Δημήτρη...
Δεν είναι πως δεν σ’ αγάπησα... Είσαι ο πρώτος που μου είπες πως δεν είμαι άσχημος, χοντρός, σιχαμερός, πως «δεν μου κάνεις», κλπ... Αλλά... Όταν αυτό που γουστάρεις και αγαπάς, δεν το έχεις κοντά σου, αλλά μόνο μιά στις τόσες... αρχίζεις και το μισείς. Σαν το παιχνίδι του παιδιού που το αφήνουν να το παίζει μόνο όταν είναι καλό παιδί· κάποια μέρα θα το σπάσει για να πάψουν να το εκβιάζουν με αυτό.
Δεν θέλω να σε μισήσω φίλε... Δεν μας αξίζει...
Γι’ αυτό σου λέω: Φτάνει. Τρία χρόνια, δεν είναι λίγα... Κάποια στιγμή κουράζουν οι αλλεπάλληλες πτώσεις, τα παίζει η ψυχή και ζορίζεται το κορμί.
Ίσως, χώρια, να είμαστε πιο καλά... πιο ήρεμοι... Ίσως βρούμε τα χωριστά μονοπάτια μας που τ’ αφήσαμε να χορταριάσουν. Μ’ έμαθες πολλά, και γι’ αυτό σ’ ευχαριστώ.
[ Πηγή εικόνας ]
Τώρα, αν μου επιτρέπεις, θέλω να μείνω λίγο μόνος... Να κλάψω, να στεναχωρηθώ, να νιώσω ενοχές, να ζήσω την θλίψη του πρώτου μου χωρισμού... Και μετά... βλέπουμε...
Φιλιά πολλά, καλέ μου... Σ’ ευχαριστώ πολύ για όλα...
—ΤΕΛΟΣ—
