραυγή σου.


—Ενοχή—

Τα μάτια δραπετεύουν όταν τα κοιτάς
δραπετεύουν ερωτικά
κρυμμένα στην ενοχή
Βάλε το μαχαίρι
πάλι στη ζώνη σου, αγόρι μου
δεν το φοβάμαι
στη θέση του βάλε τα χείλι σου
έτσι θα καταφέρεις
να με πηδήξεις πιο επικίνδυνα.


—Κι έσκυψα—

Σε βρήκα φορώντας τη μάσκα της πόρνης
μου έδωσες το χέρι σου
σου έδωσα το δικό μου –που έτρεμε–
ίσως να είναι αυτός, είπα.
Ήπιαμε το μίλκ σέικ
παρέα με κάτι πλαστικά λουλούδια κι αόρατους ανθρώπους
εσύ κάτι σιγοτραγουδούσες
μία και μισή στο σπίτι
περίμενα να μου πεις αυτό που δε φοβόμουν
και συ έβγαλες την εξουσία σου από το φερμουάρ
κι έσκυψα

Τέλειωσες
κράτησα το σπέρμα σου
και το ’φτυσα στο πρόσωπό σου
για να μην πάει χαμένο.


—Θα κλαίμε—

Θα ’ρθει η στιγμή
που δε θα μπορούμε να κλάψουμε
για κανέναν που αγαπήσαμε
Γιατί δεν υπήρξε
θα κλαίμε μόνο για το τι μπορούσαμε να κάνουμε
και τι δεν κάναμε
για να μην έρθει η στιγμή.


Περί βιβλίου:
Τίτλος: Σαλτάρισμα
Συγγραφέας: Πάολα
Εκδόσεις: Σιγαρέτα
Σελίδες: 37
ISBN: --

Σύνδεσμοι: (ανοίγουν σε νέο παράθυρο)
http://clubs.pathfinder.gr/transsexoyal
http://www.geocities.com/kraximo/kraximo/contkraximo.htm

2 σχόλια:

Wrong Guy είπε...

τελικά η ποίηση είναι να νιώθεις και όχι να σπουδάζεις και να ξέρεις ωραίες λέξεις

Ναυτίλος είπε...

Μα φυσικά αγαπητέ mr. wrong guy. Η ποίηση ανέκαθεν ήταν ουσία και μετά καλλωπισμός. Εάν δεν υπάρχει νόημα τότε οι λέξεις, είναι απλώς καλλωπιστικές. Όταν υπάρχει νόημα, όλα είναι μια χαρά, οι λέξεις απλώς θα το κάνουν πιο όμορφο, ή ευπαρουσίαστο. Σαν το καλό φαγητό: Το νόστιμο, μαγειρευμένο με αγάπη φαγητό, θα είναι νόστιμο κι ας σερβιριστεί σε πλαστικό πιατάκι· σε ένα όμορφο σερβίτσιο όμως, θα δείχνει ποιο όμορφο και προκλητικό, η γεύση και στις δυο περιπτώσεις, είναι η ίδια.